Chapter Four

Si Lizzy ay nakatingin kay Lysander nang tulala, kitang-kita sa mga mata ng lalaki ang malamig na titig.

“Hindi ko alam kung paano mo nagagawa ‘to…” parang may gusto pa siyang sabihin pero napigilan niya ang sarili.

Sabay silang napatingin sa pintuan nang may kumatok.Narinig nila ang boses ni Amanda na humihikbi. 

“Mr. Sanchez, okay ka lang? Ang nangyari kanina kasalanan ko, gusto kong humingi ng tawad sa’yo nang personal.”

Hindi sigurado si Lizzy kung imahinasyon lang niya, pero nang marinig ni Lysander ang pagtawag ni Amanda kay Lysander bigla na lang sumiklab ang galit nito. Ang malamig niyang mga mata ay lalong naging matalim.

“Magpapahinga muna si Mr. Sanchez, ako na ang bahala rito.” Sinamantala ni Lizzy ang pagkakataon, hinila niya ang kamay ni Lysander niya at tumayo.

Pagbukas niya ng pinto, bumulaga sa kanya si Amanda na namumula ang mata sa pag-iyak. Sinamahan niya ito ng mapaklang ngiti.

“Ang kapal ng mukha mo. Hindi ko alam kung saan ka humugot ng lakas ng loob na makihalubilo sa pamilya ng mga Sanchez. Sinabi ba ng pinagmamalaki mong Jarren na huwag kang kabahan?”

Kagat-labi si Amanda, nagpupumilit na magmukhang inosente.

“Alam ko naman, Miss Del Fierro, na hindi mo ako iginagalang dahil sa pinanggalingan ko, pero lahat tayo ay pantay-pantay. Walang mataas o mababa, hindi ba?”

Napatawa si Lizzy. Tumabi siya at nagbigay daan.

“Gusto mo bang subukan kung anong pakiramdam na itapon palabas ng mga bodyguard? Kung gusto mong subukan, sige, pumasok ka.”

Pagkatapos sabihin iyon, tumalikod si Lizzy at naglakad palayo.

Galit na sinundan siya ni Amanda, hinawakan ang kanyang kamay.

Sa ilalim ng malamlam na ilaw sa pasilyo, nawala ang mahina at kawawang anyo ni Amanda. Ang mukha nito ay puno ng tapang at determinasyon.

“Ang laki na ng pinagbago mo kumpara noong disisais ka pa lang. Malaking epekto sa’yo ang nangyari noon, hindi ba?”

May bahid ng provocation ang tingin ni Amanda kay Lizzy.

Nanlaki ang mata ni Lizzy sa gulat. Paano nalaman nito ang tungkol doon?

Habang pilit nilalabanan ang mga tanong sa isip niya, pinanatili niyang kalmado ang kanyang sarili at tumango.

“Sumunod ka sa akin.”

Dinala niya si Amanda sa sariling silid niya.

Pagkapasok pa lang, hindi na nag-aksaya ng oras si Amanda na ilabas ang tunay na pakay niya.

“Kung ayaw mong malaman ng lahat ang sekreto mo, umalis ka na sa buhay niya. Hindi ka naman talaga mahal ni Jarren, hindi mo pa ba nakikita?” Nanatiling nakatayo si Amanda sa harap ni Lizzy habang kalmado naman si Lizzy na naupo sa isang upuan sa gilid. 

“Dahil gusto mong mag-usap tayo, linawin na natin ngayon. Maghihiwalay kami ni Jarren. Pero gusto kong linawin, ako ang ayaw sa lalaking iyon. At dahil mukhang hilig mong kunin ang mga bagay na tinatapon na ng iba, sige, pagbibigyan kita. Pero tigilan mo na ang mga nakakadiring gimik mo.”

Namutla si Amanda, at unti-unting napuno ng galit ang mga mata niya.

Biglang may kakaibang amoy na kumalat sa kwarto.

Bago pa man makaramdam ng panganib si Lizzy, huli na ang lahat.

Nagsimulang umikot ang paligid niya, at ang pigura ni Amanda ay biglang naging malabo.

Pilit niyang sinubukang tumayo para umalis, pero hindi kinaya ng katawan niya. Unti-unti siyang nawalan ng malay.

Hindi niya alam kung gaano katagal siyang nawalan ng malay.

Unti-unting nanumbalik ang diwa niya, at naramdaman niyang may humila sa kanya mula sa kama at itinapon siya sa sahig. Napalakas ang pagbagsak niya, at nasaktan siya.

Narinig niya ang iyak ng isang babae at ang galit na sigaw ni Jarren.

“Hinding-hindi ko inakala na magagawa mo ang ganito kababoy na bagay! Babae ka rin, pero ang sama ng mga pamamaraan mo!”

Hindi pa rin makagalaw si Lizzy, nanlalambot pa rin ang kanyang katawan.

Pilit siyang umupo gamit ang mga kamay niya bilang suporta sa sahig.

Ang mga mata ni Jarren ay puno ng galit habang nakatingin sa kanya. Malamig ang tono ng boses nito at punong-puno ng pagkamuhi.

“Ano’ng nangyayari dito?”

Gulong-gulo pa rin ang isip niya habang pinagmamasdan ang kaguluhan sa paligid.

Bigla siyang dinakma ni Jarren sa baba, at mariing pinisil ito. Ang boses nito ay punong-puno ng galit.

“Wala ka nang dapat ipaliwanag pa! Hindi ba ikaw ang kumuha ng mga lalaki para abusuhin si Amanda? Kung hindi ko pa naramdaman na may mali, nasira na siya!”

“Ang pagbagsak ng champagne tower, plano mo rin, hindi ba? Pero hindi ko inakalang magiging ganito kalupit ang mga galaw mo!”

Habang sumisigaw si Jarren, nabuo sa isipan ni Lizzy ang kabuuan ng mga pangyayari.

Sa isang sulyap, nakita niya si Amanda. Gusgusin ang hitsura nito at umiiyak na parang lubos na napahiya.

Sa mga oras na iyon, hindi na niya gustong alamin kung nagpapanggap lang ba ito o hindi. Nahihilo ang kanyang ulo, at napagtanto niyang naisahan siya.

Pilit niyang inalis ang kamay ni Jarren at tumayo kahit nanghihina ang kanyang katawan.

“Baliw ka ba? Bakit mo iniisip na ako ang may gawa nito? Kita mo naman, kakagising ko lang. Ako rin ay biktima dito.”

Narinig ni Jarren ang sinabi niya at napangisi ito.

“Bakit ka hinimatay, hindi mo ba alam? Gusto mo lang linisin ang pangalan mo, hindi ba? Nasa kwarto mo tayo. May iba pa bang pwedeng gumawa nito bukod sa’yo?”

Hinawakan ni Amanda ang kamay ni Jarren habang nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, pinipilit na huwag umiyak.

“Jarren, tama na. Sa tingin ko, hindi naman si Miss Del Fierro ang may kasalanan. Pareho kaming nawalan ng malay kanina, kasalanan ko ito. Ako ang nagkaroon ng masamang kapalaran, kaya ako ang napuntirya ng mga thugs.”

Lalong nag-apoy ang galit ni Jarren. “Lizzy, paano ka naging ganito? Sobrang sama mo!”

Ang mga salitang iyon ay parang martilyong tumama sa puso ni Lizzy.

Parang hindi siya makahinga.

Hindi niya inaasahan na darating ang araw na ang mismong tao na minsan niyang inasahan ay gagamit ng salitang "masama" para ilarawan siya.

Dati, kahit anong mangyari, siya ang taong laging humaharang sa anumang panlalait at galit na binabato sa kanya.

Ngayon, ang mga bisig ng minsang nagprotekta ay naka-bukas na para sa ibang babae.

At siya, naging pinakamatalas na punyal na tinusok sa kanyang puso.

Malamig na tinitigan ni Lizzy si Jarren. Sa mga sandaling iyon, parang hindi niya kilala ang lalaking kaharap niya.

“Bakit ko kailangang gumamit ng ganyang klase ng taktika laban sa kanya?” Ang tinig niya ay matatag ngunit may halong pait. “Ang isang taong handa ko nang bitawan, gagamitin ko ba ang natitira kong buhay para siraan pa?”

Marahil ay masyadong malinaw ang tingin ni Lizzy, kaya’t sa loob ng ilang segundo, napatigil si Jarren. Ang kanyang galit ay parang bahagyang humupa, at tila nag-isip siya kung tama ba ang sinasabi niya.

Pero bago pa siya makapag-isip nang husto, naramdaman niya ang malamlam na kamay ni Amanda na humawak muli sa kanyang braso.

Napatingin siya kay Amanda, at bigla niyang naalala ang kanyang responsibilidad. Siya na lamang ang natitirang proteksyon ni Amanda.

Samantala, sa labas ng kwarto, may isang pares ng malamig at malalalim na mata ang tahimik na nakatingin sa loob. Ang lalaking iyon ay hindi nagpakita ng balak na makialam, pero ang tingin niya ay nakatuon lamang sa malungkot na pigura ni Lizzy.

“Gusto mo bang pumasok at tulungan siya?” tanong ni Roj, na nakatayo sa tabi niya. “Siya... siya ang babaeng iyon noon, hindi ba?”

Hindi pa man natatapos ang kanyang tanong, malamig na ngumisi ang lalaki. “Wala ka bang magawa?”

Tumahimik na lamang si Roj.

Bigla namang may narinig na sigawan mula sa loob ng kwarto.

“Oh my God, anong nangyayari dito?!”

Mabilis na pumasok si Lianna na hawak ang laylayan ng kanyang damit, kasunod ang ilang tao.

Halos hindi makapagsalita si Madel sa nakita, parang natulala sa eksena.

Ang panganay na kapatid na si Liam at ang pangalawa na si Liston ay agad na inayos ang gulo sa kwarto.

“Ate, okay ka lang ba?” tanong ni Lianna na halatang nag-aalala, habang may bahagyang pamumula sa kanyang mga mata.

Malamig na umiwas si Lizzy, at hindi hinayaan na mahawakan siya nito.

Napakagat-labi si Lianna, halatang nasaktan, pero nagpatuloy pa rin siya sa pagsasalita nang malakas.

“Bakit iniisip niyo agad na si Ate ang may kagagawan nito? May ebidensya ba kayo?”

Tila napaisip si Jarren sa tanong na iyon, at biglang nag-utos.

“Asan na yung mga thug na nahuli? Dalhin sila dito.”

Ilang minuto pa, pumasok ang tatlo o apat na lalaking may mga pasa at sugat sa mukha.