บทที่ 2 ทะเลตอนพระอาทิตย์ตก

เวลา 18.00 น.

หลังจากกลับมาจากพายเรือแล้ว ฉันก็พาคุณกวินท์ไปทานข้าวเย็นที่ร้านใกล้ๆแถวนั้น ก่อนจะพาเขามาดูพระอาทิตย์ตกที่ทะเลหลังบ้านตามที่ตกลงกันไว้

“นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้วนะคะเนี่ย?” ฉันเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่พาคุณกวินท์มานั่งบนเก้าอี้ริมหาดหลังบ้าน

“นั่นน่ะสิครับ”

“เป็นไงบ้างคะ? ทะเลตอนพระอาทิตย์ตกที่หลังบ้านฉัน”

“สวยครับ สวยมากเลยครับ”

“ใช่มั้ยล่ะคะ?” ฉันหันไปยิ้มให้คุณกวินท์ ก่อนจะหันกลับมามองดูทะเลตรงหน้า

แสงของพระอาทิตย์ในตอนเย็นตกกระทบกับผิวของน้ำทะเล ก่อให้เกิดแสงวิบวับขึ้นมา สวยมากเลยล่ะ แถมหาดหลังบ้านฉันยังเป็นพื้นที่ส่วนตัวของแน เพราะงั้นเลยไม่มีคนมารบกวนให้รำคาญตา

เฮ้อออ! ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ฉันก็ยังชอบบรรยากาศหลังบ้านของตัวเองมาตลอดเลยล่ะ

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ?” ระหว่างที่นั่งดูพระอาทิตย์ตก จู่ๆฉันก็นึกสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา

“ได้สิครับ”

“คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”

“ก็…มาดูพระอาทิตย์ตกไงครับ”

“ฉันไม่ได้หมายถึงตอนนี้ค่ะ ฉันหมายถึงว่า…คุณมาทำอะไรที่จังหวัดนี้คนเดียวเหรอคะ? คง…ไม่ได้มาเที่ยวจริงๆหรอกใช่มั้ยคะ?”

“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ?”

“คือ…ฉันสังเกตเห็นว่าในรถคุณมีข้าวของเยอะแยะเต็มไปหมดเลยค่ะ เยอะเกินไปสำหรับคนที่มาเที่ยวแค่วันเดียวน่ะค่ะ”

“หึ คุณนี่ก็ช่างสังเกตเหมือนกันนะครับ” เอ่อ…เขาชมฉันใช่มั้ย? ทำไมฟังดูแปลกๆแฮะ

“ถ้าไม่สะดวกใจที่จะเล่าก็ไม่เป็นไรค่ะ”

“ผมโดนพ่อไล่ออกจากบ้านน่ะครับ!”

“คะ?” คำตอบของคุณกวินท์ทำเอาฉันอึ้งถึงกับอ้าปากค้าง

“ล้อเล่นครับ!”

“แฮ่ๆ ใช่มั้ยล่ะคะ? ฮ่าๆ คุณทำฉันใจหายหมดเลย”

“ผมโดนพ่อสั่งย้ายให้มาทำงานที่นี่น่ะครับ ผมเพิ่งมาถึงวันนี้ เลยว่าจะเที่ยวให้เต็มที่ ก่อนที่พรุ่งนี้จะต้องกลับไปทำงานน่ะครับ”

“อ่อ แต่คุณกลับต้องมาเสียเวลาเที่ยวเพราะฉันเลยนะคะ” คิดแล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้จริงๆ เพราะความโงของตัวเองแท้ๆทำให้คุณกวินท์ต้องเสียเวลาเที่ยวไปตั้งครึ่งวันแน่ะ

ฟืบบบ!! ความรู้สึกผิดในใจก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นความตกใจ เมื่อคนข้างๆพลันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ใกล้ซะจนได้ยินลมหายใจของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ

“0///0”

“ใครบอกว่าเสียเวลาล่ะครับ ออกจะคุ้มค่าซะอีก”

ตึกตักๆๆ!! คำพูดของคนตรงหน้าทำใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว ที่เขาพูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไงกันนะ? คุ้มค่างั้นเหรอ?

“ตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้ว ผมว่าได้เวลาที่ผมต้องไปแล้วล่ะครับ” ในตอนที่หัวฉันสับสนคิดอะไรมากมาย คุณกวินท์ก็เป็นฝ่ายถอยออกไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันมาพูดกับฉันต่อ

“นะ นั่นสิค่ะ” ฉันสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัว ก่อนจะลุกขึ้ไปยืนข้างๆคุณกวินท์

“ขอบคุณสำหรับทริปวันนี้มากเลยนะครับ คุณรินณ์”

“ยินดีมากเลยค่ะ คุณกวินท์”

“งั้น…ผมไปก่อนนะครับ”

“คะ? อ่อ ค่ะ”

ขวับ!! ไม่รู้ทำไมแต่ทันทีที่คุณกวินท์หันหลังกลับไปฉันถึงได้รู้สึกใจหายยังไฃก็ไม่รู้แฮะ ในหัวมันเอาแต่คิด ว่าถ้าปล่อยเขาไปแล้ว…เราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ยนะ?

ถ้าได้เจอกันอีกก็ดีสิ แต่ถ้าต่อไปฉันไม่ไม่โอกาสได้เจอกับเขาอีก ฉันคงจะต้องรู้สึกไม่ดีเอามากแน่ๆ ทำยังไงดีๆๆ?

“คุณกวินท์คะ” ฉันตัดสินใจวิ่งตามคุณกวินท์ที่กำลังจะเปิดประตูรถไปอย่างไว

“ครับ”

“ไหนๆก็มาถึงบ้านฉันแล้ว คุณ…สนใจจะเข้าไปดื่มกาแฟในบ้านฉันสักแก้วมั้ยคะ?”

โอ้ยยย! ไม่รู้แล้ว เลือกทำอะไรซักอย่างดีกว่าต้องเสียใจทีหลังเอานะ

“หึ! ถ้าคุณอนุญาต ผมก็ยินดีครับ”

ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ตัวเองทำในตอนนี้จะถูกต้องมั้ย? แต่ที่รู้ๆถ้าฉันปล่อยเขาไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ฉันคงต้องเสียใจทีหลังแน่ๆ

เวลา 19.30 น.

กริ๊ก!! ฉันวางแก้วกาแฟที่ชงมาลงตรงหน้าคุณกวินท์

ในที่สุดฉันก็พาคุณกวินท์เข้ามาในบ้านจนได้ ตอนนี้เราสองคนกำลังนั่งอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน สองต่อสองด้วย รู้สึก…แปลกๆแฮะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันพาผู้ชายเข้าบ้าน

“ขอบคุณครับ”

“ฉันชงกาแฟไม่ค่อยเก่งเท่าไร ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณมั้ยนะคะ?”

“ผมกินได้หมดเลยครับ”

“ค่ะ” สิ้นเสียงพูดของเราทั้งสองก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เข้ามาครอบคลุมบรรยากาศภายในบ้าน

อึดอัด…จังแฮะ ยิ่งเงียบก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด ทำอะไรต่อดีนะ?

“คุณอยู่คนเดียวเหรอครับ?” และแล้วความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลงด้วยคำถามจากคุณกวินท์

“ใช่ค่ะ”

“แล้วคุณพ่อคุณล่ะครับ?”

“พ่อฉันแยกทางกับแม่ตั้งแต่ฉันสิบขวบแล้วล่ะค่ะ”

“ผมขอโทษที่เสียมารยาทครับ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ มัน…ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปกปิดสักหน่อยนี่ค่ะ”

“เก่งจังเลยนะครับ”

“คะ?”

“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ การอยู่คนเดียวน่ะ” ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า แต่ฉันรู้สึกว่าตอนที่คุณกวินท์พูดสีหน้าของเขาดูเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ

“ใช่ค่ะ อยู่คนเดียวน่ะยากมากๆเลย แต่รู้มั้ยคะว่าอะไรที่ยากกว่าการอยู่คนเดียว?”

“อะไรเหรอครับ?”

“การฝืนค่ะ”

“ฝืนเหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ ข้อดีของการอยู่คนเดียวคือการได้เป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่ โดยที่ไม่ต้องมีใครมาคอยตัดสิน แต่การฝืนเป็นในสิ่งที่ไม่อยากเป็น หรือทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ยากยิ่งกว่าอีกค่ะ ยิ่งฝืน…ก็ยิ่งเหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจเลยค่ะ”

“ฮึ! ก็จริงอย่างที่คุณว่านะครับ”

“แต่การอยู่คนเดียวก็มีข้อเสียเหมือนกันนะคะ”

“ข้อเสียคืออะไรล่ะครับ?”

“เหงาค่ะ!”

“ฮึ ฮ่าๆๆๆ!!” จู่ๆคุณกวินท์ก็หัวเราะออกมาซะดังลั่น เอาซะฉันงงเลยว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป

“เหงาจริงๆนะคะ เพราะงั้นเราเลยต้องหาวิธีมาช่วยแก้เหงาไงคะ”

“ถ้างั้น…ตัวช่วยแก้เหงาของคุณคืออะไรล่ะครับ?”

“ตามมานี่สิค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปดูเพื่อนฉันค่ะ”

หมับ!! ฉันติดนิสัยอย่างหนึ่ง พอได้พูดแล้ว ขอแค่อีกฝ่ายคอยเปิดประเด็นถาม ฉันก็จะพูดต่อได้ไม่หยุดเลยล่ะ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน คุณกวินท์ชวนฉันคุยเพลินจนฉันลืมตัว เผลอลุกขึ้นไปคว้ามือของคุณกวินท์ให้เดินตามฉันมาซะได้

“นี่ไงค่ะ เพื่อนของฉัน” ฉันพาคุณกวินท์เข้ามาในห้องใต้บันได ซึ่งเป็นห้องที่ฉันเอาไว้เลี้ยงปลา ในห้องนี้มีตู้ปลาหลายตู้เลยล่ะ แต่ละตู้ก็เลี้ยงปลาแต่ละชนิดไม่ซ้ำกันเลย

เวลาที่ฉันเหงา ก็มีเจ้าปลาพวกนี้เนี่ยแหละที่คอยอยู่เป็นเพื่อน

“คุณเลี้ยงปลาได้เยอะเลยนะครับ”

“ความจริงพวกมันเป็นปลาที่แม่ฉันเลี้ยงไว้น่ะค่ะ พอแม่เสียฉันเลยต้องดูแลพวกมันต่อ แต่พวกมันก็เป็นเพื่อนแก้เหงาให้ฉันได้ดีเลยล่ะค่ะ”

“น่ารักจังนะครับ”

“น่ารักตรงไหนล่ะคะ? เจ้าปลาพวกนี้มันตามันเหมือนเอเลี่ยนจะตายไป ว่ามั้ยคะ?”

“ผมหมายถึงคุณน่ะครับ”