มีอารมณ์?

“มองแบบนั้นทำไม หรืออยากให้ผมชมคุณกลับ ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“ก็ไม่ได้บอกให้ทำซะหน่อยนี่คะ” สะบัดหน้าหนีชายหนุ่มแล้วก้มหน้าก้มตาลากเส้นมนสมุดวาดรูปต่อ คราวนี้ไม่มีอารมณ์จะลงเงาอะไรเพิ่มเติมแล้ว เธอเขียนคำว่า กวนประสาท เป็นภาษาไทยตัวใหญ่อยู่บนหัวรูปของวาดิมเพื่อเป็นการระบายอารมณ์แทน

“ผมอ่านภาษาไทยออก ไม่พอใจก็อย่าไปลงที่ผลงานสวยๆ สิ”

“ไม่พอใจอะไร นี่เป็นคำชมค่ะ คำชมที่ฉันชอบชมผู้ชายน่ารัก”

“เหรอ”

“ใช่สิคะ คนกวนประสาท” ยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ หูของเขาหน้าระรื่น ถูกใจที่ได้ต่อว่าเขาเต็มปาก

วาดิมหันกลับไปสนใจงานของเขาต่อ เขาก็ไม่ไช่ไม่รู้ประสาว่ากำลังถูกหญิงสาวต่อว่า แต่ก็ไม่ได้อยากจะต่อความกับเธอมากกว่า ไม่รู้ว่าใครกันแน่เลยที่ชอบกวนประสาท

ทั้งยังพาเจ้าตัวปัญหาในท้องมาปั่นประสาทของเขาอีกคน จากที่จะหายดีจากอาการบาดเจ็บแล้วใช้ชีวิตได้ปกติ กลับต้องมานั่งแพ้ท้องด้วยอาการแปลกๆ ที่ไม่รู้ว่าจะหายเมื่อไหร่

ตั้งแต่ออกจากห้องน้ำมาได้ กลิ่นชวาในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวก็มีวาดิมตามหลังอยู่ไม่ห่าง แม้กระทั่งตอนที่เธอเดินเข้ามาในโซนแต่งตัว จนตอนนี้เธอไม่กล้าจะขยับเขยื้อนตัวหยิบจับอะไรเลย

“ให้ฉันแต่งตัวเสร็จก่อนไม่ได้เหรอคะ”

“ถ้ารอคุณได้ผมจะเดินมาหาคุณหรือไง ไม่ต้องอายหรอก ผมเห็นของคุณมาหมดแล้ว”

“คุณนี่ ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ” บุ้ยปากพูดอู้อี้ แล้วหันไปเลือกชุดนอน

“ใส่ลายไหนดี หรือคุณชอบเรียบๆ” กลิ่นชวาชูเดรสชุดนอนแขนยาวสีขาวลูกไม้กับชุดนอนขายาวแขนยาวแยกชิ้นลายการ์ตูนเจ้าหญิงให้วาดิมได้ช่วยเลือก ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาชอบแบบไหน

วาดิมมองไปที่เดรสชุดนอนสีขาวแต่งลูกไม้ตามชายผ้าไม่ละสายตา แต่ก็ไม่ได้คิดจะตอบคำถามหญิงสาว แค่ชุดนอนที่ใส่นอนได้เหมือนกัน ทำไมเธอต้องให้เขาเลือก

“งั้นฉันใส่ชุดนี้ แล้วก็รบกวนหลับตาเวลาที่ฉันใส่เสื้อผ้าด้วยค่ะ ฉันอาย”

“ก็ได้” เขารีบหลับตาตามที่หญิงสาวบอก จะว่าไปก็ไม่ได้อยากจะมามีอารมณ์อย่างว่ากับการที่ได้เห็นผู้หญิงแก้ผ้าตอนนี้เหมือนกัน

กลิ่นชวารีบถอดชุดคลุมแล้วสวมชุดนอนด้วยความรวดเร็ว พอจะรู้แล้วว่าเขาชอบผู้หญิงแต่งตัวหวานๆ ต่อไปนี้เธอก็จะแต่งตัวหวานๆ ให้เขาได้เห็นทุกวัน บวกกับการได้อยู่ใกล้และแสร้งทำมารยาออดอ้อนเขาบ้าง เขาจะไม่รู้สึกหวั่นไหวกับเธอบ้างก็ให้มันรู้ไป

เกือบจะกลางดึกแล้ว แต่กลิ่นชวายังไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ แม้จะเคยลึกซึ้งกับวาดิมแต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าจะได้มาร่วมเตียงกับเขาอีกครั้ง พอต้องแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนี้ก็รู้สึกประหม่ามากอยู่เหมือนกัน

คิดไปคิดมาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ใต้อานัสมาเฟียที่มีอิทธิพล ก่อนหน้านี้เธอยังดีใจที่จะได้ชีวิตอิสระพ้นจากแม่เลี้ยงหน้าเงิน แล้วก็เพิ่งใช้เงินก้อนใหญ่จ่ายค่าคอนโดจนหมดหนี้

คิดเอาไว้ว่าหลังชบาแก้วน้องสาวของเธอเรียบจบก็จะได้ให้มาอยู่ด้วยกัน แต่ก็ต้องถูกวาดิมจับตัวมาก่อน แล้วแผนการที่จะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่กับน้องสาวก็ต้องมลายหายสิ้นไป เพราะแผนการใหม่ที่เธอจะต้องทำก็คือการพิชิตใจมาเฟียหนุ่มคนนี้ให้ได้

ไม่ใช่เพียงคนตัวเล็กที่ยังไม่สามารถนอนหลับได้ วาดิมเองก็เช่นกัน ยิ่งกอดกลิ่นชวาเอาไว้ในอ้อมอกนานมากเท่าไหร่ ความคิดถึงใครบางคนมันก็มีมากขึ้นเท่านั้น ความเจ็บปวดในอดีตมันตามเข้ามาหลอกหลอนสร้างความเจ็บปวดใจให้เขาอีกแล้ว

วันเวลาพ้นผ่านนานร่วมเดือนแล้วที่กลิ่นชวาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกับวาดิม แถมยังตัวติดกันแทบจะตลอดเวลาเพราะวาดิมยังไม่หายจากอาการแพ้ท้องง่ายๆ กลิ่นชวาก็เริ่มที่จะชินกับการที่มีชายหนุ่มอยู่ข้างกายตลอดเวลา แถมยังรู้หัวใจตัวเองด้วยว่าตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกดีกับวาดิม

ตลอดเวลาที่เธอตัวติดกับเขา ไม่เพียงแค่เธอได้ใช้มารยาออดอ้อนให้เขาสอนเธอถึงเทคนิคในการต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ ที่คนท้องอย่างเธอพอจะทำได้ แต่เขาก็ยังมีทีท่าที่จะตามใจในเรื่องบางเรื่องที่เธอร้องขอ เช่นให้ช่วยทำอาหาร หรือแม้กระทั่งตอนที่เธอขอร้องให้เขาเป็นนายแบบเวลาเธอวาดรูป เขาก็ไม่เคยปฏิเสธเธอเลยสักครั้ง

ฟึ่บ ปึก เป็นครั้งแรกที่กลิ่นชวาปามีดสั้นได้ตรงเป้าหมายหลังจากที่วาดิมสองเธออยู่ร่วมอาทิตย์กว่า

“เย่ ฉันทำได้แล้วคุณเห็นไหม” เธอดีใจจนกระโดดกอดวาดิมเอาไว้แน่น คิดเอาไว้แล้วว่าเธอจะต้องทำได้

“ลองอีกครั้งสิ” วาดิมยื่นมีดสั้นอันใหม่ให้กลิ่นชวา อยากจะรู้ว่าเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องที่เธอบังเอิญปามีดไปถูกเป้าหมาย

“ค่ะ” รับมีดมาไว้ในมือได้ก็หันมองไปยังเป้าหมายด้วยสายตาที่เด็ดเดี่ยว เธอตั้งสมาธิได้ก็เริ่มปาใหม่อีกรอบ ฟึ่บ ปึก เมื่อมีดสั้นปักไปยังเป้าหมายเดิมชิดกับมีดเล่มแรกสาวเจ้าก็หันหน้ามาอวดรอยยิ้มของผู้ชนะให้คนข้างๆ ได้เห็น ครั้งนี้เธอทำสำเร็จอีกรอบ เขาจะได้รู้ว่ามีดเล่มแรกที่เธอปาไปถูกไปเป้าหมายไม่ใช่ความบังเอิญ

“คุณก็เก่งเหมือนกัน แต่ในสถานการณ์จริงคุณต้องไวกว่านี้”

“ฉันจะพยายามฝึกเรื่อยๆ ค่ะ” พูดจบก็กวักมือให้เขาก้มหน้าลงมาหาเธอ

“ทำอะไร”

“ก้มลงมาสิคะ”

วาดิมก้มหน้าตามที่หญิงสาวร้องขอ ไม่ทันที่จะถามเธออีกครั้งว่าจะทำอะไร กลิ่นชวาก็เขย่งปลายเท้ากดจมูกฟอมที่แก้มของเขาฟอดใหญ่ คนที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างเขาก็ชะงักค้างไปชั่วขณะ ไม่ใช่ว่าไม่คุ้นชินกับผู้หญิง แต่พฤติกรรมที่เธอทำมันทำให้เขานึกถึงคนในความทรงจำขึ้นมาอีกแล้ว

“ขอบคุณนะคะที่ตั้งใจสอนฉัน” ครั้งนี้เธอไม่ได้ใช้มารยาอะไรทั้งนั้น แต่อยากจะสัมผัสแก้มของเขาจริงๆ หลังจากนอนมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาทุกคืนมาร่วมเดือน

วาดิมไม่ได้มีท่าทียินดียินร้ายในสิ่งที่หญิงสาวทำ จนกลิ่นชวาเริ่มไม่แน่ใจว่าเขากำลังไม่พอใจเธออยู่หรือเปล่า ใบหน้าระรื่นคราแรกเลยเจื่อนลงเล็กน้อยในขณะที่เขากำลังเดินจูงมือเธอกลับเข้าไปในบ้าน

“ไม่พอใจฉันเหรอคะ” อ้อมแอ้มถามหลังจากถูกจูงมือเข้ามาในห้องนอน

“เปล่า ถอดเสื้อสิ”

“จะทำอะไรคะ มีอารมณ์เหรอ” ใช่ว่าที่เธอหอมแก้มเขาเมื่อครู่จะทำให้เขาอยากจะลึกซึ้งกับเธอหรอกนะ ไม่ได้เธอจะให้เขาทำอะไรในตอนที่อายุครรภ์ของเธอยังน้อยอยู่ไม่ได้

“คุณคิดอะไรอยู่” วาดิมขมวดคิ้วจ้องหน้าคนที่กำลังถอยหลังออกห่างจากตัวเอง “ผมจะเอาเสื้อคุณมาไว้กับตัว เวลาคุณคุยกับเพื่อนคุณผมจะได้ไม่ต้องเข้าไปยุ่ง แต่ผมให้เวลาคุยแค่ไม่เกินสิบนาทีเท่านั้น เข้าใจไหม”

“เพื่อน คุณจะให้ริสามาหาฉันเหรอคะ” เริ่มมีรอยยิ้มแห่งความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้อยากเจอพิริสามากที่สุด ในหัวของเธอมีหลายเรื่องมากที่อยากจะระบายและปรึกษาให้พิริสาฟัง

“อืม อีกไม่เกินห้านาทีน่าจะมาถึง”

“โอเคค่ะ” กลิ่นชวารีบเข้าไปในโซนแต่งตัว ถอดเสื้อตัวเก่าและรีบสวมเสื้อตัวใหม่ จากนั้นก็รีบสาวเท้าเอาเสื้อของเธอไปยื่นให้วาดิม “ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่ให้ริสามาหาฉัน”

“แล้วอย่าคิดทำอะไรแผลงๆ กันอีกล่ะ”

“แน่นอนค่ะ” พูดจบก็โผเข้าไปกอดชายหนุ่ม “น่ารักที่สุดเลยคุณเนี่ย”