"A-Anong ibig mong sabihin? H-Hindi mo alam kung nasaan ang isang anak ko?"Bahagyang umiling si Joaquin at saka pinunasan ang sarili niyang mga luha. Bumaba ito sa pagkakaupo at sinamahan si Natalia na umupo sa lapag upang maging magkapantay ang tingin nila sa isa't isa."Alam kong wala ka pang naaalala sa ngayon, pero ikaw lang talaga ang makakasagot sa mga tanong na 'yan, Natalia..." Mapait itong ngumiti at hinawakan ang nanginginig na mga kamay ni Natalia. "Maniwala ka man o hindi, 'yan lang ang katotohanan na alam ko. Natagpuan kita sa kwarto, wala nang malay kahit na may isang anak ka pang hindi nailuluwal na siyang si Liam...""N-Nagawa mo bang magtanong o maghanap kung nasaan o sino ang kumuha sa anak ko?""S-Sinubukan ko... Maniwala ka sa 'kin, Natalia! Pero wala ni isa sa mga naroroon noong araw na iyon ang nakapagsabi sa akin kung sino o anong nangyari. Lahat sila natakot!" Kahit sinusubukan ni Joaquin na pigilan ang kaniyang pag-iyak, tuluyan na ring umagos ang luha sa kani
"Natalia... long time no see." bungad sa kaniya ni Maxwell habang nakangisi.Nakatayo sa kaniyang harapan ang asawa nitong mapang-asar ang mga ngiti. Kahit sino mang makakakita ng mga ngiti nito ay tila matatawa, ngunit nakatago sa likod nito ang isang mala-demonyong intensyon na saktan ang kung sino man. Para siyang mabangis na hayop na naghihintay ng kaniyang biktima, may dugo sa kaniyang madilim at malalim na mga mata. Sa muling pagkakataon, nakitang muli ni Maxwell ang buong mukha ni Natalia nang walang nakaharang na kahit ano, katulad noong nangyari sa elevator kaninang umaga. Alam ni Natalia na nakilala na siya ni Maxwell dahil sa itinanong nito kay Joaquin kanina sa elevator. Ngunit nabigla rin ito sa mga susunod na sinabi ni Maxwell."Nakilala na kita bago mo pa operahan si Tristan, Natalia." Ngumiti ito't pinagmasdan ang hugis ng katawan ni Natalia. "Ang tagal mong nagtago ah?"Walang pakialam si Natalia't tinatagan ang kaniyang loob. Nanatili itong propesyonal at saka ngumi
Boom!Isang malakas na suntok ang binitawan ni Maxwell sa mukha ni Natalia, dahilan para lumampaso sa sahig ang huli. Dahil sa lakas ng pagbagsak nito sa sahig, nagkanda-pasa-pasa na ang kaniyang braso't mga tuhod. Kitang-kita rin ang marka ng madiin na pagkakahawak ni Maxwell sa kaniyang braso, pati ang mga tuhod nito't tila hindi makagalaw. Namumutla na rin mga labi sa sakit.Pagkatapos ng ilang taon, galit na galit pa rin si Maxwell sa kaniya!Ganito rin kaya nila tratuhin si Tristan sa kanilang tahanan? Minamaltrato't sinasaktan? Dahil ba galit si Maxwell kay Natalia ay ibinubuntong nito ang galit sa batang si Tristan? "Siguro'y iyon ang dahilan kung bakit may bakas ng sampal ang mukha ni Tristan kanina nang punasan ko siya. Hindi ko na kailangang tanungin kung sino o bakit. Kitang-kita sa ikinikilos ni Maxwell kung paano nila tratuhin si Tristan." sambit ni Natalia sa kaniyang isipan. "Alam mo, Maxwell? Hindi na magigising 'yang asawa mong si Olivia sa talambuhay na ito. 'Yang m
"Nababaliw ka na siguro, Natalia." seryosong sagot nito at saka pinalagabog ang pinto palabas ng opisina ni Natalia.Dahil nanghihina na rin naman ang tuhod ni Natalia dahil sa pagbagsak niya kanina, agad itong naghanap ng upuan at saka ipinahinga ang kaniyang katawan. Ang kapal din talaga ng mukha ni Maxwell na saktan ang taong nag-opera sa kaniyang anak. Kahit kailan talaga, wala siyang utang na loob. Ang akala niya kasi lahat ay nababayaran ng pera at wala nang iba.Hindi kalaunan, nagkaroon ng iilang mga ingay sa labas ng opisina ni Natalia. Malamang ay may iilang mga empleyado ng hospital ang nakarinig ng paglabas ni Maxwell sa opisina nito dahil sa lakas ba naman ng paglagabog ng pinto. Mabuti na nga lang at hindi nabasag ang salamin. Kahit blurred ang salamin dahil translucent ito, kita pa rin ni Natalia ang nagkukumpulang mga tao sa labas. Ilang segundo lang din ay may isang babae ang pumasok. Nakasuot ito ng pormal na blouse, lagpas tuhod na pencil skirt, black stilleto, at b
"Kailangan mo pa munang ipahinga ang mga kamay mo, pati ang ibang parte ng iyong katawan, Allyson. Kung pipilitin mo talagang obserbahan ang pasyente mong si Tristan, hahayaan kitang ikaw muna ang mag-alaga sa kaniya hanggang ma-discharge."'Yan ang mga huling bilin sa kaniya ni Joaquin bago nito iwan sina Natalia, Caroline, at Christian sa clinic noong isang araw. Dahil sobrang haba ng araw noon, nagpahinga na ito pag-uwi hanggang kahapon. Ngayong araw ay magsisimula na ulit siyang bumalik sa pagtatrabaho sa hospital para alagaan si Tristan na nasa intensive care unit (ICU) pa rin. "Liam, darating mamaya yung homeschool teacher mo ha? Magtatrabaho na si mama." mahinhing sambit ni Natalia at saka hinaplos ang buhok ng anak. Ngumiti si Liam at hinalikan sa pisngi ang ina. "I love you, 'nak.""I love you too, Mama! Ingat po kayo sa byahe." sambit ni Liam sabay ngiti. Bumalik na rin ito sa pagkukulay ng kaniyang coloring book.Lumabas na si Natalia sa kwarto kung saan nag-aaral ang anak
"Bakit mo pinapakain ang alaga ko?!"Si Lucia na naman, sambit ni Natalia sa kaniyang paghinga. Mabuti na lang talaga't naka-facemask at damit pang-doktor pa rin si Natalia dahilan para hindi siya makilala ni Lucia. Kung nakaraan ay hindi ito nakilala ni Lucia, kampante si Natalia na hindi rin siya makikilala ngayon."Tita, kumain lang po ako ng lugaw. H-Huwag po kayong magalit sa kaniya." takot na sambit ni Tristan. Sinubukan nitong gumalaw ngunit masakit talaga ang kaniyang katawan.Naningkit ang mga mata ni Lucia hindi kay Tristan, kundi kay Natalia dahil tila nakikilala niya ito. Bahagyang pinagpawisan si Natalia dahil ang akala nito'y nakilala na siya, ngunit hindi pala nang bigla muling magsalita si Lucia. "Tama! Ikaw yung doktor na matabil ang dila na nag-inarte pang operahan ang isang Harrington 'di ba?"Walang naisagot si Natalia. Bahagya lang itong natawa."H'wag na h'wag mong susubuan ng kahit ano ang alaga ko ha. Paano kung may lason 'yan? Paano kung may ibang mangyari kay
"Sino sa tingin mo ang malalagot sa ating dalawa?''Yan ang mga huling katagang binitawan ni Lucia bago ngumisi't asarin si Natalia. Walang nagawa ang huli kundi panoorin na lang si Lucia lasapin ang kaniyang huling halakhak. Kilala ng lahat sa Manila, maging sa ibang kalapit na probinsya, ang pamilya Harrington, maging ang babaeng ito na si Lucia kahit na isa siyang Costaleon. Dahil na rin siguro kapatid si Lucia ng asawa ni Maxwell na si Olivia.At ang kagulat-gulat pa roon, alam ng lahat na napaka-bait nitong si Lucia. Maraming charity works, mga donations, at iba pa. Kilala rin itong mahilig sa bata na animo'y itinuturing na sariling anak si Tristan sa publiko.Ngunit sa nakikita ngayon ni Natalia, katawa-tawa na lang ang balita. Kung totoong gano'n nga ang naging ugali ni Lucia gaya ng ikinukwento ng iba, hindi dapat nito makikita ang nakita niya ngayon. Itinulak nito si Tristan. Kitang-kita ng mga mata ni Natalia ang takot sa mga mata ni Tristan, na ibig-sabihin ay madalas siyan
"Anong kaguluhan 'yan?!"Natahimik ang lahat ng naroroon sa kanilang kinatatayuan nang marinig ang boses ng isang Maxwell Harrington sa 'di kalayuan. Dahil patakbo si Christian upang pakalmahin si Natalia, una itong nakarating sa pwesto ni Natalia na siyang magulo na ang buhok. Nanggigigil at gusto pa ring kumawala ni Natalia ngunit hawak na siya ni Christian sa kaniyang mga braso. "Kumalma ka, Allyson...""Bakit ako kakalma eh wala naman akong kasalanan!" sigaw ni Natalia pabalik kay Christian.Kung ang sitwasyong ito ay katulad noong isang araw na wala namang ginawang masama si Natalia, maiintindihan pa ni Christian. Ngunit sa mga mata nito ngayon, maging ang lahat ng taong nakakikita na kilala ang pamilya Harrington, na kay Natalia ang tunay na sisi. Kilala ng lahat na ang isang hamak na doktor na nagngangalang Dra. Allyson ay sinaktan ang isang Lucia Costaleon na parte ng pamilya Harrington."Umalis na tayo rito bago pa lumala ang lahat!""Walang aalis!" malakas na sigaw ni Lucia
Ilang minuto pa ang lumipas, tahimik na lamang nakaupo si Liam sa tabi ni Tristan habang kinakain nito ang huling piraso ng pagkaing iniwan ni Lucia. Napansin ni Liam na kahit kumalma na ang mukha ni Tristan, halatang may natitirang lungkot at takot sa bata. Kaya’t naisip niyang libangin ang kaibigan upang kahit papaano ay maibsan ang bigat ng nararamdaman nito."Alam mo, Tristan," sinimulan ni Liam habang kumukuha ng laruan mula sa kanyang bulsa, "may dala akong bagong laruan. Gusto mo ba makita?"Napatingin si Tristan at bahagyang nagliwanag ang kanyang mukha. “Ano yan?” tanong nito, tila nakakalimot sandali sa lungkot.Inilabas ni Liam ang maliit na puzzle cube at ipinakita ito kay Tristan. “Ito, kaya mo bang ayusin? Ang hirap nito nung una, pero kapag nakuha mo na ang diskarte, madali na lang.”Kinuha ni Tristan ang cube at sinubukang ayusin.Habang naglalaro, nagsimulang magkwento si Liam ng kung anu-ano—mga kwento tungkol sa eskuwela, mga bagong laro, at mga kalokohan na ginagaw
“At isa pa, Tristan, huwag na huwag kang magsusumbong sa kanya, ha? Ayaw kong masaktan ka. Naiintindihan mo ba ako?”Nang tuluyang maisara ni Lucia ang pinto at mawala ang yabag ng kanyang mga sapatos sa pasilyo, muling bumalik ang tahimik na kalungkutan sa silid ni Tristan. Nakayuko siya, ang mga kamay ay nakapatong sa kanyang mga tuhod, at ang luha niya ay tahimik na dumadaloy. Walang ibang narinig kundi ang mahihinang hikbi niya. Wala siyang magawa kundi ang umiyak. Hindi niya kayang kontrahin ang kanyang tiyahin, lalo na’t sa murang edad niya, naniniwala siyang may punto ito kahit pa masakit ang mga salitang binitiwan sa kanya.Sa kabila ng lahat, tila nakalimutan na ni Tristan na may nagtatago pa sa kabinet—ang kaibigan niyang si Liam. Si Liam naman, na kanina pa pinipigilang huminga ng malakas dahil sa kaba, ay nanatiling nakikiramdam. Sinigurado niyang wala na si Lucia bago siya kumilos. Nang makumpirma niyang ligtas na, dahan-dahan niyang binuksan ang pinto ng kabinet at luma
“Alam mo ba, kung wala ako rito, hindi rin magigising ang mama mo!” ani Lucia, ang boses ay puno ng hinanakit. “Ako dapat ang kasama mo, Tristan! Hindi ang hunghang na doktor mo!”Napalunok si Tristan. Alam niyang hindi niya dapat kontrahin si Lucia, ngunit ang mga sinabi nito tungkol sa kanyang ina ay nagbigay sa kanya ng sakit sa loob. Pilit niyang pinigilan ang sarili na tumutol, ngunit hindi rin niya mapigilan ang mga luha na unti-unting pumatak mula sa kanyang mga mata.“Sorry po, Tita,” mahinang sagot niya habang nakayuko pa rin. Hindi niya alam kung ano pa ang sasabihin upang mapatahimik si Lucia.“Sorry? ’Yan na naman ang sorry mo!” sigaw ni Lucia, ang mga mata niya ay nag-aapoy sa galit. “Pinili mo ang doktor mo kaysa sa akin, Tristan! Ako ang dapat nandito para alagaan ka! Ako ang nag-alaga sa’yo mula pagkabata! At ngayon, ipagpapalit mo ako sa isang estranghero?”Tahimik lang si Tristan. Gusto niyang ipaliwanag ang kanyang sarili, pero natatakot siya na mas magalit pa si Lu
“Surprise!” ani Liam, ngiting-ngiti habang inilapag ang kanyang bag sa sahig. “Gusto kitang makita. Kamusta ka na?”Napatingin si Tristan, bahagyang nagulat ngunit nanatiling tahimik sandali bago bahagyang ngumiti. “Liam... anong ginagawa mo dito?” tanong niya, mabagal at parang nag-aalangan. Kahit may maputlang itsura, kumislap ang kanyang mga mata, pero parang may bahid ng lungkot sa kanyang tinig.“Miss na miss na kita, eh,” sagot ni Liam, na para bang walang pakialam sa kaba ng kaibigan. Umupo ito sa silyang malapit sa kama ni Tristan, maliksi at masigla. “Hindi mo ba ako namimiss?”“Namimiss kita, syempre,” tugon ni Tristan, ngayon ay may bahagyang ngiti, pero hindi kasing lapad ng kay Liam. Tila pigil ang saya niya, parang laging may bumabagabag. “Pero… paano ka nakapasok dito? Hindi ka ba nahirapan?”Umiling si Liam, walang pag-aalala. “Mabilis lang akong nakapasok. Ang dami-daming tao sa ospital, hindi nila ako napansin,” sagot niya na may maaliwalas na tono, parang isang laro
Maagang nagising si Liam sa araw na iyon. Ang liwanag ng araw ay sumisilip sa mga siwang ng kurtina, dumampi sa kanyang mukha, at ginising ang kanyang antok na isipan. Bumangon siya mula sa kama at unang napansin ang kanyang maliit na bag na nakapatong sa ibabaw ng kanyang lalagyan ng damit. Bigla siyang kinabahan. Nakalimutan niya pala itong itago kagabi matapos niyang ayusin ang laman nito. Napabuntong-hininga siya ng malalim. "Mabuti na lang at hindi nakita ni Mama," mahina niyang bulong sa sarili. Naalala niya ang pagbisita ni Natalia sa kanyang kwarto kagabi upang tiyaking mahimbing na siyang natutulog. Swerte siyang hindi nito napansin ang bag, o baka naman inisip lang ng kanyang ina na ordinaryong gamit iyon.Pagkatapos mag-ayos ng kanyang kama, lumabas si Liam ng kanyang kwarto at bumaba mula sa ikalawang palapag ng kanilang bahay. Sa kanyang pagbaba, agad niyang naamoy ang masarap na halimuyak mula sa kusina—ang pabango ng bawang at sibuyas na niluluto, hinaluan ng bahagyan
Habang abala si Liam sa pag-iisip ng mga susunod niyang hakbang, biglang may kumatok sa pintuan ng kanyang kwarto. Agad niyang itinago ang calling card, hibla ng buhok, at ang kanyang mga ipon sa ilalim ng kama. Mabilis ang kilos ni Liam, at nang masiguradong maayos na ang kanyang pinagtataguan, binuksan niya ang pinto. Nakangiti si Natalia nang tumambad ito sa kanya, may dalang tambak ng malilinis na damit. “Anak, tutupi tayo ng mga damit mo. Ang dami na pala,” anito, sabay lakad papasok sa kwarto ng bata. Sanay na si Liam na mag-bonding sila ng kanyang mama sa ganitong paraan tuwing may pagkakataon. Bagaman pagod ang ina mula sa ospital, palaging may oras ito para sa kanya. Tumabi si Liam sa maliit na lamesa sa kanyang kwarto habang inilapag ni Natalia ang tambak ng mga damit na katatapos lang labhan ni Yaya Tess.“Ang dami po pala, Mama,” komento ni Liam habang kinukuha ang isang pares ng pajama. “Parang ilang buwan yata akong hindi nagpalit ng damit?”Napatawa si Natalia. “Hay n
Habang kumakain silang mag-ina, hindi maiwasang mapansin ni Natalia na medyo tahimik si Liam. Hindi siya karaniwang ganito, lalo na’t si Liam ay madalas magtanong, magkwento, at maglaro ng masaya. Ngayon, para bang may mabigat na bagay na nagkukubli sa mata ng bata. Pero hindi rin ito gaanong halata, dahil nakangiti pa rin siya, kahit na may ilang sandali ng pananahimik.“Mama, may tula po akong gustong ipasa sa inyo!” sabi ni Liam, sabay abot ng papel na tinatayang hindi kasing haba ng ibang mga tula na ipinapasa sa kanilang klase. Ngunit kitang-kita kay Liam ang saya at excitement, kaya't tinanggap ito ni Natalia nang may ngiti.“Wow! Anong tula ba yan, baby?” tanong ni Natalia habang binabasa ang papel ng anak.“Siya po ‘yung tula na in-present ko sa online class namin!” sagot ni Liam, medyo nananabik na makita kung magugustuhan ito ng kanyang ina. “Tungkol po ito sa halaman at kung paano sila lumalaki.”Tumawa ng malumanay si Natalia habang binabasa ang tula. “Naku, ang galing mo
Sa ilalim ng malakas na liwanag ng araw, hawak ni Natalia ang manibela habang mahigpit na nakaipit ang cellphone sa kaniyang balikat. Sa bawat ikot ng gulong sa aspalto, tila umiikot din ang kanyang isip sa isang tanong na hindi niya matakasan: bakit muling bumalik si Maxwell sa kanyang buhay, at bakit ganoon na lamang ang lakas ng loob nitong pilitin siyang halikan?Pakiramdam niya, parang nag-iwan iyon ng hindi maalis-alis na bakas sa kaniyang isipan—isang pangyayaring hindi niya gustong balikan ngunit paulit-ulit na bumabalik sa kaniyang alaala. Kahit anong pilit niyang itaboy ang ideya, parang nakabaon na ito sa kanyang isipan, bumibigat nang bumibigat habang nagpapatuloy ang biyahe."Salamat, ha. Pakisuyo na lang si Tristan. Siguraduhin mong busog siya at maayos ang pakiramdam niya bago kayo bumalik sa kwarto," wika ni Natalia sa kausap niyang nurse sa linya, pilit na pinapakalma ang sariling boses. Alam niyang hindi niya kayang bumalik sa ospital nang hindi buo ang kaniyang isip
Kahit pa gano'n ang nasa isip ni Anton, pinili niyang manahimik. Hindi na ito nag-usisa pa at iningatan ang kanyang mga iniisip. Ayaw niyang makaapekto ito sa kanyang trabaho, lalo pa’t may posisyon siyang pinanghahawakan sa piling ng mga Harrington. Bukod dito, hindi na niya hahayaang magkamali pang muli matapos niyang masangkot sa eskandalo noon. Ang eskandalo ay nagsimula noong nakita niya ang isang bata sa labas ng ospital na inakala niyang si Tristan. Malinaw pa sa kanya ang tagpo—ang bata’y kamukhang-kamukha ni Tristan, ngunit nang subukan niyang lapitan ito, natagpuan niya ang sarili sa gitna ng mapanirang tsismis. Hindi rin iyon naging madali para kay Anton. Napilitan siyang magbigay ng paliwanag kay Maxwell. Ngunit sa pagkakataong iyon, si Natalia at ang kaniyang assistant na si Caroline ang nakialam. Ginawa nilang mas kapanipaniwala ang sitwasyon, sinabing nagkamali lang si Anton at nagbunga lamang iyon ng labis na pagod at stress sa trabaho. Lumabas ang balita na tila n