Napabuga ako ng hangin nang tuluyan akong nakalabas ng opisina ni Arrex. Ngayon ko lang napagtanto na kanina ko pa pala pigil ang aking hininga. Handa na sana akong umalis pero iilang hakbang pa lang ang nagagawa ko nang makita ko si Jamaira. Naglalakad siya papalapit at sa iba nakatingin habang may bitbit na branded box ng cake. She was dressed impeccably as always. Katatapos ko lang kay Arrex, siya naman ngayon? Pero hindi katulad kanina, wala akong maramdamang kaba kundi iritasyon lang. Nagtagpo ang mga mata namin at hindi ko napigilang mapangisi. Kitang-kita ko ang gulat sa kanyang mukha, halatang hindi niya inasahang makita ako rito.The last time I saw her, she was arguing with that man outside the coffee shop. Her face was twisted in fear, her voice barely steady. But now, she looked composed—too composed—as if she wasn’t hiding a thing. She was a master of façade, wearing her confidence like armor.Hindi ko na sana siya pag-aaksayahan ng oras, ngunit bago ko pa magawa ang is
Pagkalabas ko ng lobby, my car was already waiting for me. Tumunog ang aking cellphone. It was Angela again, sending me the address of her brother’s firm and his name. I replied with a confirmation and quickly slid into the backseat, nodding at my driver to get going."Dito po tayo, Manong," utos ko habang pinapakita ang address na naka-flash sa screen ng aking cellphone. Ilang minuto lang ay narating na namin ang address na ibinigay ni Angela. The building was an old but well-kept structure, tucked away in a quiet part of the city. Napansin ko agad ang discreet na signage na may nakalagay na "MTR Private Investigations."I straightened my posture as the car stopped in front of the entrance.“Ma’am, nandito na po tayo,” sabi ng driver."Salamat po, pakihintay na lang po ako sa parking lot."I stepped out, clutching my bag tighter. This is it. Time to get some answers.Pagpasok ko sa loob ng building, I was greeted by the receptionist, with a polite smile on her face. “Good afternoon,
Pilit kong pinakalma ang sarili habang tumatakbo ang kotse pa-opisina. My thoughts were spinning, and the weight of everything I had learned felt like a storm brewing inside me. Napakamanloloko ni Jamaira! Tumintindi pa lalo ang nararamdaman kong poot para sa kaniya. Pinikit ko ang mga mata ko, trying to steady my breathing. Jamaira had lied to him, and not just lied– she had manipulated him to the point na ipinaniwala niyang may anak sila. At ako, tinatago ang totoong anak ni Arrex. This was bigger than I could’ve ever imagined, and one wrong move could put us all in danger. Pagbukas ng pinto ng opisina ko, halos ibagsak ko ang sarili sa swivel chair. Nanginginig pa ang mga kamay kong hinawakan ang mga dokumentong nilapag ko sa mesa, tila biglang lumamig ang paligid kahit tirik ang araw sa labas. Sumasakit ang sintido ko sa bigat ng mga iniisip. Kailangan kong pag-isipan nang mabuti ang bawat galaw ko. One wrong move, and this could all spiral out of control.Ibinagsak ko ang l
Buo na ang desisyon ko. I knew it was a gamble, but I couldn’t just sit idly by while Jamaira manipulated Arrex further. Kailangan ko siyang iligtas sa sarili niyang bulag na pagmamahal para sa babaeng iyon. The first step was simple, get closer to Arrex. The rest? Bahala na. But I knew one thing for sure, hindi ako papayag na hindi mabunyag at maparusahan si Jamaira.Madalim na ang kalangitan nang makauwi ako sa mansion. Sinabi ni Manang Edna na masyadong napagod ang maglola kaya nakatulog na si Rovie at si Mamita naman ay binabantayan ito. Dumiretso na ako sa kwarto namin ni Rovie at nakitang mahimbing na nga ang kaniyang pagtulog. Sa tabi niya ay si Mamita na may hawak na libro. Kaagad siyang ngumiti nang makita ako at maingat na umalis sa kama. Binaba ko ang mga gamit ko at kaagad ding ngumiti upang maisantabi muna ang ibang iniisip. "Good evening, Mamita. Maagang nakatulog si Rovie?" tanong ko pagkatapos bumeso. "Nag-enjoy siya masyado sa pag-p-paint kaya napagod at mabilis
It's Arrex.Nilingon ako ni Mamita at Rovie. Tinago ko ang pagkagulat sa isang ngiti at minuwestra ang cellphone ko para ipaalam na may kakausapin lang ako sabay labas ng kwarto. I walked to the staircase far from Rovie's bed and Mamita.The silence from the other line only made my chest tighten. Paano niya nakuha ang number ko? At bakit siya napatawag? Humugot ako ng malalim na hininga para isantabi ang mga tanong sa aking isipan. "What do you want?" I asked, keeping my voice as steady as I could."Let’s talk about your business proposal," he replied smoothly, kasing lamig pa rin ng yelo ang boses. "Schedule a meeting at 2 PM."I gasped softly. Tinignan ko ang oras sa cellphone ko. It was already 1:47 PM! I hadn’t expected this, especially not today when Rovie is sick.Kakausap lang namin kahapon tungkol sa business proposal, a? Bakit? Is he going to reject the proposal now? Kumabog ang dibdib ko sa naisip. Sana hindi.Sandali akong natahimik para mag-isip ng magandang isasagot. Ni
The MeetingPagkatapos ko pag-isipan nang mabuti ang dapat kong gawin bumalik ako sa kwarto ni Rovie. Kakausapin ko si Mamita, I had no choice but to prepare for the meeting later. Hindi ko maiwasang mapaisip, how could he be so mean and cold to me? Samantalang kay Jamaira napakalambot niya na nagagawa na siya nitong lokohin. Naabutan ko si Mamita na hinahaplos ang buhok ni Rovie na nakatulog na ulit. A soft smile on her face and I felt a little relieved. I walked over and stand beside her."Mamita," panimula ko, mahina lang para hindi maistorbo sa pagtulog si Rovie."Ano 'yon, apo? Sino ang tumawag?"Nagdadalawang isip pa ako pero sa huli ay napabuntong-hininga na lang. "Si Arrex po, he scheduled a meeting at 6 pm later," I started, trying to keep my voice calm, though I could feel my heart racing. "If I don't attend, it will be over. The proposal will be rejected."Mamita turned to me, her eyes filled with wisdom and understanding. She sighed deeply, as if contemplating what I ha
Halos hindi ako makahinga sa bigat ng tanong niya. Napalunok ako, pilit na pinipigilan ang kaba sa dibdib ko."I adjusted the time already but you're still late? Gano'n ba talaga kahalaga sa'yo ang love life mo para ma-late ng almost 40 minutes?" may bahid na panunuya at panghuhusgang aniya.I gasped.Bakit ba iniisip niya na love life ang pinagkakaabalahan ko? For pete's sake, it's her daughter! Sabagay wala nga pala siyang alam. I silently calmed myself. Hindi ako pwedeng makipagtalo sa kaniya. Useless din naman. I set aside my frustrations. Kailangan kong tapusin na agad itong meeting nang makauwi na ako kay Rovie.Observing his looks, masasabi kong medyo tinamaan na siya ng alak.Hindi ito ang unang pagkakataon na nakita ko siyang ganito. Noon pa man, mabilis na siyang malasing. Pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit siya uminom gayong may meetin
Kleer Ronnilaine's POVMainit na luha ang dumaloy sa aking pisngi habang titig na titig sa pregnancy test na hawak ko. Dalawang guhit na pula ang lumabas doon. Ibig sabihin... Buntis ako.Tila nanlambot ang mga tuhod ko. Napahawak ako sa sink ng bathroom para masuportahan ang aking balanse. Naging madalas ang pagkahilo at pagsusuka ko sa mga nagdaang araw kaya naghinala na ako at ngayong kumpirmado na ay hindi ko alam kung ano ang dapat na maramdaman. Gusto kong matuwa at magdiwang pero natatakot ako sa magiging reaksyon ni Arrex. Sa oras na malaman niya ang tungkol dito...paniguradong hindi siya matutuwa.Dalawang taon na kaming kasal ni Arrex at kahit na isang beses, hindi siya nakalimot na ipaalala sa akin na hindi niya ako mahal at sa papel lang kami mag-asawa. Iba ang mahal niya at isa lang akong hamak na bayaran para sa kaniya."Ma'am Kleer?" boses iyon ni Manang Lelia na sinundan ng katok sa pintuan. "Nakahanda na po ang hapunan. Nakauwi na rin po si Sir. Hinihintay niya kayo s
Halos hindi ako makahinga sa bigat ng tanong niya. Napalunok ako, pilit na pinipigilan ang kaba sa dibdib ko."I adjusted the time already but you're still late? Gano'n ba talaga kahalaga sa'yo ang love life mo para ma-late ng almost 40 minutes?" may bahid na panunuya at panghuhusgang aniya.I gasped.Bakit ba iniisip niya na love life ang pinagkakaabalahan ko? For pete's sake, it's her daughter! Sabagay wala nga pala siyang alam. I silently calmed myself. Hindi ako pwedeng makipagtalo sa kaniya. Useless din naman. I set aside my frustrations. Kailangan kong tapusin na agad itong meeting nang makauwi na ako kay Rovie.Observing his looks, masasabi kong medyo tinamaan na siya ng alak.Hindi ito ang unang pagkakataon na nakita ko siyang ganito. Noon pa man, mabilis na siyang malasing. Pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit siya uminom gayong may meetin
The MeetingPagkatapos ko pag-isipan nang mabuti ang dapat kong gawin bumalik ako sa kwarto ni Rovie. Kakausapin ko si Mamita, I had no choice but to prepare for the meeting later. Hindi ko maiwasang mapaisip, how could he be so mean and cold to me? Samantalang kay Jamaira napakalambot niya na nagagawa na siya nitong lokohin. Naabutan ko si Mamita na hinahaplos ang buhok ni Rovie na nakatulog na ulit. A soft smile on her face and I felt a little relieved. I walked over and stand beside her."Mamita," panimula ko, mahina lang para hindi maistorbo sa pagtulog si Rovie."Ano 'yon, apo? Sino ang tumawag?"Nagdadalawang isip pa ako pero sa huli ay napabuntong-hininga na lang. "Si Arrex po, he scheduled a meeting at 6 pm later," I started, trying to keep my voice calm, though I could feel my heart racing. "If I don't attend, it will be over. The proposal will be rejected."Mamita turned to me, her eyes filled with wisdom and understanding. She sighed deeply, as if contemplating what I ha
It's Arrex.Nilingon ako ni Mamita at Rovie. Tinago ko ang pagkagulat sa isang ngiti at minuwestra ang cellphone ko para ipaalam na may kakausapin lang ako sabay labas ng kwarto. I walked to the staircase far from Rovie's bed and Mamita.The silence from the other line only made my chest tighten. Paano niya nakuha ang number ko? At bakit siya napatawag? Humugot ako ng malalim na hininga para isantabi ang mga tanong sa aking isipan. "What do you want?" I asked, keeping my voice as steady as I could."Let’s talk about your business proposal," he replied smoothly, kasing lamig pa rin ng yelo ang boses. "Schedule a meeting at 2 PM."I gasped softly. Tinignan ko ang oras sa cellphone ko. It was already 1:47 PM! I hadn’t expected this, especially not today when Rovie is sick.Kakausap lang namin kahapon tungkol sa business proposal, a? Bakit? Is he going to reject the proposal now? Kumabog ang dibdib ko sa naisip. Sana hindi.Sandali akong natahimik para mag-isip ng magandang isasagot. Ni
Buo na ang desisyon ko. I knew it was a gamble, but I couldn’t just sit idly by while Jamaira manipulated Arrex further. Kailangan ko siyang iligtas sa sarili niyang bulag na pagmamahal para sa babaeng iyon. The first step was simple, get closer to Arrex. The rest? Bahala na. But I knew one thing for sure, hindi ako papayag na hindi mabunyag at maparusahan si Jamaira.Madalim na ang kalangitan nang makauwi ako sa mansion. Sinabi ni Manang Edna na masyadong napagod ang maglola kaya nakatulog na si Rovie at si Mamita naman ay binabantayan ito. Dumiretso na ako sa kwarto namin ni Rovie at nakitang mahimbing na nga ang kaniyang pagtulog. Sa tabi niya ay si Mamita na may hawak na libro. Kaagad siyang ngumiti nang makita ako at maingat na umalis sa kama. Binaba ko ang mga gamit ko at kaagad ding ngumiti upang maisantabi muna ang ibang iniisip. "Good evening, Mamita. Maagang nakatulog si Rovie?" tanong ko pagkatapos bumeso. "Nag-enjoy siya masyado sa pag-p-paint kaya napagod at mabilis
Pilit kong pinakalma ang sarili habang tumatakbo ang kotse pa-opisina. My thoughts were spinning, and the weight of everything I had learned felt like a storm brewing inside me. Napakamanloloko ni Jamaira! Tumintindi pa lalo ang nararamdaman kong poot para sa kaniya. Pinikit ko ang mga mata ko, trying to steady my breathing. Jamaira had lied to him, and not just lied– she had manipulated him to the point na ipinaniwala niyang may anak sila. At ako, tinatago ang totoong anak ni Arrex. This was bigger than I could’ve ever imagined, and one wrong move could put us all in danger. Pagbukas ng pinto ng opisina ko, halos ibagsak ko ang sarili sa swivel chair. Nanginginig pa ang mga kamay kong hinawakan ang mga dokumentong nilapag ko sa mesa, tila biglang lumamig ang paligid kahit tirik ang araw sa labas. Sumasakit ang sintido ko sa bigat ng mga iniisip. Kailangan kong pag-isipan nang mabuti ang bawat galaw ko. One wrong move, and this could all spiral out of control.Ibinagsak ko ang l
Pagkalabas ko ng lobby, my car was already waiting for me. Tumunog ang aking cellphone. It was Angela again, sending me the address of her brother’s firm and his name. I replied with a confirmation and quickly slid into the backseat, nodding at my driver to get going."Dito po tayo, Manong," utos ko habang pinapakita ang address na naka-flash sa screen ng aking cellphone. Ilang minuto lang ay narating na namin ang address na ibinigay ni Angela. The building was an old but well-kept structure, tucked away in a quiet part of the city. Napansin ko agad ang discreet na signage na may nakalagay na "MTR Private Investigations."I straightened my posture as the car stopped in front of the entrance.“Ma’am, nandito na po tayo,” sabi ng driver."Salamat po, pakihintay na lang po ako sa parking lot."I stepped out, clutching my bag tighter. This is it. Time to get some answers.Pagpasok ko sa loob ng building, I was greeted by the receptionist, with a polite smile on her face. “Good afternoon,
Napabuga ako ng hangin nang tuluyan akong nakalabas ng opisina ni Arrex. Ngayon ko lang napagtanto na kanina ko pa pala pigil ang aking hininga. Handa na sana akong umalis pero iilang hakbang pa lang ang nagagawa ko nang makita ko si Jamaira. Naglalakad siya papalapit at sa iba nakatingin habang may bitbit na branded box ng cake. She was dressed impeccably as always. Katatapos ko lang kay Arrex, siya naman ngayon? Pero hindi katulad kanina, wala akong maramdamang kaba kundi iritasyon lang. Nagtagpo ang mga mata namin at hindi ko napigilang mapangisi. Kitang-kita ko ang gulat sa kanyang mukha, halatang hindi niya inasahang makita ako rito.The last time I saw her, she was arguing with that man outside the coffee shop. Her face was twisted in fear, her voice barely steady. But now, she looked composed—too composed—as if she wasn’t hiding a thing. She was a master of façade, wearing her confidence like armor.Hindi ko na sana siya pag-aaksayahan ng oras, ngunit bago ko pa magawa ang is
Nang bumukas ang elevator, halos tumakbo ako papasok. I clicked the ground floor button with trembling hands, trying to calm myself down. Ang mga mata ko ay nakatutok lang sa oras na mabilis na lumilipas. 9:32 a.m. Inabot ko ang cellphone ko na nasa bag at agad akong tumawag kay Angela. “Good morning, Ma’am Kleer! Bakit po?” tanong niya sa kabilang linya. “Angela, pa-prepare ng sasakyan, please. I need to get to Lyverigo in 15 minutes,” utos ko habang humihinga ng malalim.“Yes, Ma’am. Right away!”Paglabas ko ng elevator, naroon na ang sasakyan. Mabilis akong sumakay at nagbigay ng utos sa aking driver. Hindi pa ako marunong mag-drive kaya si Mamita ang nagbigay sa akin ng personal na driver. Habang nasa biyahe at tumatakbo ang oras, iniisip ko ang lahat ng posibleng scenario sa meeting na magaganap. I'm mentally prepared but I'm not sure emotionally. Kahapon ko lang pinadala ang invitation at hindi ko inaasahang papaunlakan kaagad ni Arrex 'yon. Pagdating ko sa entrance ng Lyve
Lumilipad pa rin ang aking isipan hanggang sa pagbalik namin sa office. Masyadong abala ang isip ko sa mga tanong na walang sagot, ni hindi ko tuloy maintindihan ang ibang sinasabi ni Matthew. Pagdating namin sa entrance ng hotel, humarap sa akin si Matthew, may ngiti sa labi niya. “Mauuna na ako, may family gathering kami mamayang gabi kaya need mag-ayos. Sure ka bang ayos ka lang?"Pilitan akong ngumiti. “Naman. Just... work stuff, I guess.”Naningkit ang mga mata niya, halatang hindi kumbinsido sa sagot ko. “Work stuff, huh? Well, if you ever want to talk about it, nandito lang ako, okay?”Tumango ako, pero ramdam ko ang kaunting guilt. Matthew has always been there for me, noong naging close kami, lagi ako humihingi ng advice sa kaniya. Alam niya rin naman ang kwento namin ni Arrex, pero sa ngayon, hindi ko siya puwedeng idamay sa gulong ito. “I appreciate it, Matt. Don't worry, magsasabi ako kapag may problema ako. Sige na't mauna ka na," sabi ko, medyo mas matatag na ang boses k