Chapter 6

"Ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni William nang nakita niya akong nagsusuka na naman.

Huminga ako ng malalim. Wala akong balak sabihin sa kaniya na buntis ako. Nahihiya na rin kasi ako kay William. Tinutulongan niya akong makatakas sa pamilya ko. Hindi ko nga kayang buhayin ang sarili ko rito kung wala siya tapos ngayong buntis ako, dagdag gastosin na naman.

"Ilang araw ka ng ganiyan. Ayos ka lang ba talaga, Sabrina?" Hinawakan niya ang noo ko.

"Buntis ako, William. At nahihiya na ako sa 'yo kasi dumagdag lang ako sa mga gastosin mo," pag-amin ko.

His jaw dropped. "But how? Wala ka namang boyfriend, Sab." Tinawanan niya pa ako. "Magpahinga ka na lang. Kung anu-ano na ang iniisip mo. Imposibleng magdadalang tao ka tapos wala kang boyfriend."

"Buntis nga ako. Hindi ako nagbibiro, William. At ayokong pasanin mo ang lahat ng problema ko. Maghahanap ako ng trabaho rito. Kailangan kong makapag-ipon para may pera ako gagamitin."

Bakas sa mukha ni William, na hindi pa rin siya kumbinsido sa sinabi ko. Alam niya kasing never pa akong nagkaroon ng boyfriend. Mapili ako sa lalaki, pero sa gabing 'yon ni hindi ko man lang naisip ang magiging bunga sa padalus-dalos kong desisyon. Hindi nga ako nagkaroon ng boyfriend, pero nabuntis naman agad ako.

Kinabukasan, binilhan ako ni William ng pregnancy test. Ayaw niya pa rin kasing maniwala sa akin na buntis ako. Gusto niyang makasiguro kung nasa tamang pag-iisip pa ba ako dahil baka sa mental niya raw ako ihahatid kapag nalaman niyang nagsisinungaling lang ako.

"Totoo ba talaga 'to?" hindi makapaniwalang sambit ni William nang nakita niya ang salitang positive sa pregnancy test. "Sino naman ang masuwerteng lalaking nakabuntis sa 'yo? Ipapahanap ko ang lalaking 'yan. Hindi pwedeng mag-isa mong bubuhayin ang batang 'yan, Sabrina."

Napakagat-labi ako. "It's just a one night stand, William. Hindi ko kilala ang lalaking 'yon. Kung alam ko lang na ganito pala ang magiging bunga sa pagtakas ko sa bahay, hindi na lang sana ako umalis nang gabing 'yon."

"Kung hindi ka tumakas sa engagement mo, baka ikinasal na kayo ng matandang 'yon. Mas malala pa ang mangyayari sa 'yo. Baka kaya gusto kang pakasalan ni Edward para mayroong mag-aalaga sa kaniya. In short, gagawin ka niyang caregiver kasi may edad na siya," he chuckled.

"Huwag na nga lang natin pag-usapan 'yan. Tulongan mo na lang akong makahanap ng trabaho. 'Yung marangal. Kailangan ko ng pera, William. Nakakahiya naman kung iaasa ko lahat sa 'yo. May pamilya ka rin sa Pilipinas."

"I'll try. You're pregnant. Hindi ka pwedeng magbabad sa trabaho ng ilang oras. For now, hayaan mo na lang akong tulongan ka. Bumawi ka na lang pagkatapos mong manganak," saad ni William at tinapik ang balikat ko. "Matulog ka na. Update na lang kita kapag nakakita ako ng trabaho para sa 'yo."

I was hired as one of the part timer sa isang bar na kadalasang tinatambayan ni William kasama ang mga kaibigan niya. Taga-map ako roon ng tatlong hanggang apat na oras. Gusto niya akong ipakilala sa mga kaibigan niya, pero ako na mismo ang nagdesisyong huwag muna. Nahihiya kasi ako lalo na't mga professional silang lahat. Successful ang mga careers nila habang ako ay disgrasiyada at walang maayos na trabaho. Ayokong mapahiya si William kapag nalaman nilang nasa iisang bubong lang kami nakatira.

May girlfriend rin kasi ang kaibigan ko na naiwan sa Pilipinas, si Maris. Kaya ayaw kong malaman ng mga kaibigan ni William na magkakilala kami kasi baka nagsumbong sila kay Maris. Hindi kami close ng babaeng 'yon. Napagkamalan ba naman akong mang-aagaw dati. Well, matagal na kaming magkakilala ni William. Limang taon lang naman ang agwat namin kaya minsan napagkakamalan kaming mag-jowa.

Pagkatapos ng trabaho ko sa bar, didiretso naman ako sa isang restaurant. Tagahugas ako ng plato roon. Part timer pa rin. Ayaw kasi ni William na maging full timer ako kasi masilan ang pagbubuntis ko. Hindi pa nga lumulubo ang tiyan ko ay ganoon na siya kung makapag-react. Kaya susulitin ko na lang ang mga araw na hindi pa mahahalata ang tiyan ko. Kapag lumubo na ito, hihinto na ako sa pagtatrabaho muna.

"Sabrina, 'di ba magaling ka naman magpinta?" tanong ni William pagkauwi niya. Maingat niyang inilagay sa ibabaw ng table ang pagkaing pinabili ko sa kaniya. Ibinigay niya sa akin ang isang papel. "May client kasi kami na naghahanap ng artist na willing gawin ganitong klaseng painting. For decoration daw sa bahay nila. Tapos gusto rin nilang pintahan ang kwarto ng anak nila ng ganito." Ibinigay niya sa akin ang isa pang papel.

Tiningnan ko ang mga sample paintings at ang details nito kung hindi ba ako mahihirapan. "I can do it," nakangiting wika ko.

"This is your first work as an artist. Kung magugustohan nila ang kinalabasan ng ginawa mo, pwede mo gawing sideline ang pagpipinta. I know you're really good at this, Sabrina. Bakit hindi mo uli subokan mag-commission?"

My eyes lit up. "Susubokan ko. Pero baka hindi nila magustohan ang mga gawa ko. Alam mo na, magkaiba ang mga tao sa Pilipinas at dito sa Canada."

"Mas malaki ang kikitain mo sa pagpipinta kaysa mag-map ng sahig at maghugas ng mga pinggan sa walong oras," saad niya kaya mas lalo akong naeengganyong magpinta. "Kapag nakapag-ipon ka na, pwede kang bumalik sa pag-aaral. Tuparin mo ang pangarap mong maging isang architect. At kapag nakapagtapos ka na sa pag-aaral, ako na ang bahalang magpasok sa 'yo sa kompanya. Pwede rin namang ipasok kita a sa kompanya kung saan ako nagtatrabaho," dagdag ni William.

Tinulongan niya akong bumili ng mga gagamitin ko sa pagpipinta. Babawi talaga ako kay William kapag nagkapera ako ng malaki. Kahit sa bills man lang ako na ang magbabayad. Hiyang-hiya na ako sa kaibigan ko. Nadamay pa siya sa problema ko.

Abot langit ang sayang nararamdaman ko matapos marinig ang komento ng first client ko sa ginawa kong painting. Huminto ako sa pagiging part timer sa bar at restaurant kasi sunod-sunod na ang mga naging clients ko sa tulong ni William. Halos mga kasama niya sa trabaho ay naging clients ko na.

Sa loob ng anim na buwan ko rito Canada, malaki-laki na rin ang naipon ko kahit nasa loob lang ako ng apartment. Isa na akong freelance artist ngayon. Nakakatulong na rin ako sa pagbayad ng bills sa apartment. Ayaw ni William na magbayad ako kasi hindi naman daw ako ibang tao. Pero sobra-sobra na kasi ang naitulong niya.

Lahat ng mga gawa ko ay nakakarating na sa iba't ibang bansa. At hindi mangyayari ang lahat ng 'to kung hindi ako tinulongan ni William. Siya ang tumatayong nakakatandang kapatid ko simula pa noon. Hindi ko aakalain na hanggang ngayon ganito pa rin niya ako itrato.

Gusto kong bumalik sa pag-aaral. Napagtanto ko kasing hindi sa lahat ng oras palaging malakas ang bintahan sa mga gawa kong painting. Darating din ang panahon na mawawalan ako ng clients. Pero kapag nakapagtapos ako sa pag-aaral at successful ang career ko, mas mapapalaki ko ng maayos ang anak ko.

Ayokong maranasan ng anak ko ang paghihirap na napagdaanan ko. Gusto kong iparanas sa kaniya ang pagkakaroon ng magandang buhay na hindi ko man lang naranasan. Kaya gustong-gusto kong bumalik agad sa pag-aaral pagkatapos kong manganak. Kung kailangan kong bumalik sa pagiging part timer sa iba't ibang kompanya, gagawin ko.

I felt my stomach contracting. "Aray," bulong ko sa sarili ko.  Hindi pa naman ako due, pero alam kong malapit na.  Napabuntong-hininga ako at naglakad papunta sa banyo.

"Doc, I can feel the contractions." I said to the doctor as she listened to my daughter's heartbeat.

"It's okay, Sabrina. She's almost here. She's about to come out." She replied while looking at the ultrasound.

Pagkatapos ng ilang oras, mas malakas na ang pag-kontrata.  Hindi na ako mapakali. Kinakabahan na ako. Hindi pa rin dumarating si William.

"Doc, please check again," sabi ko.

"It's okay, Sabrina. She's almost here. Come on, let's go to the delivery room." She said as she helped me stand up.

Nasa delivery room na ako.  Nanginginig na ang aking katawan sa sakit.  "Sabrina, you can do it. She's almost here," the doctor said as she assisted me in pushing.

"Doc, I can't do it anymore!" I said, tears streaming down my face.

"Almost there, Sabrina. One more push!" she said as she assisted me once again.

At sa wakas, narinig ko ang iyak ng anak ko.  "Here she is, Sabrina. Your baby," the doctor said as she placed my child on my chest. "What name will you give to your child?"

"Evara. She's Evara. Her name signifies that she's a gift of God." Tears of joy welled up in my eyes. "She's beautiful, Doc," I said as I caressed Evara's face.

"Of course, Sabrina. She looks just like you," the doctor said with a smile.

Even though Evara's conception was not planned, for me, she is a gift. Perhaps God knew that I would be alone because Mommy is no longer here. I will love and take care of Evara properly. I will make her feel that she doesn't need a father. That I am enough for her.