บททั้งหมดของ Don't go anywhere : รักแล้วห้ามไปไหน: บทที่ 1 - บทที่ 7

ติณณ์การมีเพื่อนดีก็ดีไปแต่การที่มีเพื่อนชั่วเหมือนที่ผมมีเนี่ยแม่งโคตรอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายเถอะ ผมชื่อติณณ์ครับเป็นเพื่อนรักของไอ้เฮคเตอร์คนแสนดีประจำปีแสนดีจนโดนเมียทิ้ง และที่ผมมานั่งบ่นอยู่เนี่ยไม่ใช่อะไรหรอกก็เพราะมันใช้ให้ผมมารับน้องสาวของมันแทนมันไง"กายแล้วมึงจะมากับกูทำไม"ไอ้นี่ก็อีกคนต้องตามติดผมตลอด"กูมาส่องเด็ก"ผมมารับมะปรางแทนพี่ชายของเธอได้เกือบสองอาทิตย์แล้วแหละครับ เพราะอามะนาวกับอาเธียร์ไปต่างประเทศแล้วไอ้ห่าเฮคมันเป็นบุคคลจำพวกหวงน้องมากมากสะจนมันเกินไป"มึงอยากเข้าคุกหรอกาย"ผมหันมาถามไอ้กายที่มองดูเด็กมอปลายที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา"ไอ้สัสกูแค่ส่องเฉยๆ"ผมส่ายหัวให้เพื่อนตัวเอง"ทำไมยังไม่มาอีก"ผมบ่นเพราะตอนนี้มันเลยมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วผมก็ยังไม่เห็นมะปรางจะเดินออกมาเลย"วันหลังมึงก็ให้คนขับรถที่บ้านมารับสิติณณ์ถ้ามึงจะบ่นขนาดนี้ มึงเองไม่ใช่ที่เสนอตัวมารับมะปรางไอ้สันขวาน"ไอ้กายบ่นผมยกใหญ่"ก็มันทางผ่านมั้ยล่ะมึงจะให้ลุงคนขับรถกลับไปกลับมาทำไม"ผมหันมาถามมัน"กูนึกว่ามึงชอบมะปรางสะอีก"ไอ้กายพูดพร้อมจ้องหน้าผม"ขอโทษค่ะที่ออกมาช้าพอดีคุณครูสอนเกินเวลา"ผมกำลังจะอ้า

มะปรางฉันยืนมองรถพี่ติณณ์ที่ขับออกไปและฉันไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ติณณ์พูดหรอก พี่เขาชอบพูดอะไรไม่เหมือนคนอื่นด้วย เหมือนสร้างคำถามแล้วให้ฉันมานั่งแก้อ่ะพอถามกลับก็โดนดุ"สวัสดีค่ะนม"ฉันเดินมากอดนมทันที"คุณติณณ์มาส่งหรอคะ"นมถามฉัน"ใช่แล้วค่ะนมถามทำไมคะ""คุณติณณ์เธอน่ารักนะคะ คุณหนูคิดเหมือนนมมั้ย"นมถามฉันน่ารักหรอเอาอะไรมาน่ารักอ่ะเจอแต่ละทีหน้าบึ้งยังกับอะไร ฉันเลิกสนใจนมแล้วเดินขึ้นมาบนห้องพรุ่งนี้วันหยุดไปไหนดีน้า คุณพ่อกับคุณแม่ก็ไม่อยู่ส่วนเพื่อนก็ไม่ว่างกันสักคน"ไว้วันนึงปรางจะเข้าใจ"ฉันพูดกับตัวเองเข้าใจอะไรของพี่ติณณ์เนี่ยคอยดูนะเจอหน้าเมื่อไหร่จะบ่นให้ ฉันเดินมานอนเล่นมือถือที่เตียงเพราะตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาอาบน้ำเลยครืด ครืดอือ ฉันควานหามือถือของตัวเองก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาเพราะชื่อที่โชวือยู่หน้าจอ นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย ฉันรีบหันมองนาฬิกาจะสามทุ่มครึ่งแล้วครืด ครืด"ค่ะพี่ติณณ์"ฉันรีบกดรับสาย(ทำไมรับสายช้าปราง)"เอ่อ....คือว่าปราง"(ว่ามาพี่รอฟัง)"ปรางเผลอหลับไปค่ะ"(มะปราง)"งั้นเดี๋ยวปรางไปอาบน้ำก่อนนะคะจะได้มานอน ปรางไม่นอนดึกหรอกค่ะ"(จะไปก็ไปแต่ไม่

มะปรางฉันนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกลัวจะโดนพี่ติณณ์ดุเอา และฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องดุกันด้วยแถมยังทำหน้าบึ้งใส่ฉันอีก"ก็ผู้ชายเหมือนกัน"ฉันพูดเสียงเบา"ก็ผู้ชายเหมือนกันแล้วไงปราง พี่ถามหน่อยอาเธียร์เป็นแบบเฮคเตอร์มั้ยล่ะ"พี่ติณณ์ถามฉันเสียงดุ"แล้วทำไมพี่ติณณ์ต้องดุปรางด้วยล่ะคะ ปรางก็แค่ถามเองนะ"ฉันมองหน้าพี่ติณณ์อย่างเอาเรื่อง"ก็ดูถามแต่ละอย่างสิมันน่าโดนดุมั้ยล่ะ""ปรางก็แค่อยากรู้ก็เท่านั้น วันหลังปรางไม่ถามพี่ติณณ์แล้ว"ฉันเชิดหน้าใส่"ระวังคอหัก""พี่ติณณ์!!!!"ฉันเรียกพี่เขาเสียงดังจนพี่เขาจอดรถข้างทาง"ยังไม่จบใช่มั้ยมะปราง""ก็พี่ติณณ์เริ่มก่อนมั้ยล่ะ"ฉันรีบบอกไป"แล้วลองบอกมาสิว่าผู้ชายแบบพี่มันเป็นยังไงแล้วมันต่างจากพี่ชายของปรางตรงไหน"พี่ติณณ์ถามฉันฉันนั่งเงียบไม่ได้พูดหรือตอบอะไรกลับไปเพราะเท่าที่รู้จักพี่ติณณ์กับพี่เฮคเตอร์นิสัยไม่เหมือนกันเลยสักนิด แต่ฉันก็แค่สงสัยไงเข้าใจมั้ยว่าสงสัยอ่ะ"ยังไง............""ปรางจะกลับบ้านค่ะ"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง"ถ้าไม่ตอบก็นอนข้างถนนนี่แหละ"เฮ้อ.....แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย"พี่ติณณ์กับพี่เฮคไม่เหมือนกันค่ะตามความรู้สึกข

ติณณ์ชีวิตในแต่ละวันของผมก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็แค่เรียนและปลอบใจเพื่อนที่โดนเมียทิ้งก็เท่านั้นเอง คือนอกจากผมจะไปรับไปส่งมะปรางที่โรงเรียนทุกวันแล้วผมยังต้องคอยมานั่งดูไอ้สัสนี่อีก"เฮคกูถามจริงๆ นี่มึงพยายามแล้ว"ผมถามไอ้เฮคเตอร์"แล้วมึงจะทำไมกูไม่มีวันหย่ากับชาไทยแน่ๆ"มันบอกผม"งั้นก็สู้ๆ แล้วกันกูหวังว่าชาไทยจะให้อภัยมึงเร็วๆนี้นะ ที่พูดเนี่ยคือพวกกูจะได้ไปทำอย่างอื่น"เสียงไอ้พีตาร์บ่น"ขอบใจพวกมึงนะกูก็ได้แต่หวังว่าเมียกูจะใจอ่อน นี่กูหลบเลี่ยงทุกทางแล้วนะกูเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเลี่ยงได้ถึงวันไหน""แล้วเรื่องแข่งรถมึงจะเอาไง"ไอ้กายถามมัน"กูแยกแยะได้ กูจะไปหาเมีย"ผมล่ะปวดหัวกับมันจริงๆ เลยเถอะ ส่วนเรื่องของผมกับมะปรางก็เรื่อยๆ ครับถึงตอนนี้มะปรางจะยังไม่รับรู้ความรู้สึกของผมแต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลยสักนิดค่อยเป็นค่อยไป ให้มันรู้ไปสิว่าความดีความใกล้ชิดมันจะไม่ทำให้มะปรางหวั่นไหวกับผมเลยสักนิด ถึงผมจะไม่บังคับความรู้สึกของมะปรางแต่ผมก็คงไม่ปล่อยให้มะปรางไปเป็นของคนอื่นหรอก"แล้วเรื่องของมึงกับมะปราง"ไอ้กายถามผม"ก็ดีเพราะมะปรางเป็นเด็กพูดง่ายกูเอาของกูอยู่แล้วกันและคนที่มึง