Kabanata 1 Ang malaking isda

Pagkalipas ng sampung taon…

"Sergeant, babalik ka ba? May malaking isda tayong protektahan dito sa Koplin. Magkakaroon siya ng groundbreaking ceremony para sa isang residential building," sabi ng isa sa mga tauhan ni Lily sa kanyang Bluetooth earpiece.

Walang pakialam na umubo si Lily habang lumalabas sa pribadong sasakyan na naghatid sa kanya sa paliparan. Papasok siya sa isang business flight pauwi matapos ang isang linggo ng serbisyo sa Koplin Troop Command.

Sumagot siya sa kausap, "Is this a Black Hawk Mission? Wala akong natatanggap na abiso."

Kausap ni Lily ang isa sa kanyang mga tauhan, si Gunner, isang National Guard tulad niya pero mas mababa ang ranggo.

"Ah, hindi, Sergeant. Ito ay isang MVM mission, pero humingi sila ng tulong dahil sa pagiging kumplikado nito. Dahil mayroon tayong partnership agreement sa MVM, narito tayo," paliwanag ni Gunner.

Ang MVM ay isang lokal na security agency sa Koplin, pero nakipag-partner sila sa The Black Hawk para magbigay ng top-level security sa mga high-end clients. Bilang kapalit, obligadong mag-offer ng mga empleyado ang Black Hawk sa MVM.

"Well, basta maganda ang bayad nila?" sagot ni Lily.

"Oh, oo. Malaki ang bayad, Sergeant. Tatlong beses ang karaniwan," sabi ni Gunner.

"Ano? Bakit hindi ako kasali sa mission na 'to?" reklamo ni Lily. Kumuyom ang kanyang mga panga at sinabing, "Kailangan ko rin ng extra cash!"

Tumawa si Gunner bilang tugon. Sinabi niya, "Hindi ka naman kulang sa pera, Sergeant. Minsan, iniisip ko kung bakit ka pa sumali sa military."

"Oo nga, well, mahilig akong mang-asar. Tomboy ako noon, at mukhang hindi na magbabago 'yun," tawa ni Lily. "Anyway, magche-check-in na ako sa flight ko. Ingat kayo at sabihin sa team na ganun din."

Bago ibaba ang telepono, nagtanong si Lily, "By the way, gaano kahirap ang mission?"

"Level three assassination threat," sagot ni Gunner.

"Ano!" sigaw ni Lily. Namula ang kanyang mukha sa narinig na sagot. "Level three?"

Bihira silang humarap sa level-three assassination threat. Ibig sabihin nito, isang pribado at ilegal na dispatch group ang nagtatangka sa buhay ng "malaking isda."

"Sino ba itong malaking isda?" tanong ni Lily, na gulat pa rin sa natuklasan. "Politiko ba siya? Royal blood? O isang prosecutor?"

"Haha!" tawa ni Gunner. "Hindi, isang malaking negosyante lang. Maraming kaaway, pero nakakapagtaka, kinuha lang niya ang kumpanya tatlong buwan pa lang ang nakakaraan."

"Malaking negosyo siguro," sabi ni Lily.

"Oo, isang conglomerate, ang Thompson Group of Companies," sagot ni Gunner.

Nang marinig ang pangalan ng kumpanya, napatigil si Lily. Matagal na siyang hindi nakakarinig ng tungkol dito. Nauutal siyang nagtanong, "Ang - ang Thompson Group of Companies. Sino - sino ang malaking isda?"

"Lucas Thompson, ang bagong CEO. Sige, Sarge, duty calls," ibinaba ni Gunner ang telepono bago pa makapagsalita si Lily.

Lucas Thompson. Paano makakalimutan ni Lily ang pangalang iyon?

Nanginig ang kanyang lalamunan, at naging maputla siya na parang multo. Nauna na ang mga tao sa pila ng check-in counter, pero hindi siya nababahala.

"Lucas," bulong niya sa sarili. "Kaya pala buhay pa ang walanghiya."

May kilabot na dumaloy sa kanyang katawan, at pakiramdam niya ay halos lumabas na ang kanyang mga mata sa galit. Kumuyom ang kanyang mga panga, iniisip ang lalaking nagpira-piraso sa kanyang puso.

'Gaano na katagal?' Siyam? Hindi, sampung taon na,' isip niya. Sampung taon na mula nang mawala si Lucas Thompson.

Hindi basta-basta lalaki si Lucas. Siya rin ay matalik na kaibigan ni Lily.

Magkasama sila ni Lucas ng limang taon, at dating naniniwala si Lily na sila na ang para sa isa't isa. Ibinigay niya ang lahat kay Lucas pero iniwan siya nito. Isang sulat lang ang iniwan ni Lucas na tila wakas ng kanilang relasyon. Hindi siya tinawagan ni Lucas o kahit magpakita ng senyales na buhay pa siya.

"Kaya pala bumalik siya," bulong ni Lily.

Inalala ni Lily ang unang taon ng pagkawala ni Lucas. Dumaan siya sa lahat ng yugto ng pagtanggi, mula sa sakit hanggang pagtanggap, pero sa totoo lang, dahil hindi nagkaroon ng pagkakataong harapin si Lucas, hindi siya nagkaroon ng ganap na pagsasara. Sa likod ng kanyang isipan, palagi niyang tinatanong kung bakit siya iniwan ni Lucas.

"Miss, nakapila ka ba o hindi?" isang batang lalaki ang pumukaw sa atensyon ni Lily mula sa kanyang mga iniisip. Binalewala niya ang lalaki at bumalik sa pila para mag-check-in para sa kanyang flight.

Habang dumadaan sa mga security checks at papunta sa VIP lounge ng paliparan, wala sa sarili si Lily.

Isang oras bago ang boarding time nang tumawag ulit ang telepono ni Lily. Si Gunner ang tumatawag.

"Sarge! Inambush kami! Nasa freeway trenta y cinco kami. Interesado ka pa ba sa dagdag na pera?" tanong ni Gunner nang malakas sa telepono.

Napatigil si Lily. Galit ang sumalubong sa kanyang mukha. Bakit pa niya gustong iligtas ang malaking isda na yumurak sa kanyang puso?

Nagyeyelo ang kanyang mga kamay habang hawak ang telepono sa kanyang tainga.

Sa kabilang linya, narinig niya ang ingay ng mga tahimik na baril. Ang silencer ay hindi kailanman tunay na pinapawi ang tunog ng putok ng baril; ito'y pinipigilan lamang.

"Tinamaan si Gia! Inuulit ko, tinamaan si Gia!" Ang boses ng kasamahan ni Lily ang nagbalik sa kanyang ulirat.

Bigla siyang tumayo at sinabi sa telepono, "Paparating na ako. Hawakan ang posisyon, private."

"S-sige, Sarge. Susubukan naming manatiling buhay," sabi ni Gunner na halatang kinakabahan.

Matapos ibaba ang telepono, mabilis na tumakbo si Lily patungo sa labasan ng paliparan, iniwan ang karamihan ng kanyang mga gamit sa VIP lounge. Daladala lamang niya ang kanyang telepono, pitaka sa bulsa ng kanyang pantalon, Bluetooth earpiece sa kanyang tainga, at isang Glock 22 pistol sa ilalim ng kanyang leather jacket.

Habang nagmamadali, tumawag siya sa kanyang mga kontak sa Koplin City, "Kailangan ko ang pinakamabilis na motorsiklo na maibibigay mo malapit sa paliparan at clearance sa freeway treinta y cinco."

Mula sa kalsada ng paliparan papunta sa pangunahing highway, parang kidlat ang takbo ni Lily. Nakatuon ang kanyang mga mata sa daan, habang ang kanyang mahahabang buhok ay lumilipad kasabay ng bawat hakbang.

Sa wakas, isang police motorcycle ang sumalubong sa kanya. Tinawag siya ng opisyal na nakasakay dito, "Sergeant, Lily Wright? Narito na ang sasakyan mo."

Sumakay siya nang hindi nagsasalita, sinuot ang helmet, at umalis.

Ang motorsiklo ay tila palaso sa pagputol sa kalye. Habang minamaneho ni Lily ang sasakyan, siya ay yumuyuko sa bawat liko. Sa bawat ikot ng throttle, inaayos niya ang kanyang tugon—mahigpit na hawak, inaayos ang mga daliri, at banayad na pagbabago ng timbang.

Dumating si Lily sa pinangyarihan sa loob ng sampung minuto, pinutol ang halos kalahati ng oras. Nakita niya ang dalawang sasakyan na nagpapalibutan sa tatlong Lexus na kotse. Isang asul na SUV at isang sampung-wheeler na truck ang sinadyang nagharang sa freeway exit.

Sa kabuuan, nakita niya ang sampung kalalakihan na nagpapaputok sa tatlong Lexus na kotse na sakay ang kanyang team at ang "malaking isda."

Tinarget ni Lily ang truck at dumaan sa SUV, umiwas sa mga lumilipad na bala. Binilisan ni Lily ang takbo bago ibinaba ang motorsiklo at gumulong pababa.

Matapos mabangga ng bike ang truck, nag-panic ang mga kalaban. Agad na nagtago ang mga kasamahan ni Lily para sa kanya habang bumangon siya sa pagkakaluhod. Kinuha niya ang kanyang pistol, at matapos itutok sa mga umaatake, pinindot niya ang gatilyo.

BANG! BANG! BANG! BANG! BANG!

Limang putok.

Limang target na pabagsak, parehong buhay at hindi kilala.

Kapag si Sergeant Lily Wright ang nagbabalak sa isang biktima, hindi siya nagkakamali.