Kabanata 5 Bumalik ka na sa akin

“Siya ay isang mahalagang tao na nangangailangan ng proteksyon. Ito ang magiging pangunahing responsibilidad mo na tiyakin ang kanyang seguridad,” sabi ng major ng malakas kay Lily habang sila ay nasa isang military helicopter, lumilipad ng sampung libong talampakan mula sa lupa.

Isa ito sa mga kakaibang assignments.

Nang dumating si Lily sa military camp kanina, pinirmahan lang siya ni Sergeant Major Patton ng confidentiality contract, at pagkatapos ay sumakay sila sa helicopter. Nang sila ay nasa ere, ipinaliwanag ng major ang misyon. Mukhang kailangan niyang protektahan ang isang pribadong indibidwal mula sa banta, pero sino? Maging iyon ay itinatago pa rin.

Pagkalipas ng ilang oras, sa wakas ay nakarating sila sa kanilang destinasyon. Noong una, akala ni Lily ay papalapit na sila sa isang pamilyar na siyudad, ngunit madalas siyang inaalog ng kanyang senior officer at kailangan niyang sagutin ang marami sa mga tanong nito. Hindi niya natukoy kung saan sila lumapag.

Ang helicopter ay lumapag sa bubong ng isang gusali. Muli, parang pamilyar ito kay Lily; gayunpaman, ang pagtingin sa lahat mula sa taas ay mahirap i-associate sa isang pangalan.

Naglalakad si Lily kasama ang military officer pababa ng gusali, kung saan sinamahan sila ng mga bodyguard. Naglakad sila sa isang eleganteng hallway at pumasok sa pribadong opisina.

Ang lalaking kailangan niyang protektahan ay nakaupo sa isang leather na upuan, at ang likod nito ang nakaharap sa kanila.

‘Sino man siya, dapat narinig niya ang pag-open ng mga pinto, di ba? Bakit siya nakatalikod?’ naisip ni Lily habang tinitingnan ang upuan.

Sa wakas, isang lalaki na may blonde na buhok ang nag-anunsyo ng kanilang pagdating, “Sir, narito si Major Sergeant Patton kasama si Sergeant Lily Wright.”

Mabagal na umikot ang upuan, at sa pagtingin ni Lily sa lalaki na kailangan niyang protektahan, nanlambot ang kanyang mga kamay at bumagsak ang kanyang puso.

Siya si Lucas Thompson, ama ni Aiden.

‘Hindi. Bakit hindi ko ito nakita?’ tahimik na tanong ni Lily sa sarili. Kaya pala pamilyar ang lugar. Nasa Rose Hills siya, hometown ni Lucas at ang lokasyon ng headquarters ng Thompson Group of Companies.

Lumapit si Major Patton kay Lucas at niyakap ang kamay nito. Sabi niya, “Mister Thompson. Magandang makita ka ulit.”

‘Ano? Nagkita na sila dati?’ tanong ni Lily sa sarili.

“Sergeant Wright, ito si Mister Lucas Thompson. Siya ang bagong CEO ng Thompson Group of Companies, at sa ngayon, ang kanyang buhay ay nasa panganib. Humingi siya ng tulong mula sa military, at pinili ka namin para sa trabaho,” sabi ni Major Patton. “Kailangan mong magreport kay Mister Thompson 24/7, na nangangahulugang mamumuhay ka sa parehong gusali hanggang ang mga awtoridad ay mahuli ang utak ng kanyang assassination threat.”

Nakatayo si Lily doon na parang estatwa. Hindi niya alam kung ilang beses siyang lumunok. Sa wakas, huminga siya ng malalim at sumagot, “Hindi dapat ginagamit ang Military para sa mga pribadong indibidwal. Tumanggi ako sa misyon na ito.”

“Miss Wright, tama iyon, ngunit kung para sa kapakinabangan ng federal state, maghuhulog tayo,” sabi ni Major Patton ng diretso. “At kaya ka narito.”

“Bukod pa rito, hindi ba’t ang pamilya mo rin ay gumagamit ng military para sa personal na proteksyon?” tinuro ni Major Patton.

Sa loob, nagngingitngit si Lily. Paano siya naglakas-loob na ipunto iyon?

Oo, totoo iyon. Dahil ang great-grandfather ni Lily ay isang dating military general, ang pamilya Wright ay nakinabang sa military protection at serbisyo sa paglipas ng mga taon. Kaya’t hindi patas na gamitin ito bilang argumento para hindi protektahan si Lucas. Kaya, huminga siya ng malalim at sumagot, “Naiintindihan ko, Major Patton. Pasensya na.”

“Kaya, aalis na ako. Kailangan mong magreport sa akin bawat linggo sa pamamagitan ng aming dedicated private line,” sabi ng Major bago batiin ng respeto si Lucas. Pagkatapos, humingi siya ng paalam.

Narinig ni Lily ang pag-sara ng pinto sa likod niya. Nang siya ay nag-iisa kasama si Lucas, itinaas niya ang kanyang baba para tignan ito sa mata.

Putangina, ang guwapo niya, ngunit kailangan niyang ipaalala sa sarili na kinamumuhian niya ang lalaking ito. Siya ang lalaki na minahal niya, ibinigay ang lahat, at iniwan siya nang walang paliwanag.

“Kamusta ka na, Lily?” tanong ni Lucas sa wakas. Katulad ng dati, malalim at medyo magaspang ang boses nito. “Ang tagal na.”

“Oh.” Napangiti si Lily ng sarcastically. Sabi niya, “Kilala mo ako?”

“Pasensya na sa huling pagkakataon na nagkita tayo. Hindi ako handa para doon,” paliwanag ni Lucas.

“At ngayon ay handa ka na? Hayaan mong hulaan ko, ikaw ang nag-setup ng lahat ng ito?” tanong ni Lily.

Ngumiti lang si Lucas sa kanyang upuan. Hindi siya nag-confirm o nag-deny. Inalok niya ang upuan sa harap ng kanyang mesa at sabi, “Pumunta ka na, Lily. Gustung-gusto kong makipag-catch up. Ano ang gusto mong inumin? Kape o tsaa?”

“Wala akong kailangan. Mauupo lang ako at makikipag-usap sa iyo kung sasabihin mo sa akin kung bakit ka umalis. Saan ka na ba, at ano ang ginawa mo sa nakaraang sampung taon na nawawala ka?” hindi mapigilang itaas ni Lily ang boses. “Bakit hindi mo kami tinawagan, kahit ang iyong mga magulang?”

“Paano mo maiiwan ang taon ng pagkakaibigan, pag-ibig, at pagkakapatiran ng ganun lang?” sabi ni Lily dahil malapit din si Lucas sa kanyang mga kapatid.

“Kung ayaw mong makasama ako, sana sinabi mo!” sigaw niya. Ang emosyon niya ay nagiging dominante kaya siya ay huminga ng malalim at pinikit ang mata, sinusubukang makahanap ng kalmado.

“Sino bang nagsabi na ayaw kita, Lily? Bumalik ako para lamang sa iyo,” diretsahang sabi ni Lucas.

Ang sagot na iyon ay nagpabagabag kay Lily. Itinaas niya ang kanyang mga kilay habang tanong, “Talaga? Gusto mo akong balikan? Pagkatapos ng sampung taon na pagkawala?” Nagsalita siya ng malutong at sabi, “Sira na yata ang ulo mo.”

“Iniiwan mo ako. Pinahirapan mo ako, at pinatangkad mo ang laban ng ating mga pamilya! Binigyan mo lang ako ng note para sabihing huwag kang maghintay sa akin!” sabi ni Lily. Hindi niya mapigilan ang inis sa kanyang kalmado. “Anong nagpapaniwala sa iyo na gusto kitang balikan, Lucas? Magandang balita, nakapag-move on na ako gaya ng hinihiling mo. At mayroon akong boyfriend!”

Muli, hindi sumagot si Lucas. Gayunpaman, nakita ni Lily na nagitim ang ekspresyon nito. Umupo siya ng maayos sa kanyang upuan at hinaplos ang kanyang madilim na kayumangging buhok. Sabi niya, “Iniisip mo bang hindi ko care kung ayaw mo sa akin? Mas magaling ba ang boyfriend mo kaysa sa akin? Siguradong hindi.”

Ang sagot na iyon ay nagdulot ng labis na frustration kay Lily. Tanong niya, “Saan ka na ba?”

“Huwag mong ipaalam sa akin iyon,” sagot ni Lucas ng bluntly.

“Bakit? Bakit hindi mo masabi?” tanong ni Lily. “Kung hindi mo masabi, hindi kita maaasahan!”

“Ang nakaraang sampung taon ay bahagi na ng aking nakaraan. Hindi ba’t sinasabi na ang nakaraan ng isang tao ay hindi dapat mahalaga sa relasyon?” tanong ni Lucas. Sa wakas ay tumayo siya at lumapit kay Lily, sabi, “Bumalik ka sa akin, Lily. Ibibigay ko sa iyo ang lahat ng gusto mo.”

“Ang gusto ko ay para iwan mo ako,” malamig na sabi ni Lily.

Nakatayo si Lucas sa harap ni Lily at bahagyang tumawa. Sa una, mukhang natutuwa siya, ngunit kalaunan ay sumagot siya ng matatag, “Kahit ano maliban doon.”

Hinawakan niya ang kamay ni Lily at inulit, “Bumalik ka sa akin, Lily.”