Kabanata 3

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Tila huminto ang pag-ikot ng mundo ko.

Tama ba ang narinig ko? Arrex's...son? May anak sila?

Natutop ko ang aking bibig. Nanginginig, muli akong napaatras ng isang beses at umiling. This can't be true. 

"You looked so stunned, hindi mo ba kami papapasukin?" nakangising pagtataas niya ng kilay, animo'y natutuwa sa nakikitang reaksyon sa mukha ko. 

Hindi ako gumalaw. Halos lukot na ang envelope sa higpit ng pagkakahawak ko roon. Gustuhin ko mang patuluyin sila pero tila nanigas na ang mga paa ko sa sobrang pagkabigla sa mga nangyayari. Magkahalong gulat, pangamba...at pagkabigo ang nararamdaman ko ngayon. 

"Well, hindi kita masisisi." Bumuntong-hininga siya. Binalik niya sa stroller ang bata at muli akong hinarap. "It's been years. Arrex and I used to be so madly in love with each other. He used to be mine...not until his marriage came." Mula sa pagkakangisi ay rumehistro ang pait at sakit sa mga mata niya, tila inaalala ang nakaraan. 

Napayuko ako. Hindi alam kung paano haharapin ang bigat ng mga salitang binitiwan niya. 

"Kasal na kayo nang malaman kong buntis pala ako sa anak namin. I wanted so badly to tell him but I couldn't. I love him so much that I don't want to ruin his marriage life. At kapalit no'n ang pagtatago ko mula sa kaniya," pagpapatuloy niya.

My lips parted. Slowly, the truth dawned on me. Kasabay ng pangingilid ng luha ko ang pagbigat ang paghinga ko. May anak sila ni Arrex... Guilt washed over me. Parte ako ng dahilan kung bakit kinailangan niyang itago ang anak nila.

"God knows how much I suffered giving birth and raising our son alone. Pagod na akong magtago, and I think it's already time to regain my position. I'm his first love and probably his greatest love after all," she said mercilessly. 

I couldn't look at her. Hindi ako makapagsalita. Nanatili akong nakayuko, pinipigilan ang pag iyak. Pagod na ako at wala akong karapatan dahil sinasabi ng konsensya ko na tama ang lahat ng sinasabi niya. 

"Iyan ba ang divorce agreement? Napirmahan mo na?" Sa tanong niya'y, laglag-pangang nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Nakaturo siya sa hawak kong envelope at bumalik na ang mapanuyang ngisi sa kaniyang labi.

Alam niya ang tungkol sa divorce? Paano? 

"P-paano mo–" hindi ko magawang kumpletuhin ang tanong, napasinghap ako. 

"Well, nakausap ko na kanina si Chairman Lyverigo at si Arrex. Alam na nila ang tungkol kay Alex at pinapunta ako ni Arrex dito para siguraduhing pipirmahan mo ang papel na 'yan," aniya, naglalaro ang ngiti sa labi. 

I froze. Nag-usap na sila? At... alam din ni Chairman? Imposible. 

"You're lying," iling ko, ayaw tanggapin ang sinabi niya. 

"Why would I? Arrex and Chairman Lyverigo are in Germany right now. You can check if you want," aniya, nakataas ang mga kilay. "Two years naman na kayong nagsama ni Arrex, Kleer. Sapat na iyon. Alam kong mahal na mahal pa rin ako ni Arrex, and with our son, we can live happily. You're just one of the antagonists in our story. Just sign it and leave us alone, " giit niya, may diin ang bigkas sa bawat salita.

Nabitawan ko ang envelope. Pakiramdam ko ay huminto ang paghinga ko. Parang pinupukpok ang puso ko dahilan upang mag-unahan sa pagtulo ang pangahas kong mga luha. Nanginginig ang buong katawan ko. Humawak ako sa pintuan para hindi ako matumba. 

Kung nananaginip lang ako, gisingin niyo na ako, pakiusap. 

May sasabihin pa sana siya pero hindi na niya natuloy dahil bigla kong sinara ang pintuan. Kabastusan man pero wala na akong ibang iniisip kundi ang humagulgol para mabawasan ang sakit. Ang sakit-sakit na. 

Nakatakip ang dalawang kamay sa bibig, sumandal ako sa pintuan at lumuluhang napaluhod. Sinabi niya pang babalik siya bukas bago ko narinig ang papaalis na yabag ng paa niya at ng gulong ng stroller. Pumikit ako ng mariin at mas lalo pang bumuhos ang mga luha. Ang daming tanong sa isip ko. Pakiramdam ko ay hinagisan ako ng bomba at sunod-sunod ang pagputok no'n. Parang sasabog na rin ang utak ko sa mga nangyayari. Ang pagbubuntis ko. Ang Divorce. Arrex's hidden son. And me hindering his happiness. 

Humagulgol ako. Tila narinig iyon ni Manang Lelia kaya mula sa kusina ay mabilis siyang tumakbo papalapit sa akin. Tinatanong niya kung ano ang nangyari pero pagtangis lang ang naging sagot ko. 

Wala akong mahanap na sagot sa mga katanungan ko at isang solusyon lang ang naiisip ko. Tama si Jamaira. Isa lang akong kontrabida sa pag-iibigan nila. Siya lang ang mahal ni Arrex at kahit anong gawin ko, hindi niya ako mamahalin.

I should leave them alone.

With that thought, I ran towards my room, holding the envelope. Sumunod si Manang Lelia pero sinarado ko ang pinto kaya hindi siya nakapasok. Tinatawag niya pa ang pangalan ko at kumakatok sa pintuan pero inignora ko dahil isa lang ang pumapasok sa utak ko sa mga oras na ito. 

I should leave.

Kinuha ko ang maleta ko at nilagay ang iilang mga damit ko roon. Si Chairman ang bumili lahat ng mga alahas at cellphone ko kaya hindi ko iyon pinansin at iniwan sa tukador. Naghanap ako ng ballpen at nang may makita ay nilabas ko ang puting papel sa lukot na envelope. Ilang minuto pa akong umiiyak na nakatitig doon bago ako nakakuha ng lakas ng loob at pinirmahan iyon.

Tapos na. Pirmado na...maatutuwa na siguro si Arrex. 

Pilit kong pinalis ang mga luha kong ayaw pa rin huminto sa pag-agos. Huminga ako ng malalim at hatak-hatak ang maleta'ng lumabas sa kwarto.

"Ma'am Kleer, s-saan po kayo pupunta? Madilim po ang kalangitan, paniguradong uulan. Delikado po kung aalis kayo," anito, gulat at nag-aalala.

Pinilit kong lunukin ang bukol na bumara sa aking lalamunan upang maayos na makapagsalita. "P-pakisabi po kay Arrex, napirmahan ko na... Pakisabi rin po na patawad–" pumiyok ako kaya hindi ko na natuloy ang nais sabihin.

At... Malaya na siya.

Tumalikod na ako walang lingon-lingong tinahak ang tarangkahan ng mansion. Sinubukan pa akong pigilin at habulin ni Manang Lelia pero masyadong naging mabilis ang pagkilos ko. Mabilis akong naglakad palayo ng village, takot na baka mawala ang lakas ng loob kong magpatuloy. 

Kung totoo ang sinabi ni Jamaira na nakausap na niya chairman, wala na ring saysay pa kung pupuntahan ko pa siya. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Ang tanging alam ko lang ay kailangan ko nang magpakalayo-kayo sa mga Lyverigo. Pagod na pagod na akong umiyak. Mahal ko si Arrex pero sobrang sakit na. Gustuhin ko mang magalit pero wala akong karapatan. Ako ang may kasalanan kung bakit ko dinanas ito. Kung sana ay hindi ko pinairal ang puso ko at kung sana'y hindi ako pumayag sa kasal, baka hindi ako kinasusuklaman ni Arrex ngayon at hindi niya sana kailangang mawalay sa babaeng mahal niya at anak nila.

My tears flowed like waterfalls. Halos hindi na ako humihinga para pigilan iyon pero mas lalo lang akong naiyak nang biglang bumuhos ang ulan. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa. Napahinto ako sa paglalakad, patuloy ang paghikbi.

Sa nanlalabo kong mga mata, napansin ko ang isang kotse na mabilis na paparating. Naestatwa ako. Sa isang iglap, bumagal ang oras. Tanging naririnig ko lang ay ang tibok ng puso ko. 

Dito na ba matatapos ang lahat? 

Mahigpit kong hinawakan ang tiyan ko. Bago pa man ako makaisip ng gagawin, bumigat ang talukap ng mga mata ko at biglang dumilim ang paligid.

"Are you sure that she's fine? Bakit hindi pa rin siya nagigising?"

"Calm down, Mamita. Baka mamaya ay magising na rin siya."

Bahagyang malabo ang tunog. Hindi pamilyar ang mga boses. Ilang segundo pa ay bigla kong naramdam ang mainit na kamay na humawak sa aking kamay.

I forced my heavy-lidded eyes to open. Medyo masakit ang ulo ko. Nang tuluyan kong naimulat ang aking mga mata, una kong nakita ang puting makinis na kisame. Naningkit ang mga mata ko, nad-a-adjust sa liwanag. 

"She's awake," deklara ng isang boses ng lalaki. 

"Oh, finally! Thanks God!" boses ng isang babae. 

Inikot mo ang paningin ko upang tignan ang mga ito. Isang lalaking nakasuot ng lab gown ang nakapamulsang nakatayo sa gilid ko at nakatingin sa akin. Pagbaba ko ng tingin, isang elaganteng matandang babae ang nakahawak sa kaliwang kamay ko. Kumunot ang noo ko sa pagtataka, inaalala ang nangyari. 

Nasaan ako?

Kaagad anong napahawak sa tiyan ko nang maalala ang nangyari. My heart pounded.

"A-ang baby ko?" 

Pinilit kong tumayo pero nakaramdam ako ng pagkahilo. Mabilis na tumayo ang ginang at dinaluhan ako. 

"Huwag ka munang gumalaw. Your child is fine, huwag kang mag-aalala," nakangiting aniya, tinutulungan akong maupo.

Napabuga ako ng hangin dahil doon. It's a relief. Muling kumunot ang noo ko at kabado silang tinignang mabuti. Kahit may edad na ay bakas na bakas ang kagandahan ng ginang at sumisigaw ng karangyaan ang suot niyang mga alahas. At ang lalaki naman, tingin ko ay matanda lang ng ilang taon sa akin. May nakasabit na stethoscope sa kaniyang leeg. 

"S-sino ho kayo?" tanong ko, nag-aalinlangan. 

Nagkatinginan silang dalawa. Nakita kong tumango ang lalaki, binalik ng ginang ang tingin niya sa akin at kitang-kita ang pag-aalinlangan sa kaniyang mukha. 

"I don't want to make you shock but, I'm Helena Solarez and... I'm your grandmother."