“Aviona…” Himbing na himbing pa rin siya sa kaniyang kinauupuan. Ganoon ba siya kapagod at naging tulog-mantika na siya? “Aviona, wake up. We’re here.”
We just arrived at my mansion’s garage.
Ilang beses ko pa siyang tinawag ngunit hindi pa rin talaga siya magising. Kaya naman wala akong ibang pagpipilian kundi ang muling lumapit sa kaniya.
Hindi ko talaga maiwasan na mapatitig sa kaniyang mukha. Sa itsura niya ay parang wala siyang problema o isipin na pinagdaraanan. Para siyang isinilang para lamang magpalaganap ng kabutihan sa mundo.
Hindi nakaligtas sa aking mga mata ang mga labi niyang bahagyang nakaawang. Naalala ko tuloy ang pinagsaluhan naming halik kanina. It was just a quick one. But it was enough for me to feel how soft her lips were.
I was awakened from my thoughts.
Napakurap ako ng ilang beses. At napabalik ako sa aking pagkakaupo at napahilot sa aking noo.
What were you thinking, Stavros?
Napakamot ako sa aking kilay at napapikit nang mariin. Bumuga ako ng hangin.
It was just our first day. But this woman was already triggering my curiosity. Kung bakit ba naman kasi hindi ko natanong si Anthony tungkol sa detalye ng pagkatao nito.
Nang mahimasmasan ako sa pag-iisip ay muli akong dumukwang upang tapikin nang marahan ang pisngi ni Aviona. This time, I made sure that her face would not affect me.
Makalipas ang ilang tapik ay gumalaw na siya sa wakas. Unti-unting gumalaw ang kaniyang mga talukap hanggang sa naimulat niya ang kaniyang mga mata.
Nagulat ako nang nanlaki ang kaniyang mga mata at bigla akong itinulak palayo sa kaniya.
“What the heck is your problem?” bulyaw ko.
Napalunok siya at napayuko. “I-I’m sorry. Ma-masyado ka kasing… malapit,” mahinang sagot niya.
Dahil lang doon? Was she allergic to men? Then why did she marry me?
“Tss.” Tinanggal ko ang aking seatbelt. “Fix yourself. We’ve arrived at my mansion.” Hindi na ako nag-abalang hintayin ang kaniyang sagot. Lumabas na ako mula sa kotse.
I walked towards the other side of the car and opened the door for her. Napatingin ito sa akin. Ngunit agad niya rin iyong binawi at muling yumuko.
She’s such a weirdo.
“Good afternoon, Sir Stavros,” the maids greeted and bowed their heads. They looked at Aviona, who was beside me, then they also bowed. “Good afternoon, ma’am.”
Tinanguan ko sila.
Umalis na ang iba at bumalik sa kanilang mga ginagawa maliban na lang kay Manang Eba, ang mayordoma ng mansyon.
“Manang Eba, tour Aviona around the mansion. Make sure she’ll familiarize everywhere since she’ll be staying here from now on. Then, accompany her to her room,” I ordered.
She nodded at me before she looked at Aviona.
I walked my way upstairs.
“Halika, Ma’am Aviona. Ipapasyal kita sa mansyon,” rinig kong aya ni Manang Eba habang paakyat ako ng hagdan.
I took a shower right after I entered my room. I just walked out from the bathroom and was drying my hair with a towel when my phone rang. I hang the towel on my shoulder before picking up the phone.
“What?” I hissed.
“Wow ha. Wala man lang hi or hello, bro?” sarkastikong tanong ni Anthony.
“Just tell me what you need, Madrigal,” asar na wika ko.
Ano na naman bang kailangan nito?
“So last name basis na tayo ngayon, Bienvenelo?”
“Sasabihin mo ba ang kailangan mo o ibababa ko ‘tong tawag na ‘to?” I walked towards my closet. I took out a plain white shirt and cargo shorts.
This was a tiring day.
“Chill, man. Ang init ng ulo mo. Kukumustahin ko lang naman ang asawa mo. Is she alright?”
Napakunot ang noo ko sa tanong niya. “Do you like my wife?” I asked him seriously.
Kanina ko pa napapansin na lagi niyang binabanggit si Aviona sa usapan.
Napahalakhak siya. “Woah! Woah! Ano, Stavros? Kumalat na ba agad ang kamandag ni Aviona sayo?” muli niyang asar.
“Isa—”
“Init ng ulo mo, p’re. Kinumusta lang, may gusto na agad? I have a girlfriend, remember? At isa pa, kung may gusto ako sa asawa mo, I wouldn’t recommend her to be your wife. Kinumusta ko lang naman siya dahil sa kagaguhan mo. Talagang wala kang pinapakinggan. Pati araw ng kasal mo, ‘di mo pinatawad,” mahabang paliwanag niya.
Tapos na akong magdamit. Kinuha ko ang aking pabango at pinisikan ang aking damit.
“Hoy, Stavros! Nakikinig ka ba?” sigaw niya.
“Yeah,” I answered boredly as I returned my perfume to the table.
“Ewan ko sayo. Gago ka talaga. Just make sure na aalagaan mo si Aviona dahil ako ang nagreto d’yan!”
Hindi ko na siya hinayaang makapagsalita pang muli. Pinatay ko na ang tawag. Inihagis ko ito sa kama.
Was he really a man? He’s so talkative. If only he hadn’t said that he has a girlfriend, I would think that he was really a gay.
I went to my working table, opened my laptop, and started to read some files.
I would rather choose to work all day long than talking with Anthony.
I didn't notice that it would make me fall asleep. When I opened my eyes, it was already dark. And the only source of light in my room was my laptop.
Binuksan ko ang lampshade sa ibabaw ng aking mesa. Pagkatapos ay dinampot ko ang telepono.
"Hello, sir?" tanong ng nasa kabilang linya.
“Where’s Aviona?”
“Nailibot ko na po siya sa mansion, sir. Nasa kwarto niya po siya ngayon.”
"Alright. Prepare dinner now. And call Aviona in her room."
Hindi ko na hinintay na sumagot pa ang katulong. Ibinaba ko na ang telepono.
When I arrived at the dining room, Aviona wasn't still there. I sat on the seat on the edge and waited for her to come. The food was on the table already.
What's taking her so long?
A minute had passed before I heard light footsteps towards the dining room. It didn't take so long to reveal who was coming.
It was Aviona with her black shirt and cotton shorts on.
My lips rose because of the sight.
The clothes I bought fitted her well. She looked simple yet beautiful.
I watched how she moved delicately. It was all calculated. She looked like she was afraid to make mistakes. She even sat two seats away from mine.
My forehead creased.
I was waiting for her to put food on her plate. But she was just sitting there, playing and looking at her hands.
"Let's eat." I broke the silence between us.
I thought that she was just waiting for those words. But she didn't move even a bit.
My blood was starting to boil inside of me.
What did this woman want?
I glared at her even though she was not looking at me. To my irritation, I ignored her and filled my plate with food instead.
Ngunit nabigla ako nang pagkatapos kong kumuha ng pagkain ay saka siya kumilos upang kumuha ng kaniya.
Hindi na ako nag-abala pang magsalita. Tahimik kaming kumain. Binuhos ko ang aking atensyon sa aking pagkain at paminsan-minsa'y sumusulyap ako sa kaniya.
"May dapat tayong pag-usapan. Mauna ka na sa living room. Susunod ako. May kukunin lang ako sa itaas," sambit ko nang matapos kaming kumain.
Nang makuha ko na ang kontrata ay nagtungo na ako sa living room at sinimulan ang diskusyon.
"I am not planning to keep this marriage for too long. This will only be a one-year contract. And this paper also contains the rules for this one-year marriage." Iniabot ko ang isang kopya ng kontrata. Nasa kabilang sofa kasi siya. Ngunit hindi niya ito tinanggap. Napapikit ako nang mariin at napahilot sa aking sentido.
This woman was stressing the shit out of me!
Bumuga ako ng hangin.
"Alright. I'll just read it for you then. Tell me if you're okay with these." Tumikhim ako. "First of all, there must be no strings attached. Second, I will give you the benefits that I promised to your family in exchange for fulfilling your duties as my wife outside this mansion. And that will be pretending that we're married out of love in every business meeting that I will take you with me. Don’t bother to speak to people when it is not needed. And the last one is, mind your own business, and I will mind mine. Do you have any more suggestions?" I lifted my eyes on her. “Don’t worry because this is a legitimate contract. I have my attorney who made this. Just a year and you’re free.”
Napatayo ako. "What the fuck is your problem, woman?!" angil ko.
Paano ba naman? Salita ako nang salita ngunit parang hindi siya nakikinig dahil nanatili lang siyang nakayuko.
Nagkamali ba ako nang napiling pakasalan?
Sa wakas ay umangat ang tingin niya sa akin. Ngunit may nasasalamin akong takot sa kaniyang mga mata. Nangilid ang luha sa mga ito. Kita ko rin ang panginginig ng kaniyang mga labi. At ang palihim niyang pagkurot sa kaniyang braso.
God! Pakiramdam ko ay aakyat lagi ang dugo ko sa aking ulo dahil sa babaeng ito.
I laid down the paper violently on the table. "Just sign those papers and we're done!"
Nakapamewang kong pinanood ang nanginginig na pagdampot niya sa ballpen at ang kaniyang pagpirma sa kontrata. Nang matapos siya ay hinablot ko ang papel at saka madaling naglakad paakyat.
Did I just marry a crazy woman?
Stavros’ POV“So, it means that Aviona’s adopted?” I blurted out.“Yup,” Anthony answered from the other line.I received the file of Aviona Sarrosa from Anthony this morning. I asked him to send it because that woman’s attitude was bothering the hell out of me.Konti na lang ay iisipin kong takas siya sa isang mental facility.“Wala ba silang tunay na anak?” patungkol ko sa mag-asawang Sarrosa.“They don’t have any. Kaya nag-ampon na lang sila,” diretsong sagot niya.Napasandal ako sa aking swivel chair. “Sigurado ka bang hinalungkat mo ang medical records ni Avionna?”Saglit na natahimik si Anthony. “Oo, bro. Bakit? May napansin ka bang kakaiba sa kaniya?” takang tanong niya. 
Stavros' POV"So, kasal ka na pala talaga?" Ismael Braganza asked. He was the heir of Katalina, the biggest wine company in the world. He was one of my friends and business partners."Yeah," I answered and showed them my wedding ring.It was Saturday night. And I called these men for a night out. I was exhausted so I needed this break. And I could already feel the spirit of the alcohol in my body since it was already hours since we started drinking."Tapang mo naman, dre. Nagagawa mong makipaglandian kahit suot-suot mo ang ebidensya na hindi ka na binata," komento ni Zachary Montemayor, ang nagmamay-ari ng Montemayor Holdings, ang nangunguna sa larangan ng investment properties gaya ng subdivisions at condo units.Sumimsim ako sa aking baso at ngumisi. Naramdaman ko ang lalong paglingkis ni Rica sa aking braso. Binalingan ko siya ng tingin. "Do you mind if I'm al
Aviona's POVMalalim na ang gabi ngunit hindi ko pa rin magawang makatulog dahil paulit-ulit na naglalaro sa isip ko ang nagtulak sa akin upang mapunta sa sitwasyon na kinaroroonan ko ngayon.“Ngayon lang ako hihiling sayo. Madali lang naman ang gagawin mo. Magpapakasal ka lang naman kay Stavros Bienvenelo. Kapag naging asawa mo na siya, magagawa mo na ang lahat ng gusto mo. Napakalaking isda ni Stavros sa industriyang ito. Makikinabang ka rin naman sa mga ito,” may halong inis na pakiusap sa akin ni daddy.Nanatili lang akong nakayuko. Ayaw kong magsalita dahil wala rin namang magiging saysay. Kilala ko siya. Wala siyang pinapakinggan. Kahit si mommy ay walang magawa kundi ang hayaan siya sa mga desisyon niya sa buhay.“Roberto, bakit ba kasi kailangan pang magpakasal para makuha mo ang nais mo para sa negosyo mo? Hindi ba pwedeng idaan na lang sa usapan o kontrata
Stavros’ POV“Tata Pedro… tama na po.”Para akong binuhusan ng malamig ng tubig sa aking narinig. Para akong nagising mula sa isang bangungot.What the fuck just happened to me? When did I ever forced a woman to have sex with me?Lalo akong natauhan nang makita ko ang kaawa-awang itsura ni Aviona. Sira na ang suot niyang t-shirt kaya nakalantad na ang kaniyang dibdib na tanging bra lamang ang nagkukubli. Nakababa na rin hanggang sa kaniyang binti ang kaniyang pajama.Nang dumako ang aking mga mata sa kaniyang mukha ay gusto ko nang suntukin ang aking sarili. Punong-puno ng takot ang kaniyang mga mata. Basang-basa ng luha ang kaniyang mukha. At paulit-ulit niyang sinasamsabit ang mga katagang, “Tama na po.”Kaagad akong tumayo at kumuha ng roba. Bumalik ako at isinuot sa kaniya ito.&ld
Aviona’s POVSa mundong aking ginagalawan ngayon, maaari akong maihalintulad sa isang may sinding kandila. Unti-unting natutunaw at nauubos. Hindi alam kung gaano katagal ngunit siguradong nauubusan na ng oras.Alam kong lahat ng buhay, bagay at pangyayari sa mundo ay may katapusan. Kalabisan na ba kung hihilingin ko sa Maylikha na tapusin na ang aking paglalakbay?Dahil para saan pa ang pagpapatuloy? Gayong bago pa ako magsimula ay may pumigil na sa akin na tuklasin ang kabutihan at kagandahan ng mundo.Pagod kong iminulat ang aking mga mata. Agad na bumungad sa akin ang magarang kisame ng aking kwarto. Narito na naman ako. Sa isang hawla na kung saan ako mismo ang namiling ikulong ang aking sarili.Bakit ba hindi pa ako namamatay? Ano pa ba ang ganap ko sa mundo? Ano pa bang kalupitan ang kailangan kong danasin bago Niya mapagpasyahang ba
Aviona’s POV“Kain lang nang kain, iha.” Natapos nang gamutin at balutin ng benda ni Manang Eba ang aking sugat. Kaagad niya akong pinakain nang matapos. Nagpresinta akong kumain nang mag-isa ngunit nagpumilit siyang subuan ako. Ang katwiran niya ay hindi raw ako makakakain nang maayos dahil sa aking sugat. “Lagi kitang hinihintay na bumaba upang mabantayan ka naming kumain. Ang kaso naman ay madalang ka lamang na lumabas sa kwarto mong ito.” Muli siyang sumalok ng pagkain gamit ang kutsara saka isinubo sa akin. Nilunok ko muna ang pagkain sa aking bibig bago nagsalita. “Pasensya na po kayo. Hindi po kasi ako sanay na humarap sa mga tao,” pag-amin ko.“Naiintindihan ko naman. Ang sa akin lang, kung may problema ka, magsabi ka sa amin. At kung wala man kaming maibigay na adbays, kahit papaano naman ay may napagsabihan ka. May nakinig sa iyo. Tulad nga ng napanood ko sa tibi, malaking gaan sa pakiramdam ang paglalabas at pagsas
Stavros’ POV“Mr. Bienvenelo, ready na po ang lahat. Kayo na lamang po ang hinihintay sa board room,” ani Dominic pagkapasok sa aking opisina.Sa narinig ay tumalima na ako at tumayo. Isinuot ko ang aking coat at saka hinigpitan ang aking necktie.Si Dominic naman ay nakatayo lamang sa harapan ng aking mesa, hinihintay akong makapag-ayos.Nang makuntento ako ay lumakad na ako palabas ng aking opisina.Nanatiling nakabuntot si Dominic sa akin.“Do I have any appointment after this?” This was a hell week. Kung hindi ako uma-attend ng mga meetings ay natatambakan naman ako ng mga papel na nangangailangan ng final review at pirma ko. Minsan ay kumikirot na ang ulo ko sa dami nang kailangang gawin. May ipinapatayo na kasing bagong hotel sa katabing syudad. Kaya ganoon na lamang kaabala ang lahat ng em
Stavros’ POVI had my fingers crossed. I was sitting on the bench outside the emergency room. I also stood up from time to time to peak at the door of the ER, expecting that the door would open anytime soon.Masyado akong nag-aalala sa kalagayan ni Aviona. Masyadong madami ang nawalang dugo sa kaniya. I still hoped that she’s going to be fine.Ako lang mag-isa ang sumama sa ospital. Gusto mang sumama ni Manang Eba ay sinabihan ko siyang maiwan na muna upang maghanda ng gagamitin ni Aviona habang naririto pa siya sa ospital. Mamaya rin ay susunod na iyon.Naagaw ng aking atensyon ang pagtunog ng aking cellphone. Hindi ko ito pinansin noong una. Wala na sana akong balak pang sagutin ito. Ngunit muli itong tumunog.Napipilitan kong kinuha sa aking bulsa ang cellphone at saka iyon sinagot. “What?”“H
"Is Aviona awake already?" naalala kong itanong kay Manang Eba."Ang alam ko ay oo. Sabi nila Magda ay nasa hardin siyang muli," sagot ni Manang Eba na abala sa pagpupunas ng lababo."Did she already eat?""Hindi pa, Ser Stabros. Hindi pa siya pumupunta sa hapagkainan. Baka dumiretso na naman iyon sa hardin para magdilig ng halaman o gumuhit," sagot niya."Oh." Napatango ako sa kaniyang sagot. "Do we still have fresh milk?"Humarap sa akin si Manang Eba at ngumisi. "Oo. Nariyan sa fridge."Kaagad kong inubos ang aking kape at saka nagtungo para kumuha ng tray.Mabuti na lamang at may naluto nang agahan si Manang Eba. Kaya ay naglagay na lamang ako sa plato ng pagkain at naglagay ng gatas sa baso."Para kay Aviona ba 'yan, Ser Stabros?" singit ni Manang Eba nang matapos ako sa paglalagay ng gatas.Napakamot ako sa aking kilay at tipid na napangiti. "Yeah."Narinig ko ang impit na sigaw ni Manang Eba. "Iba ka na talaga, ser!" kantyaw niya.Natatawa akong napailing sa kaniya.Kung dati a
"Magandang umaga, Ser Stabros!" bati ni Manang Eba nang makita niya akong papasok sa kusina. "Magandang umaga rin, Manang Eba," bati ko pabalik."Kape?" alok niya sa 'kin. Tumango ako sa kaniya. "Yes, please," sagot ko saka umupo sa high chair. Nangalumbaba ako sa bar counter at tamad na pinanood si Manang Eba sa pagtimpla ng aking kape. Napapapikit-pikit pa ako. At muntik nang masubsob sa counter kung hindi lang ako nagulat sa biglaang pagharap ni Manang Eba. Nagtungo siya sa aking harapan at saka inilapag ang tasa ng kape sa bar counter. "Kape niyo po, ser. Mukhang napuyat po kayo ah," pansin niya. Tipid akong ngumiti at tumango. "Medyo lang, Manang Eba," pagsisinungaling ko. Alas kuwatro na ng madaling araw ako nakabalik sa aking silid. Tandang-tanda ko pa kung paanong nagtapos ang aming usapan ni Aviona. Narinig kong tumikhim si Aviona. Para kasing nabuhol ang dila ko nang matapos niyang sabihin ang napakahalagang katagang iyon sa akin. "A-ahm... M-matutulog na ako, S-Sta
"Bago tuluyang malagutan ng hininga si papa, nagawa niya pa ring humingi ng tawad sa akin sa huling pagkakaon." Napalunok ako. "And that's when I realized the consequences of not listening to someone's explanation. Madaming oras ang nasayang dahil sa pagpapadala ko sa aking galit." Natahimik ako saglit. At humugot muna ng panibagong lakas para magsalita. Nanghihina na kasi ako sa sobrang bigat ng emosyon na nailabas ko sa pagkukwento. "But you know what? Minsan, napapatanong pa rin talaga ako sa Diyos. Kung bakit palagi niyang binabawi sa 'kin ang mga taong minamahal ko. Una, si mama. Tapos noong napatawad ko na si papa, saka Niya siya binawi sa akin." Totoo naman. Dumating ako sa punto ng buhay ko na nalugmok ako dahil parehas ng mga magulang ko ang nawala sa akin. Hindi na ako nakabalik pa sa probinsya ni mama kahit na wala na si papa. Kaya sa mansyon ako nagluksa noon. Umabot ako sa hindi pagkain at buong magdamag na pagkukulong sa kuwarto. Walang lumabas na mga luha. Pero sobr
"P-po?" gulantang kong tanong. Nginitian niya lamang ako sa aking reaksyon. "P-pero, bakit po ako? Nariyan naman po ang asawa niyo." Bakit niya ipagkakatiwala sa akin ang isang napakaimportante at napakalaking trabaho? Nahihibang na ba siya? O baka naman dala ng kaniyang unti-unting panghihina? Nanghihina siyang napahalakhak. "Bakit hindi ikaw? Ikaw lamang ang nag-iisa kong anak. Kaya ikaw dapat ang susunod na mamahala n'on," sagot niya. "P-pero po--" "Gusto ko munang magpahinga, Stavros. Huwag na huwag mong sasabihin kay Milagros ang tungkol sa bagay na ito," huling bilin niya bago niya ako palabasin ng kwarto. Matapos ang usapan na iyon, ipinagsawalang-bahala ko na lamang iyon. Baka kasi ay naapektuhan lang siya ng mga iniinom niyang gamot. Hanggang sa isang gabi, balak ko sanang bumaba para uminom ng tubig nang marinig ko ang malakas na boses ng asawa ni Don Steban mula sa kanilang kwarto. Napatigil ako sa akmang pagbaba at pinakinggan ang kanilang usapan. Masama man
"That night, I wasn't able to sleep well because of the thoughts that were running inside my head. Pansamantala kong nakalimutan ang pagkadismaya ko sa eskwelahan. And was just thinking about my dad." Napabuntong-hininga ako. "I didn't know that I was able to feel that way for him after all the grudges that I was holding. Milagros told me that if I've made up my mind and chose to stay with them, then I'd just contact her for her to send someone to fetch me. "And after one night of thinking and weighing everything, I've decided to accept the offer. But I told her that I needed to finish my graduation ceremony first before leaving our bario. Milagros really did send someone to fetch me. I was able to bid goodbye to Koi and his family before leaving," patuloy ko. "Naging malungkot sila sa aking pag-alis. Ngunit ipinangako ko naman na babalik din ako sa aming probinsiya kapag natapos na ang lahat. Pero hindi ko alam na hindi na pala ako muling makakabalik pa sa bayang sinilangan ko." Nak
"May dapat tayong pag-usapan," tipid niyang sagot. Nanatili pa akong nakatanga. "Pasok po muna kayo," aya ko nang ako ay matauhan. Binuksan ko ang pinto at saka siya iginiyang pumasok. Tahimik siyang sumunod at inilibot ang kaniyang paningin sa kabuuan ng aming bahay. "Pagpasensyahan niyo na po ang maliit naming bahay," ani ko. Akala ko ay mandidiri siya, ngunit kataka-takang nanahimik lamang siya at tiningnan ako nang diretso. "Upo po muna kayo. Gusto niyo po ba ng kape o tubig?" tanong ko. "Hindi na kailangan," sagot niya. Pinagkrus niya ang kaniyang mga paa at pinagsalikop ang kaniyang mga palad sa ipinatong sa kaniyang tuhod. "Ang pangalan mo ay Stavros, tama ba ako?" Tumango ako. Halatang-halata sa kaniyang mukha na nagtitiis lamang siya na ako ay kausapin. Hindi na naman ako nagtataka. Bakit nga ba naman siya hindi magkakaganoon kung ang kaharap niya ay ang bunga ng pagtataksil ng kaniyang asawa? "Ano po bang sadya niyo sa pagpunta rito?" diretsang tanong ko
"Ayos ka lang ba, Stavros? Kanina ka pa nananamlay ah. Ano ba kasing napag-usapan niyo ni Mrs. Purita?" nag-aalalang tanong ni Koi sa akin habang naglalakad na kami pauwi. Tipid akong napangiti at saka umiling. "Wala lang, Koi. Tungkol lang doon sa pinakiusap niya sa akin noong isang araw," malamyang palusot ko. "Eh bakit ka biglang nanlambot? Okay ka pa naman kanina ah," pagpupumilit niya. Umiling ako sa kaniya. "Wala lang. Bigla lang sumama ang pakiramdam ko. Napasama ata pagbababad ko sa initan kanina. Mukhang hindi na ako makakatulong kina Aling Delia." Napakamot ako sa aking batok. "Nako! Ayos lang 'yon. Sasabihin ko na lang kina nanay. Saka kailangan mo ring magpahinga. Halos hindi ka na nagpapahinga sa kakaaral at kakatrabaho simula nawala si Aling Lourdes," saad niya. Napangiti ako nang mapait sa saad niya. Tumigil ako sa paglalakad nang mapatapat na kami sa daan pauwi sa kanila. Humarap sa akin si Koi at saka ako nginitian. Tinapik niya ang aking balikat at saka sina
“I stood firm with my decision of not living with my father. At the age of 13, I already lived with myself. Aling Delia would always ask me to stay with them instead. But I would always refuse them because I didn’t want to leave my mother’s house.” Ipinikit ko ang aking mga mata. “Pero ang pinakarason nang pagtira ko roon ay dahil nararamdaman ko pa rin ang presensya ni mama.”Napasinghap ako ng hangin dahil pakiramdam ko ay mauubusan na ako ng hininga sa pagkukwento.Nanatili pa ring tahimik lang si Aviona sa kabilang dako.“I strived hard to survive. I worked and study at the same time. Kahit anong trabaho basta marangal ay pinapasok ko. Ipinagpatuloy ko ang pagsama kina Aling Delia tuwing Sabado at Linggo. At kapag naman sa madaling araw bago ako pumasok sa eskwela, pumupunta ako sa palengke para maging kargador. Pagkauwi ko naman sa hapon galing sa paaralan, babalik ulit ako roon para tulungan sina Aling Delia sa pagliligpit ng mga kagamitan.”Binuksan ko ang aking mga mata at tumi
“Stavros.”Naramdaman ko ang paglapat ng palad ni Aling Delia sa aking kanang balikat. Napapikit ako nang mariin. Sa kaniyang ginawa ay muli na namang namuo ang luha sa aking mga mata.“Palagi lang kaming narito, anak,” pakikiramay niya sa aking nararamdaman.Ilang beses akong pumikit upang pigilin ang aking luha hanggang sa naramdaman ko ang pangangatal ng aking mga labi. “Sa-salamat—” Napalunok ako dahil sa pagkabasag ng aking boses. Huminga ako nang malalim bago muling magsalita. Ngayon, sa mas maayos na bigkas. “S-salamat po, Aling Delia.”Kakatapos lang na mailibing ni mama. Tatlong araw lamang ang kaniyang naging burol dahil wala namang ibang kamag-anak na hinintay. Sa loob ng ilang araw na iyon ay wala akong tulog na maayos. Kung hindi pa ako pipilitin ni Aling Delia para matulog ay hindi pa ako aalis mula sa tabi ng kabaong ni mama.Sa loob ng tatlong araw na iyon, si Aling Delia lamang ang nagawa kong kausapin. Naroon si Don Steban, sinusubukan akong kausapin, ngunit hindi ko