แพ้ท้องแทนเมีย

“ซุปครีมแซลมอนร้อนๆ ค่ะ ฉันทำสุดฝีมือเลยนะคะ”

“ขอบคุณ” วาดิมเดินออกจากเตียงมานั่งตรงข้ามหญิงสาวที่เพิ่งวางถาดอาหารลงบนโต๊ะตัวเล็ก เมื่อนั่งลงได้ก็เริ่มตักซุปร้อนๆ เป่าครู่หนึ่งแล้วเริ่มลิ้มลอง

“เป็นไงคะ” ยิ้มอย่างมีความหวังว่าเขาจะชมสักคำ

“อืม ก็อร่อยดี”

“เห็นไหมล่ะ ว่าฉันทำอาหารอร่อย ไม่ว่าคุณจะอยากทานอะไรบอกได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันจะทำให้คุณเอง”

“เอาใจผมทำไม”

“เอ่อ...เอาใจอะไรกันคะ” สาวเจ้าค่อยๆ ลดรอยยิ้มลงมาเล็กน้อย แปลกใจที่จู่ๆ เขาก็ถามออกมาแบบนี้ หรือว่าเธอกำลังตั้งใจเอาใจเขาจนออกหน้าออกตาเกินไป

“เอาใจผมแบบนี้ต้องการอะไรหรือเปล่า”

“เปล่านี่คะ ฉันแค่เห็นคุณป่วยก็แค่อยากดูแลให้คุณหายเร็วๆ”

“นึกว่าคุณอยากให้ผมตายซะอีก”

ตายงั้นเหรอ จริงสินะ ถ้าเขาตาย เธอก็หมดห่วงเรื่องที่เขาจะทำร้ายลูกของเธอ แหม! ตอนที่เขาตัวร้อนเธอไม่น่ารีบไปบอกกับอีวานเลย จะว่าไปเธอก็คงปล่อยให้เขาตายต่อหน้าไม่ได้อยู่ดี เธอไม่ใช่คนใจดำอย่างเขาเสียหน่อย

“กำลังผิดหวังกับการกระทำของตัวเองอยู่เหรอ”

“พูดอะไรของคุณ ฉันไม่ได้อยากให้ใครมาตายต่อหน้าสักหน่อย” ใครจะไปยอมรับว่าตัวเองคิดง่ายๆ ในเวลาที่จ้องจะเอาหัวใจของเขา

“แต่ตายลับหลังคุณโอเคใช่ไหม”

“พูดแต่เรื่องตายอยู่นั่นแหละ ใครเค้าพูดเรื่องนี้กัน”

“ก็พวกมาเฟียอย่างผมไง ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อมตลอดเวลา”

“ถ้าคุณให้ฉันอยู่ใกล้ๆ ฉันจะช่วยปกป้องคุณเอง”

สิ้นประโยคของกลิ่นชวา วาดิมก็เริ่มกลืนอะไรไม่ลงคอ

“ฉันพูดจริงนะคะ” สาวเจ้าอ้อมแอ้มถามเมื่อเห็นท่าทางนิ่งไปของเขา ไม่รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ของเธอไปขัดหูของเขาหรือเปล่า แต่มันก็ไม่มีอะไรที่น่าโกรธ เพราะเธอพูดว่าจะปกป้องเขาด้วยซ้ำ

“ทำไมไม่ทานต่อล่ะ”

“จะให้ผมทานต่อก็ออกไปข้างนอก ผมอยากทานคนเดียวเงียบๆ”

“อ้าว” ซะอย่างงั้น เธออุตส่าห์ทำอาหารให้เขา แล้วเขาตอบแทนเธอด้วยการไล่ออกไปข้างนอกเนี่ยเหรอ

“เป็นบ้าอะไรของเค้า เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆ อยู่เลย” เดินออกมาข้างนอกได้ก็ยืนเกาหัวแกรกๆ สงสัยกับพฤติกรรมของชายหนุ่ม คราแรกที่ได้ชิมซุปครีมของเธอก็ดูมีสีหน้ายืนดีกับรสชาติอาหาร แถมยังชมว่าอร่อย แต่สิ้นประโยคที่เธอพูดว่าจะปกป้องเขาเท่านั้น สีหน้าก็เริ่มตึงเครียดแล้วก็ไล่เธอออกมาเฉยเลย

เขาไม่เชื่อเหรอว่าคนอย่างเธอก็ปกป้องเขาได้ เธอน่ะเป็นคนฉลาด หากได้เรียนรู้การต่อสู้การยิงปืนอย่างพวกเขา เชื่อว่าไม่นานเธอก็คงเก่งไม่แพ้บอดี้การ์ดคนไหนแน่ คิดแล้วก็อยากจะเตะต้นกล้วยโชว์ แต่ก็ติดที่ตอนนี้ทำอะไรห่ามๆ แบบนั้นไม่ได้

วาดิมนั่งมองรูปที่กลิ่นชวาวาดอยู่พักใหญ่ สายตาของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความว้าเหว่เพราะในใจกำลังคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่แสนเจ็บปวด เขาปิดสมุดวาดรูปขนาดเอ5ลงกับที่ จากนั้นก็เดินเอาถาดอาหารของตัวเองไปวางในครัว

“อิ่มแล้วเหรอคะ ทานของหวานไหม อืม...ไม่ได้สิ แผลคุณยังไม่หายดี” กำลังจะไปหยิบถ้วยตักขนมหวานให้ชายหนุ่ม แต่จำได้ว่าความหวานจะทำให้แผลของเขาหายช้า ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงไหม แต่ตอนเด็กๆ แม่ของเธอชอบบอกแบบนั้น

“คุณวาดรูปเก่งเหมือนกันนะ ชอบวาดรูปเหรอ” เขาไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูด แต่เขาสนใจในฝีมือการวาดรูปของหญิงสาวมากกว่า ฝีมือของเธอไม่ได้ต่างจากนักวาดภาพมืออาชีพเลย

“ค่ะ ชอบมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว คุณแอบดูที่ฉันวาดรูปคุณเหรอ”

“ก็เห็นวางอยู่บนโต๊ะ ไม่ได้แอบดู ผมตั้งใจดู” ขณะพูดวาดิมเริ่มรู้สึกว่าเวียนหัวตาลายจนยืนเซเล็กน้อย

“คุณวาดิม เป็นอะไรคะ” เธอรีบเข้าไปประคองให้วาดิมนั่งที่เก้าอี้

“เป็นอะไรไหมคุณวาดิม”

“ผมแค่เวียนหัวนิดหน่อย”

“อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา เดี๋ยวฉันไปตามคุณอีวานมาพาคุณไปพักที่ห้องนะคะ”

“เดี๋ยว” รั้งคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกไปมาไว้ใกล้ตัว

“อะไรคะ”

“คุณใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร”

“ฉันไม่ชอบกลิ่นที่คุณซื้อมาไว้ให้ก็เลยไม่ได้ใช้น้ำหอมค่ะ คุณจะให้ฉันตามหมอออมไหมคะ” เริ่มแปลกใจที่จู่ๆ ชายหนุ่มก็เอาหน้ามาซุกที่หลังของเธอ

วาดิมรู้สึกผ่อนคลายไม่วิงเวียนเหมือนเช่นตอนที่ฟื้นตื่นมาเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกลิ่นชวา ไม่รู้ว่าอาการของเขาเป็นผลจากฤทธิ์ยาที่อภิชญาให้ หรือเป็นความผิดปกติของร่างกายของเขาเองกันแน่

เป็นชั่วโมงแล้วที่กลิ่นชวานั่งอยู่บนตักของวาดิมให้เขาซบหน้ากับแผ่นหลังของเธอ ไม่รู้ว่าอีวานโทรสอบถามอาการของเขากับอภิชญาเรียบร้อยแล้วหรือยัง เธออยากทำตัวใกล้ชิดกับเขาก็จริง แต่ก็ไม่ได้อยากใกล้กันขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าเขาจะหิ้วเธอติดตัวไปด้วยแม้กระมั่งในเวาที่ทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำหรอกนะ

“คุณจะอยู่อย่างนี้อีกนานไหมคะ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเวลาได้กลิ่นตัวคุณแล้วมันรู้สึกดี”

“ผมพอจะรู้อาการของนายแล้วครับ”

ได้ยินเช่นนั้นกลิ่นชวาก็เริ่มมีประกายความหวังในแววตา เสียงของอีวานเสมือนเสียงสวรรค์ของเธอก็ว่าได้

“คุณหมอบอกว่านายอาจจะแพ้ท้องแทนคุณว่านครับ เพราะคุณว่านไม่มีอาการแพ้ท้องเลย”

“จริงด้วย ขอบคุณนะเจ้าตัวเล็กที่ไม่ทำให้แม่ลำบาก”

“พ่อมันสิลำบาก” วาดิมเอ่ยเสียงขุ่น สีหน้าของเขาฉายแววไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด

กลิ่นชวาค่อนข้างรู้สึกดีที่วาดิมแทนตัวเองว่าพ่อกับลูกของเธอ แม้มันจะอยู่ในประโยคที่เขากำลังไม่พอใจก็เถอะ ทว่าลูกในท้องกำลังทำให้เขาลำบากทั้งที่ยังไม่ได้เกิดมาแบบนี้คงไม่ทำให้เขาตั้งแง่กับลูกเธออีกเรื่องเหรอ เพราะฉะนั้นเธอต้องห้ามแสดงออกถึงความรำคาญเด็ดขาด แต่จะทำยังไงให้เธอไม่นึกรำคาญเขาไปด้วยอันนี้โจทย์ยากเลย

หลายชั่วโมงแล้วที่วาดิมตัวติดกับกลิ่นชวา แม้กระทั่งในห้องทำงานของเขาที่หวงนักหวงหนาวันนี้เขาก็ต้องพาเธอเข้ามาด้วย ดีหน่อยที่ตอนนี้เธอไม่ต้องนั่งที่ตักของเขาตลอดแล้วแต่ก็ต้องนั่งใกล้ชิดตลอดเวลาเหมือนเดิม

ในขณะที่เขากำลังจับไอแพดเครื่องใหญ่อ่านอีเมลความเคลื่อนไหวในแต่ละองค์กรที่เขาปกครอง กลิ่นชวาที่ไม่รู้จะทำอะไรเธอก็เลือกที่จะนั่งวาดรูปวาดิมเช่นเคย ท่าทางมันจะเป็นวิธีที่เธอทำแก้เบื่อได้เป็นอย่างดีเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับวาดิม

“ใบหน้าของคุณเหมือนฟ้าประธานมาให้เลยนะคะ สมบูรณ์แบบไปทุกส่วนจริงๆ” เอ่ยชมชายหนุ่มขณะที่กำลังจดจ่ออยู่กับการลากเส้นบนสมุดวาดรูป

“อืม”

กลิ่นชวาหันมาขมวดคิ้วให้คนที่นั่งข้างๆ เมื่อครู่เธอชมเขาไปตั้งหลายคำเขากลับตอบกลับห้วนๆ ด้วยคำว่า อือ คำเดียวอย่างนั้นเหรอ เป็นคนที่ไม่รักษาน้ำใจคนเอาซะเลย