Novels by Darann

“ผมหมายถึงคุณน่ะครับ” “คะ? ?0?” ฉันไม่เข้าใจที่คุณกวินท์พูดเลยแฮะ หมับ!! เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่คนตรงหน้ากลับดึงมือของตัวเองที่ฉันยังคงจับเอาไว้เข้าหาตัว ทำให้ตัวฉันเองก็เซเข้าไปหาคนตรงหน้าด้วยเช่นกัน “ที่บอกว่าน่ารัก ผมหมายถึงคุณครับ ไม่ใช่ปลา” ตึกตักๆๆ!! ฉันรู้สึกได้ถึงใจที่เต้นรัวอย่างน่าอายของตัวเอง บวกกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวอย่างกับโดนน้ำร้อนลวกยังไงยังงั้นแหละ “0///0 คือ…” “เอ่อ…ผมขอโทษที่เสียมารยาทครับ” เราสองคนยืนจ้องตากันได้สักพักก่อนจะคุณกวินท์จะเป็นฝ่ายปล่อยมือของฉันไปอีกแล้ว “เอ่อ…ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือ…” หมับ!! พอเห็นว่าคุณกวินท์เริ่มคลายมือของตัวเองออก สัญชาตญาณที่เห็นแบบนั้นมันเลยสั่งให้ฉันคว้ามือของเขากลับมา ก่อนที่อะไรก็ไมรูมันสัั่งให้ฉันทำเรื่องที่น่าอายออกไปหลังจากนั้น จุ๊บ!! ฉันเขย่งเท้าขึ้นไปยื่นริมฝีปากของตัวเองไปสัมผัสกับริมฝีปากของคนตัวสูงตรงหน้าอย่างลืมตัว “0///0” นี่ฉัน…ทำอะไรลงไปเนี่ย? นี่ฉัน…จุ๊บปากคุณกวินท์เนี่ยนะ บ้าไปแล้วรึไงยัยรินณ์!! “ฉะ…ฉันขอโทษคะคุณกวินท์ ฉัน…ไม่ได้…อุ้บ! ^///^” และสิ่ง

เวลา 18.00 น.หลังจากกลับมาจากพายเรือแล้ว ฉันก็พาคุณกวินท์ไปทานข้าวเย็นที่ร้านใกล้ๆแถวนั้น ก่อนจะพาเขามาดูพระอาทิตย์ตกที่ทะเลหลังบ้านตามที่ตกลงกันไว้“นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้วนะคะเนี่ย?” ฉันเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่พาคุณกวินท์มานั่งบนเก้าอี้ริมหาดหลังบ้าน“นั่นน่ะสิครับ” “เป็นไงบ้างคะ? ทะเลตอนพระอาทิตย์ตกที่หลังบ้านฉัน” “สวยครับ สวยมากเลยครับ”“ใช่มั้ยล่ะคะ?” ฉันหันไปยิ้มให้คุณกวินท์ ก่อนจะหันกลับมามองดูทะเลตรงหน้า แสงของพระอาทิตย์ในตอนเย็นตกกระทบกับผิวของน้ำทะเล ก่อให้เกิดแสงวิบวับขึ้นมา สวยมากเลยล่ะ แถมหาดหลังบ้านฉันยังเป็นพื้นที่ส่วนตัวของแน เพราะงั้นเลยไม่มีคนมารบกวนให้รำคาญตา เฮ้อออ! ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ฉันก็ยังชอบบรรยากาศหลังบ้านของตัวเองมาตลอดเลยล่ะ“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ?” ระหว่างที่นั่งดูพระอาทิตย์ตก จู่ๆฉันก็นึกสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา“ได้สิครับ”“คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?” “ก็…มาดูพระอาทิตย์ตกไงครับ”“ฉันไม่ได้หมายถึงตอนนี้ค่ะ ฉันหมายถึงว่า…คุณมาทำอะไรที่จังหวัดนี้คนเดียวเหรอคะ? คง…ไม่ได้มาเที่ยวจริงๆหรอกใช่มั้ยคะ?”“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ?”“คือ…ฉันสั

หลังจากตกลงว่าวันนี้ฉันจะเป็นไกด์ชั่วคราวให้กับเจ้าของรถได้แล้ว ระหว่างทางที่ขึ้นรถกันมาฉันคิดหนักมากว่าจะพาเขาไปเที่ยวที่ไหนดี แต่จากที่ฉันสังเกตบุคลิกท่าทางของเขาแล้ว เขาดูเป็นคนที่ชอบออกกำลังกาย น่าจะชอบทำกิจกรรมพอสมควรเลยนะ เพราะงั้น…ฉันเลยพาเขามาพายเรือที่นี่ไงล่ะ “คุณชอบพายเรือมั้ยคะ?” ฉันหันไปถามคนข้างๆที่เดินมาด้วยกัน หลังจากจอดรถกันเสร็จแล้ว“ก็น่าสนใจนะครับ”“งั้นดีเลยค่ะ ที่นี่เป็นสถานที่ยอดฮิตที่นักท่องเที่ยวชอบมาทำกิจกรรมกันค่ะ กิจกรรมหลักๆของที่นี่ก็คือการพายเรือวนรอบคลองนี้เลยค่ะ” “ฟังดูน่าสนุกนะครับ”“สนุกแน่นอนค่ะ ฉันรับรองได้ อ้อ! จริงสิ คุณ…ชื่ออะไรเหรอคะ? ฉันณรารินณ์ค่ะ เรียกรินณ์เฉยๆก็ได้” จู่ๆฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าเรายังไม่ได้แนะนำตัวเองให้กันเลย พอนึกขึ้นได้แบบนั้นฉันเลยหันไปแนะนำตัวกับคุณเจ้าของรถซะก่อน“ผมกวินท์ครับ” ชื่อกวินท์สินะ ชื่อเขาดูหล่อสมกับหน้าตาเลยนะเนี่ย“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณกวินท์:)”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณรินณ์” “งั้นเราไปซื้อตั๋วกันเลยมั้ยคะ?” “ไปสิครับ”“เอ้ารินณ์! มาได้ยังไงเนี่ย?” ฉันเดินนำคุณกวินท์มาที่จุดขายตั๋ว ซึ่งพอ

เวลา 10.00 น.ณ สุสานแห่งหนึ่งฟึ่บ!! ช่อดอกลิลลี่สีขาวถูกวางไว้ที่หน้าหลุมศพอย่างบรรจง โดยฝีมือของหญิงสาวในชุดเดรสตัวยาวสีขาวคนหนึ่ง“เป็นยังไงบ้างคะแม่?” ฉันเอ่ยปากถามผู้เป็นแม่ผ่านรูปที่ติดอยู่หน้าป้ายสุสาน“…”“วันนี้รินณ์มาเยี่ยมคนเดียวนะ น้าเรย์อยู่ต่างประเทศเลยมาด้วยไม่ได้น่ะค่ะ”“…”“ช่วงนี้รินณ์ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของรินณ์ แม่อวยพรให้รินณ์ทำได้ดีด้วยนะ อ่า…แค่คิดว่าจะต้องกลับไปเรียนอีกก็เหนื่อยแล้วอ่ะ”“…”“เฮ้อออ! แม่ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงรินณ์นะ รินณ์ใช้ชีวิตได้ดีอย่างที่แม่สอนมาโดยตลอดเลยค่ะ เพราะงั้น…แม่ไม่ต้องกังวลอะไรเลย พักผ่อนให้สบายก็พอ รินณ์…คิดถึงแม่อยู่เสมอเลยนะคะ” รู้มั้ยว่าอะไรที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉัน? สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉันคือ…ความเงียบที่ฉันได้รับเป็นคำตอบหลังจากถามคำถามออกไปไงล่ะ ไม่ว่าจะถามออกไปอีกสักกี่คำถาม ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบที่ได้มาก็คงจะเป็นเพียงแค่ความเงียบอีกตามเคยอืม…ห้าปีแล้วสินะ ห้าปีแล้วที่ฉันเป็นฝ่ายตื๊อแม่คนเดียวอยู่แบบนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ ก็ไม่เคยชินสักทีเลยแฮะณ ป้ายรอรถหลังจากเยี่ยมแม่เสร็จแล้วฉั