สารภาพความรู้สึก

พิริสากับกลิ่นชวาเจอหน้ากันได้ก็กอดกันกลม ก่อนที่พิริสาจะเริ่มเปิดประเด็นพูดคุยสารทุกข์สุกดิบเพราะความเป็นห่วงกลิ่นชวา คิดว่าเพื่อนเธอจะผอมโซเหมือนไม้เสียบผีไปแล้วเสียอีก เมื่อเห็นว่ากลิ่นชวายังคงสดใสก็โล่งใจ

“นึกว่าแกจะถูกขังอยู่ในกรง ได้ทานแต่อาหารขยะซะอีก”

“แกก็คิดมากไป ตอนนี้คุณวาดิมเค้าติดฉันยังกับแตงเม”

“จริงเหรอ แกทำให้เค้ารักได้สำเร็จแล้วเหรอ”

“เปล่า เค้าแพ้ท้องแทนฉันเลยเวียนหัวตลอดเวลา แต่จะหายอาการพวกนั้นเมื่อตอนอยู่ใกล้ฉัน”

“โถ่เอ้ย ไอ้เราก็คิดว่าทำให้เค้ารักสำเร็จ”

“แต่ฉันก็ว่าเค้าคงรู้สึกดีกับฉันบ้างแหละ เค้าตามใจฉันหลายอย่างอยู่นะ แถมเวลาฉันหอมแก้มเค้า เค้าก็ไม่ว่าด้วย”

“พูดถึงเค้าตาเป็นประกายขนาดนี้ไม่ใช่ว่าชอบเค้าไปแล้วเหรอ”

“ถ้าใช่ล่ะ”

“อืม ก็ดีนะ ถ้าแกชอบเค้า แล้วเค้าชอบแก เรื่องลูกที่แกอยากจะเก็บเอาไว้ก็จะได้คุยกับเค้าได้ง่ายขึ้น ถ้าเค้าชอบแกเค้าก็น่าจะตามใจแกนะ แต่ถ้าจะให้ดีแกก็รีบถามเค้าไปตามตรงว่าคิดยังไงกับแก ถ้าเค้าชอบแกจริงๆ ก็จะได้รีบคุยเรื่องลูกในท้องไปเลย”

“แล้วถ้าเค้าไม่ได้ชอบฉันล่ะ”

“ก็เหลือเวลาอีกตั้งเดือนนึงแกก็พยายามเข้าสิ”

กลิ่นชวาคิดหนักกับการที่จะคุยเรื่องลูกกับวาดิมอีกครั้ง ทว่าหากไม่คุยตอนนี้ก็จะไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเธอ หากชอบเธอตามที่แอบคิดก็ดีไป แต่ถ้าไม่ก็ยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือนเพื่อที่จะพิชิตใจของวาดิมตามที่พิริสาบอก จะว่าไปหากเขาไม่ได้ชอบเธออย่างที่เธอชอบเขาก็คงใจแป้วไม่น้อยเลย

วาดิมปล่อยให้สองสาวคุยกันตามลำพังไม่เกินสิบนาทีจริงๆ เช่นที่เขาพูด เพราะหลังจากสิบนาทีที่ปล่อยให้กลิ่นชวาอยู่กับพิริสา ชายหนุ่มก็เข้ามาเกาะติดกลิ่นชวาไม่ห่าง จนสองสาวไม่ค่อยกล้าพูดคุยกันเท่าไหร่นัก

พิริสาอยู่กับกลิ่นชวาจนรับประทานอาหารเย็นกันเรียบร้อย จากนั้นเดมาก็ขับรถไปส่งพิริสา

เมื่อเพื่อนรักกลับไปแล้วคราวนี้ก็ได้เวลาที่กลิ่นชวาจะต้องคุยกับวาดิม ทว่าเธอก็ชั่งใจอยู่จนใกล้เวลาจะเข้านอน ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจที่จะพูด แต่เพราะกลัวได้รับคำตอบที่ผิดหวังกลับมาต่างหาก

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ”

“เรื่องอะไร”

กลิ่นชวาเดินไปกอดวาดิม “ฉันชอบคุณ ถ้าเราจะอยู่ด้วยกัน...”

“ไม่ได้”

กลิ่นชวาหน้าเสียเมื่อชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอได้พูดจนจบประโยค เธอผละออกจากตัวของเขาก่อนจะเอ่ยถามวาดิมด้วยสายตาที่ผิดหวัง “ทำไมคะ ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันคุณก็ชอบฉันไม่ใช่เหรอ”

“ผมไม่เคยพูด” วาดิมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สีหน้าท่าทางของเขาเฉยชาดูไม่รู้สึกรู้สากับการที่เพิ่งปฏิเสธหัวใจของคนคนนึงแม้แต่น้อย

“แล้วที่คุณตามใจฉัน สอนฉันในสิ่งที่ฉันร้องขอ”

“ข้อแรกที่ผมอยู่ใกล้คุณเพราะอะไรคุณก็รู้ดี ส่วนที่ผมตามใจคุณ เพราะผมเห็นคุณเป็นเหมือนน้องสาวของผมต่างหาก”

“แค่นั้นจริงๆ ใช่ไหมคะ” ตอนนี้เธอไม่อยากจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด

“ใช่ แล้วไม่ว่าจะยังไง ข้อตกลงของเรายังเป็นเหมือนเดิม”

“หัวใจของคุณก็ให้ฉันไม่ได้ ลูกที่เป็นหัวใจของฉัน คุณก็ยังจะพรากเค้าไปอีกเหรอคะ” เพราะกลัวว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ไง เธอเลยเพิ่งกล้าที่จะคุย แววตาของเขาตอนนี้มันเย็นชาจนแทบเหมือนคนไม่มีหัวใจ ตอบออกมาได้ว่าเห็นเธอเป็นเหมือนแค่น้องสาว จะถนอมน้ำใจกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง

“คุณไม่เข้าใจหรอกว่าการเป็นคนในครอบครัวของผมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง”

“มันเป็นยังไงคุณก็อธิบายให้ฉันฟังสิคะ”

“นอนได้แล้ว”

“แม่ฉันเสียตั้งแต่เด็กๆ พ่อฉันแต่งงานใหม่ หลังจากนั้นฉันกับน้องสาวก็อยู่กันอย่างลำบาก ยิ่งหลังจากพ่อของฉันเสียก็ยิ่งลำบากกว่าเดิมเพราะแม่เลี้ยงฉันเอาแต่ผลาญเงิน แค่นั้นไม่พอยังจะเอาฉันไปประเคนให้เจ้าหนี้ของเธอจนฉันต้องชิงท้องก่อนนี่ไง พอถึงวันที่ฉันกับน้องสาวกำลังจะเป็นอิสระจากแม่เลี้ยง แล้วฉันก็กำลังเตรียมตัวเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว คุณก็โผล่มาจะทำร้ายลูกของฉัน มาทำให้ฉันหลงรักคุณแล้วก็ปฏิเสธฉัน นี่ไงชีวิตของฉัน ทีนี้คุณก็เล่าชีวิตของคุณบ้าง ฉันอยากรู้ว่าครอบครัวคุณเลี้ยงคุณมายังไงคุณถึงอยากจะทำร้ายลูกฉันนัก”

กลิ่นชวาพูดไปปาดน้ำตาไป เธอเล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟังแล้ว ที่เขาพูดว่าเธอไม่เข้าใจเรื่องครอบครัวของเขา ถ้าเขาอยากให้เธอเข้าใจก็เพียงแค่อธิบายมาเท่านั้น

“ผมไม่อยากเล่าอะไรทั้งนั้น ไม่มีเหตุผลที่จะพูดถึงคนที่ไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ นอนได้แล้ว” คว้าคนตัวเล็กพาเธอไปนอนด้วยกันที่เตียงนุ่ม เขาไม่อยากให้เธอถามอะไรต่อ โดยเฉพาะเรื่องครอบครัวของเขา

กลิ่นชวาได้แต่นอนปาดน้ำตาเงียบๆ อยากจะทำความเข้าใจว่าทำไมวาดิมถึงกีดกันการเกิดมาลืมตาดูโลกของเด็กคนนึงนักหนา ทั้งที่ลูกในท้องของเธอก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเหมือนกัน

เช้าของวันใหม่เป็นวันที่ไม่ค่อยสดใสสำหรับกลิ่นชวาเอาเสียเลย เธอต้องอยู่ใกล้วาดิมตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีแก่ใจที่จะพูดคุยอะไรกับเขา เพราะว้าวุ่นอยู่กับการคิดถึงวันข้างหน้าที่ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจแล้วว่าเธอจะสามารถปกป้องลูกของเธอได้ไหม

“ผมเห็นคุณนั่งมองหน้ากระดาษเปล่ามาเป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว” วาดิมละสายตาจากหน้าจอหันมามองคนข้างๆ ที่วันนี้เธอดูไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่

“ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ” เธอก้มลงเอาแก้มแนบไปกับโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม

“แล้วถ้าผมพูด คุณพร้อมจะเข้าใจไหม”

ได้ยินแค่นั้นก็ดีดตัวนั่งตรง พร้อมที่จะรับฟังเขาเต็มที่ “พูดมาสิคะ ถึงคุณจะไม่ชอบฉัน แต่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนคุณคนนึงก็ได้ มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังได้ทุกอย่างเลย”

“ทำแบบนี้เพราะอยากให้ผมชอบคุณใช่ไหม”

กลิ่นชวาเริ่มขมวดคิ้วกับการตั้งคำถามของวาดิม อะไรทำให้เขาคิดกับเธอแบบนั้น ทว่าก็คงเป็นเพราะระแวงคำสารภาพของเธออยู่แน่นอนเลย

“เปล่าค่ะ ฉันอยากรับฟังคุณเพราะฉันเห็นว่าคุณเป็นเพื่อนร่วมโลกด้วยกันต่างหาก การสูญเสียคนในครอบครัวมันคงทำให้คุณว้าเหว่เหมือนไม่มีเสาหลักในชีวิตใช่ไหมล่ะ ฉันรู้ ขนาดฉันเหลือน้องสาวฉันยังรู้สึกแบบนั้นเลย แต่ถ้าคุณจะชอบฉันเพราะฉันแค่ทำหน้าที่เป็นที่ระบายก็ไม่ว่ากันนะคะ” เธอเอื้อมมือไปกุมมือที่มีแต่รอยแผลเป็นเอาไว้แน่น จากนั้นก็นั่งเงียบมองหน้าชายหนุ่มตาแทบไม่กะพริบ จดจ่อว่าเขากำลังจะพูดอะไรกับเธอ

“ชีวิตของการที่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวมาเฟียมันไม่มีความปลอดภัยตั้งแต่ยังไม่ทันได้ลืมตามาดูโลกด้วยซ้ำ ยิ่งคำว่าว่าหัวหน้ามาเฟียที่ควบคุมกิจการสีเทาหลายอย่าง เม็ดเงินและอำนาจที่อยู่ในมือก็มากมายมหาศาล ไม่มีใครไว้ใจใครได้แม้แต่คนในองค์กรเดียวกัน เพราะหลายคนอยากจะเป็นใหญ่กันทั้งนั้น พ่อแม่รวมถึงพี่น้องของผมล้วนถูกสังเวยชีวิตให้กับศัตรูในที่มืด ผมต้องทนเห็นคนที่รักตายอย่างทรมานไปต่อหน้าต่อตาไม่รู้กี่ครั้ง ถึงเราไม่คิดทำร้ายใคร แต่ก็ไม่วายมีคนอื่นคิดที่จะทำร้ายเราอยู่ดี”

“คุณเองก็รักลูกเหมือนกันใช่ไหม ถึงไม่อยากให้เค้าเกิดมามีชีวิตที่เต็มไปด้วยอันตราย แล้วถ้าไม่มีใครรู้ว่าคุณมีลูก ลูกคุณก็จะไม่เป็นอันตราย” กลิ่นชวาพอจะเข้าใจความรู้สึกของเขา แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางออกเรื่องลูกของเธอ