ไม่ชอบน้ำตา

“ความลับมันไม่มีในโลกหรอก คุณพ่อผมไม่เคยเปิดเผยว่ามีลูกกี่คน แต่ทุกคนที่เป็นพี่น้องผมก็ถูกเอาชีวิตไป ถึงเราจะรู้ตัวคนร้ายแล้วจัดการส่งพวกมันไปลงนรก มันก็มีศัตรูในที่มืดค่อยๆ ออกมาเพิ่มอยู่ดี”

“เป็นไปได้ไหมว่าถ้าคุณรักฉัน คุณจะยอมให้ฉันเก็บลูกเอาไว้”

“มันไม่เกี่ยวกัน”

“คุณตอบตอนนี้ไม่ได้หรอก เพราะคุณยังไม่รู้สึกดีกับฉัน ฉันพูดถูกไหมล่ะ” เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ ก่อนจะค่อยๆ มีน้ำตาไหลลงมาที่แก้ม

เธอเชื่อว่าถ้าชายหนุ่มรักเธอ เขาก็จะต้องยอมทำตามใจเธอทุกอย่าง ถ้าหากไม่มีใครรู้ว่าเธอมีลูกกับเขา ลูกเธออาจจะไม่เป็นอันตรายอย่างที่เขาคิดในแง่ร้ายไปก่อนก็ได้

วาดิมได้แต่นั่งหันหลังให้กลิ่นชวา เขาไม่ชอบเห็นน้ำตาของใคร ตอนนี้เธอกำลังไม่เข้าใจความสูญเสียที่เขาพูดถึง เพราะเธอไม่เคยเห็นคนที่รักจากไปต่อหน้าต่อตาอย่างทรมานโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ความทรมานที่เหมือนตายทั้งเป็นแบบนั้นเธอไม่เคยได้รับรู้เศษเสี้ยวความรู้ของการเจ็บปวด แล้วเธอจะไปเข้าใจอะไร

วาดิมนั่งหันหลังให้คนตัวเล็กนานเท่าไหร่นับเวลาไม่ได้ เพราะสมองเอาแต่คิดวกไปวนมาถึงเรื่องครอบครัว หากไม่จำเป็นเขาก็ไม่ได้อยากพูดเรื่องอดีตแม้แต่นิดเดียว เพราะยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำแผลในใจให้มันอักเสบขึ้นมาอีกครั้ง

จำได้ว่าเมื่อครู่เขายังได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของกลิ่นชวา เมื่อทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบจึงกล้าที่จะหันกลับไปมองหญิงสาว ตอนนี้เธอนอนหลับหน้าฟุบลงไปโต๊ะ เขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาด้วยสายตาเวทนา คิดถึงเรื่องคืนนั้นหากเขาไม่สนใจในเสน่ห์ของเธอก็คงไม่ต้องมาทุกข์ใจเช่นตอนนี้

วาดิมเอื้อมมือไปหยิบดินสอออกจากมือของหญิงสาว จากนั้นก็ลุกขึ้นรวบอุ้มคนที่ร้องให้จนหลับขึ้น ทำให้เขาได้เห็นอีกว่าเธอวาดรูปของเขาให้กลายเป็นปีศาจแสนใจร้าย วาดิมได้แต่ถอนหายใจแล้วพากลิ่นชวากลับเข้าไปในห้องนอน

วางหญิงสาวลงที่เตียงนุ่มได้เขาก็ล้มตัวนอนกอดเธอเอาไว้ ดวงตาคมค่อยๆ มองลงต่ำไปที่หน้าท้องน้อยของกลิ่นชวา เขาไม่ได้อยากใจร้าย แต่ตอนนี้คิดว่าการปล่อยให้ลูกเกิดมามันเหมือนเขาใจร้ายมากว่า

ภาพที่เขาปกป้องน้องสาวของเขาไม่ได้มันยังเป็นภาพติดตา หลอกหลอนให้เห็นภาพชัดเจนจนถึงทุกวันนี้ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ยืนกอดตุ๊กตาหมีร้องให้ถูกดาบอันแหลมคมเสียบเข้าไปที่ขั้วหัวใจ โดยที่เขาช่วยเหลืออะไรไม่ได้เพราะนอนเจ็บอยู่กับพื้น วันนั้นให้เขาถูกฟันจนตายไปเลยเสียดีกว่า ก่อนที่จะได้เห็นเจ้าหญิงน้อยที่เขาเฝ้าถนอมมาแทนพ่อกับแม่ตายอย่างทรมาน

สิบปีแล้ว ภาพนั้นไม่เคยเลือนลางไปเลยจริงๆ มันทำให้เขาไม่คิดที่จะอยากมีครอบครัว จะทิ้งตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียก็ไม่ได้ เพราะคนในปกครองยังต้องการการปกป้อง ชีวิตของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการขี่หลังเสือ เมื่อคิดที่จะลงมาก็เท่ากับการตายเท่านั้น ไม่ใช่แค่เขาที่จะตาย พรรคพวกของเขาอีกหลายครอบครัวก็จะต้องตายไปด้วย

วันเวลาพ้นผ่านมาอีกหนึ่งเดือนที่กลิ่นชวาตัวติดกับวาดิมไม่ห่าง ตอนนี้วาดิมไม่ได้มีอาการแพ้ท้องอย่างเช่นก่อนหน้านี้แล้ว เขายังทำเหมือนตัวเองมีอาการแพ้ แต่ก็สามารถอยู่ห่างเธอได้บางเวลา โดยที่กลิ่นชวาก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะในหัวของหญิงสาวยังคงมีเรื่องให้เครียดหลายเรื่อง

ตอนนี้เธอชักเป็นห่วงน้องสาว เพราะไม่รู้ว่าสิงหราชยึดบ้านไปแล้วชบาแก้วจะไปอยู่ที่ไหน ตอนที่พิริสามาหาเธอที่นี่ก็มีเวลาคุยกันน้อยนิด ครั้นจะคุยต่อหน้าวาดิมก็กลัวว่าเข้าจะรู้ว่าเธอมีน้องสาว ตอนนี้เธอไว้ใจอะไรมาเฟียอย่างวาดิมไม่ได้ทั้งนั้น เกิดเขารู้ว่าเธอมีน้องสาวแล้วเอาน้องเธอมาข่มขู่ให้เธอยอมทำตามทุกเรื่อง ทุกอย่างก็จะแย่ลงกว่าเดิม

อีกทั้งก็ไม่มั่นใจแล้วว่าเธอจะปกป้องลูกในท้องเอาไว้ได้หรือเปล่า หลังจากที่วาดิมปฏิเสธว่าไม่ได้คิดกับเธอเกินเลย และอธิบายเหตุผลว่าทำไมไม่อยากมีลูกให้ฟัง เธอเข้าใจเขา แต่ก็อยากให้เขาเข้าใจเธอด้วยเหมือนกัน เพราะเรื่องลูกเธอคิดว่าทางออกของเธอที่พูดกับเขาคือทางออกที่ดีที่สุด

แค่เขาปล่อยให้เธออยู่กับลูกตามลำพัง แค่นี้ก็ไม่มีใครสนใจว่าลูกของเธอจะเป็นทายาทของเขา ไม่รู้ว่าเขาจะกังวลอะไรนักหนา พร่ำแต่บอกเธอว่าความลับไม่มีในโลก แม้เขาจะปฏิเสธเธอยังไง ทว่าเธอก็พร่ำขอร้องทุกครั้งให้ไว้ชีวิตลูกของเธอเมื่อมีโอกาส

วาดิมเดินเข้ามาตามกลิ่นชวาที่เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องนอนในเวลาที่เธอควรจะออกไปรับประทานอาหารเย็นพร้อมกับเขา

“ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว คุณไม่หิวหรือไง”

“ฉันทานอะไรไม่ลง”

“ทำไม” วาดิมเดินมายืนกอดอกตรงหน้าหญิงสาวที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียง ดูซิเธอกำลังเรียกร้องความสนใจเพื่อออดอ้อนอะไรเขาอีก

กลิ่นชวาถอดสลิปเปอร์สีขาวแล้วยืนขึ้นบนเตียงนุ่ม จากนั้นก็ตวัดแขนรั้งคอชายหนุ่มเข้ามาจูบ เพียงเสี้ยววินาทีที่สาวเจ้าได้ประกบริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากหนา วาดิมก็ตอบสนองเธอในทันทีที่เธอจู่โจม ทว่าเมื่อไฟราคะกำลังเริ่มจุดติด กลิ่นชวาก็ราดน้ำดับไฟกะทันหันโดยการผละริมฝีปากจากเขา

“ที่ผ่านมาคุณก็รู้สึกดีกับฉันใช่ไหม”

วาดิมมองหน้าหญิงสาวที่กวนอารมณ์เขาเล่นเขม็ง พอจะรู้แล้วว่าเมื่อครู่ทำไมจู่ๆ เธอถึงดึงเขาไปจูบไปแบบนั้น ไม่พ้นเธอจะต้องพูดเรื่องลูกอยู่ดี

“มันก็แค่จูบ” เขาตอบกลับเสียงห้วน แล้วก็รีบหันหลังหมายจะหนีหน้าคนที่กำลังมีน้ำตา ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวไปไหนกลิ่นชวาก็เข้ามาขวางหน้าของเขาเอาไว้

“ลูกเราดิ้นแล้วนะคะ คุณจะฆ่าเค้าได้ลงคอเหรอ” เธอคว้ามือของเขามาวางเอาไว้ที่หน้าท้อง ถึงตอนนี้เขาจะยังไม่รู้สึกถึงเจ้าตัวเล็กมากนัก แต่ก็เป็นการย้ำเตือนให้เขาได้รับรู้ว่าลูกของเขาก็มีชีวิต แล้วก็รักชีวิตของตัวเองเหมือนกัน

“ถ้าคุณรักฉันสักนิดคุณก็จะไม่คิดฆ่าเค้า ฉันมันไม่สวยหรือไม่ดีตรงไหนเหรอ คุณถึงไม่คิดจะรักฉัน” น้ำตาหยดน้อยเริ่มไหลลงแก้มพร้อมกับพรั่งพรูน้ำเสียงสั่นเครือไปด้วยความน้อยใจ

“ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่เกี่ยวกับรักหรือไม่รัก”

“แล้วทำไม ฮือ ฮือ ฮือ” สิ้นประโยคที่แสนเย็นชาดูไม่รู้สึกรู้สาของวาดิม กลิ่นชวาได้แต่สะอึกสะอื้น คำพูดในหัวสมองมีล้นหลามที่อยากจะระบายออกมา ทว่าก็พูดไม่ออก

“ว่าน” วาดิมยืนตัวแข็งทื่อ ตาเบิกโพลงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานไหลลงมาที่ขาของหญิงสาว

“ละ...เลือด!” คนที่เฝ้าถนอมเจ้าตังเล็กในครรภ์เห็นเช่นนั้นก็มือไม้สั่นชาวาบไปทั้งตัว ไม่กี่วินาทีที่เห็นเลือด สติของเธอก็ดับวูบลงไป พลันอ้อมแขนแกร่งก็รับตัวของเธอเอาไว้ได้ทัน จากนั้นก็รีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาลทันที

ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของทารกในครรภ์ของกลิ่นชวาดังก้องขณะที่หมอสาวกำลังอัลตร้าซาวน์ดูทารกในครรภ์ว่ายังปลอดภัยหรือไม่ ดวงตาคมนัยน์ตาน้ำข้าวสว่างไหวเป็นประกาย หัวใจของเขาเต้นแรงไม่แพ้เจ้าตัวเล็กในครรภ์ ด้วยตื่นเต้นกับภาพในจออัลตร้าซาวน์ ทั้งยังรู้สึกถึงความสุขอันแปลกใหม่ที่ได้เกิดขึ้นในหัวใจ

“ทารกยังแข็งแรงดีนะคะคุณพ่อคุณแม่ ที่มีเลือดออกก็อาจจะเป็นเพราะความเครียดสะสม หมอแนะนำให้คุณแม่เริ่มฝากครรภ์ได้เลยนะคะ เพราะตอนนี้เจ้าตัวเล็กเริ่มดิ้นได้แล้วค่ะ”

“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณหมอ” วาดิมพูดจบก็ลุกขึ้นพรวดไม่คิดจะหันมามองหน้ากลิ่นชวา หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ยอมให้มันไหลออกมา ขนาดได้เห็นและได้ยินเสียงหัวใจของลูกแบบนี้แล้ว เขายังไม่ยอมใจอ่อนให้เธอเก็บลูกเอาไว้อีกเหรอ

หรือว่าเธอจะใช้โอกาสนี้หนีเขาไป พลันความคิดที่เคยคิดก็เริ่มแล่นเข้ามาในหัวอีกครั้ง โอกาสรอดพ้นเงื้อมมือของมาเฟียอย่างเขาถึงจะมีน้อย แต่ก็ไช่ว่าจะไม่มีนี่นา หากเธอรีบกลับไปหาน้องสาว แล้วพากันหนี อยู่ในที่ที่เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนั้นวาดิมอาจจะหาเธอไม่เจอ หรือไม่เขาก็ไม่คิดใส่ใจที่จะหาเธอก็ได้