"'W-wag po!" pagmamakaawa ko habang unti-unting gumagapang paurong sa dulo ng aking higaan.
Ito na naman siya. Ang taong pinagkatiwalaan ko ng buhay ko. Ang taong akala ko ay pupunan ang kulang sa puso at pagkatao ko.
Dati ay hindi ganito ang mga tingin niya. Dati ay saya-saya niyang kasama. Naging kalaro ko siya at kaibigan. Naging tatay ko pa nga. Ngunit nagbago ang lahat ng iyon.
Para sa akin, isa na siyang demonyo ngayon. Kung anong inosente ng kaniyang mga tingin dati ay siyang rumi nito ngayon. Siya ang sumira sa buhay at buong pagkatao ko. Bakit pa siya nabuhay sa mundo?
Basang-basa ng luha ang mga mata ko. Ang puso ko ay parang lalabas dahil sa lakas ng kabog nito. Para akong hinahabol ng isang mabangis na toro. Hindi ko alam ang gagawin ko. Saan ako pupunta? Saan ako magtatago? May tutulong ba sa'kin? Kung meron man, nasaan ka na? Tulungan niyo ako. Parang awa niyo na.
"Wala kang dapat ipag-alala, anak. Hindi kita sasaktan," aniya na may malademonyong ngisi sa kaniyang mukha.
Lalo akong naiyak sa sinabi niya. Hindi totoo 'yon! Sasaktan niya ako! Sasaktan niya ako! Gaya ng lagi niyang ginagawa. Sasaktan niya ko! Paparusahan niya ako! Bababuyin niya ang katawan ko.
"Tata Pedro, maawa po kayo! Ayoko na po! Ayoko na po!"
Ayoko ng maranasan pa ang pambababoy niya sa katawan ko. Wala ng natira sa'kin. Sukang-suka na ako sa sarili ko. Ang dumi-dumi kong babae. At dahil iyon sa kaniya.
Naghalo na ang luha, pawis, at sipon sa aking mukha. Ngunit hindi iyon naging sapat upang mandiri siya sa akin. Lalo pa siyang gumapang papalapit sa akin na animo'y isa akong pagkain na nakahain para sa kaniya.
"Tata Pedro… t-tama n-na po… Hindi p-po t-tama ang ginagawa n-ninyo…"
Pakinggan niyo po ako! Parang awa niyo na!
Lahat ng kalamnan ko ay nanginginig. Nag-uumapaw ang takot at galit sa buong pagkatao ko. Ang tanging nagagawa ko lamang ay ang umiyak at nagbabakasakaling maawa siya sa akin at matauhan siya sa kademonyohang binabalak niya.
"Ito ang tama, anak. Gagawin natin 'to dahil mahal kita. At nais kong mapatawad ka ng Diyos sa mga kasalanan mo," mahinahong suyo niya. "Kaya halika na. 'Wag ka ng magmatigas pa, anak. Lumapit ka na para mapatawad ka Niya." Nanlalaki ang mga mata niya habang sinasabi sa akin ang mga katagang iyon.
Ilang beses akong umiling habang binabanggit ang mga katagang, "Wag po."
"Ayaw ng Diyos sa mga batang matigas ang ulo, anak. Halika na." May halong tigas at iritasyon sa boses niya.
Pinagkrus ko ang aking mga braso sa aking dibdib. Na para bang maitatago ng mga ito ang sarili ko mula sa kaniya. Ayoko ng ganito. Mas gugustuhin ko pang latiguhin niya ako kapag may nagawa akong kasalanan kaysa sa ganito. Mas pipiliin kong magkasugat sa panlabas na anyo kaysa sa loob.
Nang mapatid ang pisi niya ay padaskol niyang hinablot ang braso ko at hinila palapit sa kaniya. Ngunit kumapit ako sa sandalan ng aking higaan.
"Tama na po, Tata! Maawa po kayo sa'kin! Parang awa niyo na po," hagulgol ko sa kaniya.
Ngunit tila isa siyang bingi. Wala siyang pakialam sa paligid niya. Ang tanging nasa utak niya ay ang busugin ang makasalanan niyang mga mata at laman.
Walang-wala ang lakas ko kumpara sa lakas niya. Madali niyang nahila ang aking mga kamay at agad na ihiniga sa kama. Naroon na ang taling ipinangtatali niya sa kamay ko sa tuwing may binabalak siya. Itinali niya ang mga kamay ko sa mga poste ng aking higaan. Nilagyan niya rin ng busal ang aking bibig. Kung kaya naman ay nagiging ungol ang pagmamakaawa ko sa kaniya.
"O 'kay sarap talaga ng iyong ungol, anak. Lalo mong pinag-iinit ang katawan ko." Humalakhak pa siya at lumuhod sa gilid ng baywang ko. "Hinding-hindi ako magsasawang pagsilbihan ka, anak."
Pinipilit kong pumiglas. Baka maawa ang Diyos at kalagin ang tali sa mga kamay ko. Pero hindi Niya dininig ang mga dasal ko. Sobrang higpit ng pagkakatali ni Tata Pedro. Parang mapuputol ang mga kamay ko sa tuwing pumipiglas ako.
"Huwag ka ng magmatigas pa, anak. Para sayo din naman ito. Saglit lang naman 'to. Masasarapan ka rin naman sa gagawin ko," aniya saka hinawakan ang pisngi ko at pinaharap sa kaniya ang aking mukha.
Buong lakas kong ibinaling ang ulo ko sa kabilang banda.
Narinig kong muli ang halakhak niya sa pagmamatigas na ipinakita ko.
Maya-maya pa ay naramdaman kong naglandas na ang kaniyang tingin sa aking katawan. Malayang natitigan ni Tata Pedro ang mga dibdib ko. May saplot man ang mga ito ay parang wala na rin sa klase ng kaniyang tingin. Para siyang isang leon na hayok na hayok sa laman.
Nang dumako ang kaniyang tingin pababa sa mga hita ko ay inikom ko ang mga binti upang hindi niya makita ang pinakatatago ko kahit alam kong wala rin iyong silbi.
Nang pinaghihiwalay niya na ang mga binti ko, pinipilit kong labanan ang lakas niya. Hangga't kaya ko ay lalaban ako para pigilan siya. Kahit punong-puno ng takot ang puso ko. Kahit alam kong sa huli, matatalo niya rin ako.
At hindi nga nagtagal ay nagtagumpay siya sa kaniyang nais. Pinunit at hinubad niya ang saplot ko. Ngayon ay malaya niya ng napaglalandas ang kaniya mga tingin sa buong kahubdan ko.
Wala akong nagawa kundi ang humikbi at iiwas ang tingin sa kaniya habang nararamdaman ko sa bawat parte ng katawan ko ang nakakadiri niyang mga haplos at laway.
Nasa lupa pa lamang ako ngunit pinaparanas na niya sa akin ang impyerno.
Nakakasuka siya. Nagsisisi akong nagtiwala ako sa kaniya. Nagsisisi akong nakilala ko siya. Nagsisisi akong napunta ako sa bahay-ampunan na pagmamay-ari niya.
Sana hindi niya na lang ako kinuha. Sana hinayaan niya na lang akong mamatay noong sanggol pa ako. Kaysa babuyin niya ako ng ganito ngayon.
Pinagkatiwalaan ko siya! Tinuring ko siyang parang tunay kong ama! Ngunit hindi ko alam na ganito ang kahihinatnan ng buhay ko sa kaniya. Sana pinatay niya na lang ako.
Sana mamatay na lang ako.
Aviona’s POV“Any minute ay dadating na sina Stavros, Avi. Tandaan mo ang mga bilin ko sayo, okay? Ininom mo na ba ang gamot mo?” tanong ni mommy habang kulong-kulong niya sa kaniyang mga palad ang aking mukha.Marahan akong tumango. “Opo.”Mahinhin siyang ngumiti. “Mabuti.”“Aviona.” Isang malalim na tinig ang nagpalundag ng aking puso.Si daddy. Seryoso ang mukha niya habang naglalakad palapit sa akin.Nahigit ko ang aking paghinga.Si mommy na kanina ay nasa aking tabi, ngayon ay nasa tabi na ni dad
Stavros’ POV“Are you really sure she’s coming?” I asked Anthony impatiently, who was busy scrolling through his cellphone.Hindi siya agad na sumagot sa akin. Maya-maya pa ay pinatay niya ang kaniyang cellphone saka tamad na lumingon sa akin “Are you really that excited to get married, Stav?” he teased me.This man. I glared at him. “Don’t start with me, Anthony. That Aviona’s taking so long.” I glanced at my wrist watch. “She’s already 20 minutes late. I still have a business meeting to attend to.”Anthony was surprised. He stood up from his seat while looking at me with his wide eyes. “What the hell, Stavros?” he exclaimed. “It&
Stavros’ POV“So where do you plan to hold your honeymoon, Stavros?” walang-prenong tanong ni Mr. Sarrosa na dahilan para muntik ko nang maibuga ang iniinom kong wine.“Roberto! You’re stepping on their privacy! Kung saan nila gustong mag-honeymoon ay silang mag-asawa na ang bahalang mag-usap tungkol doon,” saway ni Mrs. Sarrosa.Pinunasan ko ang aking bibig gamit ang table napkin bago nagpasyang magsalita. “With all due respect, sir, I want you to step out of our marriage affairs. I agree with your wife’s words. You will get the benefit that I promised to you for letting me marry your daughter in exchange of minding your own business,” walang hiya-hiya kong sagot.T
Stavros’ POV“Aviona…” Himbing na himbing pa rin siya sa kaniyang kinauupuan. Ganoon ba siya kapagod at naging tulog-mantika na siya? “Aviona, wake up. We’re here.”We just arrived at my mansion’s garage.Ilang beses ko pa siyang tinawag ngunit hindi pa rin talaga siya magising. Kaya naman wala akong ibang pagpipilian kundi ang muling lumapit sa kaniya.Hindi ko talaga maiwasan na mapatitig sa kaniyang mukha. Sa itsura niya ay parang wala siyang problema o isipin na pinagdaraanan. Para siyang isinilang para lamang magpalaganap ng kabutihan sa mundo.Hindi nakaligtas sa aking mga mata ang mga labi niyang bahagyang nakaawang. Naalala ko tuloy ang pinagsaluhan naming halik kanina. It was just a quick one. But it was enough for me to feel how soft her lips were.I was awakene
Stavros’ POV“So, it means that Aviona’s adopted?” I blurted out.“Yup,” Anthony answered from the other line.I received the file of Aviona Sarrosa from Anthony this morning. I asked him to send it because that woman’s attitude was bothering the hell out of me.Konti na lang ay iisipin kong takas siya sa isang mental facility.“Wala ba silang tunay na anak?” patungkol ko sa mag-asawang Sarrosa.“They don’t have any. Kaya nag-ampon na lang sila,” diretsong sagot niya.Napasandal ako sa aking swivel chair. “Sigurado ka bang hinalungkat mo ang medical records ni Avionna?”Saglit na natahimik si Anthony. “Oo, bro. Bakit? May napansin ka bang kakaiba sa kaniya?” takang tanong niya. 
Stavros' POV"So, kasal ka na pala talaga?" Ismael Braganza asked. He was the heir of Katalina, the biggest wine company in the world. He was one of my friends and business partners."Yeah," I answered and showed them my wedding ring.It was Saturday night. And I called these men for a night out. I was exhausted so I needed this break. And I could already feel the spirit of the alcohol in my body since it was already hours since we started drinking."Tapang mo naman, dre. Nagagawa mong makipaglandian kahit suot-suot mo ang ebidensya na hindi ka na binata," komento ni Zachary Montemayor, ang nagmamay-ari ng Montemayor Holdings, ang nangunguna sa larangan ng investment properties gaya ng subdivisions at condo units.Sumimsim ako sa aking baso at ngumisi. Naramdaman ko ang lalong paglingkis ni Rica sa aking braso. Binalingan ko siya ng tingin. "Do you mind if I'm al
Aviona's POVMalalim na ang gabi ngunit hindi ko pa rin magawang makatulog dahil paulit-ulit na naglalaro sa isip ko ang nagtulak sa akin upang mapunta sa sitwasyon na kinaroroonan ko ngayon.“Ngayon lang ako hihiling sayo. Madali lang naman ang gagawin mo. Magpapakasal ka lang naman kay Stavros Bienvenelo. Kapag naging asawa mo na siya, magagawa mo na ang lahat ng gusto mo. Napakalaking isda ni Stavros sa industriyang ito. Makikinabang ka rin naman sa mga ito,” may halong inis na pakiusap sa akin ni daddy.Nanatili lang akong nakayuko. Ayaw kong magsalita dahil wala rin namang magiging saysay. Kilala ko siya. Wala siyang pinapakinggan. Kahit si mommy ay walang magawa kundi ang hayaan siya sa mga desisyon niya sa buhay.“Roberto, bakit ba kasi kailangan pang magpakasal para makuha mo ang nais mo para sa negosyo mo? Hindi ba pwedeng idaan na lang sa usapan o kontrata
Stavros’ POV“Tata Pedro… tama na po.”Para akong binuhusan ng malamig ng tubig sa aking narinig. Para akong nagising mula sa isang bangungot.What the fuck just happened to me? When did I ever forced a woman to have sex with me?Lalo akong natauhan nang makita ko ang kaawa-awang itsura ni Aviona. Sira na ang suot niyang t-shirt kaya nakalantad na ang kaniyang dibdib na tanging bra lamang ang nagkukubli. Nakababa na rin hanggang sa kaniyang binti ang kaniyang pajama.Nang dumako ang aking mga mata sa kaniyang mukha ay gusto ko nang suntukin ang aking sarili. Punong-puno ng takot ang kaniyang mga mata. Basang-basa ng luha ang kaniyang mukha. At paulit-ulit niyang sinasamsabit ang mga katagang, “Tama na po.”Kaagad akong tumayo at kumuha ng roba. Bumalik ako at isinuot sa kaniya ito.&ld
"Is Aviona awake already?" naalala kong itanong kay Manang Eba."Ang alam ko ay oo. Sabi nila Magda ay nasa hardin siyang muli," sagot ni Manang Eba na abala sa pagpupunas ng lababo."Did she already eat?""Hindi pa, Ser Stabros. Hindi pa siya pumupunta sa hapagkainan. Baka dumiretso na naman iyon sa hardin para magdilig ng halaman o gumuhit," sagot niya."Oh." Napatango ako sa kaniyang sagot. "Do we still have fresh milk?"Humarap sa akin si Manang Eba at ngumisi. "Oo. Nariyan sa fridge."Kaagad kong inubos ang aking kape at saka nagtungo para kumuha ng tray.Mabuti na lamang at may naluto nang agahan si Manang Eba. Kaya ay naglagay na lamang ako sa plato ng pagkain at naglagay ng gatas sa baso."Para kay Aviona ba 'yan, Ser Stabros?" singit ni Manang Eba nang matapos ako sa paglalagay ng gatas.Napakamot ako sa aking kilay at tipid na napangiti. "Yeah."Narinig ko ang impit na sigaw ni Manang Eba. "Iba ka na talaga, ser!" kantyaw niya.Natatawa akong napailing sa kaniya.Kung dati a
"Magandang umaga, Ser Stabros!" bati ni Manang Eba nang makita niya akong papasok sa kusina. "Magandang umaga rin, Manang Eba," bati ko pabalik."Kape?" alok niya sa 'kin. Tumango ako sa kaniya. "Yes, please," sagot ko saka umupo sa high chair. Nangalumbaba ako sa bar counter at tamad na pinanood si Manang Eba sa pagtimpla ng aking kape. Napapapikit-pikit pa ako. At muntik nang masubsob sa counter kung hindi lang ako nagulat sa biglaang pagharap ni Manang Eba. Nagtungo siya sa aking harapan at saka inilapag ang tasa ng kape sa bar counter. "Kape niyo po, ser. Mukhang napuyat po kayo ah," pansin niya. Tipid akong ngumiti at tumango. "Medyo lang, Manang Eba," pagsisinungaling ko. Alas kuwatro na ng madaling araw ako nakabalik sa aking silid. Tandang-tanda ko pa kung paanong nagtapos ang aming usapan ni Aviona. Narinig kong tumikhim si Aviona. Para kasing nabuhol ang dila ko nang matapos niyang sabihin ang napakahalagang katagang iyon sa akin. "A-ahm... M-matutulog na ako, S-Sta
"Bago tuluyang malagutan ng hininga si papa, nagawa niya pa ring humingi ng tawad sa akin sa huling pagkakaon." Napalunok ako. "And that's when I realized the consequences of not listening to someone's explanation. Madaming oras ang nasayang dahil sa pagpapadala ko sa aking galit." Natahimik ako saglit. At humugot muna ng panibagong lakas para magsalita. Nanghihina na kasi ako sa sobrang bigat ng emosyon na nailabas ko sa pagkukwento. "But you know what? Minsan, napapatanong pa rin talaga ako sa Diyos. Kung bakit palagi niyang binabawi sa 'kin ang mga taong minamahal ko. Una, si mama. Tapos noong napatawad ko na si papa, saka Niya siya binawi sa akin." Totoo naman. Dumating ako sa punto ng buhay ko na nalugmok ako dahil parehas ng mga magulang ko ang nawala sa akin. Hindi na ako nakabalik pa sa probinsya ni mama kahit na wala na si papa. Kaya sa mansyon ako nagluksa noon. Umabot ako sa hindi pagkain at buong magdamag na pagkukulong sa kuwarto. Walang lumabas na mga luha. Pero sobr
"P-po?" gulantang kong tanong. Nginitian niya lamang ako sa aking reaksyon. "P-pero, bakit po ako? Nariyan naman po ang asawa niyo." Bakit niya ipagkakatiwala sa akin ang isang napakaimportante at napakalaking trabaho? Nahihibang na ba siya? O baka naman dala ng kaniyang unti-unting panghihina? Nanghihina siyang napahalakhak. "Bakit hindi ikaw? Ikaw lamang ang nag-iisa kong anak. Kaya ikaw dapat ang susunod na mamahala n'on," sagot niya. "P-pero po--" "Gusto ko munang magpahinga, Stavros. Huwag na huwag mong sasabihin kay Milagros ang tungkol sa bagay na ito," huling bilin niya bago niya ako palabasin ng kwarto. Matapos ang usapan na iyon, ipinagsawalang-bahala ko na lamang iyon. Baka kasi ay naapektuhan lang siya ng mga iniinom niyang gamot. Hanggang sa isang gabi, balak ko sanang bumaba para uminom ng tubig nang marinig ko ang malakas na boses ng asawa ni Don Steban mula sa kanilang kwarto. Napatigil ako sa akmang pagbaba at pinakinggan ang kanilang usapan. Masama man
"That night, I wasn't able to sleep well because of the thoughts that were running inside my head. Pansamantala kong nakalimutan ang pagkadismaya ko sa eskwelahan. And was just thinking about my dad." Napabuntong-hininga ako. "I didn't know that I was able to feel that way for him after all the grudges that I was holding. Milagros told me that if I've made up my mind and chose to stay with them, then I'd just contact her for her to send someone to fetch me. "And after one night of thinking and weighing everything, I've decided to accept the offer. But I told her that I needed to finish my graduation ceremony first before leaving our bario. Milagros really did send someone to fetch me. I was able to bid goodbye to Koi and his family before leaving," patuloy ko. "Naging malungkot sila sa aking pag-alis. Ngunit ipinangako ko naman na babalik din ako sa aming probinsiya kapag natapos na ang lahat. Pero hindi ko alam na hindi na pala ako muling makakabalik pa sa bayang sinilangan ko." Nak
"May dapat tayong pag-usapan," tipid niyang sagot. Nanatili pa akong nakatanga. "Pasok po muna kayo," aya ko nang ako ay matauhan. Binuksan ko ang pinto at saka siya iginiyang pumasok. Tahimik siyang sumunod at inilibot ang kaniyang paningin sa kabuuan ng aming bahay. "Pagpasensyahan niyo na po ang maliit naming bahay," ani ko. Akala ko ay mandidiri siya, ngunit kataka-takang nanahimik lamang siya at tiningnan ako nang diretso. "Upo po muna kayo. Gusto niyo po ba ng kape o tubig?" tanong ko. "Hindi na kailangan," sagot niya. Pinagkrus niya ang kaniyang mga paa at pinagsalikop ang kaniyang mga palad sa ipinatong sa kaniyang tuhod. "Ang pangalan mo ay Stavros, tama ba ako?" Tumango ako. Halatang-halata sa kaniyang mukha na nagtitiis lamang siya na ako ay kausapin. Hindi na naman ako nagtataka. Bakit nga ba naman siya hindi magkakaganoon kung ang kaharap niya ay ang bunga ng pagtataksil ng kaniyang asawa? "Ano po bang sadya niyo sa pagpunta rito?" diretsang tanong ko
"Ayos ka lang ba, Stavros? Kanina ka pa nananamlay ah. Ano ba kasing napag-usapan niyo ni Mrs. Purita?" nag-aalalang tanong ni Koi sa akin habang naglalakad na kami pauwi. Tipid akong napangiti at saka umiling. "Wala lang, Koi. Tungkol lang doon sa pinakiusap niya sa akin noong isang araw," malamyang palusot ko. "Eh bakit ka biglang nanlambot? Okay ka pa naman kanina ah," pagpupumilit niya. Umiling ako sa kaniya. "Wala lang. Bigla lang sumama ang pakiramdam ko. Napasama ata pagbababad ko sa initan kanina. Mukhang hindi na ako makakatulong kina Aling Delia." Napakamot ako sa aking batok. "Nako! Ayos lang 'yon. Sasabihin ko na lang kina nanay. Saka kailangan mo ring magpahinga. Halos hindi ka na nagpapahinga sa kakaaral at kakatrabaho simula nawala si Aling Lourdes," saad niya. Napangiti ako nang mapait sa saad niya. Tumigil ako sa paglalakad nang mapatapat na kami sa daan pauwi sa kanila. Humarap sa akin si Koi at saka ako nginitian. Tinapik niya ang aking balikat at saka sina
“I stood firm with my decision of not living with my father. At the age of 13, I already lived with myself. Aling Delia would always ask me to stay with them instead. But I would always refuse them because I didn’t want to leave my mother’s house.” Ipinikit ko ang aking mga mata. “Pero ang pinakarason nang pagtira ko roon ay dahil nararamdaman ko pa rin ang presensya ni mama.”Napasinghap ako ng hangin dahil pakiramdam ko ay mauubusan na ako ng hininga sa pagkukwento.Nanatili pa ring tahimik lang si Aviona sa kabilang dako.“I strived hard to survive. I worked and study at the same time. Kahit anong trabaho basta marangal ay pinapasok ko. Ipinagpatuloy ko ang pagsama kina Aling Delia tuwing Sabado at Linggo. At kapag naman sa madaling araw bago ako pumasok sa eskwela, pumupunta ako sa palengke para maging kargador. Pagkauwi ko naman sa hapon galing sa paaralan, babalik ulit ako roon para tulungan sina Aling Delia sa pagliligpit ng mga kagamitan.”Binuksan ko ang aking mga mata at tumi
“Stavros.”Naramdaman ko ang paglapat ng palad ni Aling Delia sa aking kanang balikat. Napapikit ako nang mariin. Sa kaniyang ginawa ay muli na namang namuo ang luha sa aking mga mata.“Palagi lang kaming narito, anak,” pakikiramay niya sa aking nararamdaman.Ilang beses akong pumikit upang pigilin ang aking luha hanggang sa naramdaman ko ang pangangatal ng aking mga labi. “Sa-salamat—” Napalunok ako dahil sa pagkabasag ng aking boses. Huminga ako nang malalim bago muling magsalita. Ngayon, sa mas maayos na bigkas. “S-salamat po, Aling Delia.”Kakatapos lang na mailibing ni mama. Tatlong araw lamang ang kaniyang naging burol dahil wala namang ibang kamag-anak na hinintay. Sa loob ng ilang araw na iyon ay wala akong tulog na maayos. Kung hindi pa ako pipilitin ni Aling Delia para matulog ay hindi pa ako aalis mula sa tabi ng kabaong ni mama.Sa loob ng tatlong araw na iyon, si Aling Delia lamang ang nagawa kong kausapin. Naroon si Don Steban, sinusubukan akong kausapin, ngunit hindi ko