LOGINShare
บังเอิญ(1)
Last Updated:
2025-03-28 21:44:08“เฮ้อออ ลำบากเนอะ เกิดมาสวยเนี้ย” เสียงน้องชายฉันเองแหละ
“นั้นสินะ ทำไงดีอ่ะ” ฉันหันไปทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่น้องชาย
“ฮ่าๆ ๆ อารมณ์ดีแล้วนิ จะกลับยังล่ะ” ไดมอนด์ถามฉัน
“อือ กลับเลยดีกว่า” ฉันตอบน้องชาย
“งั้นไลลากลับก่อนนะค่ะ” ฉันหันมาบอกพี่ๆ ทีมงาน ที่ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งทำหน้าอึ้งกันทั้งโต๊ะ ออ คงจะอึ้งความหล่อน้องฉันล่ะสิหรืออาจจะอึ้งที่เราสองพี่น้องพูดหยอกล้อกัน
“เค้าขอกลับด้วยนะตะเอง เขามิได้เอารถมาอ่ะ” พอเห็นคนมองเยอะไดมอนด์ก็เล่นใหญ่เข้าไปอีก
“ได้สิค๊า..” ฉันหันไปดึงแก้มไดมอนด์ทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ะโอ๊ยยย เค้าเจ็บนะ” ไดมอนด์โอดครวญลูบแก้มตัวเองปอยๆ แล้วฉันก็เดินควงแขนไดมอนด์ออกจากผับ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมองพฤติกรรมของเราสองคนพี่น้องไม่วางตา
ฉันขับรถออกมาจากผับตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง
“จะให้ไปส่งไหน” ฉันถามน้องชายตัวเอง
“ไปส่งที่ค่ายเพลงก็ได้ครับ รถมอนด์จอดอยู่นั้น” ไดมอนด์ตอบ
“แล้วเราไปผับกับใครล่ะ” ก็ถ้าจอดรถไว้นี่แล้วไดมอนด์จะไปกับใคร
“ไปกลับพวกเฮียซัมดีเฮียเจนะครับ” สงสัยจะเป็นคนที่ทำงานด้วยกัน
“แล้วไปรู้จักกับพี่เรย์ได้ไง” ฉันสงสัยตั้งแต่อยู่ในผับล่ะเห็นเขาเดินมากลับน้องชายฉัน
“อ๋อ เฮียเรย์เขาเป็นเจ้าของค่ายเพลงมอนด์เอง” เป็นเจ้านายน้องฉันนี่เอง
ฉันเลี้ยวรถเข้ามาจอดใต้ตึกของค่ายเพลง LayMusic ตึกใหญ่ใช้ได้
คลื่น.......คลื่น.....คลื่น......
“ว่าไง” ไดมอนด์รับโทรศัพท์ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที
“เดี๋ยวจะรีบไป” ไดมอนด์วางโทรศัพท์ ลงจากรถฉันแล้วเดินไปที่รถตัวเองหยิบอะไรสักอย่างออกมา แล้วก็เดินกลับมาหาฉัน
“มีอะไร” ฉันถามน้องด้วยความสงสัย
“มอนด์มีธุระด่วนอ่ะ พี่ไลลาช่วยเข้าไปในตึกแล้วเอาถุงกระดาษสีดำมาให้หน่อย มันอยู่ในห้องสุดทางเดินของชั้นสอง เอาไปไว้ที่คอนโดพี่นะ” ไดมอนด์สั่งฉันยาวเป็นชุดพร้อมกับยื่นคีการ์ดให้ฉัน
“แล้วแกจะรีบไปไหน” ยังไม่ทันได้คำตอบไดมอนด์ก็ขับรถออกไปแล้ว อะไรของมันเนี้ย จะรีบอะไรขนาดนั้น
ฉันลงจากรถเดินไปที่ประตูหยิบคีการ์ดที่ไดมอนด์ให้ไว้มารูด ประตูก็เปิดออกตึกใหญ่โตขนาดนี้ไม่มียามเลยรึไง ทำไมข้างในมันวังเวงจัง ฉันรีบเดินขึ้นไปยังชั้นสองตามที่ไดมอนด์บอก มองหาห้องที่ว่าแล้วก็เจอมันอยู่สุดทางเดินฉันรีบตรงดิ่งไปที่ห้องนั้นทันที
ฉันเอื้อมมือไปเลือนประตูกระจกเปิดออก ภายในห้องนี้มีเครื่องดนตรีหลากหลายชนิด วางไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้านซ้ายมีเก้าอี้หนึ่งตัวตั้งอยู่กับพวกเครื่องดนตรี มีโซฟาตัวใหญ่วางชิดผนังห้องอยู่ฝั่งขวา มีโต๊ะเล็กๆ ตั้งอยู่ข้างโซฟามีผ้าห่มกับหมอนวางอยู่เหมือนจะมีคนนอนที่นี้เลยเหะ รีบหาของแล้วก็รีบออกไปดีกว่า แล้วฉันก็เจอถุงกระดาษสีดำเจ้าปัญหานั้นวางแอบๆ อยู่บนโซฟา
เรย์
หลังจากแยกกับพวกเฮียซัมดี เฮียเจ โลโค่ ส่วนไดมอนด์มันชิ่งหนีไปกับสาวสวยไลลาซะแล้ว ผมขับรถตรงดิ่งมาที่บริษัทตอนแรกกะจะไปนอนที่คอนโดแต่ว่าคงขับต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ ไปนอนที่บริษัทแล้วกัน
ปกติผมก็นอนที่ค่ายเพลงบ่อยๆ อยู่แล้ว เวลาทำเพลงเสร็จดึกๆ ก็ขี้เกี้ยจกลับคอนโด จะซื้อไว้ทำไมก็ไม่รู้ ไม่ค่อยได้กลับไปนอนสักเท่าไร พอผมเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับร่างบางของใครบางคน
“เธอมาทำอะไรที่นี้ แล้วเข้ามาได้ไง” ไลลาดูตกใจไม่น้อยที่เจอผม รึอาจจะตกใจในคาวมหล่อของผมก็เป็นได้ ^_^
“ไลลามาเอาของค่ะ” ไลลาตอบ
“ของอะไร” ของๆ ไลลาจะมาอยู่ที่บริษัทผมได้ไง ไลลายกถุงกระดาษสีดำชูขึ้นให้ผมดู
“แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง” ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ไดมอนด์ลืมไว้” อ๋อ..เธอคงจะมากับไดมอนด์สินะถึงเข้ามาในตึกได้ เห็นออกมาด้วยกันอยู่ แล้วทำไมถึงมาที่นี้ล่ะ
“แล้วไดมอนด์อยู่ไหน” เพราะตั้งแต่เดินเข้ามายังไม่เห็นไดมอนด์เลย
“กลับไปแล้ว” ไลลาตอบ
“อ้าว แล้วทำไมเธอยังอยู่นี่ล่ะ” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
“จะกลับเดียวนี้แหละ” ไลลาทำท่าจะเดินออกไป ผมรีบยืนบังประตูไว้ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องกันเธอไว้
“ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ ไลลาจะกลับแล้ว” ไลลาชักสีหน้าไม่พอใจ
“นั่งคุยกันก่อนสิ” จะให้กลับง่ายๆ ได้ไงในเมื่อผู้หญิงที่แอบปลื้มมาอยู่ตรงหน้าแล้ว
“แต่ไลลาจะกลับแล้ว ช่วยหลบทางด้วยค่ะ” เล่นตัวด้วยเหะ.. ผมยืนกอดอกมองหน้าไลลานิ่ง ไม่ให้กลับง่ายๆ หรอก..
“นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอค่ะ” ไลลาเริ่มหงุดหงิดใส่ผม ทำหน้าแบบนี้แล้วน่ารักจัง..
“รู้....” ผมหยักไหล่ตอบกวนๆ ทำหน้ากวนตีนใส่เข้าไปอีก ไลลาเริ่มอารมณ์เสียแล้วล่ะ
“งั้นก็ช่วยหลบด้วยค่ะ” เธอเริ่มแสดงความหงุดหงิดออกทางสีหน้า ไลลาทำท่าจะผลักผมออก ผมเลยจับข้อมือไลลาไว้ เธอรีบสะบัดมือออกอย่างแรงทำให้ถุงกระดาษสีดำร่วงลงพื้น ของที่อยู่ในถุงกระเด็นออกจากถุง ผมแกล้งไลลาแรงไปรึเปล่านะเธอเริ่มโมโหจริงๆ แล้ว ผมย่อตัวนั่งลงช่วยเธอเก็บของ มีกล่องนาฬิกาสองกล่องแล้วก็....กล่องถุงยางอนามัย
Related chapters
Just Love...แค่ได้รักเธอ บังเอิญ(2)
พี่เรย์หยิบมันขึ้นมา เขาจ้องหน้าฉันเขม็ง ตายแล้วเขาจะคิดว่าฉันเป็นคนยังไงเนี้ย อยากจะบ้าตาย ไอ้น้องบ้ามันใช้ให้ฉันมาเอาอะไรให้มันเนี้ย ถ้ามันมาหาเมื่อไรนะ จะตบให้คว้ำเลย ฉันรอบกลืนน้ำลายเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของพี่เรย์“ไซร์พี่เลย...ขอลองได้ป่ะ” พี่เรย์ชูมันขึ้นมาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์“อยากได้ก็เอาไปสิค่ะ” ฉันรีบลุกขึ้นเตรียมพุ่งไปที่ประตูแต่ว่าก็ช้ากว่าพี่เรย์ เขาคว้าเอวคอดฉันไว้แน่น“ว๊าย....” ฉันเผลอร้องอุทานออกมา พี่เรย์ใช้แขนรัดเอวฉันไว้แน่นทำให้แผ่นหลังฉันชิดกับหน้าอกแกร่งของเขา มืออีกข้างก็ชูกล่องเจ้าปัญหานั้นขึ้น“ถ้าน้องไลลากลับ...พี่จะไปลองกับใครล่ะครับ” พี่เรย์พูดกระซิบที่ข้างหู ลมหายใจรดที่หลังหูทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก“ก็เรื่องของพี่สิ” ฉันตอบพร้อมกับดิ้นแรงๆ ให้หลุดออกจากอ้อมแขนของพี่เรย์ แต่ก็ไม่เป็นผล“ปล่อยไลลานะ” ฉันหันหน้าไปขึงตาใส่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ แต่พี่เรย์กลับทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจในสิ่งที่ฉันบอก“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า” เขาพูดเหมือนกับว่าฉันแกล้งดีดดิ่งอย่างนั้นแหละ“ปล่อยนะ” ฉันพยายามเกะมือพี่เรย์ออกจากเอว ทั้งหยิกทั้งข่วนจนแขนพี่เรย์เริ่มแดงเป็
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ บังเอิญ(3)
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” ฉันท่วงเขาอีกครั้งหวังให้เขามีสติ“อย่าทำเป็นอินโนเซ้นท์หน่อยเลย ดูก็รู้ว่าน้องไลลานะผ่านการทดสอบมาเยอะ” คำพูดของเขาเหมือนน้ำมันราดไฟ อยากจะข่วนหน้าเขานัก“ไลลาจะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่ เพราะฉะนั้นหยุดทำเรื่องต่ำๆ สักที!” ฉันพ่นคำใส่หน้าพี่เรย์อย่างเหลืออด ถ้าคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นจะมายุ้งกับฉันทำไมพี่เรย์ดึงเสื้อฉันขึ้นไปกองไว้ที่ข้อมือที่เขาใช้สายไฟมัดไว้ ริมฝีปากหนาก้มลงมาชิดกับหน้าอกฉัน ลิ้นหนาค่อยๆ เขี่ยกระแซะบราซิลิโคนฉันออกทีล่ะนิด สร้างความปั่นป่วนในท้องน้อยทำให้รู้สึกสยิวขนลุกชันไปทั้งตัว“อือ...” เสียงเขาครางออกมาอย่างพอใจเมื่อบราซิลิโคนได้หลุดออกเผยให้เห็นก้อนเนื้อที่ใหญ่เกินตัวขาวเนียน“อย่า..มอง..” ฉันรู้สึกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนที่เขาได้เห็นมันเต็มตา พยายามใช้แขนปิดแต่ก็ปิดไม่สนิท“ปิดทำไม สวยดี” คำพูดของพี่เรย์ทำให้ใบหน้าฉันรู้สึกร้อนผ่าว นี้ฉันเขินหรอเนี้ยบ้าไปแล้วร่างกายฉันอ่อนเปรี้ยทันทีที่ริมฝีปากหนากำลังครอบครองยอดอกที่เต่งตึงของฉัน มือข้างหนึ่งก็ทั้งบีบ นวด เคล้น คลึง อย่างสนุกมือ“อ๊ะ...อือ..” ฉันเผลอครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“พ
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ บังเอิญ(4)
พี่เรย์จับแก่นกายตัวเองจ่อมาที่กลางกายฉัน เขาถูไถขึ้นลงกับจุดเสียว“อ่า..” เสียงพี่เรย์ครางออกมาข้างๆ หูฉันฉันกัดปากล่างตัวเองแน่นกลั้นเสียงน่าอายของตัวเอาไว้ ร่างกายเริ่มรู้สึกแปลกๆ“ห้องนี้เก็บเสียงครับ” พี่เรย์พูดล้อเลียน เขาคงจะใช้ห้องนี้ทำกิจกรรมยามว่างบ่อยล่ะสิ ฉันส่งสายตาค้อนไปให้หนึ่งที“อ๊ะ! ...” ฉันเผลอครางลั่นเมื่อพี่เรย์ยัดแก่นกายเขาเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว“อ่า...อย่างเกร็งสิไลลา พี่เสียว..อ่า..” ความรู้สึกตอนนี้เหมือนช่วงล่างของฉันมันจะฉีกขาดออกจากกัน มันเจ็บระบมไปทั่วหน้าขา“เอามันออกไป...ไลลาเจ็บ อ๊ะ...” ฉันใช้มือดันหน้าท้องพี่เรย์ไว้ไม่ให้เขาดันตัวเขามาอีก แค่นี้ก็เจ็บจะแย่แล้วพี่เรย์โฉบริมฝีปากหนาลงมาประกบริมฝีปากบางของฉันไว้ เขาจูบอย่างอ่อนโยนทำให้ฉันคลอยตามกับความหวานที่พี่เรย์มอบให้“อ๊ะ..อึก!” ฉันต้องนิ่วหน้าทันทีที่พี่เรย์ดันแก่นกายเขามาอีก ฉันโอบกอดร่างหนาไว้แน่น จิกเล็บขูดลงที่หลังเพื่อระบายความเจ็บช่วงล่างที่เขากระทำ พี่เรย์แช่แก่นกายไว้อยู่อย่างนั้น ริมฝีปากหนาก็พรมจูบฉันทั่วใบหน้าเพื่อซับเหงื่อให้ฉัน“หายเจ็บรึยัง...” ฉันไม่กล้าตอบได้แต่พยักหน้าให้ พี่เรย์เ
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ ได้ใจ(1)
เช้า....ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอความมืดสนิทหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลเรืองแสงที่แขวงไว้ที่ฝาผนังสูงบอกเวลาตอนนี้ 06:20 เช้าแล้วนี่ รู้สึกหนักที่เอวคอดเหมือนมีอะไรทับอยู่ แขนพี่เรย์นี่เอง เขานอนกอดฉันทั้งคืนเลยหรอ ฉันค่อยๆ จับแขนพี่เรย์ออกจากเอว โอ๊ย..เจ็บช่วงล่างจัง พอขยับตัวความเจ็บก็แล่นปิ๊ดจนขาสั่นเล็กน้อย อยากข่วนหน้าเขานัก รังแกคนอื่นแล้วยังนอนสบายใจอยู่ได้ฉันรีบหาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่อย่างรวดเร็ว ต้องรีบออกไปก่อนที่จะมีคนมาเห็น และก็ไม่ลืมหยิบถุงกระดาษสีดำออกมาด้วย แต่ฉันไม่ได้หยิบไอ้กล่องเจ้าปัญหานั้นออกมาด้วยหรอก เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดฉันขับรถออกมาจากค่าย LayMusic ก็สวนกับรถสีดำคันหนึ่งมีผู้ชายนั่งมาสองคนที่มองเห็นก็เพราะเขาลดกระจกรถลงคงจะเป็นเพื่อนของพี่เรย์ แล้วทำไมต้องนึกถึงด้วยเขาเนี้ย ฉันรีบสลัดหัวให้เขาออกไปจากความคิดฉันขับช้าลงเพื่อมองหาร้านขายยาแล้วก็เจอ แรดได้ก็ต้องดูแลตัวเองด้วยจริงไหม“สวัสดีค่ะ” เสียงทักทายจากเภสัชกร“ยาคุมฉุกเฉินค่ะ” ฉันรีบบอกเภสัชกร เขามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มให้ หน้าฉันมีอะไรหรอ ฉันหันไปสองหน้าที่ตู้กระจกก็แทบจะเอาหน้าแซกแผ่นดินหนี จะอะไรซะอีกล่ะ ก็รอยคิสมา
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ ได้ใจ(2)
ไลลาฉันเดินเข้ามาคุยโทรศัพท์ในห้องนอน ถ้าพี่เรย์รู้ว่าใครโทรมานะ.. ฉันโดนเขารังแกอีกแน่“มีอะไร” ฉันถามออกไป ไม่ค่อยอยากจะคุยกับเขาสักเท่าไร“คิดถึง โทรหาไม่ได้หรอ” เสียงปลายสายตอบมา“นายไม่ควรคิดถึงใคร นอกจากภรรยาของตัวเอง” ฉันตอบด้วยความหงุดหงิด“ยังไม่หายโกรธโน่อีกหรอ” มิโน่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า แล้วทำไมฉันต้องหวั่นไหวกับน้ำเสียงของเขาด้วยเนี้ย“ไม่ได้โกรธสักหน่อย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง“งั้นให้โน่เลี้ยงข้าวสักมื้อนะ ถ้าไม่โกรธจริงๆ ห้ามปฏิเสธล่ะ” ฉันรอบถอนหายใจที่ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้“ก็คงงั้นแหละ” จำต้องตกลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้“ขอโน่ไปหาไลลาได้ไหม”“มิโน่!” ฉันพูดด้วยเสียงดุ“ล้อเล่นน่า ถ้าไลลาไม่รังเกียจขอโทรรึแชทหาได้ไหม” มิโน่พูดด้วยเสียงอ้อนๆ“ไลลาไม่เคยรังเกียจมิโน่นะ” ถึงจะโกรธแค่ไหนฉันก็เกลียดมิโน่ไม่ลง“จริงหรอ งั้นแสดงว่ายัง รั..” ฉันรีบพูดขัดขึ้นก่อนที่มิโน่จะพูดคำบางอย่างออกมา“แค่นี้ก่อนนะ มีสายเข้าอ่ะ” ฉันกดวางสายมิโน่ทันที ใจฉันเต้นตึกๆ มือกำโทรศัพท์แน่น อะไรกัน ทำไมนะพอรู้ว่าเขาจะพูดอะไรใจฉันมันก็เต้นแรง หวั่นไหวงั้นหรอ“คุยกับใคร” ฉันเผลอสะดุ้งตัวแรง พี่เรย์ม
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ ตามใจ
“ไลลา” เขากอดฉันจากด้านหลังมือหนากุมอยู่ที่หน้าท้องฉัน ฉันใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกไม่อยากให้เขาเห็น“พี่ขอโทษ...ที่รุนแรงเกินไป” นี่เขาเห็นฉันเป็นเด็กรึไง ตบหัวแล้วลูบหลังงั้นหรอ“ชั่งเถอะค่ะ” ฉันลุกขึ้นนั่งหันหลังให้เขา“หิวข้าวแล้วค่ะ จะอาบน้ำก่อน” พูดจบฉันก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยที่ไม่ใส่อะไรเลย ยังไงเขาก็เห็นหมดแล้วนิจะใส่หรือไม่ใส่ก็ไม่ต่างกันฉันเดินออกมาจากน้องน้ำก็ไม่เจอพี่เรย์อยู่ในห้องนอน เสียงจากทีวีด้านนอกบ่งบอกว่าเขายังอยู่ในห้องฉัน“กินข้าวกันพี่อุ่นให้แล้ว” พี่เรย์เดินมาจูงมือฉันไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว เราต่างนั่งกินข้าวกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร“เมื่อไรจะกลับค่ะ” ฉันถามขึ้นหลังจากกินข้าวเสร็จ“โอเคร พี่กลับก็ได้ แต่ไลลาต้องเอาเบอร์มาให้พี่ก่อน” พี่เรย์ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างหงุดหงิด“ทำไมต้องให้” ฉันกอดอกจ้องหน้าเขานิ่ง เห็นเขาชอบทำท่านี้เลยทำมั้ง“อย่าดื้อกับพี่” พี่เรย์พูดด้วยเสียงดุฉันแบมือขอโทรศัพท์พี่เรย์ ซึ่งเขาก็ยื่นให้อย่างรู้งาน ฉันกดแค่เบอร์ให้ส่วนเขาจะแม้มว่าอะไรก็ให้แม้มเองแล้วกัน“พี่กลับล่ะนะ” เขาเดินมายืนอยู่ตรงหน้า หอมแก้มดังฟอดแล้วก็จุ๊บที่ปากหนึ่งทีจู่ๆ ใจฉัน
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ แอบหวง(1)
ไลลาครบสามวันที่ฉันไม่รับงานร่องรอยจากคนใจร้ายหายไปหมดแล้ว เขาไม่โพล่หน้ามาให้เห็นเลย แล้วฉันจะนึกถึงเขาทำไมเนี้ย เขาไม่มากวนก็ดีแล้วนิติ่งต่อง...ใครมาแต่เช้าหรือว่าเขาจะมา ฉันรีบเดินตรงไปที่ประตู เปิดประตูต้อนรับแขกผู้มาเยื่อน“หายไปไหนมา” ฉันพูดขึ้นทั้งที่ยังไม่ทันมองหน้าแขก“ก็ไปทำงานสิครับ ถามแปลกๆ” อ้าว ไดมอนด์เองหรอ ฉันทำหน้าตกใจเล็กน้อย“แล้ววันนี้ไม่ทำรึไง” ฉันถามน้องชายเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว“ทางค่ายให้พักผ่อนสองอาทิตย์นะ” ไดมอนด์บอก“แล้วของที่มอนด์ให้ไปเอาอยู่ไหนล่ะ” พูดขึ้นมาก็ดีล่ะฉันเดินไปหยิบถุงกระดาษสีดำออกมาโยนให้ไอ้น้องบ้าทันที“เฮ้ยย เดียวพังหรอกโยนมาได้” ไดมอนด์รีบรับของอย่างเร็ว“แกกลัวอะไรพัง ห๊ะ! ไอ้น้องบ้าใช้ให้พี่ไปเอาอะไรให้ มันน่านัก” ฉันเดินเข้าไปบิดหูไดมอนด์ด้วยความโมโห แกรู้ไหมไอ้มอนด์ว่าพี่แกต้องเจออะไรบ้าง“โอ๊ยยย พี่ไลลาเบาๆ เจ็บบบ” ไดมอนด์ร้องโอดโอ๊ยย แค่นี้มันยังน้อยไป“ก็เพราะไอ้ของบ้าๆ นั้น มันทำให้พี่แกโดน...” ฉันต้องชงักคำพูดไว้ทันที“อะไร” ไดมอนด์เอามือลูบหูปอยๆ“ไม่มีอะไร” ฉันสะบัดหน้าหนีอย่างหงุดหงิด“อะไรของพี่เนี้ย มาถึงก็ทำร้ายน้อง”
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ แอบหวง(2)
ไลลาพอถ่ายแบบเสร็จฉันก็โทรหาน้องชายว่าเสร็จงานแล้วจะได้กลับบ้านไปหาพ่อกันแล้วมันก็บอกให้ฉันไปรับที่ค่ายเพลง ไม่อยากจะไปสักเท่าไรถ้าไม่จำเป็นฉันขับรถมาจอดที่ใต้ตึกเหมือนวันนั้นแป๊ะ ฉันกดโทรหาไดมอนด์แต่ก็ไม่รับสายฉันลงจากรถเดินเข้าไปในตึก ตอนกลางวันตึกเปิดประตูไว้ตลอดไม่ต้องใช้คีการ์ดเหมือนตอนกลางคืน“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าไดมอนด์อยู่ไหนคะ พอดีว่าไลลาเป็นพี่สาวของไดมอนด์นะคะ”ฉันถามผู้ชายสองคนที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะรับแขก พอสองคนนี้หันหน้าใจจะแทบถอยหนี แต่นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้เห็นหน้าฉันในวันนั้น“ว๊าว...สวย” ผู้ชายที่หน้าเหมือนลูกครึ่งพูด“แล่มเลย” เสียงพูดชายที่หน้าตาไปทางเอเชียพูด เขาสักเต็มตัวเลยเหะฉันยืนเกาหัวแก้เก้อ ก็เล่นชมซึ่งๆ หน้าแบบนี้ ใครไม่เขินบ้างล่ะ“ชื่อซัมดี เรียกเฮียซัมดีก็ได้” ผู้ชายที่หน้าเหมือนลูกครึ่งชื่อซัมดี“งั้นคนนี้ก็เฮียเจใช้ไหมคะ” ฉันลองเดา เพราะไดมอนด์เคยบอกไว้“รู้จักเฮียด้วยหรอ” เฮียเจพูดอย่างตื่นเต้น“ไดมอนด์พูดถึงเฮียสองคนบ่อยๆ นะคะ” ฉันอธิบายให้พวกเฮียเข้าใจ“ว่าแต่ไดมอนด์อยู่ไหนคะ” ฉันถามอีกครั้ง“อ๋อ น่าจะอยู่ห้องซาด์วกับเฮียเรย์มันแหละ” พอไ
Last Updated : 2025-03-28
Latest chapter
Just Love...แค่ได้รักเธอ ส่งท้าย
แถมอีกนิด...หลังจากคลอดลูกฉันก็ฟิตหุ่นอย่างหนักจนตอนนี้ฉันก็กลับมาหุ่นดีเหมือนเดิมแล้วราเรซก็เป็นเด็กดีมากไม่งอแง้ให้ฉันต้องเหนื่อยเลย“แม่ค่ะ ฝากราเรซแป๊บนะ” ฉันหันไปบอกแม่ ตอนนี้แม่ฉันมาอยู่ช่วยเลี้ยงหลานชั่วคราว“จะไปไหนลูก” แม่หันมาถามฉัน“ไปธุระนิดหน่อยค่ะ”ตอบแม่เสร็จฉันก็เดินขึ้นรถคู่ใจตรงดิ่งไปยัง ST ผับ เพราะอะไรนะหรอ หึ!สายของฉันรายงานมาว่า สามีฉันและเพื่อนๆ ของเขารวมทั้งไอ้น้องชายตัวแสบด้วยกำลังถ่ายเอ็มวีเพลงโปรโมทค่ายของพวกเขาพวกนั้นพานางแบบสาวสวยหุ่นเอ็กซ์ยี่สิบกว่าคนใส่บิกินี่มาถ่ายแต่นั้นก็ไม่เท่าไรหรอก พอได้เห็นรูปที่สายของฉันส่งมาก็ทำให้ฉันปิ๊ดแตกทันทีเมื่อสามีตัวดีของฉันนั่งอยู่บนโซฟาแล้วมีสาวๆ นั่งขนาบข้างคนหนึ่งก็ลูบไล้อีกคนก็เต้นยั่วและที่สำคัญพี่เรย์จับก้นแล้วก็โอบยัยพวกนั้นด้วย เพราะฉะนั้นต้องมีฉันร่วมแฟรมด้วยก็ฉันนะนางแบบหุ่นเอ็กซ์ตัวแม่“สวัสดีค่ะ ทุกคน” เมื่อฉันปรากฏตัวก็ทำให้ทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียวใช่ว่ามองเพราะฉันคือเมียของพี่เรย์หรอกนะ แต่ที่มองก็เพราะว่าฉันใส่บิกินี่สุดวาบหวิวแม้แต่ตัวฉันเองก็ยังรู้สึก“แบะ! เจ้า” เฮียซัมดี“แล่มมาก” เฮียเจ
Just Love...แค่ได้รักเธอ บทส่งท้าย
บทส่งท้าย....วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิต เป็นความฝันของลูกผู้หญิงทุกคนที่ใฝ่ฝันไว้ว่าอยากจะใส่ชุดแต่งงานสีขาวกระโปรงยาวๆ เดินไปบนพื้นพรมที่โปรยไปด้วยดอกกุหลาบหลายสีงานแต่งของฉันจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวที่ทางโรงแรมเขาเตรียมไว้ให้“พร้อมรึยังลูก” พ่อเดินเข้ามาถามฉัน“ค่ะ” ฉันลุกขึ้นยืนเข้าไปกอดพ่อ“ลูกสาวพ่อสวยจังเลย” ความอบอุ่นจากพ่อทำให้ฉันคลายความกังวลลงได้ไม่มีอ้อมกอดไหนจะอุ่นเท่ากับอ้อมกอดของพ่อแม่แล้วล่ะตื่นเต้นจัง ฉันเดินค้วงแขนพ่อเข้ามาในงาน มีแขกมาร่วมงานกันมากมายเพื่อนของฉันก็มาด้วย มิโน่ เฌอรีน และหนูน้อยมิริน พวกเขาส่งยิ้มแสดงความยินดีมาให้กับฉันฉันมองไปเบื้องหน้าก็เจอกับผู้ชายหน้าคม ผิวขาวออร่าพุงเหมือนวันแรกที่เจอกันเขาอยู่ในชุดสูทสีขาวทำให้เขาดูน่ามองยิ่งนัก เขายืนส่งยิ้มแสนอบอุ่นมาให้“พ่อฝากลูกสาวพ่อด้วยนะ เรย์” พ่อฉันบอกเขา พร้อมกับจับมือฉันไปวางไว้บนมือหนาที่ยื่นมารอรับอยู่แล้ว“เรย์จะรักและดูแลไลลา ให้ดีที่สุด เรย์ให้สัญญาครับ” พี่เรย์ยืนยันคำมั่นกับพ่อของฉัน“แม่ฝากไลลาด้วยนะเรย์” ฉันเดินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ด้วยควา
Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจ(3)
หนึ่งเดือนต่อมา ณ บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง“พ่อครับ ผมทำลูกสาวพ่อท้องครับ” เสียงผู้ชาย หล่อ ผิวขาว หน้าคม พูดขึ้น“ล้อเล่นใช่ไหมเนี้ย” ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าพ่อ ทำสีหน้างงงวยเป็นเสียงสนทนาระหว่างพ่อของฉันกับว่าที่สามี พี่เรย์ นี่เขาคุยกับผู้ใหญ่ไม่เป็นรึไงจะมาขอลูกสาวเขาแต่มาบอกกับพ่อเขาว่าทำลูกสาวเขาท้องเนี้ยนะ“จริงครับพ่อ” เสียงน้องชายตัวดีพูดเสริม ไดมอนด์“ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีลูกชายผมมันใจร้อนไปหน่อยไม่รอให้ผมที่เป็นพ่อของมันมาพูดให้นะครับ” เสียงผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับภรรยาของเขา“ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ” ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสอง เขาคือพ่อแม่ว่าที่สามีฉันเอง“ก็พ่อช้านิครับ” พี่เรย์หันไปโว๊ยพ่อตัวเอง“จะมาขอลูกสาวเขาทั้งที ไม่เตรียมสินสอดทองหมั้นมาแล้วใครเขาจะยกลูกสาวให้ ห๊ะ! ไอ้เรย์” พ่อพี่เรย์บ่นลูกชาย“นี่ค่ะ สินสอดแล้วก็ของหมั้น” แม่พี่เรย์วางพานที่เต็มไปด้วยเงินสด ทองแหวนเพชรและเครื่องประดับอื่นๆ มีใบโฉนดที่ดินด้วยฉันมองหน้าพี่เรย์อย่าง งงๆ“แล้วผมจะกล้าขัดได้ไง ในเมื่อพร้อมกันซะขนาดนี้” พ่อฉันได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ“เรื่องสินสอดนะให้เขาคุยกันเอง
Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจ(2)
“เบาๆ สิ เดี๋ยวกระเทือนลูก” พี่เรย์แกล้งดุฉัน“แค่นี้เอง ไม่กระเทือนหรอกน่า” ฉันบอกพี่เรย์“งั้นมาต่อแขนต่อขาลูกหน่อยไหม” นั้นไงพอเห็นไม่ว่าอะไรเข้าหน่อยนี่ เอาใหญ่เลย“มาเล่นเกมส์กันก่อนดีกว่า” ฉันเสนอ“เกมส์อะไร” พี่เรย์พูดอย่างหงุดหงิดนิดๆ“มาเป่ายิงชุบกัน ผู้ชนะมีสิทธิ์ถอดเสื้อผ้าชิ้นไหนก็ได้ของผู้แพ้” ฉันอยากทรมานเขาเล่น“งั้นพี่ยอมแพ้ ไลลาถอดพี่ได้เลย” พี่เรย์พูดจบก็ทำท่าจะถอดเสื้อผ้าตัวเอง“ไม่ค่ะ ต้องเป่ายิงชุบก่อน” ไม่ยอมง่ายๆ หรอก อยากหื่นดีนัก“มาค่ะ ยันยิงเยาปักกะเป้ายิงชุบ” ฉันชนะฉันจับชายเสื้อข้างล่างของพี่เรย์แล้วก็ดึงออกทางศีรษะ“ถอดกางเกงเลยไม่ได้หรอ” ดูทำพูดเข้า ใจร้อนจริงฉันส่ายหน้าให้แทนคำตอบ“ยันยิงเยาปักกะเป้ายิงชุบ” พี่เรย์ชนะ“ถอดกระโปรงเลย” พูดจบก็พุงตัวมาจับฉันถอดกระโปรง“ทำไมไม่ถอดเสื้อก่อนเล้า..พี่เรย์ มันจั๊กจี้นะ ฮ่าๆ” เขาพยายามจะถอดกระโปรงให้ได้พอฉันยึดจับกระโปรงไว้พี่เรย์ก็จี้เอวฉัน“มาต่อเลย” เขายึดกระโปรงไปเป็นที่เรียบร้อย คนบ้าฉันต้องเอาหมอนมาวางที่ตักไว้แทนมันวาบหวิวไปหน่อย“ยันยิงเยาปักกะเป้ายิงชุบ” พี่เรย์ชนะอีกแล้ว“ถอดกางเกงในเลยทีนี้” โอ๊ยย
Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจ(1)
“อ้าว พี่เรย์มาได้ไงคะ” เฌอรีนถามเขาตอนนี่พี่เรย์จ้องหน้าฉันนิ่ง แววตาเสียใจไหววูบไปกับน้ำตาที่เริ่มคลอ“เพราะแบบนี้สินะ ถึงไม่ยอมบอกพี่” พี่เรย์พูด สายตาเจ็บปวด“ไม่ใช่นะ ไลลามะ...” ฉันพยายามอธิบาย“พี่เข้าใจแล้วล่ะ” พี่เรย์กำลังจะเดินข้ามถนนหนีฉันไป“ฉันท้องกับพี่แก ยัยเฌอบ้า” ฉันหันมาตะคอกเฌอรีนฉันรีบวิ่งตามข้ามถนนโดยไม่ทันระวังตัว“ไลลา ระวัง” ฉันหันหน้ากลับมามองเฌอรีน เธอกำลังวิ่งตามฉันมาปริ๊นนนน โครม...เฌอรีนผลักฉันให้พ้นทางแต่ฉันก็กอดเฌอรีนไว้ด้วยเธอพลิกตัวเองไปทางรถยนต์ทำให้เฌอรีนโดนชนเต็มๆ“เฌอรีน!!” ฉันร้องลั่นเมื่อเห็นเลือดจากหัวของเฌอรีน“ละ..ลูก ฉัน” มือของเธอกุมท้องตัวเองไว้“ไม่เป็นไรๆ ลูกยังโอเคร ไม่เป็นไรนะ” น้ำตาฉันไหลพราก สงสารเฌอรีน“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แกสมควรตาย ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันหันไปตามเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้น แพทตี้หรอยัยแพทตี้เป็นคนขับรถชนเฌอรีน“ไลลา!” พี่เรย์วิ่งตาตั้งมาจากไหนก็ไม่รู้“ช่วยพยุงเฌอรีนหน่อย” ฉันบอกให้พี่เรย์ พยุงเฌอรีนแทนฉันฉันลุกขึ้นเดินตรงไปที่ยัยแพทตี้ ที่กำลังหัวเราะเหมือนคนบ้า“ซะใจมากใช่ไหม มานี่” ฉันกระชากผมแพทตี้อย่างแรงตามด้วยฝ่าม
Just Love...แค่ได้รักเธอ กังวล
หลังจากกลับมาจากถ่ายแบบที่ทะเล ฉันก็ขอพี่แมนนี่พักหน่อยเพราะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบาย พี่เรย์ก็ทำงานอยู่ที่ค่ายเพลงไม่ค่อยได้กลับมาคอนโด ไปหาดีไหมน่าจะยุ่งอยู่รึเปล่าฉันขับรถมาจอดที่ใต้ตึก LayMusic ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตึกขึ้นไปยังชั้นสองตรงไปที่ห้องสุดทางเดิน ฉันเลือนประตูกระจกไปด้านข้าง โคมไฟบนโต๊ะส่องแสงพอให้มองเห็นภายในห้อง ใบหน้าคมขาวเนียนกำลังนอนหลับอยู่บนโซไฟตัวใหญ่ เวลาหลับก็ดูไม่มีพิษมีภัยอยู่หรอก แต่ถ้าตื่นล่ะก็คนล่ะเรื่องเลย ฉันเดินไปหยิบผ้าห่มที่โต๊ะข้างโซฟามาคลุมร่างหนา ดูใกล้ๆ ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย ฉันนั่งลงกับพื้นพรมมองหน้าพี่เรย์ ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาเบาๆ“แอบลักหลับพี่หรอ ไลลา” พี่เรย์พูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา“รู้ได้ไงว่าเป็นใคร” ยังไม่ลืมตาซะหน่อยพี่เรย์ลุกขึ้นนั่งแล้วก็ดึงฉันไปนั่งตรงกลาง แขนแกร่งก็โอบรอบเอวฉันไว้หลวมๆ“ก็เมียพี่นิ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ”เพิ๊ยะ ฉันตีแขนเขาไปหนี่งที พูดจาแสลงหู“ใครเมียพี่ค่ะ” ยังไม่ได้แต่งกันสักหน่อย“ทบทวนความจำสักหน่อยไหมล่ะ” เห็นไหมล่ะ พอตื่นมาก็หื่นใส่เลย“ทบทวนเรื่องไหนคะ เรื่องพี่เรย์กับมินนี่นะหรอ” ฉันเลยแขวะเข้าให้“ไม่
Just Love...แค่ได้รักเธอ ทำใจ
สองเดือนต่อมา...เสียงคลื่นน้ำสีเขียวมรกตสาดซัดเข้าชายฝั่ง ลมเย็นพัดผ่านกระทบผิวกายทำให้รู้สึกเย็นสบาย ตอนนี้ฉันมาถ่ายแบบที่ทะเล บรรยากาศดีมาก และการถ่ายแบบที่ทะเลชุดที่ใส่ถ่ายก็ต้องเป็นบิกินี่ ไม่ได้ถ่ายคนเดียวมีนายแบบด้วยนะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลน้องชายฉันเอง ไดมอนด์ เพราะว่าถ่ายกับน้องตัวเองฉันก็เลยรับงานนี้ และเจ้าของงานก็คือ มิโน่ เป็นอีกคนที่ไม่ยอมให้ถ่ายกับนายแบบคนอื่น แล้วฉันก็ไม่ได้บอกพี่เรย์ด้วย ถ้าเขารู้ไม่ยอมให้ถ่ายแน่“ดีมากครับ สวยครับ” เสียงตากล้องชม เมื่อฉันกับน้องชายเริ่มโพสต์ท่าทาง“โอเครครับ เยี่ยมๆ ทุกคนเก่งมาก” ตากล้องชมทีมงานทุกคนเมื่อทำงานเสร็จ“พี่ไลลา น้ำค่ะ” ของขวัญถือน้ำมาให้ฉัน พร้อมกับเสื้อคลุม“แล้วน้ำฉันล่ะ” ไดมอนด์หันไปถามของขวัญ“ไดมอนด์ขา น้ำเย็นๆ มาแล้วค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเอาน้ำมาให้ไดมอนด์“พี่ไลลาร้อนไหมเดี่ยวของขวัญไปเอาพัดลมแบตเตอรี่มาให้” ของขวัญถามอย่างใจดี“ฉันอยากกำลังอยากได้อยู่พอดี ไปเอามาให้หน่อยสิ” เอะยังๆ อยู่นะน้องชายฉันเนี้ย“นาย เอ้ย..คุณโดมอนด์ ก็เรียกพวกสาวๆ ของคุณสิค่ะ พวกนั้นอยากจะบริการคุณจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบของขวัญก็เดินหนีไป
Just Love...แค่ได้รักเธอ งอล
ฉันกลับมาจากทำงานเป็นเวลาบ่ายสอง เมื่อเช้าตอนออกไปรถพี่เรย์ก็จอดอยู่กลับมาก็ยังจอดอยู่ที่เดิม กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ก็ไม่มาหาฉัน ทีเมื่อวานล่ะทำเป็นห่วงก้าง เชอะ!ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของพี่เรย์ เธอควรจะกลับห้องตัวเองนะไลลา แต่มือฉันมันกดกริ่งหน้าห้องเขาไปแล้ว“มาหาใครครับ” พี่เรย์ทำหน้านิ่งทันทีที่เห็นฉันเป็นอะไรอีกล่ะ? ทำเป็นถามว่ามาหาใคร แต่ก็เปิดประตูซะกว้างเลยนะ กลัวฉันไม่เข้าไปล่ะสิ ไม่เนียนเอาซะเลย“งั้นไม่รบกวนล่ะคะ” ฉันแกล้งจะเดินกลับห้องแขนเรียวยาวก็คว้าเอวฉันเข้าไปในห้องปั๊บ นึกว่าจะแน่“จะรีบไปไหน” พี่เรย์พูด ทำหน้าดุใส่“ก็กลับห้องสิคะ ถามได้” แกล้งกลับซะเลย“มากดกริ่งห้องเขา แล้วไม่เข้ามามันเสียมารยาท” ใครบอกมาเนี้ย ไม่เห็นจะเคยได้ยิน“ก็เจ้าของห้องหน้าบูด ไม่รับแขกนี่ค่ะ” พอโดนฉันว่าหน้าบูด ก็ปล่อยแขนออกจากเอวฉันแล้วก็หันหลังให้ทันที อะไรของเขา“เป็นอะไรค๊า” อ้อนสักหน่อย เดี๋ยวจะเสียเที่ยวที่เขาอุตส่าห์เล่นใหญ่ขนาดนี้แล้วฉันเดินไปกอดเอวหนาจากด้านหลัง เอาหน้ากับคางมน ถูไปมากับแผ่นหลังกว้าง“ไม่ต้องมาอ่อยซะให้ยาก” เนะยังไม่ยอมอีก“เหรอคะ” ฉันแกล้งล้วงมือขึ้นไป
Just Love...แค่ได้รักเธอ สายไป
“ไปรถโน่นะ ไลลาไม่มีรถแล้ว” ฉันหันกลับมาบอกมิโน่“เชิญคร๊าบบบ คุณหนูไลลา” ฉันชงักกับคำพูดเล่นของมิโน่ เขากำลังพยายามอยู่สินะฉันหันไปยิ้มบางๆ ให้มิโน่ตอนนี้ฉันกับมิโน่นั่งอยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์แถวหมู่บ้านของพวกเรา เราเลือกนั่งโต๊ะที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวติดกับระเบียงไม้ที่รั้วประดับไปด้วยดอกไม้หลายชนิดอย่างสวยงาม“นึกว่าจะพาไปกินร้านอาหารหรูๆ ซะอีก” ฉันแกล้งพูดแซวมิโน่“ก็ไลลาชอบกินอาหารแบบบ้านๆ นิ ในร้านหรูมันไม่มีหรอก” มิโน่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มมาให้“ทำเป็นรู้ดี..” ฉันแอบแขวะนิดหน่อย“อะไรที่เกี่ยวกับไลลา โน่รู้หมดแหละ” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยน์ตาของเขาไหววูบเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง“เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ก็ลองไม่รู้สิ มีนอยแน่” ฉันทำทีเป็นพูดเล่นไป ใช่ฉันรู้ รู้ว่ามิโน่ต้องการจะสื่ออะไร“ที่รู้ทุกอย่าง ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนสักหน่อย” มิโน่พูดแล้วก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง“มิโน่” ฉันเอื้อมมือไปกุมมือมิโน่ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร“โน่มาช้าไปใช่ไหม” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยตาดูเศร้าสร้อย“โน่ไม่ได้มาช้าหรอก แค่ไลลาไม่ได้รอโน่แล้ว” ถึงจะรู้ว่าเขาต้องเสียใจ แต่ฉันก็ไม่สามารถกลับไปได้จริงๆ“นั้นสินะ ใ
