เด็กดี

รางวัลยอดเยี่ยม ประเภทวรรณกรรมเยาวชน ประจำปี 2544 "ส้มสีม่วง" เป็นรางวัลยอดเยี่ยม ประเภทวรรณกรรมเยาวชน ประจำปี 2544 "ส้มสีม่วง"

"ไง... เรียนจบแล้วหรอ ถึงได้เอาผัวมาเปิดตัวแถวบ้าน?" "นี่ แฟนผิงเอง เฮียจะพูดอะไรก็เกรงใจเขาหน่อย พอร์ชเขาไม่ได้ หยาบคายเหมือนเสียนะ"

ฉันรักเจียงอวี้เหิงมาสิบปี แต่ได้กลับมาเพียงหนึ่งประโยค “อาหารจืดชืด ไม่น่าสนใจ” แล้วเขาก็หันกลับไปใช้เวลากับผู้หญิงอีกคนทั้งคืน... ความรักตั้งแต่วัยเยาว์กลับไม่ผลิบาน ฉันไม่อยากเป็นตัวสำรองอีกต่อไปแล้ว หลังจากนั้น ฉันก็แต่งงานกับคนอื่น กลางดึก เจียงอวี้เหิงเคาะประตูห้องของฉัน “ซานซาน...” “คุณเจียงมีธุระอะไร?” ฉันเพิ่งเปล่งเสียงออกไป เสียงเซ็กซี่ของชายในห้องนอนก็ดังขึ้นมา “ที่รัก คุณวางชุดชั้นในของผมไว้ตรงไหน?” เจียงอวี้เหิงโซเซเล็กน้อย แทบจะกระอักเลือดออกมาตรงหน้าฉัน... หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็เห็นโพสต์ของเจียงอวี้เหิง เขาบอกว่า... บางคนทำพลาดไปแล้วก็คือพลาดทั้งชีวิต ตอนนี้เธอรักนาย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะรักนายไปตลอด ดังนั้นต้องรักและทะนุถนอมเอาไว้ให้ดี

ฉันจะทรมานเธอ..จนกว่าเธอจะตาย!! “กลัวเหรอ” เขาหัวเราะหึๆ เหมือนโรคจิตไม่มีผิด “บอส!” “ในเมื่อเธอกล้าเข้ามาหลอกฉัน กล้าหักหลังฉัน เธอก็ต้องกล้ารับผลที่เธอก่อไว้สิเอลิกา!!!” “หลอก??? เอมไปหลอกอะไรบอส???” “หยุดแถซะที” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือบ แต่สายตาร้อนดั่งไฟที่สามารถเผาไหม้ทุกอย่างตรงหน้าได้ภายในพริบตาเดียว “เธอมันก็แค่ลูกสาวของนังงูพิษ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอกับแม่ของเธอกำลังจะทำอะไร นังพวกต่ำตมโลภมาก!!!”

พ่อบังเกิดเกล้าสร้างหนี้ไว้ก้อนใหญ่ ทว่าคนที่ต้องชดใช้กลับกลายเป็นลูกสาวแบบเธอ "มันถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้หนี้ที่พ่อสร้างไว้แล้วเด็กน้อย" "ชดใช้ยังไงคะ" "ใช้ร่างกายเธอชดใช้หนี้ยังไงล่ะ" "หมายความว่างานที่คุณบอกว่าจะให้หนูทำตอนอายุครบยี่สิบ คือ เอาร่างกายขัดดอกรึคะ" "ใช่" สาวน้อยผู้แสนใสซื่อในวัยยี่สิบถึงกับน้ำตาคลอเบ้าเพราะหลงเข้าใจผิดมาตลอดว่าที่มาเฟียผู้แสนใจดีเลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดีตลอดเวลาสามปีเพราะเขารัก และเอ็นดูเธอ แต่ที่ไหนได้กลับเห็นเป็นแค่ลูกหนี้