Kabanata 2

Buong gabi, wala akong ginawa kundi umiyak. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Ngayong gusto ni Arrex ng divorce at sinabi niyang pinagsisisihan niya ang nangyari sa amin, mas lalo niyang hindi matatanggap ang magiging anak namin kapag nalaman niya ang tungkol dito. Iniisip ko pa lang na kamumuhian niya rin ang anak namin ay parang binibiyak na ang puso ko sa sakit.  

Magkabukod kami ng kwarto ni Arrex. Ayaw niya akong makasama sa iisang kwarto at ngayon lang ako natuwa sa bagay na iyon dahil hindi niya makikita ang pagtangis ko. Hawak ang tiyan ko, napatingin ako sa picture namin ni Mama na nakapatong sa lamesa sa gilid ng aking kama. Wala pang isang taon nang ikasal kami ni Arrex ay pumanaw siya. Galit din siya kay Mama dahil iniisip niyang totoo ang mga sinasabi ng mga maid noon kaya tanging ang chairman lang ang kasama kong magluksa kay Mama. 

Ang hindi alam ni Arrex, Hindi tinanggap ni Mama ang hacienda. Pumayag lang daw siyang ipakasal ako dahil malaki ang utang na loob namin kay Chairman at alam niya na ring may taning ang buhay niya kaya kung maikakasal ako ay hindi na ako maiiwang mag-isa sa buhay. Tinanggihan ko rin ang alok ni Chairman na bigyan ako ng share sa kumpanya. Tanging ang gusto ko lang ay makasama si Arrex. 

Kapag sinabi ko kaya sa kaniya ang bagay na iyon, magbago kaya ang desisyon niya? 

Mariin akong napapikit at umiling. Imposible. Sa tigas ng puso ni Arrex, kahit anong sabihin ko ay hindi na magbabago ang tingin niya sa akin. Isa lang akong hamak na bayaran... na sumira sa buhay niya.

Sa sobrang pagod sa pag iyak ay nakatulog ako. Katok sa pintuan ang gumising sa akin kinabukasan. It was Manang Lelia calling me for breakfast. Nanlalata akong bumangon. Pakiramdam ko ay lalagnatin ako. Mugtong-mugto ang mga mata ko kaya natagalan ako bago ako nakalabas ng kwarto.

Maagang pumapasok sa trabaho si Arrex kaya hindi na ako nagtaka nang pagkababa ko sa dining area ay nakaalis na siya. Bagsak-balikat akong naupo sa hapag. Wala man akong gana pero kailangan kong kumain para sa baby ko. Napagdesisyunan ko rin kagabi na pupuntahan ko si Chairman ngayon. Kakausapin ko siya. Ayokong gumawa ng desisyon nang hindi kinukompronta sa kaniya.

"Ma'am Kleer." Lumapit si Manang Lelia sa akin. "Binilin po ni Sir na huwag niyo raw po kalimutang pirmahan iyong pinapipirmahan niya. Matutuwa raw ho siya kung pag-uwi niya galing Germany ay pirmado na iyon."

Napalunok ako. Pumunta siyang Germany? 

"K-kailan daw po ang uwi niya?" tanong ko sa maliit na boses. Nanghihina talaga ang buo kong katawan.

Nagtaka ang mukha ni Manang Lelia. "Wala pong nabanggit, hindi niya po ba nasabi sa inyo?" 

Umiling ako at nagpilit ng ngiti. "Baka nakaligtaan lang po," pagsisinungaling ko.

Sa loob ng dalawang taong pagsasama namin, kahit kailan ay hindi nagsabi sa akin si Arrex ng mga plano niya. Literal na nagsasama lang kami sa iisang bubong at hanggang doon lang iyon. 

"Baka nga po, madaling araw din po kasi umalis. Nandoon po sa sala iyong envelope. Mukha po kayong matamlay, mas mabuti po sigurong mapahinga kayo pagkatapos, Ma'am," anito sa nag-aalalang boses. Tumango na lang ako at ngumiti. 

Si Manang Lelia lang ang kasambahay namin. Kasing edad lang niya si Mama. Sinabi ko sa kaniya dati na huwag na akong tawaging "Ma'am" pero utos daw iyon ni Chairman kaya kailangang sundin. Gusto ko ring tumulong sa gawaing bahay pero ayaw din niya akong payagan. 

Kung ano ang dahilan ng pagiging mabait masyado sa akin ni Chairman ay hindi ko rin alam. Minsan ko na siyang tinanong kung bakit sa dinami-rami ng babae ay ako pa ang pinakasal niya kay Arrex, ang sagot lang niya ay alam daw niyang mapapabuti si Arrex kapag sa akin kinasal at apo na rin naman daw ang turing niya sa akin kaya bakit hindi pa totohanin. 

Gustong-gusto ko nang makausap si Chairman kaya pinilit kong bilisan ang pagkain. Pagkatapos ay dali-dali akong naligo at nag-ayos. I'm confident that the Chairman won't despise his great-grandchild. Tuwing bumibisita siya rito ay lagi niyang kinakamusta ang pagsasama namin ni Arrex. Lagi kong sinasabing maayos kahit hindi naman. Noong minsan pang dumalaw siya, habang nagtatanghalian kami ay nabanggit niyang gusto na niya ng apo sa tuhod. Bakas ang pagkairita sa mukha ni Arrex noon, bigla niyang tinapos ang pagkain niya dahil nawalan daw siya ng gana. Natihimik si Chairman noon at sinabing kakausapin niya si Arrex. 

Si Chairman lang talaga ang dahilan kung bakit nakatagal si Arrex sa makasama ako sa loob ng dalawang taon. Isang tanikala para sa kaniya ang pagsasama namin kaya hindi na ako magtataka kung gusto na niya ng divorce... 

Nang matapos ako mag ayos ay bumaba na ako at dumiretso sa sala. I just wore a simple dress and flat shoes. Kaagad kong nakita ang envelope. I bit my lip and it took a second before I could swallow my bitterness and took it. 

Ipapakita ko iyon sa Chairman. Sigurado rin akong tututol siya roon pero gaya ng sabi ni Arrex kahit ang chairman ay wala na ring magagawa kaya kailangan ko lang ng payo ni Chairman. Alam ko ang pakiramdam ng lumaking walang ama at ayokong mangyari sa anak ko iyon. Baka magawaan pa ng paraan na hindi matuloy ang divorce...baka kaya pang lumambot ng puso ni Arrex. 

May parte pa rin sa akin na umaasang baka pwede pa akong mahalin ni Arrex— o kahit ang anak na lang namin. Pero tuluyang gumuho ang pag-asa ko nang pagbukas ko ng pintuan...bumungad doon ang isang pamilyar na babae na may hawak na stroller sa kaniyang tabi. 

Nalaglag ang panga ko at bahagyang napaatras. May malawak na ngisi sa kaniyang labi. Nakasuot siya ng kulay pulang turtle neck bodycon dress na nagpatingkad sa makinis niyang balat. Naka-bun ang buhok niya kaya kitang-kita ang perpektong hugis ng mukha niya. Taon na rin ang lumipas, pero hindi ako maaaring magkamali sa pagkakakilanlan niya... 

Bakit siya nandito? 

"Kleer, right? I'm Jamaira Lee," pakilala niya sa malambing ngunit malamig na boses.  

Siya nga, tama ako. 

Para akong napako sa kinatatayuan ko. "I'm pretty sure that you know me." Naglahad siya ng kamay, ang ngisi niya ay nanunuya. 

Napalunok ako at naikuyom ko ang mga kamao ko para pigilan ang panginginig ng mga kamay ko. In front of me was Jamaira Lee... Arrex's greatest love. Bukambibig ni Arrex ang pangalan niya kaya hinding-hindi ko siya makakalimutan. Tandang-tanda ko pa rin kung paano niya sinampal nang malakas si Arrex at tinapos ang lahat sa kanila noong araw na i-announce ni Chairman ang kasal. 

"A-anong sadya mo?" tanong ko nang makabawi sa pagkabigla.

Mas lalong lumawak ang ngisi niya, halos abot-tainga. "Oh! About that, wait," aniya, sabay bukas ng takip ng stroller. Kumunot ang noo ko nang makita ko ang isang batang lalaki na binuhat niya mula roon. Sa tingin ko'y nasa dalawa o tatlong taong gulang lamang ito.

Biglang gumapang ang kaba sa sistema ko, parang hinigpitan ang dibdib ko. Isang kutob ang naramdaman ko. 

Don't tell me... 

"This is Alex..." Hinarap niya sa akin ang bata, ang mga mata nito'y inosente at walang muwang.

"Arrex's son."