Chapter 1

"UMUWI KA NA, MISS, hindi kayo papapasukin ni Mr. Mañas," sabi muli ng nakakatakot at matangkad na guardiya sa gate, suot ang itim na uniporme at peaked cap. Walang awa sa kanyang ekspresyon habang nakatingin siya sa akin.

Halos araw-araw, sa nakaraang limang araw, naghihintay ako ng mahabang oras, nakatayo sa labas ng malaking bakal na gate ng Mañas mansion, kahit ano pa ang panahon. Gutom ako, uhaw, nanginginig sa lamig, pero tiniis ko lahat. Napakalakas ng aking fighting spirit na natalo ko ang pagod na nararamdaman ko.

"Please, kailangan kong makita ang Lolo ko. Ito ay usapan ng buhay at kamatayan," paulit-ulit kong pakiusap sa kanya araw-araw.

Napabuntong-hininga siya at mukhang iritado, "Sabi ni Mr. Mañas ay hindi ka niya kilala."

"Papaanong hindi? Apo niya ako," pinilit kong sabihin kahit ilang beses ko nang sinabi sa kanya, "Ang nanay ko ang nag-iisa niyang anak."

"Na hindi niya inaamin," lumapit siya para takutin ako, "umuwi ka na. Inutusan niya kami na paalisin ka. Wala kaming magagawa kundi gumamit ng puwersa kung hindi ka aalis."

Natikom ang mga labi ko sa galit.

Ang aristokratang mayamang si Constantine Mañas, ang Lolo ko, walang pusong itinakwil ang nanay kong si Celine dahil umibig siya kay Dad, na driver ng truck. Pinutol niya lahat ng koneksyon kay Lolo nang magtanan sila ni Dad.

Sa kasamaang palad, namatay si Dad bago pa sila makapagpakasal ni nanay. Naaksidente siya sa minamanehong truck sa bisperas ng kanilang kasal at namatay agad.

Mom was left pregnant. Being young, at nineteen, she did not know where to go. She was used to a sheltered life, pampered like a princess and protected like a precious gem. She had no choice but to reach out to Grandpa and begged for his forgiveness. But she failed. He refused to accept her as his daughter again.

Sa loob ng dalawampu't tatlong taon, patuloy siyang nagpapadala ng greeting card tuwing kaarawan ni Lolo para ipaalam na lagi niya itong iniisip. Pero hindi pa rin siya pinatawad.

Sa kabila ng lahat, hindi gusto ni Mommy na magalit ako kay Lolo. Lumaki akong umaasa na balang araw magbabalik-loob ang pamilya namin, hanggang sa maglabing-walo ako.

Pumunta siya sa school namin noon bilang bisitang tagapagsalita para magbigay ng inspirasyonal na talumpati sa mga magsisipagtapos sa high school. Sobrang saya ko at ipinagmamalaki ko sa mga kaklase ko na siya ang lolo ko.

"Wow, so ikaw ang tagapagmana niya!"

May mga naniwala at humanga sa akin. Pero may iba na nagtaas ng kilay at inisip na nababaliw ako.

"Hindi ako naniniwala na magkamag-anak kayo. Hindi ka nga makabili ng bagong sapatos," sabi ni Rita, ang pinakamalupit na babae sa high school, habang nakatingin sa mga paa ko, "Ilang taon mo na bang suot 'yan, tatlong taon na?" 

Siya at ang dalawa niyang besties ay tumawa sa akin, kasama na ang ilang estudyanteng nakarinig sa amin.

Namula ang mukha ko, pero sinabi ko sa sarili ko, 'Malakas akong babae,' tinaas ko ang ulo ko, "maniwala kayo sa gusto niyo. Pareho kami ng apelyido, Maañas, 'di ba? Sapat na patunay 'yan."

"Ako rin, pareho kami ng apelyido ng Hari ng England," sabi ni Rita nang malakas, at nagtawanan ang lahat.

Nagdesisyon akong patunayan sa lahat na totoo ang sinasabi ko.

Nang matapos ang talumpati ni Lolo, nilapitan ko siya at may maliwanag na ngiti, ipinakilala ko ang sarili ko bilang apo niya.

Tandang-tanda ko pa kung paano nawala ang ngiti niya at tumingin siya sa akin nang kakaiba. Doon ko lang napagtanto na galit at poot ang nakita ko sa mukha niya.

"Hindi ko alam ang sinasabi mo, bata. Wala akong apo," taas-noong pagtanggi niya sa akin sa harap ng lahat, at sobrang sakit ng naramdaman ko noon.

Napagtanto ko na ginawa niya iyon para ipahiya ako. Para parusahan ako sa mga kasalanan ng nanay ko. Ginawa niya akong katatawanan sa harap ng lahat, at talagang nag-iwan iyon ng marka sa akin.

TINANGGI NIYA AKO.

Namatay lahat ng pag-asa ko sa oras na iyon. Sinabi ko sa sarili kong hindi na lalapit sa kanya.

Pero ngayon, binali ko ang pangako ko. Nagsusumamo ako para sa kanyang awa, kahit nakakadiri ang pakiramdam. Kung mayroon lang akong matatakbuhan...

Huminga ako nang malalim. Nakakafrustrate na wala kaming ibang magagawa. Siya na lang ang huling pag-asa namin.

Nagsimula nang umulan, at naghihintay pa rin ako sa labas ng bakal na gate.

"Umuwi ka na!" sigaw ng guard sa akin, pero umiling ako.

"Please, papasukin niyo ako. Kailangan kong makausap ang lolo ko!"

"Hindi puwede, Miss," sagot niya, at may dumating na kotse sa gate, galing sa loob.

Nabuhayan ang puso ko nang makita ko ang puting buhok na matandang lalaki sa upuan ng pasahero ng paparating na kotse.

"Lolo!" sigaw ko at tumakbo papunta sa kotse nang bumukas ang gate, "Lolo!"

He refused to hear me. His aristocratic face directed straight at the front, intentionally ignoring me.

"Lolo please! May sakit si Mommy, kailangan niya talaga ng tulong mo!" nanginginig ang mga kamay ko sa bintana ng kotse, "please tulungan mo si Mommy... mamamatay siya kung hindi mo gagawin..." Basa ako sa malakas na ulan, umiiyak at nagsusumamo para sa kanyang awa. Pero parang hindi niya ako narinig. Nagpatuloy sa pag-andar ang kotse papunta sa gate, at tumatakbo ako kasabay nito.

"Kailangan ka namin Lolo... please nagmamakaawa ako. Gagawin ko ang kahit ano para sa'yo, Lolo. Anuman ang gusto mo... ipinapangako ko! Basta tulungan mo lang si Mommy... delikado ang kondisyon niya..."

Bumilis ang kotse, at naiwan akong nakatayo, nakatitig sa kotse hanggang sa nawala ito.

Bumuhos nang malakas ang ulan, pati ang luha ko. Lumuhod ako sa lupa, pakiramdam ko'y wala akong magawa.

Pagkatapos, umuwi ako. Nagpasalamat ako sa aming kapitbahay sa pag-aalaga kay Mommy habang wala ako.

Lalong humihina si Momny araw-araw. Payat na payat na siya. Kailangan niya agad ng intensive palliative treatment para sa Stage A liver cancer niya.

Ang bigat ng puso ko habang tinitingnan siya. Sa mga taon, nagtrabaho siya nang husto para mabuhay kaming dalawa. Tinanggap niya lahat ng manual na trabaho dahil hindi siya kwalipikado sa anumang opisina. Lumaki akong nakikitang pagod siya lagi, hindi maayos kumain, o kaya'y unhealthy ang kinakain. Dahil sa masamang pagkain, nagkasakit siya.

Nang magtapos ako ng high school, nagtrabaho ako bilang all-around assistant sa isang fashion design at manufacturing company. Nakatulong ako kay Mommy sa pagbabayad ng renta ng bahay at pang-araw-araw na gastusin mula sa kinikita ko. Gumanda ang pamumuhay namin, naging mas madali para sa aming dalawa.

Sadly, the company went bankrupt. Instead of looking for another job, me and my best friend decided to put up our own online shopping business. We were just starting it a few months ago, when we found out that Mommy's health condition got worse.

"Nakita mo ba siya?"

Bumalik sa katinuan ang isip ko at tumingin kay Mommy.

"Oo, nakita ko siya."

Biglang nagliwanag ang mga mata niya, "ano ang sinabi niya?"

"Sabi ko sa kanya na may sakit ka, pero binalewala niya lang ako," napabuntong-hininga ako nang malalim, "mag-iisip pa ako ng ibang paraan, Mom."

"Hindi," umiling siya nang mahina, "naniniwala akong narinig ka niya. Hindi ka lang niya pinansin."

BUNALIK AKO SA MANSYON KINAUMAGAHAN. Nag-iba ang pakikitungo ng mga Guard sa akin. Naging extra friendly ang mga gate guard ng Mañas mansion nang dumating ako. Kung maaari lang nilang maglatag ng pulang karpet, ginawa na nila para maramdaman kong welcome ako.

"Gusto kang makita ni Mr. Mañas. May caddie car na magdadala sa'yo papasok ng mansion."

Binuksan ng matandang butler ang pinto para sa akin sa Mañas mansion. Tinanggap niya ako nang may maliwanag na ngiti at inihatid ako sa malaking marangyang living room. Lahat ay nagpapakita ng kayamanan, klase, at elegansya. Mula sa walang bahid na itim na tiles sa sahig, mga chandelier sa bawat sulok ng kwarto, mga mamahaling dekorasyon, hanggang sa gintong moldings sa kisame...

Nakapikit ako sa pagkadismaya. Hindi ako na-impress.

Napalunok ako sa pag-iisip na si Mom ay bilanggo sa mundo ng kayamanan at pribilehiyo, pero may mahigpit na amang kontrolado ang buhay niya, kinukuha ang kalayaan niya.

Umupo ako sa gitna ng malaking Victorian na sopa, at nagulat nang biglang pumasok ang dalawang maid sa living room, bawat isa'y may itinutulak na cart - isang puno ng makukulay na dessert, at isa pa na may iba't ibang uri ng inumin.

"Ano pong gusto niyong kainin, madam?" tanong ng isang maid na nakangiti.

"Hindi na, salamat. Hindi ako gutom o uhaw," sagot ko at nakita ang pagkadismaya sa mga mukha ng mga maid.

Umalis ang dalawang maid at naiwan ako mag-isa ulit. Muling gumala ang mga mata ko sa paligid ng kwarto, pinag-aaralan ang mga muwebles at dekorasyon.

May ilang painting sa mga pader, iba't ibang ceramic vases at figurine sa mga estante na mukhang bihira at mahalaga. Ang isang vase o painting ay pwedeng magtagal para sa panghabambuhay naming pagkain o sapat para sa medikal na paggamot ni Mommy. Ang pag-iisip na iyon ay nagpalala ng galit ko.

"Aubrey."

Bigla akong kinabahan nang marinig ko ang pangalan ko.

Hindi ako gumalaw sa aking kinauupuan, huminga ako nang malalim at tiningnan ang matangkad na puting buhok na matandang lalaki na papalapit sa akin.

Maraming beses noong bata pa ako, pinangarap kong mangyari ang araw na ito - ang makilala si Lolo. Inisip ko na yayakapin niya ako nang mahigpit.

Tapos aalagaan niya kami ni Mommy, palalayain kami sa kahirapan ng buhay. Pero lahat ng iyon ay ilusyon lamang, isang kathang-isip ng bata.

Nakapikit ako sa pagkadismaya.

Tinitigan ko si Lolo. Mukha siyang malusog at fit sa kanyang mahigit pitumpung taon, at hindi ko maiwasang ikumpara sa lumalalang kalusugan ni Mom.

Hindi patas ang buhay minsan, pero hindi iyon dahilan para sumuko.

Umupo si Lolo sa isang padded armchair sa tapat ko. Ang ulo niya'y mataas, pa rin proud at aristokratiko. Tiningnan niya ako na parang dumi sa napakamahal na Victorian na sopa.

Pinipigilan ko ang galit ko. Hindi ko maiwasang maalala ang panahon na pinahiya niya ako noong high school, ipinahiya ako sa lahat. Hindi ko makakalimutan iyon. Isang marka na parang tattoo, nakatatak sa utak ko.

"So may sakit ang nanay mo," diretsong sabi niya, walang anumang pagbati, "kamalasan talaga ang sinusundan ng mga pasaway na anak. Napaka-tanga niyang makipagtanan kasama ang hangal na driver na iyon. Mas maganda sana ang kinabukasan niya kung pinakasalan niya ang lalaking gusto ko para sa kanya."

Arranged marriage. Typical na pananaw ng mayayaman sa pagpapanatili ng kanilang kayamanan.

Tahimik akong nagbuntong-hininga, iniisip si Mom. Mas pipiliin niya ang buhay niya ngayon kaysa araw-araw na torture kung pinakasalan niya ang estranghero. Parang ipinako niya ang sarili niya sa kabaong araw-araw. Alam kong mas pipiliin niya ang buhay niya ngayon.

Nanginginig ang mga kamay ko sa galit. Patuloy ang pang-iinsulto ni Lolo, hinuhusgahan niya ang yumaong ama ko, si June Danes, kahit na hindi ko pa siya nakikita. Alam ko mula kay Mom at sa pamilya niya na isa siyang napakabuting tao.

"Ano naman ang nangyayari sa buhay mo? Ayon sa mga source ko, hindi ka pa nakapag-aral sa unibersidad," nagmamadali siyang sinabi, tinitingnan ako na parang galing ako sa ibang planeta. Sinuri niya ang hitsura ko mula ulo hanggang paa, "bente dos ka na at wala kang trabaho! Iyan ang makukuha mo kapag pinabayaan mo ang pag-aaral mo, hindi ka makakahanap ng maayos na trabaho kapag nawala ka."

Kaya regular pala siyang nagche-check sa buhay ko. Alam niya ang pangalan at edad ko. Alam niya ang edukasyon at trabaho ko. Ano pa kaya ang alam niya?

"Hindi ako nakapag-university kasi hindi kaya ni Mom na bayaran iyon."

"Siyempre! Mahina at incompetent siya! Hindi ko alam kung saan niya nakuha ang ugaling iyon, pareho kaming malalakas na personalidad ng asawa ko. Baka maids ang nag-impluwensya sa kanya," umiling siya, halatang disappointed, "Walang utang na loob, bastos... at tanga!"

Bigla akong tumayo, hindi ko na kayang tiisin ang masasakit niyang salita. Dalawang minuto pa, makakalimutan ko na na siya ang lolo ko at aatakihin ko siya.

"Kung pinapunta mo ako dito para insultuhin lang si Mommy, mas mabuti pang umalis na lang ako," galit na sinabi ko, "Siya ay isang napakabuting Nanay sa akin. Oo, nagkamali siya sa pagtakas ng napakabata. Mas mabuti sana kung naghintay siya ng tamang panahon, nang hindi mo siya kinamumuhian at sinusumpa."

"HA! Mas mabuti? Basta nagmahal pa rin siya sa hangal na mahirap na lalaki na iyon!"

"Hayaan mo na ang tatay ko, tahimik na siya sa kanyang libingan," matatag kong sinabi, wala na akong pakialam kung sino siya, "Mukhang wala kang magagandang sasabihin. Isa ka pa ring mapagmataas, mapaghiganti, at hindi mapagpatawad na tao. 'Wag mo nang itanggi na may mga pagkakamali ka rin, sa pagiging sobrang istrikto at pagkontrol sa buhay ni Mom."

"Anong karapatan mong sabihin iyan sa akin!" bigla siyang tumayo, nanlalaki ang mata habang tinitingnan ako nang parang halimaw, "Ako ang lolo mo!"

"Sigurado ka na diyan ngayon?" sigaw ko, pinantayan ko ang galit niya, "Tandaan mo, pinahiya mo ako dati, sa harap ng lahat sa school. Sinabi mong hindi mo ako kilala. Sinabi mong wala kang apo. Pinahiya mo ako!"

Tumigas ang mga labi niya, tapos tumawa nang masama, "Kaya tignan mo kung sino ang may sama ng loob? Akala mo ba ipaaalam ko sa buong mundo na may apo akong nag-aaral sa public school? Ano ako, tatawanan ng lahat!"

"Mas mahalaga sa'yo ang reputasyon mo kaysa sa pamilya mo. Mas inaalala mo ang sasabihin ng tao kaysa sa nararamdaman ng anak mo. Wala kang puso at walang-awa, at hindi ko ikinararangal na ikaw ang Lolo ko," galit na sabi ko, kinuha ang luma kong tote bag sa mahal na sofa.

"Hindi pa ako tapos sa'yo!" sigaw niya nang lumabas ako ng living room.

Huminto ako sa paglalakad, dahan-dahang lumingon at sinabi, "Well, tapos na ako sa'yo. Huwag kang mag-alala, hindi na kita aabalahin. Makakahingi ako ng tulong para sa paggamot ni Mommy sa iba. Sigurado akong maraming tao ang may magagandang kaluluwa. Pwede mong ituloy ang pagputol ng koneksyon sa amin. Paalam Mr. Constantine Mañas. Sana humaba pa ang buhay mo."

"Babayaran ko ang pagpapagamot sa nanay mo," sabi niya at natigil ako sa pag-alis. Tinitigan ko siya, hindi makapagsalita, "Lahat. Hahanap ako ng pinakamagaling na doktor at institusyon sa mundo para gamutin siya. Pagkatapos, magkakaroon siya ng napakakomportableng buhay. Makukuha niya ang trust fund na tatlong bilyong dolyar, at tatlong mansyon. Sa Los Angeles, Maryland, at New York."

Natulala ako. Nakatayo lang ako roon, tinitigan siya.

Bigla akong naging mapaghinala. Walang paraan na basta na lang siya papayag na tulungan si Mommy at ibigay ang lahat ng binanggit niya. May itim siyang puso na parang si Satanas.

"Ano ang kapalit?"

Ngumisi siya, at nagsalita, "kailangan mong pakasalan si Adon Gustav, Chief Executive Officer of Gustav Corporation, one of the world’s largest and fastest growing service companies with over 4,500 stores in 21 countries.   

"Sige, gagawin ko..."