Stavros’ POV
“So, it means that Aviona’s adopted?” I blurted out.
“Yup,” Anthony answered from the other line.
I received the file of Aviona Sarrosa from Anthony this morning. I asked him to send it because that woman’s attitude was bothering the hell out of me.
Konti na lang ay iisipin kong takas siya sa isang mental facility.
“Wala ba silang tunay na anak?” patungkol ko sa mag-asawang Sarrosa.
“They don’t have any. Kaya nag-ampon na lang sila,” diretsong sagot niya.
Napasandal ako sa aking swivel chair. “Sigurado ka bang hinalungkat mo ang medical records ni Avionna?”
Saglit na natahimik si Anthony. “Oo, bro. Bakit? May napansin ka bang kakaiba sa kaniya?” takang tanong niya.
Napahilot ako sa aking noo. “I think she’s a bit weird. Pansin mo ba ‘yong mga akto niya noong araw ng kasal namin? ‘Yong lagi siyang nakayuko? She’s been like that all the time. She talks barely. And was almost avoiding me,” siwalat ko sa mga napansin ko sa aking napangasawa.
“If I’m not mistaken, Tita Rosita told me once that since they adopted her, tahimik daw talaga siya. She's an introvert. Maybe that explains why she’s like that to everyone around her,” aniya. “Ayaw mo n’on? Kapag introvert nga ang napangasawa mo, edi hindi siya masyadong makikialam sa mga desisyon mo. She seems submissive, too,” aniya.
“Yeah. I think so.”
“I need to go, bro. Naghihintay na ‘yong kliyente ko.”
Binaba ko na ang tawag. Muli na naman akong nalunod sa malalim na pag-iisip.
Kaya pala madali lang na pumayag si Mr. Sarrosa sa kasal dahil hindi niya sariling anak ang ipinakasal niya. Hindi naman iyon nakapagtataka dahil mukha naman siyang pera. Baka nga kahit sarili niyang anak si Aviona ay ipagkakasundo niya pa rin itong maikasal para lamang sa sarili niyang benepisyo.
Ngunit ang bumabagabag sa aking isipan ay ang inaasta ni Aviona. An introvert might be somehow afraid to communicate or socialize with others. But not with Aviona’s reactions. Para siyang takot sa mga tao dahil baka saktan siya ng mga ito. That’s what I could read in her eyes.
Those brown eyes wouldn’t lie. Maybe she’s always looking down. But I saw her eyes one time. And I could say she’s not just afraid. She's terrified… of people.
Bigla kong naalala ang huling pakiusap sa’kin ng kaniyang ina.
Was that the reason why she said that? Was there something more behind my wife’s terrified eyes?
I got out of daze when I heard the telephone rang.
“Yes?” I asked.
“Mr. Bienvenelo, Ms. Novida is here with me. She wants to talk to you. Will you allow her to enter?” It was Dominic, my secretary.
Napasuklay ako sa aking buhok. Ang dami ko nang iniisip. Balak pang dumagdag ng babaeng iyon.
Ms. Novida was really making her way, huh?
“Let her in,” napipilitan kong sagot.
I fixed my suit and tie.
Moments later, Ms. Novida came in with a wide smile on her face.
I smiled as I stood up and offered her a hand shake.
She squeezed my hand for the nth time.
“What a pleasant surprise, Ms Novida.”
“Am I not bothering you, Stavros?” she asked.
‘Oh yes you are,’ I answered in my mind.
“Of course not, Ms. Novida. Not when you really came for a visit,” I answered her politely. “Please have a seat.” I gestured to her to sit down.
“I’m glad that I came at the right time.” She crossed her arms, which I guess she did it purposely to show her cleavage to me.
Tsk. I fuck women but someone related to my business would always be an exception.
I forced a smile and looked at her face. “It seems that you have nice timing instincts, Ms. Novida.”
She raised a brow. “Oh, come on, Stavros. Just call me Niki. You don’t have to be so formal since it’s just the two of us.” She’s trying to be seductive through her voice. But that just won’t work on me.
Oh, try me. I’d seen worse than that.
“I don’t want to disrespect you by calling your first name Ms. Novida. You’re my investor.” And I didn’t want to have any relationship with you other than being business partners.
She crossed her legs before she spoke. “I don’t mind being disrespected as long as it’s you, Stavros.”
I just laughed at her response. She’s a spoiled slut obviously.
Right in time, we heard a knock on the door.
“Come in,” I said.
Dominic came in with two glasses of juice and two plates with slices of cake in it. He laid those down on the table.
I nodded at Dominic.
Then he left.
I returned my eyes to Ms. Novida who was obviously drooling over me. “I think it’s a bit late for coffee. So, here’s some pomelo juice and blueberry cheesecake for you, Ms. Novida.”
“Aww. That’s so sweet of you, Stavros.” She tucked her loose hair behind her ear and began to drink the juice.
Anong oras ba balak umalis ng babaeng ‘to?
“So, may I ask why you are visiting today?”
“Oh… that.” Hindi siya makapagsalita nang maayos dahil may subo-subo pa siyang cake. Tinakpan niya ang kaniyang bibig gamit ang likod ng kaniyang palad. Nang malunok niya na ang kinakain ay saka siya nagsalita. “I just want to invite you as my date at an engagement party of one of my friends this Friday night.”
“Wait.” I dialled the telephone and put it on speaker.
“Crown Legacy Hotels. This is Dominic Enriquez. What can I help you?” Dominic answered.
“Dominic,” I called him to inform him that it was me who was calling.
“Yes, Mr. Bienvenelo?”
“Do I have an appointment on Friday night?” I made sure that Ms. Novida would be hearing all of it.
She was just staring at the telephone, waiting attentively for whatever my secretary would be saying.
“Let me check, Mr. Bienvenelo.” The line went silent for a few seconds. “Yes, Mr. Bienvenelo. Actually, you have a flight on Friday morning for a 3-day business trip on Florida.”
I would definitely give him a raise.
He really knew what to do in times like this.
“Okay. Thank you.” I dropped the call.
When I looked at Ms. Novida, her face already looked crumpled.
Itinukod ko ang aking mga siko at saka ko sinalo ang aking baba gamit ang likod ng aking mga palad. “I’m afraid I need to turn your invite down this time, Ms. Novida. Unfortunately, I have a business trip on Friday.”
Mas lalong bumusangot ang mukha niya.
Lihim akong napangisi ako.
“Pwede naman tayong lumabas sa—”
“Mrs. Bienvenelo—” si Dominic.
Naputol ang dapat na sasabihin ni Ms. Novida nang biglang bumukas ang pinto.
“Mama,” tawag ko sa kaniya. Tumayo ako at lumapit sa kaniya upang h*****k sa kaniyang pisngi.
Hindi siya nakagalaw sa aking ginawa.
Hinarap ko si Ms. Novida na ngayon ay nakatayo na at bahagyang nanlaki ang mga mata. “Uhm—”
“I’m sorry, Ms. Novida. Maybe we can talk about it next time? I just have to catch up with my mom. She just came back from the States,” I interrupted her.
Ilang segundo pa siyang natulala bago natauhan at kumilos. “Ye-yeah. Sure. I guess I have to go, too.” Dinampot niya ang kaniyang purse at saka tumayo. “Thanks for the snack, Stavros.” Bumaling ito sa babaeng katabi ko. “Nice to meet you, Mrs. Bienvenelo,” ngiting-ngiting bati niya. Nakalahad pa ang kamay niya para makipag-shake hands.
Lihim akong napangisi nang ismiran lamang siya ng aking madrasta.
Napapahiyang lumabas ng aking opisina si Ms. Novida kasama si Dominic.
Nang makaalis siya ay naglakad na ako palayo kay Milagros. Bumalik ako sa aking kinauupuan. “So, what brings you here, stepmother?” patuyang tanong ko.
Sinamaan niya ako ng tingin. Hindi na siya nag-abalang umalis sa kaniyang kinatatayuan. “Nagkamali talaga si Steban sa pagpili sayo bilang tagapagmana ng kumpanyang ito. Puro babae ang inaatupag mo. Imbes na nagtatrabaho ka na sa mga oras na ito ay abala ka pa sa pakikipaglandian sa babae mo. At talagang sa opisina niyo pa naisipang gumawa ng milagro. Dios por santo, Stavros!”
Tiningnan ko lang siya na parang ‘yon ang pinakawalang kwentang mga salitang narinig ko sa buong mundo. “‘Yan ba ang rason kung bakit ka napasugod dito, Milagros? O naubos na ang laman ng bank account mo? Magkano ba ang balak mong ipalagay?”
“Wala ka talagang respeto! Hindi maipagkakailang bastardo ka talaga!” Namumula na ang mukha niya at halos lumabas ang mga litid niya sa leeg.
Sumandal ako habang nilalaro ang nadampot na ballpen sa aking kamay. “You don’t deserve my respect, Milagros. Just tell me what you need and leave my company,” matigas na wika ko.
Nagngalit ang panga niya. Nagbabaga na rin ang kaniyang mga mata. “Magpakasasa ka sa yaman na tinatamasa mo ngayon, Stavros. Dahil di magtatagal, mababawi ko rin ang pinaghirapan ng asawa ko mula sayo!” banta niya.
I looked at her boredly. “Kung sakali man na magkatotoo ‘yang panaginip mo, sayo nga kaya mapupunta ang lahat ng ito? O baka naman sa bagong asawa mo?” Nginisian ko siya. “Pero ‘di mo na kailangang mag-isip. Dahil wala sa mga ilusyon mo ang magkakatotoo. Sa akin ang pinaghirapan ng tatay ko.”
Nakakuyom na ang mga kamao niya. “Baka nakakalimutan mong may kondisyon bago mo makuha ang kumpanya? Isang buwan na lamang ay lalagpas ka na sa napag-usapang taon, Stavros. Malapit ka ng magtrenta’y uno at wala pa ang asawang magiging susi mo sa tuluyang pagmamay-ari ng kumpanyang ito.” Tinapatan niya ang aking ngisi.
Napahalakhak ako sa sinabi niya. “Who said that I’m still not married?” Itinaas ko ang aking kamay at ipinakita sa kaniya ang wedding ring namin ni Aviona.
Nanlaki ang kaniyang mga mata. “How could you—I’m not buying your fake wedding ring. Ni hindi mo nga ako inimbitahan sa inyong kasal o kahit na iniharap mo na lang sa akin ang asawa mo pagkatapos niyong ikasal. Iyon ay kung tunay ngang may asawa ka,” pagpapaniwala niya sa kaniyang sarili.
“Bakit ko siya kailangang iharap sayo? Nanay ba kita?”
Napatigil siya sa aking sinabi.
“You know what, Milagros? Kung kailangan mo ng pera, you can talk to Dominic to transfer it to your account. Hindi naman kita pinagdadamutan sa pera ng tatay ko dahil naging asawa ka pa rin niya. Just don’t waste my time with that nonsense blabbering of yours. Shop all you want and put in your mind that you can never have this company in your new husband’s name.”
Wala na siyang nasabi. Inis siyang naglakad palabas ng aking opisina. Ibinagsak pa nga niya ang pinto.
Napabuga ako ng hangin at napahilot sa noo.
This day was stressful.
I grabbed my phone and dialled Manang Eba’s number.
“Hello, Sir?”
“How’s Aviona?”
“Nako, sir. Tulad pa rin po ng dati. Hindi po siya lumalabas mula sa kaniyang kwarto. Kung hindi pa po dadalhan ng pagkain sa kwarto ay hindi pa po kakain.”
I heaved a sigh after the call. I didn’t know that I could be this curious in someone’s life until I married my wife, Aviona Sarrosa-Bienvenelo.
Stavros' POV"So, kasal ka na pala talaga?" Ismael Braganza asked. He was the heir of Katalina, the biggest wine company in the world. He was one of my friends and business partners."Yeah," I answered and showed them my wedding ring.It was Saturday night. And I called these men for a night out. I was exhausted so I needed this break. And I could already feel the spirit of the alcohol in my body since it was already hours since we started drinking."Tapang mo naman, dre. Nagagawa mong makipaglandian kahit suot-suot mo ang ebidensya na hindi ka na binata," komento ni Zachary Montemayor, ang nagmamay-ari ng Montemayor Holdings, ang nangunguna sa larangan ng investment properties gaya ng subdivisions at condo units.Sumimsim ako sa aking baso at ngumisi. Naramdaman ko ang lalong paglingkis ni Rica sa aking braso. Binalingan ko siya ng tingin. "Do you mind if I'm al
Aviona's POVMalalim na ang gabi ngunit hindi ko pa rin magawang makatulog dahil paulit-ulit na naglalaro sa isip ko ang nagtulak sa akin upang mapunta sa sitwasyon na kinaroroonan ko ngayon.“Ngayon lang ako hihiling sayo. Madali lang naman ang gagawin mo. Magpapakasal ka lang naman kay Stavros Bienvenelo. Kapag naging asawa mo na siya, magagawa mo na ang lahat ng gusto mo. Napakalaking isda ni Stavros sa industriyang ito. Makikinabang ka rin naman sa mga ito,” may halong inis na pakiusap sa akin ni daddy.Nanatili lang akong nakayuko. Ayaw kong magsalita dahil wala rin namang magiging saysay. Kilala ko siya. Wala siyang pinapakinggan. Kahit si mommy ay walang magawa kundi ang hayaan siya sa mga desisyon niya sa buhay.“Roberto, bakit ba kasi kailangan pang magpakasal para makuha mo ang nais mo para sa negosyo mo? Hindi ba pwedeng idaan na lang sa usapan o kontrata
Stavros’ POV“Tata Pedro… tama na po.”Para akong binuhusan ng malamig ng tubig sa aking narinig. Para akong nagising mula sa isang bangungot.What the fuck just happened to me? When did I ever forced a woman to have sex with me?Lalo akong natauhan nang makita ko ang kaawa-awang itsura ni Aviona. Sira na ang suot niyang t-shirt kaya nakalantad na ang kaniyang dibdib na tanging bra lamang ang nagkukubli. Nakababa na rin hanggang sa kaniyang binti ang kaniyang pajama.Nang dumako ang aking mga mata sa kaniyang mukha ay gusto ko nang suntukin ang aking sarili. Punong-puno ng takot ang kaniyang mga mata. Basang-basa ng luha ang kaniyang mukha. At paulit-ulit niyang sinasamsabit ang mga katagang, “Tama na po.”Kaagad akong tumayo at kumuha ng roba. Bumalik ako at isinuot sa kaniya ito.&ld
Aviona’s POVSa mundong aking ginagalawan ngayon, maaari akong maihalintulad sa isang may sinding kandila. Unti-unting natutunaw at nauubos. Hindi alam kung gaano katagal ngunit siguradong nauubusan na ng oras.Alam kong lahat ng buhay, bagay at pangyayari sa mundo ay may katapusan. Kalabisan na ba kung hihilingin ko sa Maylikha na tapusin na ang aking paglalakbay?Dahil para saan pa ang pagpapatuloy? Gayong bago pa ako magsimula ay may pumigil na sa akin na tuklasin ang kabutihan at kagandahan ng mundo.Pagod kong iminulat ang aking mga mata. Agad na bumungad sa akin ang magarang kisame ng aking kwarto. Narito na naman ako. Sa isang hawla na kung saan ako mismo ang namiling ikulong ang aking sarili.Bakit ba hindi pa ako namamatay? Ano pa ba ang ganap ko sa mundo? Ano pa bang kalupitan ang kailangan kong danasin bago Niya mapagpasyahang ba
Aviona’s POV“Kain lang nang kain, iha.” Natapos nang gamutin at balutin ng benda ni Manang Eba ang aking sugat. Kaagad niya akong pinakain nang matapos. Nagpresinta akong kumain nang mag-isa ngunit nagpumilit siyang subuan ako. Ang katwiran niya ay hindi raw ako makakakain nang maayos dahil sa aking sugat. “Lagi kitang hinihintay na bumaba upang mabantayan ka naming kumain. Ang kaso naman ay madalang ka lamang na lumabas sa kwarto mong ito.” Muli siyang sumalok ng pagkain gamit ang kutsara saka isinubo sa akin. Nilunok ko muna ang pagkain sa aking bibig bago nagsalita. “Pasensya na po kayo. Hindi po kasi ako sanay na humarap sa mga tao,” pag-amin ko.“Naiintindihan ko naman. Ang sa akin lang, kung may problema ka, magsabi ka sa amin. At kung wala man kaming maibigay na adbays, kahit papaano naman ay may napagsabihan ka. May nakinig sa iyo. Tulad nga ng napanood ko sa tibi, malaking gaan sa pakiramdam ang paglalabas at pagsas
Stavros’ POV“Mr. Bienvenelo, ready na po ang lahat. Kayo na lamang po ang hinihintay sa board room,” ani Dominic pagkapasok sa aking opisina.Sa narinig ay tumalima na ako at tumayo. Isinuot ko ang aking coat at saka hinigpitan ang aking necktie.Si Dominic naman ay nakatayo lamang sa harapan ng aking mesa, hinihintay akong makapag-ayos.Nang makuntento ako ay lumakad na ako palabas ng aking opisina.Nanatiling nakabuntot si Dominic sa akin.“Do I have any appointment after this?” This was a hell week. Kung hindi ako uma-attend ng mga meetings ay natatambakan naman ako ng mga papel na nangangailangan ng final review at pirma ko. Minsan ay kumikirot na ang ulo ko sa dami nang kailangang gawin. May ipinapatayo na kasing bagong hotel sa katabing syudad. Kaya ganoon na lamang kaabala ang lahat ng em
Stavros’ POVI had my fingers crossed. I was sitting on the bench outside the emergency room. I also stood up from time to time to peak at the door of the ER, expecting that the door would open anytime soon.Masyado akong nag-aalala sa kalagayan ni Aviona. Masyadong madami ang nawalang dugo sa kaniya. I still hoped that she’s going to be fine.Ako lang mag-isa ang sumama sa ospital. Gusto mang sumama ni Manang Eba ay sinabihan ko siyang maiwan na muna upang maghanda ng gagamitin ni Aviona habang naririto pa siya sa ospital. Mamaya rin ay susunod na iyon.Naagaw ng aking atensyon ang pagtunog ng aking cellphone. Hindi ko ito pinansin noong una. Wala na sana akong balak pang sagutin ito. Ngunit muli itong tumunog.Napipilitan kong kinuha sa aking bulsa ang cellphone at saka iyon sinagot. “What?”“H
Stavros’ POV The silence was deafening. I was here, sitting in the corner, away from my wife.It had been an hour since Aviona was transferred in this private room.She was there, lying and sleeping soundly on the hospital bed. Her face was serene. She looked so peaceful. You wouldn’t think that she was going through something hard, something deep.Napalingon ako sa pinto nang marinig kong may kumatok dito. Maya-maya pa ay dahan-dahan itong bumukas. Pumasok mula roon si Manang Eba.“Ser Stabros…” bati niya saka bahagyang yumukod.Tinanguan ko siya at saka itinuro ang bedside table.Hindi siya agad na kumilos. Tumingin ito sa kinahihigaan ni Aviona. Tinitigan niya ito. Ilang sandali lamang ay nasaksihan ko kung paano niya pasimpleng pinunasan ang ilalim ng kaniyang mga mata.&n