เมื่อหัวใจใกล้กัน When hearts align

เวลา 10.00 น.

ณ สุสานแห่งหนึ่ง

ฟึ่บ!! ช่อดอกลิลลี่สีขาวถูกวางไว้ที่หน้าหลุมศพอย่างบรรจง โดยฝีมือของหญิงสาวในชุดเดรสตัวยาวสีขาวคนหนึ่ง

“เป็นยังไงบ้างคะแม่?” ฉันเอ่ยปากถามผู้เป็นแม่ผ่านรูปที่ติดอยู่หน้าป้ายสุสาน

“…”

“วันนี้รินณ์มาเยี่ยมคนเดียวนะ น้าเรย์อยู่ต่างประเทศเลยมาด้วยไม่ได้น่ะค่ะ”

“…”

“ช่วงนี้รินณ์ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของรินณ์ แม่อวยพรให้รินณ์ทำได้ดีด้วยนะ อ่า…แค่คิดว่าจะต้องกลับไปเรียนอีกก็เหนื่อยแล้วอ่ะ”

“…”

“เฮ้อออ! แม่ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงรินณ์นะ รินณ์ใช้ชีวิตได้ดีอย่างที่แม่สอนมาโดยตลอดเลยค่ะ เพราะงั้น…แม่ไม่ต้องกังวลอะไรเลย พักผ่อนให้สบายก็พอ รินณ์…คิดถึงแม่อยู่เสมอเลยนะคะ”

รู้มั้ยว่าอะไรที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉัน? สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉันคือ…ความเงียบที่ฉันได้รับเป็นคำตอบหลังจากถามคำถามออกไปไงล่ะ ไม่ว่าจะถามออกไปอีกสักกี่คำถาม ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบที่ได้มาก็คงจะเป็นเพียงแค่ความเงียบอีกตามเคย

อืม…ห้าปีแล้วสินะ ห้าปีแล้วที่ฉันเป็นฝ่ายตื๊อแม่คนเดียวอยู่แบบนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ ก็ไม่เคยชินสักทีเลยแฮะ

ณ ป้ายรอรถ

หลังจากเยี่ยมแม่เสร็จแล้วฉันก็เดินออกมารอรถที่ป้ายรอรถใกล้สุสาน ฉันเรียกรถไปได้ราวๆเกือบสิบนาทีแล้วแต่ก็ยังไม่มาสักที

ตืดๆๆ ระหว่างที่นั่งรอเสียงมือถือฉันก็ดังขึ้นมา

‘น้าเรย์’ เมื่อเห็นรายชื่ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอว่าเป็นสายจากน้าเรย์น้าสาวของฉันเอง ฉันก็รีบกดรับสายโดยทันที

“ค่ะน้าเรย์”

[รินณ์ เยี่ยมแม่เสร็จรึยัง?]

“เสร็จแล้วค่ะ นี่รินณ์ก็กำลังจะกลับแล้วค่ะ”

[แล้วกลับยังไงล่ะ?]

“รินณ์เรียกรถไว้แล้วค่ะ”

[น้าขอโทษนะที่วันนี้ไม่ได้ไปด้วย ถ้าไม่ติดงานน้าคงบินกลับไปเยี่ยมแม่เราด้วยแล้ว]

“ไม่เป็นไรค่ะน้าเรย์ รินณ์เข้าใจ แม่เองก็คงจะเข้าใจด้วยเหมือนกันค่ะ”

[เอาเถอะ ไว้เดี๋ยวกลับไปแล้วน้าจะไปเยี่ยมนะ]

“ค่ะน้าเรย์ โอ๊ะ! รถมาถึงแล้วค่ะน้าเรย์ เดี๋ยวรินณ์ขึ้นรถก่อนนะคะ”

เอี๊ยดดด!! ระหว่างที่ยืนคุยกับน้าเรย์ได้แปบนึง จู่ๆก็มีรถยนต์สีเทาคันหนึ่งมาจอดอยู่ใกล้ๆกับป้ายรอรถ ซึ่งรถคันนั้นมีลักษณะคล้ายกับรายละเอียดที่ระบุไว้ในแอพเรียกรถเลย

รถคันสีเทา ป้ายทะเบียน กข123

ใช่แล้วล่ะคันนี้ไม่ผิดแน่ๆ

ตึกๆๆ! เมื่อมั่นใจแล้วฉันก็รีบเดินตรงไปที่ประตูหลังของรถคันนั้นที่จอดรออยู่ไม่ไกลมาก ระหว่างนั้นก็คุยกับน้าเรย์ไปด้วย

[อ้อ! แล้วก็…น้าส่งของไปให้รินณ์ด้วย วันนี้น่าจะถึง อย่าลืมดูล่ะ]

“ของเหรอคะ?”

กึก!! ฉันกำลังจะเปิดประตูหลังเข้าไป แต่กลับต้องแปลกใจจนชะงักขึ้นมา เพราะเบาะหลังมีของวางอยู่เต็มไปหมดจนไม่เหลือที่ว่างให้ฉันได้นั่งเลย

แอ๊ดดด!! เพราะงั้นฉันเลยตัดสินใจเดินวนมาที่หน้ารถ แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างๆคนขับแทน

“ออกรถได้เลยค่ะ” ฉันพูดกับคนขับรถ ขณะที่มือข้างหนึ่งยื่นไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเอง ส่วนอีกข้างก็ยังถือสายคุยกับน้าเรย์ไม่ห่าง

“ครับ” สิ้นเสียงตอบรับของคนขับรถ ฉันก็รู้สึกได้ถึงแรงออกตัวของรถที่ออกตัวไปอย่างช้า เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้วฉันก็กลับมาคุยกับน้าเรย์ที่อยู่ในสายต่อ

“ของอะไรเหรอคะน้าเรย์?”

[เป็นของของแม่รินณ์น่ะ เมื่อวานป้ากานเขาทำความสะอาดห้องพี่แรร์ แล้วเจอกับของของพี่แรร์ น้าเลยให้ป้ากานส่งมาให้รินณ์] ของของแม่งั้นเหรอ?

“ได้ค่ะ เดี๋ยวกลับถึงบ้านแล้วรินณ์จะรีบดู”

[จ้ะ กลับบ้านดีๆล่ะ น้าขอตัวก่อนนะ]

“ขอบคุณนะคะน้าเรย์” พูดคุยกันเสร็จแล้วฉันก็วางสายจากน้าเรย์

“คุณไปทำอะไรที่สุสานเหรอครับ?” หลังจากวางสายจากน้าเรย์ไปได้แปบเดียว เสียงของคนขับข้างๆก็ดังขึ้นมา

“คือฉัน…”

ขวับ!! ฉันกำลังจะอ้าปากตอบกลับไปพลางหันไปมองคนขับข้างๆ แต่ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของคนขับที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง และคำพูดทุกอย่างที่ตั้งใจจะเอ่ยมันจะหายไปจนหมดสิ้น เพราะมัวแต่ตกตะลึงกับความหล่อของเขา

ใบหน้าเรียวยาวขาวใสได้รูป จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากเรียวระเรื่อ ไหนจะคิ้วอันดกดำที่เข้ากับกับดวงตาสีดำขลับของเขานั่นอีก หล่อชะมัด!

โห~ คนขับรถจำเป็นต้องหล่อขนาดนี้เลยเลยเหรอเนี่ย?

“ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรครับ”

“เอ่อ…ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ” ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบหรอก แต่ฉันกำลังอึ่งกับความหล่อของคุณต่างหากล่ะ “คือ…ฉันไปเยี่ยมแม่น่ะค่ะ” เมื่อตั้งสติได้แล้วฉันก็ตอบคำถามเขาออกไปทันที

“เสียใจด้วยนะครับ” คนข้างๆพูดขอโทษออกมาด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะ แม่ฉันเสียไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ” ฉันตอบกลับพร้อมส่งยิ้มไปให้คนข้างๆ

“ครับ ว่าแต่…เราจะไปไหนกันเหรอครับ?”

“คะ?” สิ่งที่คนข้างๆพูดออกมาทำฉันถึงกับต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยขึ้นมา เขามาถามฉันได้ไงว่าจะไปไหนอ่ะ?

“วันนี้เรา…จะไปไหนกันดีครับ?”

“ก็…ไปส่งฉันที่บ้านไงคะ” ที่อยู่บ้านฉันก็น่าจะมีบอกในแอพแล้วนะ แล้วทำไมเขาถึงมาถามฉันอีกล่ะ?

“อะไรนะครับ?”

“ฉัน…เรียกคุณให้ไปส่งฉันที่บ้านไงคะ ที่อยู่บ้านฉันก็ปักหมุดไว้ในแอพแล้วด้วยค่ะ”

เอี๊ยดดด!! ทันทีที่ฉันพูดจบพี่เขาก็เล่นเบรกรถซะเต็มแรง ทำเอาหน้าฉันเกือบทิ่มไปโขกกระจกรถซะแล้ว

“หมายความว่าไงครับ?” นี่พี่เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย? แล้วจะเบรกรถกะทันหันขนาด

“ก็ฉันเรียกคุณจากแอพเรียกรถให้คุณไปส่งฉันที่บ้านไงคะ?”

“ผมว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆเลยครับ”

“เข้าใจผิดเหรอคะ?” หมายความว่าไงเข้าใจผิด

“ผมไม่ใช่คนขับรถครับ!”

“ฮ่ะ!! หมายความว่าไงคะ?”

“ผมไปที่สุสานเพื่อไปรับไกด์นำเที่ยวส่วนตัวของผมครับ”

“ปะ เป็นไปได้ยังไงคะ? ก็ป้ายทะเบียนรถคุณมันตรงกับป้ายในแอพเลยนี่คะ กข123” ฉันว่าฉันก็เช็คดีก่อนจะขึ้นรถแล้วนะ แล้วมันจะผิดคันไปได้ยังไงล่ะ?

“ป้ายทะเบียนรถผมคือ กฃ123 ต่างหากครับ ไม่ใช่ กข”

“อะไรนะคะ? 0[]0!” ถ้าเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ งั้นก็แสดงว่าฉันขึ้นรถผิดคันน่ะสิ แล้วฉัน…ขึ้นรถใครมาล่ะเนี่ยยย?!!

[Kavin’s part]

“เฮ้อออ!” ผมยืนกอดอกพิงรถตัวเอง ขณะที่กำลังยืนรอใครสักคนคุยโทรศัพท์อยู่

ก่อนหน้านี้เกิดเหตุไม่คาดคิด ดันมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ขึ้นรถผมมา แทนที่จะเป็นไกด์นำเที่ยวของผมน่ะสิ

วันนี้ผมมีเวลาว่างเลยตั้งจจะมาเที่ยวเพื่อฆ่าเวลา แต่เพราะไม่รู้เส้นทาง ผมเลยจ้างไกด์นำเที่ยวส่วนตัวมา ไกด์นัดผมให้ไปรับที่สุสาน ผมเลยไปที่นั่น

แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเข้าใจผิดแบบนี้ได้

“เอ่อ…คุณคะ ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ ที่ขึ้นรถคุณมา ขอโทษจริงๆค่ะที่ทำให้คุณเสียเวลา” หญิงสาวที่ขึ้นรถผมมาเดินเข้ามาขอโทษผมด้วยสีหน้าราวกับจะร้องไห้

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ” ความจริงเหตุการณ์นี้ก็ไม่ได้ทำให้ผมอารมณ์เสียเท่าไรหรอก ผมเข้าใจดีว่าเหตุสุดวิสัยแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว ผมไม่ถือสาอยู่แล้ว

“ฉันขอโทษจริงๆนะคะ ฉัน…ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” หญิงสาวยังคงเอ่ยปากขอโทษผมด้วยสีหน้าที่ราวกับจะร้องไห้ออกมาเหมือนเดิม ดูท่าทีของเธอคงจะรู้สึกผิดจริงๆ

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมเข้าใจ”

“เอ่อ…คุณบอกว่ามีเวลาเที่ยวแค่วันเดียว แต่ฉันทำคุณเสียเวลาไปแล้วตั้งครึ่งวัน ฉันขอโทษจริงๆค่ะ”

“ผมไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องขอโทษแล้วครับ” ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้พูดคำขอโทษออกมาได้ง่ายดายขนาดนี้กันนะ? คำขอโทษน่ะพูดแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว

“แล้ว…คุณจะเอายังไงต่อคะ?”

“ไหนๆคุณก็ขึ้นรถผมมาแล้ว งั้นให้ผมไปส่งคุณเลยก็ได้นะครับ แถวนี้น่าจะเรียกรถยากด้วย” ผมขับมาไกลเกินกว่าที่จะกลับรถไปรับไกด์ที่สุสานใหม่แล้ว แถมตอนนี้เราก็มาจอดคุยกันอยู่กลางถนนที่ขนาบไปด้วยทะเลและภูเขา

ภูมิทัศน์แบบนี้คงจะเรียกรถมารับได้ยากพอสมควร

“เรื่องนั้นมันก็จริงค่ะ แต่แบบนั้นคุณก็จะยิ่งเสียเวลา งั้น…เอางี้มั้ยคะ?” หญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าทำตาโตราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ครับ?”

“เพื่อเป็นการขอโทษที่ฉันทำคุณเสียเวลา เดี๋ยววันนี้ให้ฉันนำเที่ยวให้คุณแทนได้มั้ยคะ?” เธอพูดข้อเสนอของเธอออกมา

“จะดีเหรอครับ?”

“ถึงฉันจะไม่ใช่ไกด์อาชีพ แต่ฉันโตมาที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ ฉันพอจะรู้สถานที่ท่องเที่ยวเจ๋งๆของที่นี่พอสมควรเลยค่ะ เพราะงั้น…ถ้าคุณโอเค ให้ฉันนำเที่ยวให้คุณเป็นการขอโทษที่ทำคุณเสียเวลานะคะ” ข้อเสนอที่ไม่คาดคิดถูกเอ่ยออกมาจากปากของหญิงสาวตรงหน้าอย่างจริงใจ

จะว่าไปก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะ ทั้งข้อเสนอ รวมถึง…ผู้หญิงคนนี้ด้วย

ความจริงเธอแค่ตกลงรับปากให้ผมไปส่งแค่นั้นก็พอแล้ว แต่เธอกลับเลือกที่จะยื่นแลกเปลี่ยนข้อเสนอที่ไม่คุ้มค่ากับตัวเองแบบนี้กลับมา แม้ว่าผมจะเป็นคนแปลกหน้าก็ตาม ผมว่าเธอเป็นคนที่จริงใจใช้ได้เลยนะ

“ถ้าคุณยินดี ผมก็ไม่ติดอะไรครับ”

“ยินดีค่ะ ฉันยินดีนำเที่ยวให้คุณค่ะ :)”

[Kavin’s part End]