นอกจากครอบครัวและเพื่อนก็มีเธอนี่แหละที่ผมรักและหวงเท่าชีวิต ไม่สิต้องเรียนว่ามากกว่าชีวิต
View Moreมะปรางการใช้ชีวิตโดยมีอีกคนเข้ามาในชีวิต สำหรับฉันฉันว่ามันยากมากแต่มันก็ไม่ได้ยากเกินไปที่จะทำมัน ฉันกับพี่ติณณ์เองก็ยังต้องปรับตัวเข้าหากันอีกมาก"สวัสดีครับคุณคู่หมั้น"ฉันกับพี่ติณณ์หมั้นกันแล้วฉันเองก็ไม่รู้ว่าพี่ติณณ์จะรีบไปไหนเพราะฉันเองก็พึ่งเรียนอยู่ปีหนึ่ง แต่ฉันก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรหรอกนะเพราะยังไงฉันก็มั่นใจอยู่แล้วว่าพี่ติณณ์คือผู้ชายที่สามารถดูแลฉันได้และอีกอย่างฉันก็รักพี่ติณณ์มาก"ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ"ฉันถามเพราะช่วงนี้พี่ติณณ์ทำงานหนักทุกวันเลย"แค่เห็นหน้าเมียก็หายเหนื่อยแล้วครับ"พี่ติณณ์เป็นผู้ชายที่ขี้หวงมากถึงมากที่สุด ขนาดทำงานหนักพี่ติณณ์ก็ต้องมารับฉันทุกวันแถมยังดุขึ้นเป็นเท่าตัวเลย"เดี๋ยวนี้ปากหวานนะคะ"ฉันเอ่ยแซว"ปรางก็ชิมอยู่ทุกวันที่ครับ"แล้วก็อีกเรื่องคือตั้งแต่เราสองคนหมั้นกันพี่ติณณ์ก็ขอให้ฉันมาอยู่ด้วยที่คอนโด และถ้าวันไหนฉันต้องไปนอนที่บ้านพี่ติณณ์ก็ต้องตามฉันไปด้วยซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำขนาดนี้"พี่ติณณ์มันใช่เรื่องที่ควรพูดมั้ยคะ"ฉันหันไปดุคนที่กำลังขับรถอยู่"ก็พี่พูดความจริงนี่ครับ หรือปรางจะเถียงว่าไม่จริง"พี่ติณณ์กับเพื่อนเขาก็ไม่ได้ต่างก
มะปรางฉันไม่น่ามาตั้งแต่แรกเลยถ้ารู้ว่าพูดมันออกไปแล้วฉันต้องโดนพี่ติณณ์รังแกแบบนี้ฉันไม่พูดดีกว่า ฉันเองก็พึ่งจะรู้ว่าพี่ติณณ์เป็นคนหน้ามึน"ปรางโกรธพี่ติณณ์"ฉันบอก"ฟอด อย่าโกรธพี่เลยครับ พี่รักปรางแค่ไหนปรางเองก็น่าจะรู้"พี่ติณณ์พูดแล้วกอดฉันแน่นขึ้นฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เป็นแฟนกัน แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ไง พี่ติณณ์ไม่ปล่อยให้ฉันพูดหรือตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย"ปรางไม่เข้าใจว่าพี่ติณณ์จะรีบไปไหน"ฉันถามเสียงดุ"ถ้ารีบปรางคงเสร็จพี่ตั้งแต่มอห้าแล้วแหละ ที่ถามนี่หายเจ็บแล้วใช่มั้ยครับ"อึก....ไอ้คำว่าหายเจ็บฉันรู้ว่ามันไม่ได้ถึงความเป็นห่วงหรอก"พอแล้วค่ะ ปรางเจ็บจนใจจะขาดพี่ติณณ์รังแกปรางหนักเกินไปรู้หรือเปล่าคะ"ฉันบอกพี่ติณณ์"ขอโทษครับ เจ็บมากมั้ย""มะ...ไม่ต้องดูค่ะปรางเจ็บแต่ปรางไม่ต้องการให้พี่ติณณ์ดู"ฉัรีบบอกเมื่อพี่ติณณ์ก้มมองตรงนั้นของฉัน"ก็ปรางเจ็บพี่ก็จะดูให้ไงครับ""พี่ติณณ์อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะคะ ปรางไม่ไว้ใจพี่ติณณ์เลย"ฉันพูดเสียงดุ"มาครับเดี๋ยวพี่อุ้มไปอาบน้ำ ปรางเดินเองไม่ไหวหรอก"อย่าว่าแต่เดินเองเลยแค่ฉันจะพลิกตัวยังยากฉันพึ่งรู้ว่าครั
ติณณ์ผมอุ้มแฟนตัวเองเข้ามาในห้องทันที ที่จริงผมไม่ต้องเล่นละครก็ได้แต่ผมเองก็ยังคิดไม่ถึงว่ามะปรางจะกล้าพูดมันออกมา และที่ผมบอกไปเมื่อกี้ผมทำจริงเว้ย มะปรางโตพอที่รับรู้ความรักของผมแล้ว"พะ....พี่ติณณ์จะทำอะไรคะปล่อยปรางลงก่อน"มะปรางบอกผมเสียงสั่น"ก็ทำหน้าที่แฟนไงครับ"ผมบอกไป"แล้วพาปรางเข้าห้องนอนทำไมคะ"หึ...มะปรางยังไงก็คือมะปราง"ปรางไม่รู้จริงๆ หรอครับว่าพี่จะทำอะไร ฟอด"ผมวางมะปรางนอนราบกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมไว้"มะ...ไม่รู้ค่ะ พี่ติณณ์ไม่แกล้งปรางสิ"มะปรางพูดเสียงเบา"จุ้บ พี่ขอได้มั้ยปราง เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับ"ผมพูดเสียงอ้อนจนมะปรางไม่กล้าสบตาผม"แต่ปรางยังเด็กอยู่เลยนะคะ ปรางว่า....."ถ้าคิดว่าผมจะยอม คิดผิดแล้วครับเพราะของไอ้พีตาร์เร็วกว่าผมสะอีกครืด ครืดผมมองมือถือของมะปรางที่ดังอยู่ในกระเป๋า สงสัยจะเป็นไอ้เฮคเตอร์แน่ไอ้เวรนี่แม่งหวงน้องจริงจัง ผมรีบหยิบมือถือของมะปรางมารับสายทันที"ว่าไงครับพี่เขย"(ไอ้สัสน้องกูยังเด็กอยู่นะเว้ย)"ไม่เด็กแล้วครับ แค่นี้นะเสียวเวลา"(ไอ้ติณณ์ ไอ้เชี้ย...ติณณ์)ผมกดตัดสายไอ้เฮคเตอร์ก่อนจะก้มมองหน้ามะปรางที่นอนอยู่ ผมแค่ลองใจมะปรางเท่านั้
ติณณ์ช่วงนี้ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรมากและทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม รู้มั้ยตั้งแต่วันนั้นวันที่ผมอยู่โรงพยาบาลจนมาถึงตอนนี้มะปรางเข้ามหาลัยเรียบร้อยแล้ว ผมยังไม่ได้ฟังคำนั้นจากปากมะปรางเลยสักครั้งนะเว้ย คือทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่มันไม่ใช่แฟนไง"แย่เนาะ"เนี่ยแล้วผมก็โดนไอ้เวรกายแม่งพูดเหน็บอยู่แบบนี้"ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ แล้วที่มึงมานั่งเฝ้ากูเนี่ยเมียทิ้งหรือไง"ผมถามเพื่อนตัวเองรู้มั้ยว่าไอ้เวรเนี่ยแม่งปิดเรื่องเมียโคตรจะเก่งเลยนะ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะปิดไปเพื่ออะไรในเมื่อทุกคนก็รู้หมดแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือเมียของมัน"พอดีเมียกูบอกง่ายครับ""งั้นมึงก็เชิญกลับ กูจะทำงาน"ผมไล่ไอ้กายแค่เรื่องมะปรางผมก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่ามะปรางรออะไรถึงไม่พูดมันออกมาสักที จะว่าลืมก็คงไม่ใช่เพราะมะปรางเป็นคนความจำดีมาก"ถ้าอยากฟังมึงก็แค่เล่นละครนิดๆ หน่อยแค่นั้นเอง แค่นี้ต้องให้กูสอนหรอติณณ์"ไอ้กายพูดขึ้นมา"เหมือนที่มึงชอบทำกับเมียมึงใช่มั้ย"ผมยกยิ้มใส่มัน"แต่มันก็ได้ผลตลอดมั้ยล่ะ หรือมึงจะรอให้มะปรางมีหนุ่มๆ มาจีบก่อนล่ะ อย่าลืมนะครับมหาลัยหนุ่มเยอะขนาดไหน"แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะย
ติณณ์ตอนนี้ผมกำลังโดนจ้องหน้าจากคนที่กระซิบข้างหูผมเมื่อกี้ ที่จริงผมตื่นตั้งนานแล้วแหละแต่เพราะผมอยากจะรู้อาการของมะปรางว่าเป็นยังไงผมก็เลยแกล้งนอนต่อ แต่เหมือนตอนนี้คนที่โดนผมแกล้งจะไม่สนุกกับผมด้วยเลย"ทำไมเอาเรื่องความเป็นความตายมาเล่นแบบนี้คะ"นั่นไงล่ะมะปรางเดินถอยหลังออกห่างจากผมแถมยังพูดเสียงสั่นอีก นี่ผมเล่นแรงไปใช่มั้ยวะที่จริงมันไม่ใช่ความคิดผมทั้งหมดหรอกนะ และอีกอย่างมันเป็นความคิดของไอ้เฮคเตอร์พี่ชายของมะปรางนั่นแหละ"ขอโทษครับ พี่ก็แค่อยากรู้"ผมพูดเสียงเบา"ถ้าพี่ติณณ์อยากฟังก็รอไปก่อนแล้วกันนะคะ ตอนนี้ปรางไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น"มะปรางพูดเสียงดุก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา"ปราง.................""ถ้าหายดีแล้วปรางควรจะกลับใช่มั้ยคะ"มะปรางถามผม"มะ..ไม่โอ๊ย..............."ผมรีบลุกแต่ดันลืมไปว่าตัวเองยังเจ็บอยู่"พี่ติณณ์เป็นอะไรคะ"อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยิ้มได้เมื่อมะปรางรีบวิ่งเข้ามาหาผม ที่จริงผมไม่ได้อยากฟังสักเท่าไหร่หรอกเพราะผมรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ถ้าได้ฟังผมคงยิ้มแก้มแตกแน่"เจ็บครับ"ผมบอก"เดี๋ยวปรางเรียกหมอนะคะ""ปราง พี่ขอโทษที่ทำไป ถึงปรางจะยังไม่พูดตอนนี้พี่ก็ไม่ได้
มะปรางปัง!!!เสียงปืนดังขึ้นพี่ติณณ์รีบกอดฉันไว้ทันที หลังจากนั้นเสียงปืนก็เงียบลงแต่พี่ติณณ์ก็ยังกอดฉันไว้แน่นจนฉันตกใจเสียงของพี่กายที่ดังอยู่ด้านหลัง"มึงได้ตายวันนี้แหละไอด้า มึงมากับกูครับ"ฉันรีบหันไปมองพี่กายที่รีบแย่งปืนจากพี่ไอด้าออกไปกรี๊ด กรี๊ด"เราจะไปอยู่ด้วยกันนะคะติณณ์"เสียงพี่ไอด้าตะโกนบอก"ไม่เป็นไรใช่มั้ยปราง"พี่ติณณ์ถามฉันเสียงสั่น"ไม่ค่ะ แล้วพี่ติณณ์ล่ะ"ฉันถามพี่เขา"พี่..............."พรึ่บ!!!"พี่ติณณ์ ฮึก พี่เฮคพี่ติณณ์ถูกยิง"ฉันรีบบอกพี่ชายตัวเองทันทีเมื่อพี่ติณณ์ทรุดลงนั่งกับพื้น"ทำไมทำแบบนี้คะ"ฉันถามพี่ติณณ์ทั้งน้ำตา"พี่ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องร้อง""พวกมึงพาไอ้ติณณ์ไปโรงพยาบาล ส่วนไอด้าถ้าอยากตายเดี๋ยวกูจัดให้"เสียงพี่กายตะโกนบอก"มึงห้ามหลับนะติณณ์"เสียงพี่ตาร์ดังขึ้นก่อนจะรีบพยุงพี่ติณณ์ไปที่รถ"ฮึก พี่ติณณ์จะปลอดภัยใช่มั้ยคะ"ฉันถามพี่ชายตัวเอง"มันไม่ตายหรอก มันยังไม่ได้ปรางเป็นแฟนเลยนะ"ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรถไปที่โรงพยาบาล พี่ติณณ์เองตอนนี้เสียเลือดไปเยอะมากและฉันไม่รู้ว่ากระสุนมันโดนจุดสำคัญหรือเปล่า"เจ็บมั้ยคะ พี่ติณณ์ห้ามหลับนะ ฮึก"ฉันถามพี่ติณณ์"ไ
มะปราง"พี่ไอด้า"ฉันรีบหันกลับไปมองคนที่จับมือฉันอยู่ ฉันไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ด้านหลังของฉันตอนไหนแล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ข่าวเธอตั้งแต่วันนั้นแล้ว"ใช่ค่ะพี่ไอด้าเอง ดีใจจังน้องปรางจำพี่ได้ด้วย"เธอพูดก่อนจะบีบมือฉันให้แน่นขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บ"ปล่อยค่ะ เราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกัน"ฉันรีบบอกเธอสีหน้าและแววตาของพี่ไอด้าตอนนี้เหมือนคนไม่มีสติเธอเอาแต่หน้าบึ้งและพูดจาไม่ดีใส่ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรถึงต้องทำแบบนี้"ช่วยด้วย............""ถ้าแหกปากอีกทีพี่ไม่รับรองความปลอดภัยนะคะน้องปราง"ฉันมองปืนที่พี่ไอด้าหยิบออกมา"พี่ทำไปเพื่ออะไรคะ"ฉันถามเสียงสั่น"ไปกับพี่สิคะแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง"เธอดันหลังฉันให้เดินไปที่รถที่จอดอยู่ข้างถนนตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถของพี่ไอด้า เธอรีบขับรถออกจากหน้าโรงเรียนของฉันทันทีและฉันไม่รู้ว่าเธอจะพาฉันไปที่ไหน"ถ้าโทรบอกใครพี่ไม่รับรองนะคะว่าน้องปรางจะรอดอยู่เจอหน้าคนอื่นหรือเปล่า"เธอพูดเสียงดุ"พี่จะพาปรางไปไหน"ฉันถามเธอ"น้องปรางควรจะหยุดพูดแล้วเก็บแรงไว้ดีกว่านะคะ พี่จะบอกให้ก็ได้ว่าพี่ต้องการอะไรแต่ที่จริงน้องปรางก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะคะว่าพี่ต้องการอะไร พี่ต้อ
ติณณ์(ได้ยินที่ปรางบอกมั้ยคะ)ผมกำลังยืนมองว่าที่แฟนตัวเองอยู่ตรงหน้าต่าง เมื่อกี้ผมน้อยใจจริงๆ นะเว้ย แต่พอมะปรางมาพูดแบบนี้ผมแม่งอยากจะกระโดดกอดเลยเถอะ(กลับได้แล้ว พรุ่งนี้ปรางต้องไปโรงเรียนแต่เช้านะคะ)"รู้แล้วครับ"(ถ้ารู้แล้วก็กลับได้แล้วค่ะ อย่าขับรถเร็วนะคะ)"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับนะครับ"เป็นมะปรางที่ตัดสายผมน้องคงรู้ว่าผมคงจะไม่ยอมวางสายแน่ๆ แค่นี้ก็คุ้มแล้วว่ะที่จริงผมแวะมาที่บ้านของมะปรางทุกวันแหละ หลักๆ ที่มาคือคิดถึงและผมไม่อยากปล่อยให้เรื่องมันยืดยาวแค่นี้ผมเองก็จะตายห่าอยู่แล้ว"มะปรางยอมคุยกับกูแล้ว"ผมกดโทรหาไอ้กายทันที เกิดมาก็พึ่งเคยดีใจสุดๆ ก็วันนี้นี่แหละ(ยินดีด้วยครับเพื่อนรัก)"แค่นี้แหละกูต้องรีบกลับไปนอน"(แล้วกูบอกให้มึงโทรหาหรือไงติณณ์ ไอ้สัส)วันนี้ผมมีความสุขผมไม่โกรธมันหรอก ผมรีบขับรถกลับคอนโดเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วและพรุ่งนี้ผมเองก็ต้องกลับมาทำหน้าที่คนขับรถให้ว่าที่แฟนอีกเช้า.."สวัสดีค่ะ นี่ค่ะกาแฟที่ขอ"ผมรีบยิ้มรับให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างผมผมมารับมะปรางตั้งแต่เช้า เมื่อคืนผมนอนไม่หลับไม่สิผมไม่ได้นอนเลยต่างหากเพราะมัวแต่นอนยิ้มเหมือนคนบ้าพอดูนาฬ
ติณณ์ถ้าไอด้าไม่ยอมผมก็พร้อมที่จะฆ่าเธอทันที ผมไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครอีกแล้วในเมื่อกล้าคิดที่จะแตะต้องคนที่ผมรัก ผมเองก็คงอยู่เฉยๆ ไม่ได้"ฮึก ไอแค่รักติณณ์มาก ไอคิดว่าติณณ์ยังรักไออยู่"ไอด้าพูดออกมาทั้งน้ำตา"เอาอะไรคิดวะไอด้า หน้าไอ้ติณณ์มันเหมือนต้อนรับเธองั้นหรอ"เสียงไอ้กายดังขึ้น"ไอแค่อยากให้เรากลับไปเป็นแฟนกันเหมือนเดิม ไอทำใจไม่ได้ที่ติณณ์ไปรักคนอื่น ฮึก""มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ตอนนี้เรามีคนที่เรารักและรักมากกว่าชีวิตเราด้วย"ผมพูดใส่หน้าเธอหลังจากนั้นทุกอย่างในห้องก็เงียบลง มีเพียงเสียงร้องไห้ของไอด้าที่ดังไม่หยุด ผมไม่ได้เชื่อที่ไอด้าพูดทั้งหมดหรอกนะเพราะผู้หญิงอย่างไอด้าเธอไม่เคยแพ้ใคร"ยังไงคิดได้แล้วหรือแค่เล่นละครครับคุณไอด้า"ไอ้กายถามขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน"ไอรู้ว่าติณณ์ไม่ได้เชื่อไอแต่ไออยากให้ติณณ์รับรู้ไวว่าไอยังรักติณณ์เหมือนเดิม"ไอด้าหันหน้ามาพูดกับผม"ไอ้ติณณ์จะเอายังไงก็รีบจัดการ"ไอ้กายรีบเร่งผมทันที"ครั้งสุดท้ายนะไอ เราขอให้ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวอะไรกันอีก เพราะเราไม่รับรองนะว่าถ้าไอยังมายุ่งกับเราหรือคนที่เรารักอยู่ล่ะก็ เรานี่แหละจ
ติณณ์การมีเพื่อนดีก็ดีไปแต่การที่มีเพื่อนชั่วเหมือนที่ผมมีเนี่ยแม่งโคตรอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายเถอะ ผมชื่อติณณ์ครับเป็นเพื่อนรักของไอ้เฮคเตอร์คนแสนดีประจำปีแสนดีจนโดนเมียทิ้ง และที่ผมมานั่งบ่นอยู่เนี่ยไม่ใช่อะไรหรอกก็เพราะมันใช้ให้ผมมารับน้องสาวของมันแทนมันไง"กายแล้วมึงจะมากับกูทำไม"ไอ้นี่ก็อีกคนต้องตามติดผมตลอด"กูมาส่องเด็ก"ผมมารับมะปรางแทนพี่ชายของเธอได้เกือบสองอาทิตย์แล้วแหละครับ เพราะอามะนาวกับอาเธียร์ไปต่างประเทศแล้วไอ้ห่าเฮคมันเป็นบุคคลจำพวกหวงน้องมากมากสะจนมันเกินไป"มึงอยากเข้าคุกหรอกาย"ผมหันมาถามไอ้กายที่มองดูเด็กมอปลายที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา"ไอ้สัสกูแค่ส่องเฉยๆ"ผมส่ายหัวให้เพื่อนตัวเอง"ทำไมยังไม่มาอีก"ผมบ่นเพราะตอนนี้มันเลยมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วผมก็ยังไม่เห็นมะปรางจะเดินออกมาเลย"วันหลังมึงก็ให้คนขับรถที่บ้านมารับสิติณณ์ถ้ามึงจะบ่นขนาดนี้ มึงเองไม่ใช่ที่เสนอตัวมารับมะปรางไอ้สันขวาน"ไอ้กายบ่นผมยกใหญ่"ก็มันทางผ่านมั้ยล่ะมึงจะให้ลุงคนขับรถกลับไปกลับมาทำไม"ผมหันมาถามมัน"กูนึกว่ามึงชอบมะปรางสะอีก"ไอ้กายพูดพร้อมจ้องหน้าผม"ขอโทษค่ะที่ออกมาช้าพอดีคุณครูสอนเกินเวลา"ผมกำลังจะอ้า...
Comments