Kabanata 9

Normal namang lumipas ang isang linggong pagtatrabo ko rito sa Bar. Hindi na rin ako nag-abalang magkwento pa kay Winnie at buti na lang din ay hindi siya nagtangkang magtanong sa kung anong nangyari ng gabing ‘yon.

“Kari?” natigil naman ako sa pag-iisip dahil sa pagtawag sa’kin.

“Ronald, bakit?” tanong ko.

“Girl, kanina ka pa tinatawag ni Sir,” agad naman akong nagpunta sa opisina ni Sir Gio.

“Pasensya na po, Sir. Ano po pala ‘yon?” tanong ko pagkatapos umupo. Bahagya naman akong naginhawaan dahil sa lamig ng opisina ni Sir. Ramdam na ramdam ko ang mga pawis na tumutulo sa noo ko, gano’n din sa likod at leeg.

“Wag!” nagulat naman ako sa biglaang pagpigil ni Sir Gio sa’kin habang nagpupunas ng pawis. “It’s uh—rug.”

“Putcha—sorry!” sobrang nahihiya na ‘ko sa pagiging lutang ko at napamura sa kawalan ng bigla. Wala akong magawa kundi ang yumuko na lang.

“You can rest if you’re that tired,” aniya na agad ko namang tinanggihan.

“Bakit mo po pala ako pinatawag, Sir?” pagbabalik ko sa tunay na dahilan kung bakit ako nandito ngayon.

“Ah! Yes. About my proposal lang naman hehe, ano? Payag ka na ba?” napabuntong hininga na lang ako.

Simula ng gabing ‘yon na kumanta ako ay kinukulit na ako ni Sir Gio na kumanta rito sa Bar kahit acoustic lang para hindi gaanong nakakapagod. Nag-offer din siya na dagdagan ang sahod ko.

Hanggang ngayon ay ‘di pa rin ako nakakapagdesisyon kung tatanggapin ko ba ang alok niya. Pero naiisip ko ang anak ko, gusto ko na siyang mailabas sa ospital at ayaw ko ng umasa sa mga tulong na ibinibigay ni Winnie.

Hindi ko na rin dapat pa inuuna ang hiya kaysa kapakanan ng anak ko, tama!

“Sige po, Sir,” nakita ko ang malawak na ngiti ni Sir dahil sa pagpayag ko.

“Don’t worry, it won’t be tough. Sa acoustic lang kita ilalagay at every other day ka lang naman maggi-gig kaya pinapangako kong ‘di ka mapapagod ng sobra. Thank you so much, Kari!” aniya at tumayo saka naglahad ng kamay sakin. Tumayo naman ako at ngumiti pabalik.

“Tinanggap mo na ba? No’ng nakaraang linggo ka pa kinukulit no’n eh, pati ako pinipilit na kumbinsihin ka,” ani Winnie habang naglilinis ng mesa.

“Oo, tinanggap ko na. Sayang din ‘yong kikitain eh, gusto ko na mailabas sa ospital si Ali at para na rin makauwi ako ng isla.”

“Sure ka na talaga? Anong balak mo pag-balik mo ng isla?”

“Ita-try ko ulit sa resort. Kung ‘di palarin baka balik gig na lang,” ‘yan na ang matagal kong plano pag umalis na ‘ko dito sa Bar. Ayaw ko ng kumanta sa totoo lang pero kung hindi man ako matanggap ulit sa resort bilang staff papatusin ko na ang mga gig.

Naalala ko noon kung gaano ako kadalas kumakanta sa resort na pinagtatrabahuhan ko, halos gabi-gabi walang palya ang mga tao sa pakikinig sa’min at wiling-wili na panoorin ako sa isang maliit na entablado.

---

“Di pa rin kayo antok? Sige kakantahan ko kayo ng pampaantok hahaha,” tanong ko sa mga guest na nanonood sa gig namin ngayon. Umusbong na naman ang isang hiyawan at iilang kantyaw.

“Ayaw pa namin!”

“Kantahan mo pa kami!”

I saw an old friend of ours today

She asked about you, I didn’t quite know what to say

Heard you’ve been making the rounds ‘round here

While I’ve been trying to make tears disappear

Isang taon at kalahati simula nang umalis si Clyde dito sa isla ng walang pasabi sakin. Sobrang sakit para sakin noong mga panahon na ‘yon pero nakaya kong kalimutan siya ng paunti-unti.

Tatlong buwan na rin ang nakakalipas nang pumutok ang balita na ikakasal na siya at dito mismo sa isla magaganap.

Now I’m almost over you

I’ve almost shook these blues

So when you come back around

After painting the town

You’ll see I’m almost over you

You’re such a sly one with your cold, cold heart

Maybe leaving came easy, but it tore me apart

“Time heals all wounds”, they say, and I should know

‘Cause it seems like forever, but I’m letting you go

Ilang buwan na rin ang nakalipas. Kaya ko ng kantahin ang mga kanta na hindi siya inaalala o nakakaramdam ng sakit dahil sa tuluyang pagpapalaya sa kanya.

Sa muling pagmulat ng mata ko ay iyong lalaki na naman ang una kong nakita. Dahil sa dalas ko siyang makita rito na nanonood sa gig namin ay nasaulo ko na ang itsura niya kaya naman ‘di ako nag-atubiling ngitian siya sa gitna ng pagkanta ko.

Pagkatapos ng isa pang kanta ay nagligpit na kami para maka-uwi. Nakakaramdam ako ng pagod at antok kaya naman nagmamadali na ako sa pagtulong na magligpit dito.

“Nakita mo ba ulit ‘yong gwapong lalaki kanina? Grabe he’s such a die hard fan,” tanong ni Miuki sa’kin. Si Miuki ay ang basahista namin at boyfriend naman niya ang drummer na si Ravi.

Maski sila ay pansin din ang palagiang pagnood ng lalaking ‘yon dito.

“Sus! Fan ka dyan. Baka isa lang din yan sa mga guest,” sagot ko naman.

“Iyon na nga eh! Sa sobrang pagka mangha sa’yo talagang dinadayo ka pa dito sa resort palagi,” sabat naman ni Ravi sa usapan.

“Fan natin ‘yan, hindi lang sa’kin namamangha ‘yan ‘no!” sabi ko habang patuloy sa pagtulong sa kanila magligpit ng mga instrumento at ibang gamit.

“Malay mo siya na ang kapalit ni Clyde?” panunukso ni Miuki sa’kin. Alam din nila ang tungkol sa’min ni Clyde dahil sila mismo ang tumugtog sa kasal kaya naikwento ko sa kanila ang dahilan kung bakit hindi ako sasama o kakanta kasama nila noong araw na ‘yon.

“Napaka gwapo nun ‘no! Malabo pa sa imposible. Kumbaga sa alon, di ko ‘yan makukuha, hanggang tanaw na lang ganon,” saad ko. Napaka-imposible naman kasi talaga, gwapo ‘yon at mukhang mayaman kumpara naman sakin na normal na tao lang dito sa isla.

“Malay mo lang naman. Besides, Ravi might help you with that one,” Miuki.

Tumango-tango naman itong si Ravi habang nakangiti sa akin.

Napag-alaman kong madalas makita ni Ravi ang lalaking ito sa school at medyo matunog daw ang pangalan nito sa buong eskwelahan.

Napapaisip tuloy ako kung anong klase ng tao ito at kung bakit naging matunog ang pangalan.

---

Naghanda ako ng anim na kanta para sa gig mamaya. Mayroon akong isang singer na kapalitan kaya sapat na itong anim na kanta. Pagka-ganitong acoustic night dito sa Bar ay hindi gaanong dagsa ang tao hindi gaya kapag party night.

“Mareee! Ready ka na? Nae-excite ako! Sa wakas madalas na kita maririnig kumanta gaya ng dati,” tuwang-tuwang salubong ni Winnie sakin sa labas ng kwarto ng apartment namin.

‘Di ko maiwasang mapangiti dahil mula pa noon ay sinusuportahan na niya ako sa mga gig ko kung saan-saan.

Makalipas lang ang dalawang oras ay sumalang na kami sa entablado, naunang kumanta ang kapalitan ko ng mga dalawang kanta. Nasabi ko na rin sa banda ang mga kantang hinanda ko.

I’ve been walking through a world gone blind

Can’t stop thinking of your diamond mind

Careful creature made friends with time

He left her lonely with a diamond mind

And those ocean eyes   

No fair

You really know how to make me cry

When you give me those ocean eyes

I’m scared

I’ve never fallen from quite this high

Fallin’ into your ocean eyes

Those ocean eyes

Sa pinakahuling kanta ay dumating ang isa pang tao na mula noon ay hindi nagsawang pakinggan ang pagkanta ko. Gaya ng dati ay nasa malayo siya, nakatanaw, marahang nakikinig sa mga kantang inaawit ko mula rito sa entablado.

Gaya lang ng dati, lahat ng pakiramdam at mga alala ay nagsisibalikan gaya ba ng mga dating pangyayari.

Para bang nagsisimula muli sa simula, pero ito ang simula na alam kong hindi na dapat pang ipagpatuloy at kailangan putulin agad. At dapat ng putulin ang mga pangyayaring nagbabadyang umulit.