ทายาทมาเฟีย

“เป็นพี่ชายริสาเหรอคะ หมายถึงคือยังไงคะ” เมื่อได้ฟังความคร่าวๆ พิริสาก็อานออกมาด้วยสีหน้าท่าทางตกใจปนฉงนในใจ หากฟาเบียนเป็นพี่ชายของเธอ เท่ากับว่าพ่อของเธอก็คือหัวหน้ามาเฟียชาวอิตาลีอย่างงั้นเหรอ

เซรเกย์นั่งฟังฟาเบียนอธิบายเขาก็ได้แต่นั่งเงียบ แสดงว่าแม่เลี้ยงที่ฟาเบียนคาใจมาตลอดว่าเธอยังไม่ตายก็คือแม่ของพิริสา เขาชักอยากจะรู้แล้วสิว่าทำไมแม่ของพิริสาถึงคิดว่าพ่อของฟาเบียนทิ้งเธอไป

“ตอนนั้นดามิล่าเลขาของคุณพ่อไม่ยอมบอกคุณแม่ว่าคุณพ่อบาดเจ็บหนักจากการถูกลอบสังหาร ดามิล่าใช้โอกาสตอนที่คุณพ่อป่วยบอกกับคุณแม่ว่าคุณพ่อไปแต่งงานและมีครอบครัวใหม่ และไล่ให้คุณแม่ออกไปจากชีวิตคุณพ่อถ้าไม่อยากเจ็บปวด หลังจากคุณพ่อรักษาตัวอยู่ร่วมสามเดือน กลับมาก็ไม่เจอกับคุณแม่ เจอเพียงหลักฐานที่ดามิล่าเอามาให้ แล้วบอกว่าคุณแม่หนีไปกับชู้แล้วก็หายสาบสูญ เธอจัดฉากทุกอย่างอย่างแนบเนียนจนคุณพ่อต้องป่วยใจอีกพักใหญ่กว่าจะกลับมาใช้ชีวิตได้ปกติ หลังจากนั้นดามิล่าก็ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นภรรยาคุณพ่อ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถเอาหัวใจของคุณพ่อไปได้”

“แล้วคุณฟาเบียนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“พี่เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ ดามิล่าป่วยหนัก เธอรู้สึกผิดเลยเล่าความจริงทุกอย่างให้ผมฟัง ผมเลยรีบตามหาคุณแม่”

“ริสาดีใจนะคะที่ได้รู้เรื่องนี้ในวันที่ยังไม่สายไป”

“ผมก็อยากให้คุณแม่กับริสาได้ไปหาคุณพ่อในวันที่ยังไม่สายไปเหมือนกัน”

“หมายความว่ายังไงคะ” รสสุคนเริ่มหน้าเสีย เพราะก่อนหน้าที่คุยกัน ฟาเบียนไม่มีคำพูดนี้ออกมา

“คุณพ่อล้มในห้องน้ำ นอนป่วยหนักนอนติดเตียงมาหลายเดือนแล้วครับ”

“ไม่มีหมอเก่งๆ รักษาเหรอคะ”

“มีครับ แต่คุณพ่อไม่มีกำลังใจที่จะรักษา ผมคิดว่าถ้าคุณพ่อได้เจอคุณแม่ทุกอย่างจะดีขึ้น”

รสสุคนนั่งเงียบ ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาเธอคิดไม่ดีกับดันเต้มาตลอด ถึงเวลาแล้วสินะที่เธอจะต้องกลับไปขอโทษเขาด้วยตัวเอง หากเธอเชื่อใจเขาสักนิด ไม่ยอมหูเบา ป่านนี้ลูกของเธอก็คบไม่ขาดพ่อ ดันเต้เองก็คงไม่ต้องทุกข์ใจเพราะเธอ

“นายจริงจังกับน้องฉันไหม” หลังจากที่ปล่อยให้เซรเกย์แนะนำตัวกับสอางค์และรสสุคนพักใหญ่ ก็ถึงเวลาที่ฟาเบียนขอคุยกับเซรเกย์ตามลำพัง

“ฉันเอ่ยปากพูดว่าใครเป็นแฟน แกก็น่าจะรู้ว่าฉันจริงจังไหม”

“อืม ดีใจที่ว่าที่น้องเขยฉันจะเป็นแก แล้วฉันก็มีบางอย่างที่จะต้องพูดกับแกด้วย เรื่องของวาดิม”

เซรเกย์ค่อนข้างแปลกใจที่ฟาเบียนเปิดประเด็นพูดเรื่องของวาดิม มีอะไรสำคัญที่เขาต้องรับรู้อย่างนั้นหรือ เพราะหากไม่ใช่เรื่องสำคัญฟาเบียนไม่มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้แน่

“แม่ขอโทษนะริสา ถ้าตอนนั้นแม่เชื่อใจพ่อเราสักนิด ริสาก็จะได้ไม่ขาดพ่อ” รสสุคนเอ่ยกับริสาขณะที่กำลังช่วยกันเก็บถ้วยจานมาล้างในครัว

“ริสาไม่ได้รู้สึกขาดอะไรค่ะแม่ แม่กับยายให้ความรักริสาได้เต็มที่มาก คนที่ผิดก็คือยัยเลขาที่อยากได้พ่อของริสาต่างหาก อ่อ...แล้วคุณฟาเบียนเป็นลูกของภรรยาคนแรกของพ่อ แต่ทำไมเค้าดูจะรักแม่มากเลยคะ”

“แม่ของฟาเบียนเสียไปตั้งแต่เค้าแปดขวบกว่า ตอนนั้นเค้าก็เลยเห็นแม่เป็นแม่อีกคน แล้วแม่ก็รักเค้าเหมือนลูกแท้ๆ เหมือนกัน”

“อย่างนี้นี่เอง ริสาตื่นเต้นจังเลยค่ะที่จะได้เจอพ่อ แม่ว่าพ่อจะดีใจที่เห็นริสาไหมคะ”

“แม่คิดว่ามากเลยล่ะ เพราะพ่อเราเค้าชอบเด็กผู้หญิง”

“เหรอคะ” พิริสานั่งยิ้มน้อยยยิ้มใหญ่ขณะเช็ดจานที่เพิ่งล้างเสร็จ เธอตื่นเต้นเหลือเกินที่จะได้เจอกับพ่อ ตอนนี้เหมือนเธอกำลังฝันไปจริงๆ ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าเป็นคนที่พ่อไม่ต้องการ แต่สุดท้ายก็ได้มารู้ความจริงว่าทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด

ทั้งยังรู้ว่าตัวเองเป็นทายาทมาเฟีย เธอจินตนาการไม่ออกเลยจริงๆ ว่าชีวิตหลังจากนี้จะเป็นไปในทิศทางไหน ทว่าแค่รู้ว่าแม่กับพ่อของเธอกำลังจะได้ปรับความเข้าใจกันแค่นี้ก็ดีมากแล้ว

“เสียดายนะคะที่ริสาไม่ได้มาด้วย แต่ก็ดีใจที่ริสาจะได้เจอพ่อที่อยากเจอซะที ไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าคุณฟาเบียนจะเป็นเพื่อนกับคุณแล้วก็คุณเซรเกย์ แสดงว่าโลกใบนี้ช่ากล๊มกลมเนอะ การที่เรามาเจอกันก็เป็นพรหมลิขิตสินะคะ” กลิ่นชวาเอ่ยด้วยสีหน้าอารมณ์ดีขณะที่กำลังนั่งเครื่องบินส่วนตัวเพื่อเดินทางไปงานแต่งงานของชบาแก้ว

กลิ่นชวาดีใจแทนเพื่อนรักที่ได้มีแฟน แถมยังได้เจอพ่อแล้วก็พี่ชาย ชีวิตจากนี้ก็จะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จะว่าไปการที่เธอได้ไปเจอกับวาดิมมันก็เหมือนเป็นพรหมลิขิต เพราะคนรอบตัวของเขาจู่ๆ ก็กลายมาเป็นพี่ชายแล้วก็แฟนหนุ่มของเพื่อนเธอเสียอย่างนั้น

“ตัวของเราเลือกที่จะเดินทางไหนเองมากกว่า เช่นคุณ ถ้าเลือกที่จะแก้ปัญหาทางอื่นไม่คิดจะมีลูกก็คงไม่ได้มาเจอผม ตอนแรกผมก็คิดว่ามันไม่ดี แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”

“หลงรักฉันหัวปักหัวปำแล้วใช่ไหมล่ะคะ” สาวเจ้าลุกขึ้นจากที่นั่งของวาดิม ไม่วายยั่วยวนเขาด้วยน้ำเสียงกระเส่าข้างหูชายหนุ่ม

“ถ้าไม่อยากเหนื่อยอย่ายั่วผมนะครับ” ฟอด พูดจบก็กดจมูกฟัดพวงแก้มนวลฟอดใหญ่อย่างมันเขี้ยว

“ไม่ยั่วก็ได้ค่ะ” เธอรีบหนีกลับมานั่งที่เดิมของตัวเอง ไม่อยากอ่อนเพลียก่อนที่จะได้เจอหน้าน้องสาว รู้ว่าเวลาที่วาดิมกลืนกินเธอ เขาไม่ได้ใช้ระยะเวลาสั้นๆ

ทางด้านดันเต้เมื่อรู้ว่าจะได้เจอภรรยากับลูกสาว จากที่นอนติดเตียงรับประทานอะไรไม่ค่อยลงก็กลายเป็นรับประทานได้ทุกอย่างที่หมอสั่ง แม้กระทั่งของที่ไม่ชอบเขาก็รับประทานจนหมด ทั้งยังเร่งให้คนติดต่อหมอรักษาอาการของตัวเองเพิ่มอีกหลายคน เพราะมีกำลังใจอยากจะกลับไปเดินเหินได้อย่างเมื่อก่อน

“โรสขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ ที่ไม่เชื่อใจคุณ ขอโทษที่หายไป ขอโทษที่ไม่อยู่ฟังความจริงจากปากคุณ” รสสุคนเจอหน้าสามีก็เอาแต่ร้องห่มร้องให้พร่ำขอโทษดันเต้ไม่หยุด เพราะความหูเบาของเธอที่ทำให้ทุกคนต้องเสียใจ

“ผมก็ขอโทษที่เชื่อคำคนอื่น ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว อย่าได้จากกันไปอีกเลยนะ” ดันเต้รวบรวมแรงทั้งหมดพลิกตัวแล้วกอดภรรยาสุดที่รัก หากเขารอบคอบในการเชื่อคนกว่านี้อีกสักนิดก็คงให้คนตามหารสสุคนไปนานแล้ว