รูปครอบครัว

กลิ่นชวาในชุดเสื้อโค้ทคลุมถึงข้อเท้าลงจากเครื่องบินพร้อมกับวาดิม เดมาและคาเรฟ รถลีมูซีนสีดำก็ขับมารอพวกเธอเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวมองไปรอบๆ ลานกว้างด้วยความตื่นตา เพราะที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่เครื่องบินที่เธอนั่งมาเพียงเครื่องเดียว แต่ยังมีโรงจอดเครื่องบินอีกหลายโรง

รถหรูขับออกจากสนามบินได้ไม่นานก็พาเธอเข้ามาในรั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่ เดาได้เลยว่าพื้นที่รอบๆ ของคฤหาสน์แห่งนี้มีไม่ต่ำกว่าร้อยไร่ กลิ่นชวากลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อมองคฤหาสน์สีขาวหลังคาสีเทาที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าไกลๆ มันดูยิ่งใหญ่เสียจนทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงไปด้วยความประหม่า

เธอเห็นเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนประจำตำแหน่งเป็นระยะตั้งแต่ที่รถเลี้ยวเข้ามาในกำแพงรั้วสูงก็ว่าหลายคนแล้ว แต่เมื่อมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ก็เห็นว่ามีบอดี้การ์ดอีกหลายคนยืนเรียงรายรอต้อนรับพวกเธออยู่อีก

“ยินดีต้อนรับครับนาย พวกผมเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้นายหญิงเรียบร้อยแล้วครับ”

“ขอบใจมาก” วาดิมถอดเสื้อโค้ทของเขาและหญิงสาวส่งให้กับบอดี้การ์ดก่อนจะจูงมือกลิ่นชวาเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังโต

“เตรียมอะไรเหรอคะ แล้วทำไมคนที่นี่ถึงพูดไทยคะ” ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่ใจจะมองความใหญ่โตอลังการของที่อยู่มาเฟีย แต่สงสัยมากกว่าที่บอดี้การ์ดหนุ่มแจ้งกับวาดิมว่าเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เธอมันคืออะไร แล้วทำไมพวกเค้าถึงใช้ภาษาไทยในการพูดคุยกัน

“เดี๋ยวคุณก็เห็นเองว่าผมเตรียมอะไร ส่วนคนที่นี่เวลาอยู่กับคุณพวกเค้าจะพูดไทย คุณจะได้ไม่อึดอัด” พูดจบก็รวบอุ้มกลิ่นชวาด้วยท่าเจ้าสาว แม้ที่นี่จะมีลิฟท์ขึ้นถึงชั้นสาม แต่วาดิมก็ไม่อยากให้กลิ่นชวาเดินมากนัก

วาดิมพากลิ่นชวาขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นสาม ออกมาจากลิฟท์ไม่กี่ก้าวเธอก็เห็นห้องโถงใหญ่ที่ตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ข้าวของเครื่องใช้สีหวาน มองออกไปนอกกำแพงกระจกเธอก็เห็นสนามหญ้าสีเขียว มองข้ามกำแพงก็เห็นภูเขาที่เป็นป่าสนสวยงาม ช่างเป็นภาพที่สบายตาสำหรับเธอไม่น้อยเลย หากได้นั่งวาดรูปวิวทิวทัศน์ที่นี่คงดี

“ใช่ พื้นที่ทั้งหมดเป็นของคุณ แต่ว่าห้องนอนของผมกับคุณอยู่ที่นี่” เขาพาหญิงสาวเดินไปด้านในสุดที่ทำกำแพงกั้นเป็นห้องนอนของเขา พื้นที่นี้ไม่เคยมีใครเข้ามาได้นอกจากเขาและคนสนิท และตอนนี้เขาก็พร้อมที่จะแบ่งปันห้องนอนของเขากับเธอ

วาดิมวางหญิงสาวลงบนเตียงนอนใหญ่สีเทาของเขา ก่อนจะดึงเก้าอี้สีน้ำตาลเข้ามานั่งตรงหน้าเธอ กลิ่นชวากวาดมองรอบห้องนอนใหญ่ไม่นานสายตาก็ไปบรรจบอยู่ที่รูปของครอบครัวใหญ่ที่ตั้งวางอยู่ในกรอบรูปบนตู้ลิ้นชักข้างหัวนอนของชายหนุ่ม

“นี่รูปครอบครัวผม” วาดิมหยิบรูปนั้นมาให้หญิงสาวได้ดูชัดๆ

“ครอบครัวคุณมีฝาแฝดด้วยเหรอคะ”

“ใช่”

“แฝดสองคู่เหรอ” เมื่อมองหน้าคนในรูปจนครบทุกคนเธอก็เงยหน้ามามองวาดิมด้วยสีหน้าตกใจ ไม่ใช่ว่าเขาก็มีแฝดหรอกเหรอ

“ใช่ นี่ซากับมิชาร์พี่ชายผมเอง” วาดิมชี้ไปในรูปพี่ชายทั้งสองในวัยที่อยู่ไฮสคูล

“ส่วนนี่ผมแล้วก็วิก้าเป็นแฝดคู่ที่สอง”

“ตอนเด็กๆ คุณจ้ำม่ำเหมือนกันนะคะ” กลิ่นชวามองไปยังรูปเด็กชายตัวอ้วนกลมทั้งสองในรูปที่อายุประมาณสิบขวบได้ “แล้วแม่คุณอุ้มใครคะ” อีกคนที่เธอกำลังสงสัยว่าเป็นใครก็คือทารกที่แม่ของเขากำลังอุ้มอยู่ในอ้อมอก

“อันนาน้องสาวคนเล็ก”

“คือ...พวกเค้า...ไม่อยู่แล้วทั้งหมดเลยเหรอคะ” จำได้ว่าเขาบอกเธอเองว่าไม่เหลือใครในครอบครัว เธออยากจะถามให้แน่ใจอีกครั้ง

“อืม พี่ชายทั้งสองของผมหายสาบสูญไปตอนที่เรือของพวกเค้าโดนระเบิด ส่วนวิก้าเสียพร้อมพ่อกับแม่ผมในวันที่พวกเค้าไปสุสานของพี่ชาย”

“ฝีมือศัตรูเหรอคะ”

วาดิมหยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าลง แม้จะไม่อยากรื้อฟื้นแต่มันก็เป็นสิ่งที่หญิงสาวต้องรู้ว่าการเป็นครอบครัวของเขาเธอจะต้องเจออันตรายเรื่องอะไร กฎที่เขาออกกับเธอไม่ได้ทำเพื่อความต้องการของตัวเอง แต่อยากจะให้เธอเข้าใจว่าเขาห่วงความปลอดภัยของเธอกับลูกเป็นที่สุด

“ถ้าคุณไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะคะ” กลิ่นชวาเอื้อมมือไปกุมมือวาดิมเอาไว้ แค่เธอเป็นคนฟังยังใจสั่นไปด้วยความหดหู่ แล้วเขาที่ต้องสูญเสียจะใจสลายแค่ไหน

“ผมต้องเล่า คุณจะได้รู้ว่าข้อจำกัดที่ผมบอกกับคุณมันหมายถึงความปลอดภัยของคุณ หลังจากทุกคนเสียไป ผมก็เหลือสองคนกับน้องสาว ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมกำลังจะได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้ามาเฟีย ผมไม่อยากรับมันเลย แต่ถ้าผมไม่รับ คนในองค์กรอีกหลายครอบครัวก็จะถูกเก็บเพราะมีหัวหน้าจากตระกูลอื่นขึ้นมาแทนที่” วาดิมเริ่มเสียงสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ

“อันนาบอกผมว่าให้ผมรับตำแหน่งเพื่อปกป้องคนหลายคน เธอเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มีน้ำใจกว้างกว่ามหาสมุทรหลายเท่า เธอบอกว่าเธอจะอยู่เคียงข้างและคอยปกป้องผม วินาทีที่ผมได้ยินเธอพูดแบบนั้นผมจึงรับหน้าที่หัวหน้ามาเฟีย แต่คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ผมได้รับการแต่งตั้ง น้องสาวของผมก็จากไปจากพวกที่กระหายอำนาจโดยที่ผมเองก็ปกป้องเธอไม่ได้ ภาพนั้นมันติดตาผมมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นเหตุผลที่ผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักต้องมาสูญเสียไปต่อหน้าต่อตาอีก”

“พอแล้วค่ะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” กลิ่นชวาโผเข้ากอดวาดิมเมื่อเห็นว่าเขากำลังมีน้ำตา นี่สินะความเจ็บปวดที่แท้จริงของเขา เธอเพิ่งจะเข้าใจมันก็วันนี้เอง

หลังจากมีหมอมาตรวจร่างกาย กลิ่นชวาก็ถูกสั่งให้พักผ่อนห้ามทำกิจกรรมอะไรภายในวันสองวันนี้ แม้หมอจะบอกว่าตอนนี้เธอไม่มีเลือดออกและทารกในครรภ์ก็ปลอดภัยดี แต่ด้วยความเป็นห่วงของเขาเธอจึงต้องทำตามอย่างที่ปฏิเสธไม่ได้

“เพราะฉันเห็นว่าคุณเพิ่งเสียใจนะคะถึงได้ยอม” สาวเจ้าพูดกับรูปภาพที่เธอวาดในมือ

กลิ่นชวาชื่นชมรูปที่เธอเคยวาดอยู่ครู่หนึ่งก็วางสมุดวาดรูปของเธอเอาไว้ข้างหัวเตียงจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือหมายจะติดต่อหาชบาแก้ว อยากจะรู้ว่าตอนนี้ชบาแก้วกับสิงหราชเป็นอย่างไรกันบ้าง ทว่าเธอพยายามโทรหาน้องสาวเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด จึงต้องติดต่อหาอีวาน

“จะไปไหนครับนายหญิง” คาเรฟเข้ามาขวางหน้าเจ้านายสาวเมื่อเห็นว่าเธอเดินรุกรี้รุกรนเหมือนหาอะไรบางอย่างทั้งที่เจ้านายของเขาสั่งเอาไว้ให้เธอนอนพักผ่อนอยู่ในห้อง

“คุณวาดิมอยู่ไหนคุณคาเรฟ”

“นายกำลังประชุมกับทุกคนที่บ้านอยู่ครับ นายหญิงกลับไปพักผ่อนนะครับ”

“ฉันอยากกลับไปหาน้องฉันได้ไหม น้องฉันกำลังไม่สบายคุณขับเครื่องบินพาฉันกลับไทยหน่อยนะ”

“เรื่องนี้ต้องคุยกับนายก่อนนะครับนายหญิง”

“มีอะไร”

กลิ่นชวาเห็นวาดิมเดินออกมาจากห้องประชุมได้เธอก็รีบเดินผ่านหน้าคาเรฟเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยความร้อนใจทันที “ฉันอยากกลับไปหาแก้ว ตอนนี้แก้วเสี่ยงแท้งลูก ฉันอยากไปอยู่กับน้อง”