Bigla na lamang pumatak ang ulan habang nakaharap kami ni Alex. May kasama itong malamig na pagbugso ng hangin."Why are you so coward?" pumapatak lamang ang luha ko. Ang sakit sa dibdib kaya gusto ko siyang insultuhin.I shook my head. Nakatingin lamang ako sa mga mata ni Alex. Gusto ko siyang harapin ngayon kung ano ang gusto niya."J-Juliana!" mahinang pagtawag niya sa pangalan ko at napailing.Biglang naging malamig ang kaniyang reaksyon. Nakita kong may luhang pumatak mula sa gilid ng kaniyang mga mata.Umiiyak siya? Nasasaktan siya sa mga sinabi ko? Bakit siya nasasaktan? Duwag! Bastard! "Juliana I'm sorry! H-Hindi ko sinasadya! Hindi ko sinasadyang masaktan ka! I'm sorry!"Bigla na lamang naging malakas ang buhos ng ulan. Hindi ko magawang tumakbo para iwan si Alex. Sa halip nakatayo lamang ako.Nagmamakaawa siya? Gusto niyang humingi ng sorry? May puso din pala siya! Bakit hindi niya ako sumbatan ngayon? Bakit hindi niya ako saktan? Kasi iyon naman ang gusto niya."Juliana!
Amelia's POV Dumadagundong habang malakas ang pagbugso ng ulan sa labas. Napasilip ako sa window just to see the car that coming closer. It was my husband. Mag-iisang oras pa lang ako nang nakauwi ako dito sa mansion. Mabuti na lang hindi ako inabot ng ulan sa labas. Suddenly seemed the pain deepen inside my heart. Killing the smile on my lips. Damn! It's hurts! Unexplainable! There's something bothering in my mind from time to time. Hindi ako matahimik. Naguguluhan ako sa mga nangyayari. Bumukas ang pinto at pumasok si Alex. Basang-basa ang kaniyang suot. Para siyang sinalubong ng bagyo. He is cold when he passing on my way like a stranger. Para akong patay sa mga mata niya. Dumaan lamang siya sa may gawi ko at pumunta siya ng banyo. I crossed my hands in my chest. Studying my husband reaction. Why he is cold? Ang lamig niya sa paningin ko. Ilang buwan na siyang ganito sa akin kaya nagtatataka na ako. Cold and emotionless. Sometimes I asked myself what happened to my
Alyana's POV "I hate this fucking life." humihikbing pagdabog ni Eduard. Sinipa niya ang upuan sa kaniyang harapan. Humihikbi siya na parang bata. Nanlaki ang mga mata ko sa kuryusidad. Lubos ang aking pagkagulat. Bahagya akong napalunok. Damn! What happened to him? Bakit siya naglalasing dito sa terrace? Lumakas ang pagpintig ng puso ko. Kinakabahan ako sa puntong ito. Nanginginig ang mga paa kong lumapit kay Eduard. Nagtataka lamang ako kung bakit niya ito ginagawa? Hindi naman siya naglalasing before. Bakit kaya? May pinagdadaanan ba siya? "E-Eduard? W-What happened?" malamig kong pag-usisa na bumasag sa kaniya. Dahan-dahan siyang napaharap sa akin. Alam niyang ako iyon kaya napaharap siya. Hawak-hawak lamang niya ang alak. Malamig ang mga titig niya sa akin. Hindi ko maunawaan kung bakit? He smirked with bitterness. May pagkainis sa mga labi niya. Tila nagtatampo ito. Muli niyang nilagok ang alak sa glass. Hindi niya mabalase ang kaniyang sarili. Parusay-
"Pupuntahan ko siya at papatayin! Hindi kita mapapatawad Alex sa ginawa mo." Nanlilisik lamang ang mga mata ni Eduard sa pagkamuhi. Galit ang numumuo sa kaniyang puso. Kumilos ang kaniyang mga paa para sugurin si Alex. Napakuyom ang kaniyang kamao sa galit. Gusto niyang pumatay ng tao. "Dad!" pagtawag ni Abby pero hindi ito ni lingon ni Eduard. Patuloy siyang lumabas ng mansion. Dumating rin si Avery. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa gulat. Nagsalubong ang kaniyang mga kilay. Alam kong hindi maintindihan ni Avery ang nangyayari. Alam kong nagtatanong siya ngayon. Kuryusidad ang nasa mga mata niya. Agad akong pinuntahan ni Abby. Pumapatak lamang ang mga luha niya. Napahaplos ako sa aking buhok. Pakiramdam ko dumilim ang paningin ko. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Ang sakit-sakit ng nararamdaman ko. I shook my head. Napayakap ako kay Abby. Napahikbi ako sa kaniyang mga bisig. Umiiyak lamang ako na parang baliw. Lumapit rin sa amin si Avery at niyakap kami. Hindi niya rin
"Ako na lang ang barilin mo Alex!" Nanlaki sa kuryusidad ang mga mata ni Alex. Marahan siyang napalunok sa gulat. Hindi siya makapaniwalang ipagtatanggol ko si Eduard kahit buhay ko ang kapalit. Handa kong ibuhis ang buhay ko para sa taong pinakamamahal ko. Nanginginig ang mga kamay ni Alex sa paghawak ng baril. Hindi niya ako kayang barilin. Hindi niya kayang pakawalan ang baril na hawak niya. Alam kong pagmamahal ang kahinaan ng puso niya. Alam kong pagmamahal ang nararamdaman niya sa akin. Alam kong hindi pa siya nakalimot sa mga alaalang pinagsaluhan namin. Sa mga nananabik na mga sandaling magkasama kami. Alam kong minsan na niya akong minahal. Naging parte na ako ng buo niyang pagkatao. Hanggang ngayon nasasaktan parin siya. Nahihirapan at nagdurusa. Baliw ang puso niya pagdating sa pagmamahal. "Alex! Alex please! Makinig ka sa akin kahit sandali lang! Makukulong ka kapag nakapatay ka! Alex ayaw kong mangyari iyon! Hindi ko kayang mawala ka!" Desperadang lamang
"Walang kapatawaran ang ginawa nila Amelia! Ginawa nila akong tanga! Pati pamilya ko sinira nila!" Halos durugin ni Eduard si Alex sa kaniyang mga mata. Mortal na kaaway ang tingin ni Eduard kay Alex. Matalik silang magkaibigan bilang magkasosyo sa kompanya. Ngunit sinira ang kanilang pagkakaibigan dahil sa ginawa ni Amelia. Inisip ni Amelia na babalikan ako ni Alex. Kaya nagawa niya ang bagay na iyon. Hindi niya inisip ang magiging resulta nito. Napaka-selfish niyang tao. Puso lang niya ang kaniyang iniisip. Wala siyang pakiramdam sa nararamdaman ng iba. "Dad! Pakiusap! Hayaan niyo na po sila! Isipin niyo na lang po kami! Nandito kami para sa iyo! Mahal na mahal ka po namin. Kami ang iyong pamilya." Dahan-dahang napalingon si Eduard kay Abby. May panlalamig ang mga mata nito. Nakita niyang nagmamakaawa ang kaniyang anak! Nasasaktan ang makitang nagkakaganoon siya. Malamig lamang ang mga mata ni Eduard habang nakatingin ito kay Abby. Nasasaktan ang puso niya sa pagkakataong it
Amelia's POV "What the fuck Amelia? Are you out of mind para gawin iyon? Nasisiraan ka na ba talaga?" Kasalukuyang nagwawala si Alex. Hindi niya makontrol ang kaniyang sarili na hindi bumitaw ng nakakasugat na mga salita. Parang dinabog ang puso ko ng kirot. Hindi makatarungang tanggapin ang mga katagang iyon. Habang tumatagal ang pagsasamahal namin ni Alex. Nakikita ko unti-unti ang reyalidad sa buhay namin. Masakit yakapin. Malungkot akong lumingon kay Briana. Marahan kong kinuha ang kaniyang mga kamay. Malamig lamang ang mga ito. "Sige na anak. Iwan mo na kami ng Daddy mo! Bumihis ka na! Ako na ang bahala sa kaniya! Kakausapin ko siya, okay!" Hindi mapakali si Briana sa harapan ko. Gusto niyang lapitan si Alex at pakalmahin. Sobra siyang nag-aalala. Nanginginig siya dahil sa lamig. Basang-basa ang kaniyang katawan ng ulan. Hindi ko maiwasan makaramdam ng awa sa kaniya. Mabuti na lang wala na ang pamilyang Monteverde sa labas. Dahil kung hindi, magkamatayan si Alex at Eduar
Alyana's POV "E-Eduard! M-Mali ang hinala mo! Hindi ako sumama kay Alex para pagtaksilan ka!" Walang emosyon si Eduard habang nakatalikod. Patay ang damdamin niya sa mga sinabi ko. Nag-aatubili man akong nilapitan siya pero nagpakatatag ako. Malakas lamang ang pag-untag ng puso ko dahil sa kaba at takot. Alam kong nasasaktan ka Eduard! Alam kong hindi mo matanggap ang mga nangyari. Alam kong basag ang mundo mo at nahihirapan ka. Napahaplos ako sa balat ng aking braso. Malamig lamang ang agos ng hangin dahil sa umuulan sa labas. Hindi ko mawari ang panahon. Marahang napaharap si Eduardo sa akin. May pagkainis lamang ito sa mga labi niya. Kinamumuhian niya ako base on his looks. Simula nang makauwi kami rito sa mansion mula hospital. Hindi ko na siya makausap ng matino. Palagi na lang siyang galit sa akin. Feeling ko napakasama kong tao para sa kaniya. Pakiramdam ko isa akong mortal na kaaway niya. Napatitig ako sa mapupulang mga labi niya. May ilang pasa sa gilid ng labi niya