ตอนที่ 1.

ท้องฟ้ายามค่ำคืนปกคลุมไปด้วยเมฆหนา รถสีดำคันหนึ่งจอดลงหน้าประตูโรงแรมระดับห้าดาวซึ่งตั้งตระหง่านสะท้อนกับแสงไฟระยิบระยับ

มัสยาถูกบิดาพามาส่งที่นี่ หัวใจของหล่อนหนักอึ้ง แม้หล่อนจะพยายามซ่อนความกังวลไว้ แต่ดวงตากลมโตก็ยังสั่นไหวอยู่ดี

“พ่อขอโทษนะลูก...”

เสียงแหบพร่าของบิดากล่าวขึ้นเบาๆ ขณะมืออันสั่นเทาวางบนบ่าของหล่อนอย่างอ่อนโยน

มัสยาเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อ ดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยคำถามและความสับสน

“พ่อคะ... ทำไมต้องเป็นมัส?”

บิดาหลุบตาลง หัวใจหนักอึ้งกับคำถามของลูกสาว

“ถ้ามีทางอื่น... พ่อคงไม่ให้ลูกต้องเผชิญสิ่งนี้เลย พ่อรู้ว่ามันไม่ยุติธรรม แต่... มันเป็นหนทางเดียวที่เราจะรักษาทุกสิ่งไว้ได้”

“รักษาทุกอย่าง? ด้วยการส่งมัสไปอยู่กับเขาเหรอคะ”

เสียงของมัสยาสั่นเครือ หัวใจของหล่อนเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวด

“มัส...”

ชายวัยกลางคนเอื้อมมือไปจับมือของลูกสาวไว้แน่น

“พ่อรู้ว่ามันโหดร้าย แต่พ่ออยากให้มัสคิดว่านี่เป็นโอกาส โอกาสที่จะทำให้ชีวิตของลูกดีขึ้น พ่อไม่อยากเห็นลูกสาวของพ่อต้องลำบาก พ่อไม่อยากเห็นลูกต้องใช้ชีวิตอย่างขัดสนเหมือนสามสี่ปีที่พวกเราเผชิญกันมา...”

มัสยาส่ายหน้าช้าๆ หยาดน้ำตาเอ่อคลอในดวงตา

“แล้วความสุขของมัสล่ะคะพ่อ? มันต้องแลกไปเพื่อให้ครอบครัวอยู่รอดอย่างนั้นเหรอคะ”

ผู้เป็นบิดาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว

“พ่อหวังว่าลูกจะเข้าใจพ่อในสักวันหนึ่ง... โลกของธุรกิจมันโหดร้าย ไม่มีที่ว่างสำหรับความอ่อนแอ และพ่อเอง... ก็อ่อนแอเกินไปที่จะหาทางออกที่ดีกว่านี้...”

มัสยากำมือแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ

“พ่อ... กลัวเขามากเลยเหรอคะ”

บิดามองลึกเข้าไปในดวงตาของลูกสาว ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ดวงตาของเขาหนักอึ้งด้วยความสิ้นหวัง

“พวกเขาไม่ใช่คนที่เราจะปฏิเสธได้”

มัสยากัดริมฝีปากแน่น ก่อนกล่าวเสียงหนักแน่น

“แต่มัสจะปฏิเสธเขาค่ะ”

“อย่าทำแบบนั้น ลูกต้องอดทน ต้องเข้มแข็ง และที่สำคัญ... อย่าทำให้เขาโกรธ”

ลมหายใจของหล่อนสะดุด ดวงใจราวกับถูกบีบรัดแน่น มัสยารู้ดีว่าหล่อนไม่มีทางเลือก หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ขณะที่พ่อยกมือขึ้นลูบศีรษะของหล่อนเบาๆ เป็นครั้งสุดท้าย

“ไปเถอะ... ใช้โอกาสนี้ให้ดีที่สุด”

เสียงของบิดาแผ่วเบา เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาค่อยๆ ก้าวถอยหลังไป ปล่อยให้มัสยายืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูใหญ่ของโรงแรม

มัสยาหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามรวบรวมสติและควบคุมอารมณ์ของตัวเอง หล่อนหันไปมองพ่ออีกครั้ง ราวกับหวังให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ เพื่อที่ตัวเองจะไม่ต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า

“พ่อ... ถ้าเขาไม่ใช่คนดีล่ะคะ ถ้าเขาทำให้มัสต้องเจ็บปวดล่ะ”

หล่อนถามเสียงแผ่ว ราวกับเกรงว่าคำตอบจะเป็นสิ่งที่ตัวเองไม่อยากได้ยิน

บิดากำมือแน่น ก่อนจะเอื้อมมือสัมผัสแก้มของลูกสาวเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาของเขาฉายแววเศร้าและสำนึกผิด

“พ่อเชื่อว่าลูกเข้มแข็งกว่าที่ตัวเองคิด... ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกจะผ่านมันไปได้”

น้ำตาของมัสยาไหลลงมาเงียบๆ หล่อนพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้า ในขณะที่พ่อยืนมองแผ่นหลังของหล่อนห่างออกไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเงาของท่านก็จางหายไปจากสายตาของหล่อน

มัสยายืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น จ้องมองประตูโรงแรมหรูหราที่ตั้งตระหง่านเบื้องหน้า

แสงไฟจากโคมระย้าส่องเป็นประกายระยิบระยับเหนือหัวของหล่อน พื้นหินอ่อนสะท้อนเงาร่างของหล่อนออกมา ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าหรูหราเกินกว่าที่คุ้นเคย

หล่อนเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นระรัวด้วยความไม่แน่ใจ ภาพของชายที่ตัวเองกำลังจะต้องเผชิญหน้าผุดขึ้นมาในความคิด

เขาจะต้องเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยอำนาจ คนที่คิดว่าทุกอย่างสามารถใช้เงินซื้อได้ คนที่ไม่เคยเข้าใจความเจ็บปวดของคนอื่น เขาอาจจะเย็นชา ไร้หัวใจ และมีอำนาจมากพอที่จะทำลายชีวิตของใครก็ตามที่ขวางทางของเขา

มัสยาสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามสะกดความหวาดหวั่นในใจ หล่อนรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางเลือก แต่ในใจของหล่อนมีบางอย่างที่ไม่มีวันถูกบดขยี้ได้ นั่นคือความเป็นตัวของตัวเอง

เพราะแม้หล่อนจะไม่ใช่คนที่แสดงออกถึงความดื้อรั้นอย่างเปิดเผย แต่หล่อนก็ไม่เคยยอมจำนนต่อสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการ

หล่อนอาจจะเงียบ แต่ไม่ได้หมายความว่าหล่อนจะยอมรับทุกอย่างง่ายๆ ไปซะทุกอย่าง

ดวงตากลมโตของมัสยามองบานประตูใหญ่อย่างแน่วแน่ ขณะเดียวกันก็รวบรวมความกล้า ก่อนจะก้าวเข้าไปสู่โลกใบใหม่

โลกที่เต็มไปด้วยอำนาจและความเย็นชา โลกที่หล่อนไม่เคยอยากเหยียบย่างเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย

มัสยานั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหรูในห้องรับรองของโรงแรมระดับห้าดาว เพื่อรอคอยการปรากฏตัวขึ้นของมหาเศรษฐีที่ชื่อ ปริญญ์ กำธรนฤชาติ ผู้ชายที่หล่อนต้องมาอยู่ภายใต้การดูแลของเขา เพื่อชดใช้หนี้สินที่บิดาติดค้างเอาไว้

ความรู้สึกของหล่อนในตอนนี้ช่างเหมือนกับโลกทั้งใบถล่มลงมาใส่ หล่อนรู้ดีว่านี่คือการตอบแทนบุญคุณของบิดามารดา แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกไม่เป็นธรรมอยู่ดี