ถูกจับตัว

“ผมจับตัวคุณมาเอง” เสียงทุ้มเอ่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา จากนั้นเขาก็ลากเก้าอี้มานั่งมองหน้าเธอไม่วางตา

พิริสาเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอ แค่สายตาของเขาก็ทำเธอกลัวมากพออยู่แล้ว อีกทั้งน้ำเสียงทุ้มต่ำดูเยือกเย็นทำเธอเริ่มไปไม่เป็น ทว่าก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอเป็นถึงทายาทมาเฟียอิตาลี แถมสามีก็เป็นหัวหน้ามาเฟียรัสเซีย ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเธอเท่าไหร่ก็เถอะ อย่างน้อยอ้างชื่อพวกเขามาเป็นคำขู่ คนร้ายตรงหน้าจะได้รู้สึกเกรงตัวเธอบ้าง

“คุณจับตัวฉันมาต้องการอะไร ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร คุณพ่อฉันเป็นมาเฟีย สามีฉันก็เป็นมาเฟีย”

“ผมรู้ รู้ทุกอย่าง ถึงได้พาคุณมาที่นี่ไง แล้วคุณล่ะรู้รึเปล่าว่าผมเป็นใคร”

“อย่าบอกว่าจับตัวฉันมาเรียกค่าไถ่”

“ผมไม่เคยต้องการเงิน แต่ต้องการทำลายชีวิตใครบางคนมากกว่า”

“พูดให้ฉันเข้าใจง่ายๆ ได้ไหมว่าต้องการอะไร”

“ได้ ขี้เกียจอ้อมค้อมเหมือนกัน ผมแค่อยากให้เซรเกย์มันตาย แต่มันก็ไม่ตาย เลยอยากจะจับคุณมาทำเมียให้มันตายทั้งเป็น”

“อะไรนะ!” ไม่ได้ เธอปล่อยให้เค้าทำกับเธอแบบนี้ไม่ได้

“คนอย่างฉันไม่ยอมเป็นเมียใครง่ายๆ หรอกนะ อีกอย่างเซรเกย์ก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรถ้าคุณจะจับฉันทำเมีย เพราะตอนนี้เค้าจำฉันไม่ได้ จำได้แต่นังหมอจอมฉกแฟนเก่าเค้าโน่น” พูดไปก็เจ็บใจไป แต่ยังไงเธอก็ต้องพูดเพื่อยกเป็นเหตุผลประกอบไม่ให้ต้องเสียตัวให้คนอื่นที่ไม่ใช่สามีตัวเอง

“อย่ามาหลอกผมซะให้ยาก”

“หลอกบ้าอะไรเล่า พูดแล้วยังเจ็บใจอยู่เลยเนี่ย หึ่!!”

พิริสากอดอกแผดเสียงฝาดด้วยความหงุดหงิด เธออุตส่าห์พูดเรื่องจริงที่แสนเจ็บใจ เขาก็ยังหาว่าเธอหลอกลวง

เรนจ้องมองหญิงสาวที่กำลังมีท่าทีกระฟัดกระเฟียดก็เริ่มที่จะเชื่อในคำพูดของเธอ แต่เขาก็ไม่เชื่อว่าเซรเกย์จะไม่สนใจคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย จะรักไม่รักถูกแย่งไปก็เหมือนถูกหยามอยู่ดี

“มองหน้าทำไมนักหนา เออ... แล้วแค้นอะไรเซรเกย์นักหนาถึงได้จะฆ่าเค้า” รู้ตัวการที่ทำให้สามีของเธอเครื่องบินตกก็นั่งมองตาขวางไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด สามีเธอเจ็บหนักไม่พอ ยังต้องมาความจำเสื่อมจำเธอไม่ได้

 สิ่งที่น่าเจ็บใจที่สุดคือสามีเธอไปจำตอนที่ยังรักกับแฟนเก่าได้เสียอย่างนั้น เพราะคนตรงหน้าเธอคนนี้คนเดียวเชียว หากตอนนี้เธออยู่เหนือกว่าเขาหน่อยล่ะก็อยากจะข่วนหน้าให้เป็นแนวหลายๆ แนวไปเลย

“มันฆ่าได้แม้กระทั่งพ่อตัวเอง คนอย่างมันไม่สมควรมีชีวิตอยู่บนโลก” เรนกำหมัดกัดฟันกรอดเมื่อต้องพูดถึงเรื่องราวที่เจ็บปวดอยู่ในใจ เพราะพ่อของเซรเกย์ก็คือพ่อของเขาเหมือนกัน

“เดี๋ยวนะ...” พิริสาคิดว่าคนตรงหน้าเธอต้องเข้าใจผิดอะไรไปแน่ แล้วทำไมเขาต้องทำท่าทางแค้นเคืองเซรเกย์ขนาดนั้น หรือว่าที่เค้าเหมือนสามีเธอขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นลูกชายของพ่อเซรเกย์อีกคนเหรอ

“อย่าบอกนะว่าคุณเป็นลูกอีกคนของพ่อเซรเกย์อะ”

เรนนั่งเงียบไม่ยอมตอบอะไร แค่นี้พิริสาก็รู้แล้วว่าเรื่องที่เธอสันนิษฐานมันเป็นเรื่องจริง แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นหลักตอนนี้ก็คือเขากำลังเข้าใจผิดว่าเซรเกย์ฆ่าพ่อตัวเอง แท้ที่จริงลูเซียสฆ่าตัวตายเองต่างหาก หลังจากที่รู้ว่าทำยังไงก็ไม่สามารถขึ้นเป็นหัวหน้ามาเฟียในรัสเซียได้

“เงียบแบบนี้แสดงว่าใช่ ฉันจะบอกให้ว่าเซรเกย์ไม่ได้ฆ่าพ่อตัวเอง พ่อเค้าต่างหากเลือกจะฆ่าตัวตายเอง”

“เห็นกับตางั้นเหรอ”

“ถึงไม่เห็นแต่ฉันก็เชื่อ บ้านพ่อคุณไม่มีกล้องวงจรปิดรึไง”

“ถ้ามันไม่ถูกเผาจนวอดวายมันก็คงจะเหลือหลักฐานให้ผมเห็นมากกว่านี้ไง” วันนั้นหากเขาเข้าไปหาพ่อของเขาเร็วกว่านั้นอีกสักนิด พ่อของเขาก็คงไม่ต้องมีจุดจบแบบนั้น

ก่อนที่วาเลรีคนสนิทของเขาจะตายเพราะต่อสู้กับพวกของวาดิมหัวหน้ามามาเฟียรัสเซียคนเก่า วาเรลีได้บอกเขาว่าเห็นเซรเกย์จ่อปืนจะยิงพ่อของเขาเพื่อช่วยเหลือวาดิม เพียงแค่วาเลรีบอกแค่นั้นเขาก็รับรู้ได้ว่าพ่อของเขาไม่ได้ฆ่าตัวตายอย่างที่ทุกคนรับรู้ และเขาก็จะทำให้คนที่มันฆ่าได้แม้กระทั่งพ่อตัวเองได้ลงนรก

“จะพูดยังไงก็ไม่เชื่อใช่ไหม” แม้พิริสาจะไม่ได้เห็นกับตาก็เชื่อว่าเซรเกย์และวาดิมไม่คิดโกหก

“ใช่ ผมไม่เชื่อ” พูดจบก็ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด วินาทีนั้นพิริสากลัวจนตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำ 

“โอ้ย นี่ อย่าทำอะไรฉันนะ ถ้าคุณทำอะไรฉันคุณมันก็แค่คนไม่มีศักดิ์ศรี” เธอต้องขู่โดยยกเอาเรื่องศักดิ์ศรีขึ้นมานี่แหละ รู้ว่าคนที่เป็นมาเฟียหรือถูกเลี้ยงโดยมาเฟียเห็นเรื่องศักดิ์ศรีเป็นเรื่องสำคัญ

ตอนนี้เธอต้องงัดวิธีการเอาตัวรอดทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ต้องตกเป็นของผู้ชายคนอื่นนอกจากสามีตัวเอง แล้วก็หวังว่าคำพูดของเธอมันจะใช้ได้ผลกับคนที่กำลังจะทำมิดีมิร้ายกับเธอตอนนี้ด้วย