จังหวะนรก

“ถ้าคุณอึดอัดจะไม่นอนที่นี่ก็ได้นะคะ”

“คุณกำลังประชดผมอยู่ใช่ไหม”

“มองฉันเป็นคนงี่เง่าไปซะทุกเรื่องเลยสินะคะ ฉันแค่เห็นว่าคุณยังจำฉันไม่ได้ การที่ต้องมานอนร่วมเองกับคนที่คุณคิดว่าแปลกหน้าคงไม่ชอบ”

“ยังไงคุณก็คือภรรยาผม ผมก็ต้องอยู่ใกล้คุณให้ชิน”

ตื๊ด ตื๊ด... ‘ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ’

เหมือนจังหวะนรกที่ทำให้สองสามีภรรยาที่เริ่มจะพูดคุยกันดีๆ มองจ้องไปยังโทรศัพท์มือถือราคาแพง วินาทีที่เซรเกย์เห็นข้อความของมิล่าโชว์หลาที่หน้าจอของตัวเองก็เริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เห็นทีจะมีเรื่องให้เขาต้องปวดหัวอีกแล้ว

ส่วนพิริสาก็เริ่มบุ้ยปาก ดวงตากลมโตมองจ้องไปยังโทรศัพท์มือถือของเซรเกย์ตาเขม็ง “ยัยนี่ดูท่าจะห่วงคุณเกินหน้าเกินตาไปนะคะ” พูดจบก็หันหน้าขวับมองออกไปยังนอกหน้าต่าง เซรเกย์ที่เห็นเช่นนั้นก็ได้แต่นั่งถอนหายใจเงียบๆ

“คุณรู้ไหมว่าเรนจับฉันมาทำไมกันแน่”

“เรนบอกผมว่าตั้งใจทำไม่ดีกับคุณ แต่ทำไม่ลง นั่นมันก็เป็นความโชคดีของคุณ”

“แล้วมันไม่ใช่ความโชคดีของคุณเหรอคะที่เมียตัวเองยังไม่ตกเป็นของคนอื่น หรือว่าไม่ได้สนใจ” หันมากระฟัดกระเฟียดใส่คนเป็นสามี ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นขอบตาของเธอก็เริ่มร้อนผ่าว มีชื่อมิล่าเข้ามาวนเวียนในหัวทีไรทำให้หัวใจของเธอรู้สึกปวดร้าวทุกที

“คุณเริ่มหาเรื่องผมแล้วนะริสา”

“ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณเลย ทำไมไม่เข้าใจว่าฉันเสียใจ เสียใจ เสียใจ ฮือ ฮือ ฮือ...” เธอฟุบหน้าร้องให้กับแขนทั้งสองที่พิงอยู่กับขอบวงกบหน้าต่าง

“เอาเป็นว่าถ้าผมทำอะไรให้คุณไม่สบายใจ ผมขอโทษ” เซรเกย์รีบเข้ามากอดปลอบคนเป็นภรรยาก่อนที่เธอจะฟูมฟายมากไปกว่านี้

“ฉันไม่อยากเสียคุณให้ใคร ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนคุณไม่ใช่คนของฉันแล้วก็ไม่รู้” พิริสาวาดแขนกอดเซรเกย์เอาไว้แน่น ทั้งซุกใบหน้าสะอึกสะอื้นอยู่กับแผงอกกว้าง เธอกอดเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน ตอนนี้รู้สึกเหมือนอย่างที่พูดออกไปจริงๆ แต่ไม่ว่าจะยังไงเธอก็จะไม่ยอมเสียสามีของเธอไปให้ใครทั้งนั้น

“คุณกำลังคิดมาก”

“อีกแล้ว ว่าฉันอีกแล้ว”

“โอเค ผมจะไม่พูดอะไร”

“กอดฉันแล้วห้ามปล่อยรู้ไหม”

“โอเค” เซรเกย์พยายามลูบแผ่นหลังบาง ปลอบให้พิริสาสงบลง เขาเองก็ไม่ชอบเห็นน้ำตาของผู้หญิง ไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอย่างไรให้เธอเชื่อใจว่าถึงยังไงเขาก็ไม่คิดทรยศคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาของเขาอยู่แล้ว

“นี่”

“ว่าไง”

“ถ้าเรามีอะไรกัน คุณว่าจะทำให้คุณจำฉันได้ไหม” เงยหน้าถามคนเป็นสามีทั้งน้ำตา

“ไม่รู้สิ เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่คุณต้องรู้เอาไว้ว่าการกระทำทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดเพราะความรัก”

สิ้นเสียงของเขาน้ำตาเจ้ากรรมของพิริสาก็เอ่อไหลทะลักออกมาอีกรอบ คราวนี้เธอได้แต่นั่งกอดเขาเงียบๆ ไม่ได้คิดที่จะพูดอะไรต่อ เพราะยิ่งพูดหรือถามอะไรออกไปก็มีแต่จะทำให้หัวใจตัวเองเจ็บ

เซรเกย์สะดุ้งตื่นมาตอนกลางดึก เขาก้มมองคนที่กำลังนอนก่ายแขนขาอยู่ที่ลำตัวของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความลังเล ผู้หญิงที่เขาขอเธอเป็นแฟนอยู่บนรถยนต์ท่ามกลางสายฝนใช่ในฝันเมื่อครู่เป็นเธอหรือไม่

ทว่าเมื่อนึกไปนึกมา ภาษาที่เขาใช้พูดกับคนในฝันเป็นภาษาไทย แม้ในฝันจะไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดเท่าไหร่ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นพิริสา

เท่ากับว่าเขาดูจะพอใจในตัวของเธอมากเลยทีเดียว จะว่าไปก็คงไม่แปลกเพราะความสวยน่ารักของเธอเป็นที่น่าดึงดูดสำหรับเขาพอสมควร แต่ที่ตอนนี้หัวใจของเขาไม่รู้สึกอะไรกับเธอคงเป็นเพราะยังหักห้ามใจเรืองมิล่าไม่ได้

เขาไม่ได้อยากให้มิล่ามายุ่งในชีวิต อยากจำความรู้สึกที่มีต่อพิริสาได้เร็วๆ แต่หัวใจกลับไม่ฟังเสียงของสมอง ทำไมเรื่องราวเหล่านี้ต้องมาเกิดขึ้นกับชีวิตของเขาด้วย

เสียงเคาะประตูห้องกลางดึก ทำให้ริโอะที่ยังนอนไม่หลับรีบลุกไปเปิดประตูด้วยความรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเป็นเรนเธอก็ถอยหลังสองก้าวให้เขาเข้ามาในห้องของเธอ

“ริสาบอกฉันว่าจะใช้หนี้ให้เธอ แล้วให้เธอไปทำงานด้วย”

แม้เธอจะยังไม่ได้ตอบตกลงพิริสา แต่หากเจ้านายของเธอเข้าใจเช่นนั้นริโอะก็ไม่คิดที่จะตอบฏิเสธ “ค่ะ”

เรนกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน เพิ่งรู้ว่าหญิงสาวอึดอัดเต็มทนที่ต้องอยู่ทำหน้าที่ปรนนิบัติเขาเพื่อใช้หนี้จนต้องถ่อเอาเรื่องที่ตัวเองติดหนี้เขาไปเล่าให้คนอื่นฟัง

“อยากไปจากฉันใจจะขาดแล้วสินะ เอาเป็นว่าเงินที่เหลือไม่ต้องไปสนใจ เธอได้สิทธิ์ที่จะออกไปจากที่นี่ทันที”

“ขอบคุณนะคะคุณเรน ฉันจะรีบออกไปค่ะ” ขณะที่กำลังค้อมหัวขอบคุณชายหนุ่ม ตัวของเธอก็ถูกเขากระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด รู้ว่าต่อไปเขากำลังจะทำอะไร เธอจึงต้องเอ่ยปรามเขาเอาไว้ก่อน

“บอกว่ายกหนี้ให้ริโอะแล้วไม่ใช่เหรอคะ ตอนนี้คุณก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวของริโอะแล้วนะคะ”

สิ้นเสียงหวานปนสั่นเครือ แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทั้งสองข้างก็คลายจากการโอบกอดคนตัวเล็กทันที ดวงตาคมเริ่มไหววูบ หน้าชาวาบ ตลอดเวลาสองปีที่เขาให้เธอเข้ามาปรนนิบัติในฐานะลูกหนี้ ไม่คิดเลยสักครั้งว่าหญิงสาวจะพูดคำนี้กับเขา

เสียงประตูเลื่อนปิดพร้อมกับใบหน้าอันหล่อเหลาที่แสนคุ้นเคยได้หายไปจากดวงตา ริโอะนั่งฟุบลงกับพื้นปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงอาบแก้ม เธอไม่ได้อยากไปจากเขาแต่เธอต้องไป เพราะรู้ว่าอนาคตต่อไปเธอเองก็เป็นได้แค่นางบำเรอของเขา มันเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้คิดอยากจะเป็นแค่นั้น แต่ให้ทำอย่างไรก็ไม่สามารถคว้าหัวใจของเขามาครอบครองได้เสียที

หากวันที่บ้านของเธอหมดเนื้อหมดตัวแล้วเธอต้องขายตัวเพื่อเอาเงินมาแลกกับชีวิตของพ่อกับแม่ที่ไม่ค่อยจะสนใจใยดีในตัวของเธอเท่าไหร่ วันนั้นถ้าเธอไม่ได้เจอเขาก็คงดี ให้เธอต้องเป็นผู้หญิงขายบริการให้คนอื่นเสียยังดีกว่า

เธอแอบชอบเรนมาตั้งแต่อยู่มัธยมปลาย แม้จะไม่ค่อยได้เจอกันแต่เมื่อพบหน้ากันทุกครั้งเธอก็จะได้รับความรักความอบอุ่น และรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้เขาเสมอ

แต่สายตาของเขามองเธอเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเธอที่ถูกส่งตัวมาให้เขาในวันแรกของการทำงานขายบริการ ส่วนเธอเองก็ตกใจมากเหมือนกันที่เป็นเขา

เรนเสนอจะใช้หนี้ให้กับพ่อและแม่ของเธอ จากนั้นก็ให้เธอตัดขาดจากครอบครัวที่เอาแต่เห็นเธอเป็นเครื่องมือทำมาหากิน แล้วให้มาบริการเขาเพียงคนเดียว

ตอนนั้นเธอไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด ทว่าก็ต้องยอมรับความช่วยเหลือของเขา แต่ก็ต้องแลกกับสายตาของเขาที่มองมายังเธออย่างดูถูกดูแคลน

ซึ่งนั่นก็เป็นสายตาที่เธอไม่ได้อยากได้รับจากเขาแม้แต่น้อย จนถึงวันนี้เธอก็ยังอยากได้สายตาที่แสนอบอุ่นกลับคืนมา แต่ดูแล้วก็คงจะไม่มีโอกาสนั้น

เธอยกมือปาดน้ำตาก่อนจะลูบลงที่หน้าท้องน้อย หวังว่าตัวแทนของเขาจะทำให้เธอได้เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นกลับคืนมาบ้าง