Chapter One

“Miss Lizzy, nasa hotel na po ang pinagawa ninyong wedding dress. If you have any questions, please don’t hesitate to contact us. Thank you for trusting us.”

Nang matanggap ni Lizzy ang balitang iyon mula sa receptionist, nagalak ang kanyang puso.

Sa susunod na linggo ay ikakasal na siya sa boyfriend niya na minahal niya ng walong taon.

Nakapag-book na ng hotel, naipadala na rin ang mga invitation. Lahat ay planado na at maayos na rin. 

Kaya nang matapos siya sa trabaho, hindi na siya makapag-antay na pumunta sa hotel para tikman ang bagong putahe at desert para sa kasal, at makita ang wedding dress niya.

Nang makita siya ng manager ng hotel pagpasok sa pintuan, agad siyang binati habang natataranta. “Ma’am Lizzy, nandito po kayo. May gusto po ba kayong order-in?” tanong ng manager.

Nasa mood si Lizzy, at mapapansin sa boses niya na sobra siyang nagagalak. “Hindi ba na-deliver na ang pinagawa kong wedding dress? Gusto kong i-try sana.” Nakangiti niyang sabi. 

“Yes, Ma’am. Just an hour ago, nasa room niyo na po. Pero gusto ko lang po sanang ipaalam muna sainyo na may bago kaming dish para sa kasal, gusto niyo po ba munang subukan? At kung satisfied ka naman po Ma’am, pwede mo siyang ma-upgrade na libre lang.” kinakabahang tanong ng manager. 

“Siguro mamaya ko na i-try ang mga dish, pagkatapos kong isukat ang dress.” Hindi nagpapigil si Lizzy, dumiretso siya sa elevator. 

Mas lalong kinakabahan ang manager kaya hinabol niya si Lizzy. “Miss Lizzy!” sigaw niya, napahinto si Lizzy at tumingin sa kanya na may pagtataka. “Nandito na rin po ang magpe-perform ng music. Why don't you listen first para kung may hindi ka man po magustuhan ay mababago nila.”

Nakaramdam si Lizzy na parang may mali, ang kaninang malapad niyang ngiti ay napalitan ng pag-aalala. “May mali ba sa wedding dress?”

Mas lalong kinabahan ang manager, pinagpawisan na rin ang noo niya at hindi masagot si Lizzy. Dahil sa reaction ng manager, napagtanto ni Lizzy na tama ang hinala niya kaya agad siyang sumakay ng elevator at sinara na ito. Hindi niya na pinansin ang manager. 

“Miss Lizzy!” huling sigaw ng manager bago tuluyang mawala sa paningin niya si Lizzy. 

Nang makarating si Lizzy sa labas ng pintuan ng hotel room, may narinig siyang isang boses mula sa loob. Boses ng isang babae na para bang natutuwa sa kung ano man ang ginagawa nito sa loob. A charming voice, samahan pa ng hingal ng isang lalaki.

Tinignan niya ang text message na natanggap niya para kompirmahin kung tama ba ang room number. Tama naman ito. 

“Jarren, mali ito. Paano kung mahuli tayo?”

“Hindi mo ba alam kung gaano ka kaganda ngayon? Nasasabik na ako sa’yo, Amanda. I can’t wait…”

Nanlaki ang mga mata ni Lizzy, tila naubusan siya ng hangin na para bang may sumasakal sa kanya at biglang nagdilim ang kanyang paningin. Hindi niya namalayan na binuksan niya ang pintuan at pumasok sa loob ng hotel room. 

Nanginig ang katawan ni Lizzy sa kanyang nasaksihan. Parang binagsakan ng mabigat ang dibdib niya, at agad napuno ng luha ang kanyang mga mata.

Halos bumaon na ang mga kuko niya sa kanyang palad, ginagawa niya ang lahat para pigilan ang sariling magwala at sumigaw.

Ang dalawang tao sa loob ng hotel room na iyon ay magkadikit. Ang fiancé niya, na dapat ay nasa business trip, ay yakap-yakap ngayon ang ibang babae.

May mapang-akit na tingn ang babae na nakakapit pa rin sa kanyang nobyo, bumaling siya sa suot ng babae at nakita niya ang wedding dress niya na gusot-gusot na. 

Isang malaking sampal para sa kanya, dahil ang babaeng kasama ng kanyan fiance ngayon ay si Amanda—ang secretary ng lalaking papakasalanan niya. 

“Mga hayop kayo….” Nahihirapang bulong ni Lizzy. Tinakpan niya ang kanyang bibig para pigilan sumigaw. Hindi siya makapaniwala na magagawa ito ng kanyang nobyo, at suot pa talaga ng babae ang wedding dress niya habang gumagawa ng kalaswaan. 

Minahal niya ang fiance niya sa loob ng walong taon.

Hindi walong araw, hindi walong buwan, kundi walong taon siyang nanatili.

Hindi pa rin makagalaw si Lizzy sa kanyang kinatayuan. Ang halo-halong emosyon ay nagpabaligtad sa sikmura niya, dahilan para mahilo siya at mapakapit sa frame ng pinto para hindi matumba.

Nang marinig ang ingay, napansin ni Jarren ang presensya niya at agad umatras mula kay Amanda. Agad niya rin namang tinakpan ng kumot si Amanda na natataranta na ngayon.

Nanggigigil, tinitigan ni Lizzy ang dalawa, parang basura ang tingin niya sa kanila.

"Ang galing mo naman pala, Mr. Sanchez." Hirap siyang huminga nang maayos, pilit pinipigilan ang mga luha. “Ang saya, gusto niyo bang i-record ko para sa inyo?”

Nagkaroon ng bahagyang guilt sa mga mata ni Jarren, pero mas nangingibabaw ang inis at galit dahil nahuli sila.

Naging malamig ang mukha niya at wala nang pakialam kung ano ang mangyayari. Tinignan niya ng seryoso si Lizzy.

"Ngayon at nakita mo na, aminin ko na rin. Mas mabuti na malaman mo ito nang mas maaga." Tumayo siya nang maayos habang isang kumot lang ang nakabalot sa ibabang katawan niya. Bahagya siyang lumapit kay Lizzy, at pinagmasdan niya lang naman sila ni Amanda. "Lizzy, sasabihin ko na ang totoo. Matagal na akong naiinis sa’yo. Napaka-kontrolado mo, pati katawan ko ayaw mong hawakan. Lalaki ako, at may mga pangangailangan din ako."

Nagpatuloy si Jarren nang walang pakundangan. "At mas nakaka-aliw pa nito, tuloy pa rin ang kasal natin. Pagkatapos ng kasal, maibibigay ko sa’yo ang respeto bilang Mrs. Sanchez, pero si Amanda, dapat manatili siya sa tabi ko."

‘Nakakadiri!’ sa isip ni Lizzy. Halos masuka siya sa narinig. 

Galit at kahihiyan ang naramdaman niya, parang pinupunit ang natitirang katinuan niya.

Parang nababaliw, sumugod siya at sinampal si Jarren nang buong lakas.

"Anong mukha ang meron ka para isipin kong papakasalan pa kita?"

Inikot ni Jarren ang dila niya sa pisngi, pero bago siya makapagsalita, umiyak si Amanda at lumapit para hawakan ang kamay ni Lizzy.

"Miss Lizzy, kasalanan ko lahat ng ito! Huwag mong sisihin si Sir Jarren. Ako ang may kasalanan, ako na ang sisihin mo. Magpapakumbaba ako. Luluhod ako para patawarin mo lamang kami. Pati ang wedding dress na ito, hindi ko sinasadyang isuot, talagang hindi ko sinasadya—"

Sa pagdampi ng kamay ni Amanda sa balat ni Lizzy, nagtayuan ang balahibo niya.

Tinanggal ni Lizzy ang kamay ni Amanda. “Huwag kang magkunwari sa harap ko!”

Natumba si Amanda, naapakan ang laylayan ng damit, at tumama sa gilid ng mesa.

Pagkakita nito, mabilis na lumapit si Jarren, itinulak niya nang malakas si Lizzy sa sahig, at dali-daling inalala si Amanda, para tulungang bumangon nang maingat.

Tinitigan niya si Lizzy nang masama, namumula ang mga mata, at ang boses ay malamig. “Lizzy, tingnan mo ang itsura mo ngayon. Para kang wala sa ayos, nakakakilabot ka talaga.”

Sa harap ng malinaw na pagkasuklam sa kanyang mga mata, tahimik na naging kalmado ang ekspresyon ni Lizzy. Ngunit sa sulok na hindi nakikita ng iba, bahagya nang nanginginig ang kanyang mga kamay.

Umabot sila ng walong taon, pero ang tanging narinig niya lang mula kay Jarren ay “Nakakakilabot.”

Sino ba talaga ang mas nakakadiri?

Sa sandaling iyon, biglang pumasok ang manager, tila natataranta ang boses. “Mr. Sanchez, hindi maganda ang sitwasyon. Ang daming reporters sa labas. Papunta na sila dito!”

Nagbago ang ekspresyon ng tatlo sa kwarto.

Si Jarren ang unang kumilos, lumapit kay Lizzy, at marahas na hinawakan ang kanyang pulso.

Napakalakas ng hawak na parang babaliin ang kanyang buto.

“Pinag-isipan mo nang mabuti ito, ano?”

Nagtataka si Lizzy.

Bakit may mga reporters dito?

Narinig niya ang tanong ni Jarren, pero pilit pa rin niyang tinago ang sakit sa dibdib. Nilunok niya ang hikbi na nais sumabog at ginamit ang natitirang lakas para sumagot, “Ikaw ang dapat mahiya na mabuking! Deserve mo ‘yan, at wala akong kinalaman diyan.”

“Walanghiya ka!”

Ibinagsak siya ni Jarren sa sahig nang malakas, kasabay ng malamig na boses na bumalot sa kanya mula sa itaas.

“Kapag may lumabas na kahit isang salita tungkol sa nangyari ngayon, kakausapin ko ang kuya mo. Kapag naging misireble ang buhay ko dahil sa’yo, isasama kita sa problema! Wala kang kwenta!”

Pagkatapos sabihin iyon, mabilis na umalis si Jarren kasama si Amanda.

Bahagyang namutla ang mukha ni Lizzy, mas lalong bumigat ang kanyang dibdib.

Sa tagal ng kanilang pagsasama, nagawa pang saktan ni Jarren ang pinaka-masakit at mahina niyang bahagi. Ang kanyang puso.

Napagod bigla si Lizzy. Parang alon ang lahat ng nangyayari, tila nilalamon siya ng kawalang pag-asa, pinipilit siyang yumuko at umiyak.

Pero tila walang binibigay ang realidad na kahit konting oras para maging malungkot.

Pinilit niyang bumangon mula sa sahig, kinagat ang labi, at lumabas ng kwarto. Ngunit sa labas ay sinalubong siyang napakaraming reporters.

Hindi siya nagdalawang-isip. Tumakbo siya nang mabilis.

Sumunod agad ang mga reporter sa kanya, nagpupumilit makasabay.

Palapit nang palapit ang mga yabag sa likuran niya, at maririnig niyang may sumisigaw ng, “Miss Lizzy, sandali lang po!”

Dahil sa pagmamadali, bigla siyang bumangga sa isang tao.

Sumalubong sa kanya ang mabangong amoy ng mint at bahagyang amoy ng nicotine. Mainit ang katawan ng lalaki, pero ramdam ni Lizzy ang malamig na titig na tila bumabagsak sa ulo niya.

Tumigil ang mga reporter sa likod niya, at may narinig siyang humugot ng malalim na hininga sa takot.

Hindi siya gumalaw, at ang nanginginig niyang boses ay halos hindi maitago ang kanyang pagmamakaawa. “Please, tulungan niyo po ako...”

Nasa presidential suite sila, at ang mga taong makakapasok dito ay siguradong mayaman o may mataas na katungkulan.

Nakasindi pa ang sigarilyo sa mga daliri ng lalaki, at sa ilalim ng usok, ang malamig at gwapo niyang mukha ay lalo pang nagmukhang malamig at manipis.

Tinitigan niya si Lizzy mula ulo hanggang paa.

Mahigpit na hawak ni Lizzy ang damit sa kanyang dibdib, at ang kanyang mga mata, punong-puno ng lungkot, ay parang mata ng isang nalulunod na usa.

Napatigil si Lizzy sa kanyang galaw. Bahagyang sumimangot ang lalaki, ang makikitid niyang mga mata ay bahagyang sumingkit, at binigyan niya ng tingin ang kanyang assistant na nasa tabi.

Lumapit ang assistant, may ngiti sa labi na tila mabait, pero sa likod nito ay nararamdaman ang bigat ng kanyang awtoridad.

“Everyone, gusto niyo bang picture-ran at video-han ang presidente ng company namin?"

Parang tambol na umiling ang mga reporter, pero nakatingin pa rin sa likuran ni Lizzy na nag-aantay na bumaling sa kanila ang dalaga.

"Bago kayo umalis, iwan n'yo muna ang CD card ng camera." Nakangiti pa rin ang assistant. Lumapit ito sa mga reporter at isa-isang kinuha ang laman ng mga camera.

Unti-unting nawala ang yabag ng mga reporter.

Bahagyang nakahinga nang maluwag si Lizzy, pero narinig niya ang malamig na boses ng lalaki na parang jade sa linaw.

"Hindi ka pa rin aalis?"

Nakayuko lang si Lizzy nang marinig iyon, umatras siya ng ilang hakbang, na hindi pa rin magawang tumingin sa mukha ng lalaki.

Kinuha ng lalaki ang sigarilyo, dinikdik ito sa ashtray sa gilid, at ang mukha niya ay lalo pang naging malamig. Wala siyang ibinigay na kahit anong karagdagang tingin kay Lizzy.

"Pakialis na siya."

Lumapit ang assistant at itinuro ang pintuan, sabay sabi, "Miss Del Fierro, magpapadala kami ng tao para ihatid ka palabas."

Miss Del Fierro?

Paano nalaman ng lalaking ito ang kanyang pangalan?

Bagaman nagtaka siya, hindi siya naglakas-loob na magtanong. Kapag tinanong niya, baka isipin pang may balak siyang makipaglapit.

Habang naglalakad papalayo, napalingon siya at nakita ang lalaki na nakatayo pa rin sa may corridor. Matangkad, matipuno, at napaka-disente ng tindig nito.

Habang nakikita niya ang gilid ng mukha nitong parang gawa sa jade, bigla niyang naramdaman na parang pamilyar ang lalaki.

Pagkalabas niya ng hotel gate, nakita niya ang mga media na nagkukumpulan sa labas na parang mga zombie na sumasalakay sa isang siyudad.

Habang inaalala ang nakakadiring eksena sa loob ng hotel room, muling nanumbalik ang sakit at poot sa puso niya. Wala siyang mapaglabasan ng kanyang damdamin.

Nilunok niya ang pait sa lalamunan, saka matatag na kinuha ang cellphone at tinawagan ang isang tao.

“Jane, cancel the wedding.”