Kabanata 10

Mabilis na lumipas ang linggong ‘yon at malaki ang pasasalamat ko na walang hakbang na ginawa si Aki para lapitan o guluhin ako. Pero kada gig ko ay nahuhuli kong naroroon siya at nanonood.

Hindi tuloy mawala ang kaba at pagiging ilang ko habang kumakanta dahil sa mga malalalim at matatalas niyang tingin.

Ngayong linggong ito ay ang ika-dalawang buwan kong nagtatrabaho rito sa Bar. Sa susunod na buwan ay binabalak ko ng umalis, sa ngayon mag-iipon pa ako ng kaunti para pag-uwi sa isla ay may magagamit kaming pang-gastos.

Masyadong nakatulong ang pagkanta ko rito sa Bar dahil sa palagian at malalaking tip na nakukuha ko mula sa mga costumer na masyadong natutuwa sa pagkanta ko.

“Kari, luluwas ka ba mamaya?” si Winnie. Nasabi kong itong linggong ito ay dadalaw ako sa anak ko sa hospital dahil sa susunod na linggo ay maaari na siyang ilabas.

“Oo. Bakit pala?” usisa ko.

“Makikiabot naman sana nito kay Lola,” aniya sabay abot sakin ng brown na paper bag at selyadong maigi ng mga tape. Tingin ko’y gamot ito para kay Lola Freda.

“Sige ako na ang bahala, sasabihan ko si Nanay para rito,” tugon ko para mawala kahit papaano ang pag-aalala sa mukha niya.

“Ito rin pala para sa paborito kong pamangkin,” pahabol niya habang dumudukot sa bulsa niya na agad ko namang pinigilan.

“Winnie, hindi na kailangan. Sapat na ‘to, sa susunod na linggo’y makakauwi na rin naman sila ni Nanay,” pagtanggi ko sa pagpipilit niya na tanggapin ang iniaabot na pera sa’kin.

“Pag ako talaga nakauwi ng isla hindi ko na ipapadaan sayo itong mga regalo ko kay Ali, hmp!” bulyaw niya na nginisian ko lang. Natutuwa ako dahil giliw na giliw siya sa anak ko pero ‘di naman ibig sabihin no’n ay hahayaan ko siyang maglabas ng pera na gano’n kalaki.

Inubos ko ang oras ko ng gabing iyon sa pag-aayos ng mga gamit pati na sa pagbibilang ng naipon ko rito.

Unti-unti ng gumagaan ang pakiramdam ko dahil sa mabilisang paggaling ng anak ko. Ano pa’t konting tiis na lang ay magkikita at magkakasama na ulit kami ng matagal sa isla sa mga susunod na linggo.

Bago tuluyang makarating sa ospital ay tumigil muna ako sa isang tindahan upang bumili ng kalahating dosena ng donut at mga inumin na pwede naming kainin doon. Sigurado akong matutuwa si Ali rito sa mga dala ko.

“Nanay! Na-miss kita sobra Nanay,” naka-ngusong salubong ni Ali sa’kin habang itinataas ang mga kamay upang magpakarga. Agad ko siyang binuhat at tinadtad ng h***k sa mukha. Napawi naman ang lungkot sa mga mata at napalitan ng sigla.

“Na-miss ka rin ni Nanay ng sobra anak,” malambing kong saad saka siya marahang ibinaba sa higaan.

Sa isang oras kong pagtatagal dito ay napakarami agad naikwento ng anak ko gaya ng pagkakaroon niya ng kaibigan. Aniya’y nauna raw iyon sa kaniya dito ng isang buwan.

Noong una raw ay hindi siya pinapansin nito at mukhang masungit hanggang sa isang araw ay tinulungan nya ito na patahanin dahil pansamantalang nawalan ng taga-bantay.

Naikwento rin sa’kin ni Nanay na lubos na ikinalungkot ni Ali ang pag-alis ng kaibigang pasyente rito sa hospital. Inilipat daw ito ng Manila para sa mas mabilis at epektibong gamutan.

“Anong pangalan ng kaibigan mong ‘yon, Ali?” tanong ko sa kanya na ngayon ay abala sa pagkain ng dala kong mga pagkain.

“Eloy, Nanay...” aniya na ikinakunot ng noo ko. Dumako ang tingin ko kay Nanay at binigyan siya ng isang nagtatanong na ekspresyon.

“Si Cielo ang batang iyon. Cielo Florentino,” si Nanay, ikinagulat ko naman ito.

“Iyon ba ‘yong anak ni Mayor? Napaano raw ho ba?” usisa ko.

“Hindi ko rin alam. Walang nakakaalam bukod sa kanilang pamilya. Pero hula ko’y matindi ang karamdaman ng bata dahil kinailangan pang dalhin sa Manila para sa mas maayos na gamutan,” napatango na lamang ako sa mga nalaman. Tantiya ko’y nasa tatlong taon lang ang tanda ng anak ni Mayor Florentino sa anak ko.

Lubos naman ang pasasalamat ko sa Diyos dahil hindi kami umabot sa puntong kailangan dalhin sa mas malaking ospital sa Ali dahil sa karamdaman niya.

“Siya nga pala, Kari, may pagbabago sa sinabi ng doktor. Bukas o di kaya’y sa isang araw ay pwede na ilabas si Ali. Natutuwa ang mga doktor sa anak mo dahil sa sobrang kakulitan,” halos lumundag palabas ang puso ko mula sa d****b dahil sa narinig.

Nangingiti kong tinitigan ang anak ko na ngayon ay natutulog at nagpapahinga.

---

Agad akong nagtungo sa isa sa mga bintana na naroon upang magbayad ng hospital bill. Kahapon ay pinauna ko ng pauwiin si Nanay sa isla para naman makapagpahinga at para na rin maihanda ang bahay sa pag-uwi namin ni Ali.

Pagkatapos magbayad ay agad akong bumalik sa lugar na pinag-iwanan ko kay Ali.

Sa malayo pa lang ay nakikita kong may kausap itong matandang babae na katabi niya lang sa upuan. Nakikita kong may iminu-muwestra si Ali habang nagkukwento na labis naman ikinasaya ng kausap na matanda.

Napangiti na lamang ako sa nakita. Natutuwa akong lumaki siyang mabuting bata at malapit sa mga tao.

“Hello?” bati ko ng sagutin ni Winnie ang tawag ko.

“Mareee! Ano, kamusta si Ali? Nasan ka na pala?” Winnie.

“Maayos na ang lagay ni Ali. Ilalabas ko na siya ngayon.”

“Talaga? Diyos ko salamat naman kung ganoon. O, e nasan ka na nga?”

“Nandito pa ‘ko sa ospital. Balak kong umuwi ng isla ngayon, Winnie para ihatid si Ali. Pasuyo naman kay Sir Gio na a-absent muna ako kahit ngayong araw lang.”

“Sigurado ka ba? O siya, sige. Mag-iingat kayo ni Ali pauwi, mare. Ako na ang bahala kay Sir Gio, maiintindihan niya naman iyon.”

Pagkatapos kong magpasalamat ay ibinaba ko na ang tawag na iyon. Nahihiya ako dahil biglaang itong pag liban ko sa trabaho.

Mabuti ay Lunes ngayon, sigurado akong hindi dadagsain ng maigi ang Bar. Bukas na bukas ay luluwas akong muli sa siyudad para balikan ang naiwang trabaho. Sa ngayon, gusto ko munang maihatid ang anak ko sa isla.

“Ali,” marahan kong tawag sa kay Ali na nakikipag kwentuhan pa rin sa matanda.

“Ah, Lola ito po ang nanay ko. Sabi ko po sa inyo maganda si nanay, e!” nagulat naman ako sa sinabi ng anak ko. Humingi ako ng pasensya sa kakulitan ni Ali.

“Pasensya na ho sa pangungulit ng anak ko,” saad ko at marahang yumuko bilang paggalang.

“Lola dito na po kami ha, pagaling ka Lola, okay? Para mabigyan mo na ako chocolate pag nakalabas ka na rito,” pahabol na paalam pa ni Ali.

Nako ang batang ito talaga. Muli akong humingi ng tawad sa matanda habang ito’y patuloy sa pag halakhak sa kakulitan ni Ali.

Paglabas ng ospital ay binuhat ko si Ali upang di siya mabinat at mapagod. Maigi na lang din na iniuwi na ni Nanay ang iilang gamit kaya naman kaunti lang ang bitbit ko ngayon.

Namili kami ng anak ko sa isang convenient store ng mga biscuit, juice, at gatas na maaari niyang kainin kapag nakauwi na sa isla. Namili na rin ako ng ilang gamit at pagkain para sa bahay.

Pasado ala-una ng hapon ay nakarating kami sa isla. Nauna akong bumaba ng bangka saka sinalo pababa si Ali.

Ang sarap sa pakiramdam na matapakan ang buhangin ng isla pati na ang mga mumunting alon na paulit-ulit ang paghampas sa paa ko animo’y sinasalubong ang aking muling pagdating dito.

Sa ‘di kalayuan ay natanaw ko agad si Nanay na nag-aabang sa’min. Agad namang bumaba sa pagkakabuhat ko si Ali para tumakbo sa kanina pang naghihintay na si Nanay.

Iniabot naman sa akin ng bangkero ang iilang gamit na naiwan sa bangka.

“Maraming salamat ho!” saad ko at tuluyang ng umalis sa pampang.

---

Pasado alas-cuatro ng umaga ay umalis na ako sa bahay. Marahan at tahimik ko itong ginawa upang ‘di magising ang anak ko. Hinalikan ko ito sa noo at marahang niyakap bago tuluyang umalis.

“Mag-iingat ka, Kari. Sana’y makauwi ka ulit agad. Panigurado akong hahanapin ka ng anak mo,” bilin ni Nanay bago ako umalis.

Matapos ang iilan pang bilin sa isa’t-isa ay tuluyan na akong sumakay sa bangka at naghanda para sa mahigit isang oras na byahe patungong daungan. Pagkatapos non ay sasakay akong muli sa bus papunta sa siyudad.

Bago mag ala-sais ay nakarating na ako agad sa apartment na tinutuluyan namin ni Winnie. Mabuti at maaga pa kaya hindi naipit sa traffic ang naging byahe ko papunta rito sa siyudad.

“Mabuti naman papasok ka na ulit,” pambungad ni Winnie sa akin na ngayon ay nakatayo sa may pinto, hinihintay akong matapos sa ginagawa ko.

“Ah, oo. Nakakahiya kay Sir Gio,” sambit ko atsaka isinukbit ang isang maliit na backpack at isinara ang pintuan ng aking kwarto.

“Naku, wala ‘yon! Alam naman niyang mahalaga sa’yo si Ali kaya papayagan ka talaga ‘non!” paniniguro niya sakin. Kahit na, nakakahiya pa rin. Babawi ako ngayong araw na ito.

“Alam mo ba ang daming naghanap sa’yong costumer kagabi? Akala nila kakanta ka. Lalo na ‘yong isa, naku! Kung alam mo lang,” aniya at mapanutya niya akong tinignan. Kumunot naman ang noo ko dahil ‘di ko alam ang nais niyang iparating.

“Sino naman daw ‘yon?” pang-uusisa ko dahil ang lakas mang-asar ng mga ngiti niya.

“Sus! Kilala mo na ‘yon tatanong ka pa. Basta narinig ko kagabi hinahanap ka niya kay Sir Gio. Naiinis pa dahil bakit hindi raw siya sinabihan agad.”

“Hindi ko maintindihan ang mga sinasabi mo, Winnie.”

“Buong gabi tuloy nakasimangot ‘yong isa hahaha. Idagdag pa na ang lakas mambwisit ni Sir Gio kaya wala pang dalawang oras ay umalis na agad ng Bar,” natatawang saad niya habang ako ay hindi makasabay sa ikinikwento niya.

Sa dami ng costumer na natutuwa sa’kin malalaman ko pa ba kung sino sa kanila ang pwedeng madismaya ng sobra kapag wala ako at hindi naka kanta para sa kanila?

Ayokong maging ambisyosa para isiping si Aki ang maaaring naghahanap sa’kin kagabi dahil palagian ang pag nood niya sa mga gig ko. Nandito ‘yon parati kapag araw ng gig ko para panoorin ako.

Alam kong hindi ako dapat umaasa pero may kung ano pa rin sa loob na humihiling na sana ay si Aki nga. Pero para saan? Ano naman ngayon kung siya nga? Ano naman ang gagawin ko?

Una akong dumiretso sa opisina ni Sir Gio para personal na humingi ng paumanhin sa biglaang pagliban ko sa trabaho.

“Huwag mo ulitin ‘yon, Kari. Ako kasi napag buntunan ng fan mong aggressive hahaha,” lalo akong nakosensya sa biglaang pagliban dahil sa sinabi ni Sir Gio.

“Pasensya na talaga, Sir Gio,” paghingi ko ulit ng paumanhin.

“It’s fine, Kari. It’s my niece—your daughter we are talking about here. It’s okay. I’m glad that she’s fine now.”

Matapos ang pag-uusap namin na ‘yon ni Sir Gio ay lumabas na ako para bumalik sa paagtatrabaho.

Ibinagsak ko ang pagod na katawan sa higaan pagkauwi. Ilang beses akong pinigilan ng ilang katrabaho na huwag ng gawin ang mga trabaho na hindi ko naman na sakop pero hindi ko na pinakinggan dahil ‘yon ang pambawi ko sa biglaang pag liban sa trabaho.