Chapter 17

Bigla na lamang pumatak ang ulan habang nakaharap kami ni Alex. May kasama itong malamig na pagbugso ng hangin.

"Why are you so coward?" pumapatak lamang ang luha ko. Ang sakit sa dibdib kaya gusto ko siyang insultuhin.

I shook my head. Nakatingin lamang ako sa mga mata ni Alex. Gusto ko siyang harapin ngayon kung ano ang gusto niya.

"J-Juliana!" mahinang pagtawag niya sa pangalan ko at napailing.

Biglang naging malamig ang kaniyang reaksyon. Nakita kong may luhang pumatak mula sa gilid ng kaniyang mga mata.

Umiiyak siya? Nasasaktan siya sa mga sinabi ko? Bakit siya nasasaktan?

Duwag! Bastard!

"Juliana I'm sorry! H-Hindi ko sinasadya! Hindi ko sinasadyang masaktan ka! I'm sorry!"

Bigla na lamang naging malakas ang buhos ng ulan. Hindi ko magawang tumakbo para iwan si Alex. Sa halip nakatayo lamang ako.

Nagmamakaawa siya? Gusto niyang humingi ng sorry? May puso din pala siya!

Bakit hindi niya ako sumbatan ngayon? Bakit hindi niya ako saktan? Kasi iyon naman ang gusto niya.

"Juliana!