KABANATA 6 I PILLOW TALK

Tinanong niya kung ano ang gustong kainin ni Sean noong hapong iyon, pero ang sabi lang nito ay sopas ang gusto nitong kainin, kaya napagpasiyahan niyang magluto ng sopas. 

Hindi rin siya pinayagan ni Sean na bumalik sa trabaho, kaya pinupunan niya ang kan’yang pagkabagot sa pamamagitan ng paggawa ng kahit ano. Pero, noong nanonood siya ng drama sa telebisyon, muling napuno ang screen ng balita tungkol kina Sean at Evelyn, kaya pinatay niya ang screen habang pinipigilan ng kaniyang mga mata ang pagluha.

Naiinis siya sa tuwing nanonood siya ng telebisyon, kaya nagpasya siyang huwag buksan ang dalawampu’t siyam na pulgadang telebisyon hanggang gabi. Matapos maluto ang chicken soup, biglang narinig niya ang tunog ng pagbukas ng pinto. 

Hindi nagtagal, lumabas si Sean mula sa sala. Ngumiti ito sa kaniya na suot-suot pa niya ang apron niyang pink. 

“Naaamoy ko ito mula sa parking lot,” panunukso ni Sean. 

Natawa si Via dahil napakalayo ng parking lot sa unit nila, imposibleng maamoy ito hanggang sa basement.

“Magpalit ka na, maghahain ako ng hapunan.” 

Hinalikan ni Sean ang pisngi niya bago pumunta sa kwarto niya. Nang makitang nawala sa paningin ang likod ni Sean, bumagsak ang mga luha ni Via sa mesa. Mabilis niya itong pinunasan, natatakot na baka mahuli siyang umiiyak ng lalaki ng walang dahilan. Makalipas ang labinlimang minuto, bumalik si Sean sa hapag-kainan kung saan nakahain na ang hapunan. Sobrang fresh ng hitsura nito dahil katatapos lang nitong maligo, basang-basa at magulo ang itim na buhok. 

Nilapitan siya nito na hanggang ngayon ay nakatitig pa sa lalaki ang mga mata niyang puno nang paghanga.

“Palagi mo talagang alam kung ano ang gusto kong kainin tuwing gabi,” sabi ni Sean habang tinitikman ang kaniyang niluto. 

Napangiti lang siya nang bahagya habang nasasarapan din sa kan’yang niluto.

“Okay na ba ang pakiramdam mo?”

Nilagay ni Sean ang likod ng kan’yang kamay sa noo niya para tingnan kung mainit pa siya, nang maramdaman na normal ang kaniyang temperatura ay inalis na nito ang kamay niya. 

“Much better than yesterday I guess,” pagsisinungaling na sagot niya sa lalaki dahil minsan ay naduduwal pa rin siya at nananakit ang kasukasuan. 

Tahimik na kumain muli ang dalawa, tanging tunog lang ng mga kutsara’t tinidor ang naririnig nila na nagbabanggaan sa mga plato.

 ….. 

Marahang hinalikan ni Sean ang noo niya. Ibinaba nito ang bigat sa kanya at humiga habang ang isang braso ay nakapulupot pa rin sa kan’yang katawan na para bang ayaw nitong kumawala sa kaniya.

“Sinamahan ko si Daren sa bakery na nirekomenda niya kahapon at nakalimutan kong magdala ng tinapay para sa iyo. Sa susunod, sabay na tayo riyan,” sabi ni Sean na nagsisimula nang inaantok.

“Ayos lang iyon. Pupunta na lang tayo kapag puwede na at may oras ka na,” pagod niyang sagot din. 

“Gusto mo pa bang pautangin kita ng pera para itayo ang pangarap mong panaderya?” 

Para bang tumalon sa tuwa ang puso niya dahil naalala ni Sean ang pangarap niyang magkaroon ng sariling panaderya. Madalas nilang pag-usapan ang tungkol rito. Siguro alam din nito kung ano ang disenyo na laging gusto niya para sa bakery niya.

“No need. Gusto ko pang magtrabaho sa Luna Star at hayaang matupad ang pangarap na iyon pagkatapos kong magretiro.” 

“Wala namang masama kung buksan mo ang panaderya na iyon habang kasama mo ako sa pagtatrabaho,” mungkahi muli ni Sean na tinanggihan naman niya nang walang pagdadalawang isip. 

“Labis akong nagpapasalamat na naalala mo ang aking pangarap ngunit pakiramdam ko ay mali ang humiram ng pera sa iyo. Malaki na ang naitulong mo ngayon sa akin.”

Naunawaan niya na ang kanilang relasyon ay walang iba kundi isang transaksyon sa negosyo. Ayaw niyang tulungan siya ni Sean dahil sa takot na isipin ni Sean na kasama niya ito para lang sa materyal na bagay. Ayaw rin niyang isipin ng lalaki na kaya pumayag siya sa relasyon nila ay para huthutan lang ang lalaki. 

Ang maliit na pabor sa una ay naging malaki na. Kahit kalahati ng mga gastusin sa pagpapagamot noong nabubuhay pa ang kan’yang ina ay tumulong din si Sean. Hindi na niya kailangang ipaalala na hindi normal ang kanilang relasyon.

“Okay, basta sabihan mo ako kung gusto mo na talagang magtayo ng sarili mong panaderya.”

Dahil sa ayaw nang pahabain pa ang usapan, tumango nalang siya sa lalaki na tila sumasang-ayon pero sa kabaliktaran.

“Ano ang logo ng iyong panaderya? May naisip ka na ba?” tanong ni Sean. 

“Isang pares ng kalapati,” confident na sagot niya. Nagsalubong ang kilay ni Sean dahil sa hindi pangkaraniwang sagot niya.

“Bakit kalapati?” 

“Ewan ko, gusto ko lang iyong pilosopiya na ang mga kalapati ay may isang kasosyo habang buhay. Bread love ang gusto kong ipangalan sa bakery shop ko.” 

Napatawa nang mahina si Sean sa pangalan ng panaderya. 

“Spread Love’s play into Bread Love doesn’t make sense.”

“Pero gusto kong marinig ito. Subukan mo lang sabihin ang Bread Love, nakakaakit sa tenga, di ba?”

Mariing sabi niya. Isang halik ang dumapo sa kan’yang mapupulang labi. 

“Okay, okay. I believe, Bread Love ...” natatawang sambit ni Sean habang muling nagnanakaw ng halik sa kaniyang labi at nagpaubaya naman siya.

……

Lalong lumakas ang balita tungkol sa engagement ni Sean, pero hindi naglakas-loob na magtanong siya tungkol sa balita.

Takot siyang magtanong kay Sean at sa sagot nito dahil makakasakit lamang ito sa puso niya. Sa opisina, cafeteria at maging sa corridor ng hotel ay hindi na napigilan ang tsismis tungkol sa kasal nina Sean at Evelyn. 

Tila hindi pinalampas ng lahat ang balitang pinaniniwalaan nila na para sa kaniya ay hindi lubos na totoo. 

“Pansin kong ang tamlay niyo. Anong nangyari?” tanong ni Kezia habang papunta sila sa receptionist para iabot ang daily checklist. 

“Hindi naman. I’m just tired of working on the monthly report,” sagot niya na may manipis na ngiti sa mga labi, tinatakpan ang pusong nababagabag. 

“Kung gusto mong magsalita, makikinig ako.” 

Napangiti siya nang makita ang pag-aalala ni Kezia sa kaniya. Napahinto ang mga hakbang niya nang makita niya si Sean at ang iba pang Executive group na dumaan sa harapan nila. 

Mukhang abala siya sa pakikipag-usap kay Daren na naglalakad sa tabi. Sandaling nagtama ang kanilang mga mata, ngunit tulad ng dati ay mabilis na umiwas si Sean.

Para bang hindi siya nito kilala. Parang biglang kumurot ang puso niya dahil ang Sean Reviano sa umaga ay hindi niya Sean Reviano sa gabi. 

Kabaligtaran ang ugali nito na para bang may dalawang personalidad. Sa araw, si Sean ay estranghero sa kaniya habang sa gabi ay parang linta naman ito kung makapulupot sa kaniya. 

“Tingnan mo kung paano magkamayaw ang mga babae sa boss natin,” bulong ni Kezia sabay turo kay Sean.  

Tumukhim siya at sumagot, “Perpekto siya. Mahirap kalimutan ang lalaking ganyan.” 

“Tama,” sagot ni Kezia sabay buntong-hininga, 

“Napakasuwerte ng babaeng papakasalan siya.” Napatango siya sa sinabi ng kaibigan— ang swerte talaga ng babaeng iyon. Kung sino man siya ay ginantimpalaan siya ng isang pinakaperpektong tao sa mundo.

Loving, caring, knowing to satisfy women in bed kahit may puso siyang kasing lamig ng yelo pero hindi madaling ikumpara o kalimutan si Sean Reviano.

Na-i-imagine niya kung ang puso ng lalaki ay kasing init ng mga baga. Llahat ng babae ay maaaring matunaw sa kan’yang paanan.

 ……

Nakita niya ang pagdating ni Sean sakay ng foyer. Tahimik siyang naghintay sa sofa nang makapasok ito sa silid. Saglit na nagsalubong ang mga kilay ni Sean para hanapin siya na hindi gaya ng dati na naghihintay sa dining room. 

“Anong problema?” nag-aalalang tanong ni Sean na papalapit sa kaniya. 

Umiling si Via habang nagbibigay ng isang matamlay na ngiti sa kan’yang mga labi, hindi tulad ng nakagawian na perpekto at malawak nang makita ang pagdating nito. 

“Naisip ko lang.” 

“Tungkol saan?” Huminga siya nang malalim at dahan-dahan. 

“Tungkol sa atin.” 

Ngayon, mukha naman ni Sean ang naguguluhan. 

“Anong problema natin?” Naninikip ang lalamunan niya sa sasabihin. 

“Kalat na kalat sa hotel ang tsismis tungkol sa engagement mo sa isang babae, pati media ay pinag-uusapan kayo. Ayaw mo bang magpaliwanag sa akin?” Nakatitig ang mga mata niya kay Sean na puno ng pagtataka. Nang marinig ang sinabi niya ay biglang nawala ang emosyon nito. Para bang na-blanko ang mukha ni Sean.

“Wala ka nang pakialam doon,” sabi ni Sean, tila ba nadurog ang puso ni Via dahil sa sinabi ng lalaki. Ramdam na ramdam ni Via ang pagbitak ng dibdib niya, medyo napapikit siya dahil sa matinding sakit. 

Ito ang kinatatakutan niya palagi. Sabi nito na wala siyang pakialam? Paano iyon? Paanong hindi siya mangingialam, eh may relasyon sila? Talagang nararapat lang na tanungin niya ang kahahantungan ng kanilang relasyon.

Hindi kaya’y habang-buhay siyang pananatilihin ni Sean bilang kabit? Hindi. Tumanggi siya na tawaging kabit. Mas mabuting tawagin siyang isang lihim na babae. 

“May karapatan akong malaman kung saan ako lulugar kapag may ibang babae na sa relasyong ito,” mahinang sabi niya habang malungkot na nakayuko ang mukha. Sinadya niyang itago ang mukha sa takot na makita ni Sean ang nasaktang ekspresyon niya. 

“Mag-focus ka na lang sa career mo. Huwag makinig sa fake news. Ayokong pag-usapan iyon ngayon. Punong-puno ng ibang mga bagay ang isip ko. Kailangan ko ring bumalik sa bahay ng mga magulang ko bukas at pagkabalik ko rito ay mag-uusap ulit tayo.” 

Walang sabi-sabi at pagkatapos noon ay iniwan siya ni Sean na nakatulala pa rin sa sofa. Sa tunog ng pagsara ng pinto ay napagtanto niya na wala na si Sean sa kanya. 

Iniwan niya ang kan’yang sarili sa labas ng apartment sa halip na pumunta sa kan’yang karaniwang silid sa tuwing may pagtatalo sila. Ang mga magagandang mata niya ay napuno ng luha pagkatapos umalis ng lalaki. Pinilit niya talagang pigilin ang pagbagsak ng kaniyang luha. Ngayon ay mas nakaramdam siya ng kalungkutan kaysa dati na kasama ang lalaki.