การละคร

ทางด้านมนต์ธาราเลือกที่จะไม่เดินไปหารามิล เพราะในขณะที่กำลังจะเดินไปถึงคู่หมั้นของเธอ มารีน่าก็เดินเข้าไปนั่งคุยกับรามิลเสียก่อน ยิ่งตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามารีน่าได้เลิกรากับสามี เธอจึงอยากเปิดโอกาสให้รามิลได้ลองสานสัมพันธ์กับมารีน่าอีกครั้ง เพราะนั่นเป็นทางเดียวที่เธอจะได้ถอนหมั้น อีกอย่างก็จะได้ล้มล้างความผิดที่เธอทำให้ทั้งสองต้องเลิกกันด้วย

มนต์ธาราหยิบแก้วเครื่องดื่มที่เหล่าบอดี้การ์ดเดินเสริฟวนอยู่ตลอดงานมานั่งดื่มอยู่ในมุมที่ไม่ค่อยมีผู้คนเงียบๆ เธอไม่มีอารมณ์จะพูดคุยทักทายกับใคร

เมื่อนั่งดื่มไปได้สักพักเธอก็เริ่มคิดย้อนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ยังไม่เข้าใจจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไมรามิลถึงไม่ยอมให้เธอยกเลิกการหมั้น เอาแต่พูดว่าไม่อยากให้ผู้ใหญ่ไม่สบายใจ ทั้งที่เขาก็ไม่ได้คิดเกินเลยกับเธอไปมากกว่าพี่น้อง แถมตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็ไม่ยอมมีใครใหม่ จะว่าไปหากเดาไม่ผิดเขาก็คงยังไม่ลืมมารีน่า คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ นั่นแหละ

“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คุณมนต์”

คนถูกสะกิดสะดุ้งเฮือกหลุดจากภวังค์ความคิด เริ่มขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นว่าเป็นพี่สะใภ้ของเธอเดินเข้ามาหาคนเดียว ทั้งที่ตอนนี่พิริสาควรจะอยู่กับพี่ชายของเธอ

“พี่เซรเกย์ล่ะคะ”

“อยู่กับกลุ่มหนุ่มๆ น่ะ ฉันไม่อยากกวนก็เลยมาหาที่เงียบๆ นั่ง แล้วทำไมคุณมนต์มาอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปอยู่กับคุณมิล” เธอรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่เห็นรามิลอยู่กับมารีน่าน้องสาวของมิล่า แทนที่จะเป็นมนต์ธาราที่นั่งอยู่ข้างเจ้านายเก่าของเธอ

“ให้พี่มิลนั่งคุยกับคนที่เค้าอยากคุยเถอะค่ะ”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ นั่นเจ้าบ่าวในอนาคตคุณมนต์เลยนะคะ”

“มนต์คิดว่ามนต์กับพี่มิลไม่น่าจะมีวันที่เราเป็นครอบครัวเดียวกันได้หรอกค่ะ เพราะมนต์รู้ว่าพี่มิลเห็นมนต์เป็นแค่น้องสาวเท่านั้น” ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ และความไว้เนื้อเชื่อใจในความเป็นผู้หญิงด้วยกันกับพิริสา ทำให้มนต์ธารากล้าที่จะพูดความในใจที่ไม่เคยพูดกับใครออกมา

พิริสาพอจะทราบสาเหตุคร่าวๆ แล้วว่าทำไมมนต์ธาราและรามิลถึงได้ยังไม่มีงานแต่งเสียที หลังจากหมั้นหมายกันมานานมากแล้ว

“อยู่นี่นี่เอง พี่ก็ว่าเราหายไปไหน”

ยังไม่ทันที่พิริสาจะได้ฟังหรือถามอะไรเพิ่มเติมจากมนต์ธารา รามิลก็เข้ามาทักทายหญิงสาวเสียก่อน

“วันนี้คุณสวยมากเลยนะครับคุณริสา”

“ขอบคุณค่ะ วันนี้คุณมนต์ก็สวยมากเหมือนกันนะคะ”

“ใช่ครับ คู่หมั้นของผมสวยมากๆ อยู่แล้ว”

มนต์ธาราได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่ได้ยินดียินร้ายคำที่รามิลชม เพราะรู้ว่าเขาทำไปเพราะมารยาทที่ต้องให้เกียรติเธอต่อหน้าคนอื่น

“รู้สึกเหมือนเป็นก้างขวางคอพวกคุณเลยค่ะ งั้นฉันขอตัวออกไปหาเซรเกย์ก่อนนะคะ”

พิริสาลุกออกไปได้ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย รัสเซีย รูปร่างสูงใหญ่หุ่นบึกบึน หน้าตาหล่อเหลา หาตัวจับยากในหมู่มวลนักธุรกิจในประเทศไทยก็เข้าไปนั่งแทนที่หญิงสาว รู้สึกขอบคุณที่พิริสาเปิดโอกาสให้เขาได้นั่งคุยกับมนต์ธาราสองต่อสอง เพราะเขาก็มีเรื่องที่อยากจะคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวเหมือนกัน

เขารู้ว่ามนต์ธารามาถึงงานนานแล้ว แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่คิดจะไปหาเขาที่กำลังนั่งรอ ซ้ำก่อนหน้าเขาพยายามคะยั้นคะยอที่จะไปรับเธอด้วยตัวเอง แต่เธอก็ปฏิเสธ ช่วงนี้เขารู้สึกได้ว่าเธอกำลังหลบหน้า มันเป็นสิ่งที่เขารู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย

“ได้นั่งคุยกันสองคนแบบนี่ก็ดีนะ พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับมนต์เยอะเลย”

“พี่มิลมีเรื่องอะไรเหรอคะ”

“ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ ทำไมพี่รู้สึกเหมือนว่ามนต์กำลังหลบหน้าพี่เลย”

“ขอโทษนะคะที่มนต์ทำให้พี่มิลคิดแบบนั้น แต่มนต์ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ”

“พี่ว่าเราสองคนน่าจะคุยเรื่องงานแต่งกันได้แล้วนะ คุณแม่พี่ถามเรื่องนี้มาแล้ว”

“ก่อนหน้านี้พี่มิลบอกว่าตามใจมนต์ไงคะ อีกอย่างเราสองคนก็รู้อยู่แก่ใจว่าเราไม่ได้รู้สึกเกินเลยไปกว่าพี่น้อง”

“แต่...”

“เห็นริสารึเปล่า”

ไม่ทันที่รามิลจะเอ่ยจบประโยค เซรเกย์ก็เข้ามาขัดจังหวะเขาเสียก่อน

“ไม่เห็น เธอบอกว่าจะไปหานาย แล้วนายไม่เจอเธอหรอ”

“เปล่า” เซรเกย์ส่ายหัวพัลวัน เขาเริ่มใจไม่ดีแล้ว เพราะตอนนี้มิล่าก็ไม่ได้อยู่กับราเดน กลัวว่าภรรยาของเขาจะอาละวาดมิล่าเช่นตอนที่อยู่โรงพยาบาลจนงานวันเกิดของเดเมียนกร่อย

พิริสาที่อยากจะเปิดโอกาสให้มนต์ธาราและรามิลอยู่คุยกันตามลำพังก็อ้างว่าจะไปหาสามีของเธอ ทว่าเธอก็เลือกที่จะออกไปเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านของเดเมียน หาของอร่อยใส่ปากไปพลางๆ ในขณะที่คนอื่นตอนนี้กำลังไปรวมตัวกันปาร์ตี้อยู่ที่รอบสระว่ายน้ำหลังคฤหาสน์หลังใหญ่

เมื่อครู่เธอพอจะมองสายตาของรามิลออกว่าไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะพูดชมมนต์ธารา แถมสายตาที่มองไปยังหญิงสาวยังดูจะหวานหยาดเยิ้มพิเศษกว่ามองคนอื่น ไม่เข้าใจว่าทำไมมนต์ธาราถึงได้เข้าใจว่ารามิลเห็นเธอเป็นแค่น้องสาว หรือมันมีอะไรมากกว่านั้นกันแน่ ชักจะอยากรู้เรื่องของทั้งสองมากขึ้นเสียแล้วสิ

“ไม่ตามจิกของหวงแล้วเหรอ”

“ก็อยากจะตาม แต่เผอิญว่าของที่หวงเค้าทำให้ไว้ใจว่ายังไงก็ไม่สามารถหลุดมือไปจากฉันได้”

“เห็นสายตาที่เค้ามองฉันไหมล่ะ หวานขนาดไหนเธอก็น่าจะมองออก”

“พูดแบบนี้แสดงว่ายอมรับแล้วใช่ไหมว่าคิดอยากจะแย่งเซรเกย์ไปจากฉัน”

“ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น แต่ยิ่งเห็นเธอหวงมากเท่าไหร่ ใจมันก็รู้สึกอยากจะได้เค้าคืนมาเฉยเลย ฉันคิดว่าฉันไม่ต้องทำอะไรมากด้วย เพราะตอนนี้ในหัวใจของเค้าก็มีแค่ฉันอยู่แล้ว เธอรู้ไหมสีหน้าตอนที่เค้าตื่นมาแล้วรู้ว่าตัวเองมีภรรยาแล้ว ดูผิดหวังมากแค่ไหน ยิ่งมาเห็นเธอโวยวายหึงหวงเค้าเหมือนคนบ้า เค้ายิ่งผิดหวังเพราะคิดว่าตัวเองเลือกภรรยาผิด”

“อืม ฉันเข้าใจได้ว่าเธอกำลังทำให้ฉันเหมือนคนบ้า ให้คนอื่นมองฉันไม่ดี รวมถึงเซรเกย์ด้วย”

“เพิ่งจะฉลาดเหรอ”

“เซรเกย์ยอมรับกับฉันว่าตอนนี้เค้าจำได้แค่ช่วงที่ยังรักกับเธอ แต่เค้าก็ยืนยันกับฉันว่าเค้าจะรักษาครอบครัวเอาไว้ในเวลาที่ยังจำอะไรไม่ได้ เพราะฉะนั้นเธอคิดจะทำอะไรก็ควรหยุด”

“แล้วถ้าฉันไม่หยุด”

“ฉันก็พร้อมที่จะปกป้องครอบครัวของฉันเต็มที่เหมือนกัน เธอก็รู้ว่าฉันลูกใคร มีพี่ชายเป็นใคร พูดแค่นี้ก็น่าจะรู้นะว่าฉันทำอะไรได้บ้าง ฉันไม่เคยเอาเรื่องนี้มาข่มขู่ใคร เป็นเธอคนแรก อ่อ...เมื่อกี้ไม่ได้จะข่มขู่นะ ที่บอกว่าฉันทำอะไรได้บ้าง ถ้าเธอไม่หยุดเดี๋ยวได้รู้กันแน่”

พูดจบก็หมายจะหันหลังเดินหนี ทว่ามิล่าก็เข้ามากระชากแขนของพิริสาเอาไว้ก่อน “โอ้ย...อะไรของเธอเนี่ย” ดวงตากลมโตตวัดมองค้อนมิล่า พลันเมื่อได้มองหญิงสาวเต็มตา สายตาของพิริสาก็แปรเปลี่ยนจากความโกรธเคืองเป็นแววตาตกใจแทน

เพียะ เพียะ มิล่ากำลังทำร้ายตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แววตาแข็งกร้าวและพฤติกรรมของหมอสาวทำให้พิริสาเริ่มอ้าปากค้าง การละคร การละครชัดๆ ยัยนี่มารยาร้อยล้านเล่มเกวียนเสียจริง

“อ๊าย อ๊าย ช่วยด้วย”