KABANATA 11| BAKIT

Na-delayed ang pag-uwi niya sa Maynila dahil sa proyektong ibinigay sa kan’ya ng kan’yang ama.

Noong una, naiinis siya dahil matagal siyang mamalagi sa Bicol at Masbate. Pero sa kabutihang palad, nandiyan naman si Evelyn na laging sinasamahan siya kapag nakaramdam siya ng pagkabagot buong araw habang nakatitig lang sa screen ng computer.

“Ayaw mo bang sumabay sa aking mag-dinner?” tanong ni Evelyn na naglalakad sa tabi niya. Ninanamnam nila ang hangin, naroon sila sa park na hindi kalayuan sa bahay niya. 

“Hindi ba’t lagi nating ginagawa iyan tuwing gabi?” tanong niya pabalik nang maaala ang kanilang daily dinner routine. Kung hindi ito gala event, ay yayain sila ng kanilang mga magulang na lumabas para kumain nang magkasama. 

“Pero sabi mo ayaw mong lumabas ngayong gabi kaya kakain na lang tayo sa bahay mo,” patuloy na saad ni Evelyn.

“Hmmm…, pwede naman natin gawin iyon sa susunod. Saan mo gustong pumunta?” tanong niya sa dalaga. 

“Bahala ka na. Ang importante, magkasama tayong dalawa. Masyado kang abala kaya bihira kang umuwi, hindi mo ba ako namimiss?” tuksong tanong ni Evelyn habang tumatawid sila ng kalsada. Agad na inalalayan niya ang dalaga dahil hindi ito masyadong magaling tumawid. 

“Busy ka rin sa photo shoot, ‘di ba? Kaya huwag mo akong sisihin sa pagiging busy ko,” depensa ni Sean. Pareho silang naglalakad patungo sa apartment nang matagpuan ni Sean ang dalawang paparazzi na nagtatago sa isang pulang SUV.

“May paparazzi na sumusunod,” sabi niya habang nakanguso sa camera na nakatutok sa kanila. Si Evelyn ay mukhang walang pakialam at nag-pose, pinulupot nito ang kamay sa mga bisig niya kaya napakunot ang noo niya. 

“Anong ginagawa mo?” naguguluhang tanong niya sa babae.

“Hayaan mo na sila, naka-duty lang sila. Isa akong sikat na model, gusto nilang malaman kung sino ang kasama ko ngayon. Magpanggap na lang tayo na wala ang mga taong iyon.” Aalis na sana siya sa pagkakahawak ni Evelyn pero lalo nitong hinigpitan ang hawak sa mga bisig niya. 

“Kapag binitawan mo ang kamay ko, mapapahiya ako. Hindi nakakatawang balita ang isang Evelyn na tinanggihan ng isang lalaki sa gitna ng kalsada. Maaari nitong masira ang aking reputasyon. Just play the role, at hayaan mo silang mapagod sa kakakuha ng camera. Magsasawa rin ang mga ‘yan,” bulong ni Evelyn na may ngiti sa labi na parang walang nangyari. Bumuntong hininga si Sean at binigyan siya ng isang matamis na ngiti.

“Tara, gutom na gutom na ako,” angal ni Evelyn habang nagtatalon-talon na parang bata, hila-hila siya nito paakyat sa apartment. 

Kakapasok lang nilang dalawa sa apartment nang maalala ni Sean na nakalimutan niyang buksan ang isa pa niyang cell phone. Mahigit isang linggo na niyang hindi makontak si Via.

“Magpapalit muna ako bago tayo lumabas,” sabi niya at iginiya si Evelyn para maupo sa sofa.

Kinuha niya ang teleponong mahigit isang linggong niyang hindi nahahawakan. Saglit siyang natigilan nang mapatitig sa patay na screen nito. Nagdadalawang isip siya kung tatawagan ba si Via o hindi na. Napagpasiyahan niyang binitawan na lamang ito at ibinalik ang telepono sa mesa bago naglakad patungo sa kan’yang silid para magpalit.

Nang bumalik si Sean sa sala pagkatapos magpalit ng damit ay nakita niyang namumutla si Evelyn. Kinakagat niya pa ang kan’yang mga kuko na tila hindi mapakali.

“Anong problema? Okay lang ba?” naguguluhang tanong niya sa dalaga.

Maayos naman ito kanina ah. Nagulat si Evelyn ng marinig ang boses niya. Ang mga mata nito ay nanlaki nang makitang nakatayo siya sa likuran nito. Mukhang malalim ang iniisip nito at hindi man lang napansin ang presensya niya. 

“Ah… Kasi… Uhmm… siguro dahil hindi pa ako kumakain simula tanghali, medyo sumakit na ang tiyan ko. Gutom lang ito,” sabi ni Evelyn sa medyo nanginginig na boses. 

Naningkit ang mga mata niya. Tiningnan niya ng masama si Evelyn. 

“Dapat kanina mo pa sinabi iyan Eve. Mapapagalitan ako ni Auntie kung uuwi kang may sakit at gutom,” nag-aalalang saad niya. 

Agad niyang inilabas si Evelyn sa apartment, ngunit nakita niya sa gilid ng mata niya na para bang lumipat sa orihinal na pwesto ang kaniyang telepono. Para bang may gumalaw nito. Hindi na lang niya pinansin iyon at nagmamadaling lumabas.

 ……

 Sa wakas natapos na ang trabaho niya sa Masbate at halos isang buwan na ang nakalipas mula noong umalis siya sa Maynila at Luna Star. 

Hindi niya pa rin pinapabayaan ang Luna Star sa katunayan ay kahit malayo siya roon ay nagtatrabaho pa rin siya, tutal nandiyan naman si Daren na humahawak ng lahat nang hindi siya nakikialam.

Pag-apak na apak pa lang sa airport ay mabilis siyang pumunta sa apartment. Hindi gaanong maayos ang biyahe niya pauwi, siksikan ang mga kotse sa kalsada dahil under construction iyon. 

Hindi na siya makapaghintay kaya naiinis siya. Paulit-ulit niyang minumura at sinabihan ang pribadong driver na pakibilisin, kahit na malinaw na imposible. 

Bago pa man tuluyang huminto ang sasakyan ay nagmamadaling lumabas si Sean. Dali-dali siyang humakbang at sumakay sa elevator nang hindi lumilingon gaya ng nakagawian para salubungin ang doorman. 

Pagdating sa harap ng apartment, binuksan ni Sean ang lock gamit ang sarili niyang susi.

Papalapit na ang gabi. Sa oras na ito ay nagluluto ng pagkain si Via. Dapat ay tinawagan niya muna si Via, para handa na itong i-welcome siya pauwi. 

Huminto ang mga hakbang ni Sean sa foyer ng makitang madilim at malamig ang apartment. Wala nang ni isa na gamit ang nasa loob kaya napanganga ang kaniyang bibig.

Maging ang aircon at lahat ng ilaw na dapat ay bukas ay tila hindi nagamit buong araw. Isa-isa niyang binuksan ang mga lamp. Nang bumukas ang ilaw, as usual ganoon pa rin ang lahat sa apartment.

Maayos kahit medyo maalikabok. Nagsalubong ang kan’yang mga kilay sa pagkalito, bumibilis ang tibok ng kan’yang puso. 

Nanatili siyang kalmado, umaasang binibisita lang ni Via ang isang kaibigan. 

“Via?” tawag niya kahit alam niyang walang sasagot.

 ”Via?” tawag niya pabalik sa kwarto. Madilim din sa hallaway at hagdan kaya hindi nakatiis si Sean at binuksan ang ilaw.

Walang laman din ang kwarto, maayos na nakaayos ang mga kumot at unan gaya ng dati, ngunit ang kakaiba lang ay ang dressing room at mesa. Walang laman nang anumang skin care products ni Via na kadalasang nakalagay doon. 

Nagmamadaling pumasok si Sean. Sinuri niya ang lahat ng mga aparador at ang kan’yang puso ay nawasak nang makitang wala ni isang tela ang nakasabit doon. Maging ang dalawang malalaking maleta ni Via ay wala sa closet. 

“Calm down self. Huwag kang mag-panic, baka may pinuntahan lang siya,” bulong niya sa kaniyang sarili habang inilalabas ang cellphone niya.

‘The number you have dialed is now attended. Please try your call later.’ 

Sagot ng operator sa kabilang linya.

Pabalik-balik siyang naglalakad iniisip kung nasaan si Via, ngunit nablangko ang isip niya nang mapagtantong hindi niya kilala ang mga taong pinakamalapit sa babae. 

Ang alam lang niya ay may sakit ang mommy ni Via pero kamamatay lang noon, unfortunately at the time na nasa Japan siya kaya hindi siya nakadalo sa libing nito. Pagkatapos noon, wala na siyang naalalang pumunta sa sementeryo tuwing imbitahan siya nito.

Gulong-gulo ang isip niya ngunit sinubukan pa rin niyang kontakin si Daren na baka nasa Luna Star pa sa ngayon.

“Oh, ngayon mo lang naalala na may kaibigan ka at tinawagan mo pa ako?” birong bungad ni Daren nang makonekta ang telepono.

“Hindi ako nakikipagbiruan, kailangan ko ng tulong mo,” angil ni Sean, na nagtaas ng boses. Nang marinig ang bahagyang gulat sa boses niya, inangat ni Daren ang kan’yang ulo.

“Ano ito? May masama bang nangyari?” 

“Siguro oo o maaaring hindi,” hindi malinaw na sagot ni Sean. 

Hindi niya alam kung paano i-categorize ang sitwasyon. 

“Maaari mo bang hilingin sa QC division na makipagusap sa akin si Viania Harper?” 

Naririnig ni Sean ang malalim na pag-iisip ni Daren kung bakit niya tinatanong ang isa sa mga empleyado. 

“Anong meron sa babaeng iyon?” Rinig niya ang tunog ng upuan na hudyat na aalis na si Daren, at bumukas din ang pinto. 

Ang kan’yang matalik na kaibigan ay malamang pumasok sa silid kung saan naroroon ang opisina ng empleyado. 

“Sandali lang, tatawagan ulit kita,” sabi ni Daren na ikinainis niya kaya naputol ang komunikasyon.

Napahilamos siya sa kaniyang mukha gamit ang dalawang kamay, pabalik-balik pa rin ang lakad niya at hindi mapakali. Nanlilisik ang kan’yang mga mata sa silid kung saan wala nang bakas ng presensya ni Via. 

Lalo na ang dressing table, kung saan madalas siyang nakaupo bago matulog, at madalas niyang tinutukso mula sa likuran. Isang beses lang nag ring ang phone niya ay agad na sinagot niya ito.

“Geez Sean, ginulat mo ako.” 

Walang paligoy-ligoy pa, agad na nagtanong siya.

“Sabi ni Hadley nag-resign na raw ito three weeks ago,” sagot ni Daren na ikinagulat niya at hindi makapaniwala sa sinabi ng kaibigan. 

“Ano? Paki-ulit ng sinabi mo?” hindi makapaniwalang tanong niya sa binata. Sobrang lungkot ng boses niya at para bang may suntok na tumama sa dibdib niya. 

“Nag-resign na ang babaeng hinahanap mo, Sean,” nalilitong ulit ni Daren. 

“Ano bang meron sa kanya, ha?”

Pilit na pinipigilan ni Sean ang sarili para magsalita at umupo sa gilid ng kama habang nakayuko ang mga balikat. Nawawala siya sa kaniyang sarili. 

Dahan dahan siyang tumikhim at sinagot ang kaibigan na naghihintay sa kabilang linya. 

“Wala, pasensiya na sa abala,” sagot niya at pinatay ang linya nang hindi binigyan ng pagkakataong sumagot si Daren. 

Ang sakit na nararamdaman ni Sean ay unti-unting napalitan ng galit, hinagis niya ang teleponong hawak-hawak niya hanggang sa nagtama ito sa dingding. 

Namumula ang kan’yang mga mata dahil sa emosyong nararamdaman, maging ang kan’yang mga kamay ay nakakuyom sa inis. 

Hindi niya namamalayan na pinagsusuntok niya ang pinto ng kwarto hanggang sa masira ito.

“Bakit…?” tanong ni Sean sa madilim na boses.

“Bakit?!” sigaw niya sabay hampas sa pader.

Sobrang sakit ng puso niya at hindi niya alam ang dahilan. Akala niya ay okay sila. Imposible namang dahil iyon sa maliit at walang basehang argumento nila noong huli silang magkita. Napakakitid naman ng isip ni Via kung ganoon. 

“Bakit Via? Bakit..?!!” sigaw niya habang pinaghahagis ang mga gamit sa silid na mahigit tatlong linggong hindi na nagagamit.