Chapter 25

Iniwan ko na lamang si Eduard nang mga sandaling iyon. Nadudurog ang puso ko sa sakit.

Napaupo ako sa sofa nang pumasok ako ng salas. Humahagulhol lamang ako sa pag-iyak. Hindi ko kayang awatin ang mga luha ko.

Ang sakit! Ang sakit-sakit sa pakiramdam! Sumisikip ang dibdib ko! Hindi ako makahinga!

Pakiramdam ko nanmanhid ang dibdib ko dahil sa pag-iyak ko. Lubos akong nasasaktan.

Napahilamos ako sa aking munting mga mata. Tumatakas lamang ang mga luha ko sa kawalan. Muli akong napahikbi sa pag-iyak.

Sobrang naghihinagpis ang puso ko. Hindi man lang ako magawang maunawaan ni Eduard sa puntong kailangan ko ang pag-unawa niya!

Ang hirap! Ang hirap-hirap tanggapin! Luhaan ang sarili ko sa bagay na iyon. Nasasaktan ang puso ko pero wala siyang pakiramdam sa nararamdaman ko.

Akala ko mahal niya ako? Akala ko hindi niya ako kayang mawala? Pero bakit natittiis niya ako? Bakit hinahayaan niya lang akong masaktan!

Muli akong napahagulhol sa pag-iyak! Sobra akong nagsisisi. Kasalanan k