Stavros’ POV
“Tata Pedro… tama na po.”
Para akong binuhusan ng malamig ng tubig sa aking narinig. Para akong nagising mula sa isang bangungot.
What the fuck just happened to me? When did I ever forced a woman to have sex with me?
Lalo akong natauhan nang makita ko ang kaawa-awang itsura ni Aviona. Sira na ang suot niyang t-shirt kaya nakalantad na ang kaniyang dibdib na tanging bra lamang ang nagkukubli. Nakababa na rin hanggang sa kaniyang binti ang kaniyang pajama.
Nang dumako ang aking mga mata sa kaniyang mukha ay gusto ko nang suntukin ang aking sarili. Punong-puno ng takot ang kaniyang mga mata. Basang-basa ng luha ang kaniyang mukha. At paulit-ulit niyang sinasamsabit ang mga katagang, “Tama na po.”
Kaagad akong tumayo at kumuha ng roba. Bumalik ako at isinuot sa kaniya ito.
“Ayaw ko na po… Ayaw ko na po. Maawa po kayo,” hagulgol niya.
Fuck you, Stavros! Gago ka ngang talaga!
I cupped Aviona’s face. “Ssshh. Hindi kita sasaktan.”
Umiling siya ng ilang ulit habang nakatingin sa mga mata ko. “T-tama na po, Tata. Bugbugin niyo na lang po ako. ‘Wag lang po ‘yong ganito.” Lalo siyang pumalahaw ng iyak.
Shit!
I used my hands to tuck her hair behind her ears. I looked at her eyes intently while wiping her tears using my thumbs. “Ssshh, Aviona. I’m sorry. I’m sorry. Hindi ko alam ang ginawa ko. Patawarin mo ako,” mahinang alo ko sa kaniya.
Muli siyang umiling. “‘Wag n-niyo po a-akong s-saktan.” Suminghot siya.
“No. I would not hurt you again. I’m really sorry, Avi.” I pulled her closer to me for a hug. “Hush now, please?”
Ramdam ko pa rin ang panginginig niya,
Ang gago mo, Stavros! You’re sick!
Paulit-ulit lang siya ng sinasambit habang humihikbi.
I didn’t allow her to pull away from the hug. Instead, I hugged her tighter while caressing her hair. Ito lang ang alam ko upang makahingi ng paumanhin sa kaniya.
Hindi ko alam kung gaano kaming katagal sa posisyon na iyon.
Bigla na lamang siyang tumigil sa pagsasalita. Ngunit naroon pa rin ang kaniyang mumunting mga hikbi.
Nang yumuko ako para tingnan ang kaniyang mukha ay nakapikit na ang kaniyang mga mata.
She must be exhausted.
I pulled away from the hug. But I was still holding her. I helped her to lay down the bed. I covered her body with my blanket.
I kneeled on the floor. Muli siyang humikbi. Marahil ay napapanaginipan niya na naman ang masamang nangyari. “Ssshh. I’m really sorry. I didn’t mean to hurt you,” bulong ko sa kaniya habang sinusuklay ang kaniyang buhok.
Ilang minuto pa bago siya tumigil sa paghikbi. Napalitan iyon nang malalalim na mga paghinga.
Nang masiguro kong mahimbing na ang kaniyang tulog ay saka ako tumayo mula sa pagkakaluhod at nagtungo sa aking working table. Umupo ako at sumandal sa aking swivel chair.
Napapisil ako sa aking noo. Hindi pa rin ako makapaniwala sa nagawa ko kay Aviona. At ang natuklasan ko sa kaniya. That already explained her weird acts.
Ngunit bakit walang nakalagay sa medical records niya tungkol sa kaniyang trauma? At bakit walang nabanggit si Mrs. Sarrosa tungkol dito?
Did that mean that they don’t know anything about her condition? But why did Mrs. Sarrosa act like that after our wedding?
If I was right, and based on Avionna’s reactions, she experienced sexual abuse before. Then who was her perpetrator?
I grabbed my phone and dialled Anthony’s number.
“What the hell is your problem, Bienvenelo?” asik niya na halatang kakagising lamang.
“Do you know where and what is the name of the orphanage where Aviona came from?” diretsong tanong ko. Wala akong pakialam kung naistorbo ko ang kaniyang tulog.
Narinig ko ang kaluskos ng kaniyang paggalaw. Bumangon ata. “Why? Is that the reason why you disturbed my sleep? Hindi ba pwedeng ipagpabukas iyan? Alas dos na ng madaling araw oh,” groggy niyang sagot.
Napapikit ako nang mariin sa kadaldalan ng lalaking ito. “Just answer my damn question. Do you know where and what’s the name of the orphanage where Aviona came from?”
“Hindi ko alam, bro. Hindi na iyon nasaklaw ng research ko about kay Aviona dahil legally adopted naman siya ng mga Sarrosa. May nangyari ba? Parang kanina lang, hindi ka masaway sa pakikipaglan—”
Ibinaba ko na ang tawag. Wala rin namang kwenta ang sagot niya sa tanong ko.
Agad kong tinawagan ang taong alam kong makakatulong sa akin ngayon. “Denillon.”
“Oh, Stavros. Ang aga ng pangungumusta mo ah?” antok na sagot niya.
“I need your help on something,” seryosong saad ko.
Tumikhim ito. “You know that my service is not free.”
Tsk. Mukhang pera talaga ang gago. “I’ll pay you triple.”
Humalakhak ito. “Iyan ang gusto ko sayo Bienvenelo eh. Galante. Ano bang ipapagawa mo?”
“Find the orphanage where my wife came from.”
“Gago?” Natahimik ito sandali. “Kailan ka pa ikinasal?”
“Just three weeks ago. Her name is Aviona Sarrosa. She was adopted by Roberto and Rosita Sarrosa. But I don’t know what’s the name of the orphanage. And look if there is someone who's named Tata Pedro in that orphanage,” I instructed.
“Woah. Anong meron sa Tata Pedro na ‘yan? Bakit parang ang sangsang ng pangalan niya?” komento niya.
“Malaki ang atraso niyan sa asawa ko,” gigil na sagot ko.
“Copy. I’ll contact you as soon as I find out about it.”
Walang ingay kong inilapag ang aking cellphone sa mesa. Napatingin ako kay Aviona. Katulad noong nakatulog siya sa kotse ko, ang payapa ng kaniyang mukha. Hindi mo aakalain na ang maamo niyang mukha ay may pinagdaanang madilim na pangyayari.
“SER! SER STABROS!”
Nagising ako dahil sa sunod-sunod na malalakas na katok at sigaw ng isang katulong.
Agad akong tumayo. Ngunit bago ko buksan ang pinto ay binalingan ko muna ng tingin ang kinahihigaan ni Aviona. Wala na siya roon.
“What happened? Why are you shouting?” kunot-noong tanong ko kay Magda.
Natataranta ito at hindi mapakali. “Kasi ser… Si Ma’am Aviona ho—”
“Where is she?!”
“Na-nasa kusina po, sir,” kagat-labi niyang sagot.
Hindi ko alam ngunit kakaibang kaba ang sumipa sa aking puso. Tinabig ko si Magda at patakbong pumunta sa kusina.
Parang akong naitulos sa aking kinatatayuan nang makita ko si Aviona.
Nakahandusay siya sa sahig, walang malay, at duguan ang kaniyang palapulsuhan.
Aviona’s POVSa mundong aking ginagalawan ngayon, maaari akong maihalintulad sa isang may sinding kandila. Unti-unting natutunaw at nauubos. Hindi alam kung gaano katagal ngunit siguradong nauubusan na ng oras.Alam kong lahat ng buhay, bagay at pangyayari sa mundo ay may katapusan. Kalabisan na ba kung hihilingin ko sa Maylikha na tapusin na ang aking paglalakbay?Dahil para saan pa ang pagpapatuloy? Gayong bago pa ako magsimula ay may pumigil na sa akin na tuklasin ang kabutihan at kagandahan ng mundo.Pagod kong iminulat ang aking mga mata. Agad na bumungad sa akin ang magarang kisame ng aking kwarto. Narito na naman ako. Sa isang hawla na kung saan ako mismo ang namiling ikulong ang aking sarili.Bakit ba hindi pa ako namamatay? Ano pa ba ang ganap ko sa mundo? Ano pa bang kalupitan ang kailangan kong danasin bago Niya mapagpasyahang ba
Aviona’s POV“Kain lang nang kain, iha.” Natapos nang gamutin at balutin ng benda ni Manang Eba ang aking sugat. Kaagad niya akong pinakain nang matapos. Nagpresinta akong kumain nang mag-isa ngunit nagpumilit siyang subuan ako. Ang katwiran niya ay hindi raw ako makakakain nang maayos dahil sa aking sugat. “Lagi kitang hinihintay na bumaba upang mabantayan ka naming kumain. Ang kaso naman ay madalang ka lamang na lumabas sa kwarto mong ito.” Muli siyang sumalok ng pagkain gamit ang kutsara saka isinubo sa akin. Nilunok ko muna ang pagkain sa aking bibig bago nagsalita. “Pasensya na po kayo. Hindi po kasi ako sanay na humarap sa mga tao,” pag-amin ko.“Naiintindihan ko naman. Ang sa akin lang, kung may problema ka, magsabi ka sa amin. At kung wala man kaming maibigay na adbays, kahit papaano naman ay may napagsabihan ka. May nakinig sa iyo. Tulad nga ng napanood ko sa tibi, malaking gaan sa pakiramdam ang paglalabas at pagsas
Stavros’ POV“Mr. Bienvenelo, ready na po ang lahat. Kayo na lamang po ang hinihintay sa board room,” ani Dominic pagkapasok sa aking opisina.Sa narinig ay tumalima na ako at tumayo. Isinuot ko ang aking coat at saka hinigpitan ang aking necktie.Si Dominic naman ay nakatayo lamang sa harapan ng aking mesa, hinihintay akong makapag-ayos.Nang makuntento ako ay lumakad na ako palabas ng aking opisina.Nanatiling nakabuntot si Dominic sa akin.“Do I have any appointment after this?” This was a hell week. Kung hindi ako uma-attend ng mga meetings ay natatambakan naman ako ng mga papel na nangangailangan ng final review at pirma ko. Minsan ay kumikirot na ang ulo ko sa dami nang kailangang gawin. May ipinapatayo na kasing bagong hotel sa katabing syudad. Kaya ganoon na lamang kaabala ang lahat ng em
Stavros’ POVI had my fingers crossed. I was sitting on the bench outside the emergency room. I also stood up from time to time to peak at the door of the ER, expecting that the door would open anytime soon.Masyado akong nag-aalala sa kalagayan ni Aviona. Masyadong madami ang nawalang dugo sa kaniya. I still hoped that she’s going to be fine.Ako lang mag-isa ang sumama sa ospital. Gusto mang sumama ni Manang Eba ay sinabihan ko siyang maiwan na muna upang maghanda ng gagamitin ni Aviona habang naririto pa siya sa ospital. Mamaya rin ay susunod na iyon.Naagaw ng aking atensyon ang pagtunog ng aking cellphone. Hindi ko ito pinansin noong una. Wala na sana akong balak pang sagutin ito. Ngunit muli itong tumunog.Napipilitan kong kinuha sa aking bulsa ang cellphone at saka iyon sinagot. “What?”“H
Stavros’ POV The silence was deafening. I was here, sitting in the corner, away from my wife.It had been an hour since Aviona was transferred in this private room.She was there, lying and sleeping soundly on the hospital bed. Her face was serene. She looked so peaceful. You wouldn’t think that she was going through something hard, something deep.Napalingon ako sa pinto nang marinig kong may kumatok dito. Maya-maya pa ay dahan-dahan itong bumukas. Pumasok mula roon si Manang Eba.“Ser Stabros…” bati niya saka bahagyang yumukod.Tinanguan ko siya at saka itinuro ang bedside table.Hindi siya agad na kumilos. Tumingin ito sa kinahihigaan ni Aviona. Tinitigan niya ito. Ilang sandali lamang ay nasaksihan ko kung paano niya pasimpleng pinunasan ang ilalim ng kaniyang mga mata.&n
Aviona’s POV“Nagpakasal sila. At sa huli ay nagkaroon sila ng mga anak. Namuhay silang magkasama at masayang-masaya.” Isinara ni Sister Janet ang librong hawak niya. “At d’yan nagtatapos ang kwento natin para sa araw na ito.”Ang ganda ng kwento! Kwento iyon ng isang prinsesang naligaw at napahamak sa isang syudad tapos ay iniligtas ng isang ordinaryong lalaki. Nahulog iyong lalaki sa prinsesa kaya’t ginawa niya ang lahat para mapasagot ang prinsesa kahit na pinahirapan siya ng amang hari nito.“Oh, nariyan na pala ang Tata Pedro niyo!” nakangiting sabi ni Sister Janet na nakatingin sa aming likuran.Napukaw ang atensyon ko dahil sa sinabi ni Sister Janet. Agad kaming napalingon at nakita namin si Tata Pedro na may hawak-hawak na mga supot ng tsokolate.“Tata Pedro!” excited namin
Aviona’s POV“Nako kung nakita mo lang ang reaksyon ni Ser Stabros noong dumating siyang hindi pa namin nabubuksan ang pinto ng banyo mo. Para siyang magbubuga ng apoy anumang oras. At noong hindi niya kayang buksan iyong pinto sa pagtadyak, nagpakuha siya ng bareta kay Jessa. Sinira niya kaya ang pinto ng banyo mo para lang mailigtas ka,” masiglang kwento ni Manang Eba na may kasama pang mga aksyon.Lihim akong napabuntong-hininga.“At saka kung nag-alala kami ng mga kasambahay nang makita namin ang kalagayan mo noon, mas grabeng pag-aalala ang naramdaman ni Ser Stabros para sayo,” naging malumanay ang boses na dugtong niya.Tipid ko siyang nginitian. Hindi ko magawang maniwala sa kaniyang ikinuwento. Napakaimposibleng mag-alala si Stavros sa akin ng ganoon. Sa hinuha ko ay sinosobrahan lamang ni Manang Eba ang kaniyan
Stavros’ POV Tahimik naming binabaybay ang daan pauwi.Aviona just got discharged a while ago. She had been staying there for three days exactly. Actually, she could already go home a day after the day she was brought in the hospital. But I asked Dr. Cruz to let her stay for another two days to check if her wound was truly fine.Walang umiimik sa aming tatlo. Kami lamang nila Manang Eba at Aviona sa loob ng sasakyan. Ako ang nagmamaneho habang nasa likuran naman silang dalawa.Napatingin ako sa front mirror para tingnan si Aviona. Nahuli ko siyang nakatingin sa akin ngunit agad niyang ibinaling sa may bintana ang kaniyang mga mata nang mahuli ko siya.Napangiti ako sa kaniyang reaksyon.I could say that something about us had improved.Hindi na kasi siya nagwawala sa tuwing nakikita niya ako. Hindi