2

“Nahihibang ka na ba?! Anong ginawa mo? Sanchez na iyon, pinakawalan mo pa! Kailangan mo pa bang mag insayo nang paulit-ulit para tumatak sa isipan mo ang mahalagang bagay?!”

Nang makauwi si Lizzy sa bahay nila, agad siyang dinuro ng kanyang ina na si Madel. Hindi agad nakasagot si Lizzy dahil nagulat siya sa pagsigaw ng kanyang ina at nagpatuloy pa ito sa pagsesermon sa kanya na para bang mali niya pang iwanan si Jarren. “That's Sanchez, Lizzy. A big family. Ano bang mali kung marami siyang babae? Hindi ba pwedeng maging mabait ka na lang at i-share siya sa iba?”

‘Mom, do you hear yourself? Ako ang niloko dito…” Hindi na napigilan ni Lizzy ang sumagot sa ina niya.

Buong buhay niya ay wala siyang ibang ginawa kundi sumunod sa kanya, kung hindi lang dahil sa pamilyang Sanchez ay hindi siya nito magugustuhan bilang anak.

“Sana hindi ka na lang nagsalita sa kanya, sinira mo ang kasal. Para ano? Para sirain din ang pamilya natin?”

Uminit lalo ang ulo ni Lizzy sa narinig niya, kahit ang katawan niya ay mas lalong nanghina at bumigat. Umismid siya at tumingin ng seryoso sa kanyang ina. “Kung si Lianna ba ang nakaranas nito, ito rin ba ang sasabihin mo sa kanya? Na hayaan na lang ang lalaking lokohin siya basta ang mahalaga para sa’yo ay matuloy pa rin ang kasal?”

Biglang natahimik saglit si Madel, hindi niya nagustuhan ang tinanong ni Lizzy. Mas lalo lang siyang nagalit. “At ngayon na ikaw ang nagkamali, babanggitin mo ang pangalan ng kapatid mo? Hindi siya kagaya sa’yo na ignorante at tanga.”

“Mom, I am also your daughter…” Humina lang ang boses ni Lizzy nang sabihin niya iyon ngunit iba naman ang sinagot ng kanyang ina.

Nakakahiya, tumawag pa naman siya sakin kanya na namiss ka niya at idadamay mo lang siya sa katangahan mo ngayon?”

Hindi na nagpakita ng awa si Lizzy, sinamaan niya ng tingin ang kanyang ina. “Kahit kailan, nagpapa-uto ka pa rin sa kanya, Mom.”

“Tigilan mo yang kaartehan mo. Uuwi na ang kapatid mo, and you. You must attend tomorrow’s return banquet, I will also invite the Sanchez.”

Agad na inangat ni Lizzy ang kanyang ulo at tumingin sa kanyang ina, ang mga mata niya ngayon ay namumula dahil sa pag-iyak. “Mom, I seem to be sick. Can you accompany me to the hospital?” Pagmamakaawa niya bigla sa ina.

Hindi nagsalita si Madel, tinignan niya lang ng napakalamig si Lizzy at nababakas pa rin ang galit sa kanyang mga mata.

Tinawana na lang ni Lizzy ang kanyang sarili, ang mga luha ay handang bumaksak ulit. Agad niyang tinalikuran ang ina at umakyat sa kwarto na para pagtakpan ang kahihiya. Pero bago pa siya tuluyang makaakayta, narinig niya ang sinabi ng ina.

“Nagmamaangmangan pa na may sakit sa tuwing may nangyayaring hindi maganda. Napakasingungaling.”

At hindi pa iyon natapos, nagsalita pa rin ang kanyang ina na para bang sinadya talaga na iparinig sa kanya.

“Bakit hindi na lang kasi siya ang nawala. Ang daming pinagdaanan ni Lianna, ako naman ang kasama ng isang ito pero bakit iba ang ugali niya. Stupid girl. Ugh, forget it. Mas mabuti na iyong uuwi si Lianna para naman mawala ang stress ko sa’yo!” Lumingon siya sa likod at nakatayo pa rin si Lizzy roon.

Tunay nga na sinadya niyang sabihin ang mga iyon para marinig ni Lizzy.

Ang luhang kanina pa gustong kumawala ay nangyari na, tinignan niya ang kanyang ina sabay iling at pumunta na sa kanyang kwarto.

Hawak-hawak ni Lizzy ang kanyang dibdib na para bang maaalis ang sakit doon kapag pinigilan niya gamit ang kanyang kamay, ngunit hindi. Mas lalong dumoble ang sakit na nararamdaman niya ngayon dahil sa mga sinasabi ng kanyang ina.

Noon pa man ay wala na siyang kakampi.

Since that incident at the age of sixteen, her presence has slowly become a stain on the family, a marginalized existence. At the age of sixteen, dahan-dahan nang nawawala ang presensya niya sa pamilya dahil sa nangyari noon.

Hindi niya sana naranasan ang sakit at lungkot dati at ngayon. Dahil may isang taong handang kumapit at yumakap sa kanya para damayan siya. Muli niyang naalala ang mga nagliliwanag na mata ni Jarren habang nakatingin sa kanya na nakangiti.

“Lizzy, I will be with you for the rest of your life.”

“Form now on, ako na ang pamilya mo.”

“I will love you for the rest of my life. Hindi ko hahayaan na mahirapan ka.”

At dahil do’n, akala ni Lizzy ay hindi niya na mararanasan ang lungkot. At mawawalan na siya ng pakialam dahil may isang Jarren na kasama niya.

Pero nang ang nakaraan ay parang isang bangungot na lamang, napagtanto niya na hindi pa talaga tuluyang maayos ang kanyang puso.

Ang natitirang lakas niya ay nawala, napa-upo siya sa sahig sa kanyang kwarto. Yakap-yakap ang kanyang nanginginig na tuhod at walang tigil sa pag-iyak hanggang sa makatulog siya mismo sa sahig dahil sa kakaiyak.

***

Kinabukasan dumating si Lizzy sa banquet, at ang suot niyang dark green ay nakakuha ng attention ng lahat ng naroon.

The long curly hair like seaweed is draped behind her, the red lips are like blood, and the skin is already fair, and is more and more coagulated against the dark green background.

Ang kanyang mukha ay napaka-refined at elegante, ngunit ang malamig at walang pusong tingin ng kanyang mga mata ang agad na mapapansin.

Pulang labi at berdeng bestida.

Ang ganitong katapang na kasuotan ay kayang-kaya lang dalhin ni Lizzy.

Si Madel, na hinihila si Lianna habang nakikisalamuha sa iba't ibang mga babaeng may dugong bughaw, ay napatigil nang bahagya nang masulyapan ang mapangahas na pigura sa gilid ng kanyang mata. Ilang beses na nagkibit ang kanyang mga mata sa gulat.

Habang papatapos na siya sa pagpapahayag ng galit, may malumanay na kamay na biglang humawak sa kanya.

“Mom, huwag mo nang pagalitan si Ate. Maraming tao ngayon, kaya normal lang na gusto niyang magbihis ng maganda.”

Kumikislap ang mata ni Lianna na parang usa, maamo at may konting lambing.

Si Madel naman ay walang magawa kundi tapikin ang ilong ng kanyang anak na puno ng lambing. “Ang ate mo talaga, ikaw lang ang laging handang unawain siya. Kung katulad mo lang sana siya na may malasakit at responsable, siguro hindi na ako ganito kadaling mag-alala.”

Agad namang sumang-ayon ang mga tao sa paligid at pinuri si Lianna sa pagiging mabait nito.

Sino ba ang hindi nakakaalam na ang pamilyang Del Fierro ay may dalawang anak na babae at dalawang anak na lalaki?

Ang bunso nilang babae ay dinukot noong bata pa at nahanap lang noong siya’y kinse anyos, pero napakabait, masunurin, at matalino nito.

Sa murang edad, naging bise-presidente siya ng International Piano Association.

Ang panganay at bunsong lalaki naman ay bise-presidente ng negosyo ng pamilya, at ang isa ay isang madiskarteng negosyante na nagbukas ng bagong negosyo sa ibang bansa—pareho silang magaling.

Si Lizzy lang ang kakaiba.

May matapang na ugali, mataas ang tingin sa sarili, at kinasangkutan ng eskandalo sa pangbu-bully sa kaklase at sa kapatid nito.

Sumilay ang bahagyang liwanag sa mata ni Lianna at ngumiti nang mapait. “Siguro kailangan ni Ate ng kasama ngayon. Pupuntahan ko muna siya. Excuse me.”

Si Lizzy naman ay palihim na pinagmamasdan ang kilos sa kabila.

Nang makita niyang papalapit si Lianna, agad niyang ibinaba ang hawak na wine glass at mabilis na umalis pero pupunta lang siya sa banyo upang ayusin ang lipstick niya.

Kapag lumapit si Lianna, baka bigla siyang madulas o magkabukol at sabihin na itinulak siya ng ate niya.

Pagdating niya sa pinto ng banyo, may narinig siyang kakaibang ungol.

Napatigil siya at sinilip ang nangyayari mula sa gilid ng pader.

Isang babaeng may makurbang katawan ang nakasandal sa bisig ng isang lalaki.

Namumula ang mukha ng babae, at ang maluwag nitong sundress ay nagpakita ng maraming maputing balat.

Nakatalikod ang lalaki, kaya ang tangkad at matikas niyang tindig lang ang nakikita ni Lizzy.

Napabuntong-hininga siya at napailing. ‘Nakakahiya naman ang ganitong gawain, parang nagbenta ng dangal.’

Paikot na sana siyang aalis nang marinig niyang nagsalita ang babae.

“Mr. Sanchez, mukhang natama ang binti ko. Pwede mo bang tingnan?”

“Mr. Sanchez?” sa isip ni Lizzy.

Bigla siyang napatigil at muling tumingin.

Sa buong pamilyang Sanchez, ang tanging tinatawag na Mr. Sanchez ay ang taong bihirang makita—Jarren’s uncle, si Lysander.

Hindi ito mahilig dumalo sa mga ganitong party. Kaya’t nakakagulat na naroon siya ngayon.

Naalala niya ang pagiging malamig at mapagpasya ng lalaki kaya nagdesisyon siyang huwag makialam.

Tahimik siyang umalis nang biglang tumunog ang kanyang cellphone. Tumatawag ang kanyang ina.

“I’m going to go to the toilet by myself from today, Mom, Dad, don’t underestimate me.”

Halos gusto na niyang matunaw sa hiya, kaya dali-dali niyang pinatay ang telepono.

Pag-angat niya ng ulo, eksaktong nagtama ang mata nila ni Lysander.

Nakatingin ito mula sa liwanag, at ang lilim ng kanyang mukha ay lalong nagpatingkad sa matalim nitong anyo. Ang mga pilikmata niyang mahaba ay naghulma ng anino sa ilalim ng mata, at ang malamig nitong presensya ay nagbigay ng nakakakilabot na karisma.

“Wala akong nakita….” pautal na sabi ni Lizzy habang pilit nagpapaliwanag. “Ngayon lang ako dumating, wala akong nakita…”

Bigla siyang napatahimik at nais kagatin ang dila.

‘Bakit parang lalong halata na parang may ginawa akong mali? Bakit ba ako nauutal?’

Ibinalik ni Lysander ang tingin sa babaeng nasa bisig niya at malamig na nagsalita.

“Umalis ka.”

Nanlumo ang mukha ng babae sa isang iglap.

Tahimik na lumakad si Jayson paalis, ngunit nang dumaan siya kay Lizzy, saglit na nanatili ang malamig nitong mata sa kanya.

Kahit ilang segundo lang iyon, ramdam ni Lizzy ang pangingilabot sa kanyang puso.

Pagkaalis ng lalaki, mabilis niyang inayos ang lipstick niya at lumabas.

Paglabas niya, bigla siyang hinila ni Madel na galit ang mukha.

“Bumalik na ang kapatid mo, ni hindi mo siya binati, hindi mo rin sinasagot ang mga tawag ko. Ano bang gusto mong palabasin?”

Tinignan siya ni Lizzy nang tamad, saka ngumiti nang may bahid ng pang-aasar.

“Hindi ba ang sabi mo, ang dahilan ng party na ‘to ay para ayusin ko ang hindi pagkakaunawaan namin ni Jarren? Anong koneksyon dito ni Lianna?”

Pinagalitan siya ni Madel dahil sa kawalan niya ng konsiderasyon, ngunit hinila pa rin siya para harapin ang mga Sanchez.

Nang makita ni Jarren ang mapangahas niyang kasuotan, lalong dumilim ang mukha nito.

Nagkatitigan sila ng isang segundo.

Agad na umiwas ng tingin si Lizzy.

Mabait at magalang niyang binati ang bawat miyembro ng pamilya ni Jarren.

Maliban kay Jarren.

May mga nakatatanda na pumansin sa kanila.

“Lizzy, normal lang sa mga mag-asawa ang magtampuhan. Kapag tapos na, m*****i na kayo.”

Tinakpan ni Lizzy ang bibig niya at tumawa nang bahagya.

Tanong niya, “Ano sa tingin n’yo ang ibig sabihin ng kasuotan ko ngayon?”