บททั้งหมดของ Don't go anywhere : รักแล้วห้ามไปไหน: บทที่ 21 - บทที่ 30

ติณณ์ถ้าไอด้าไม่ยอมผมก็พร้อมที่จะฆ่าเธอทันที ผมไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครอีกแล้วในเมื่อกล้าคิดที่จะแตะต้องคนที่ผมรัก ผมเองก็คงอยู่เฉยๆ ไม่ได้"ฮึก ไอแค่รักติณณ์มาก ไอคิดว่าติณณ์ยังรักไออยู่"ไอด้าพูดออกมาทั้งน้ำตา"เอาอะไรคิดวะไอด้า หน้าไอ้ติณณ์มันเหมือนต้อนรับเธองั้นหรอ"เสียงไอ้กายดังขึ้น"ไอแค่อยากให้เรากลับไปเป็นแฟนกันเหมือนเดิม ไอทำใจไม่ได้ที่ติณณ์ไปรักคนอื่น ฮึก""มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ตอนนี้เรามีคนที่เรารักและรักมากกว่าชีวิตเราด้วย"ผมพูดใส่หน้าเธอหลังจากนั้นทุกอย่างในห้องก็เงียบลง มีเพียงเสียงร้องไห้ของไอด้าที่ดังไม่หยุด ผมไม่ได้เชื่อที่ไอด้าพูดทั้งหมดหรอกนะเพราะผู้หญิงอย่างไอด้าเธอไม่เคยแพ้ใคร"ยังไงคิดได้แล้วหรือแค่เล่นละครครับคุณไอด้า"ไอ้กายถามขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน"ไอรู้ว่าติณณ์ไม่ได้เชื่อไอแต่ไออยากให้ติณณ์รับรู้ไวว่าไอยังรักติณณ์เหมือนเดิม"ไอด้าหันหน้ามาพูดกับผม"ไอ้ติณณ์จะเอายังไงก็รีบจัดการ"ไอ้กายรีบเร่งผมทันที"ครั้งสุดท้ายนะไอ เราขอให้ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวอะไรกันอีก เพราะเราไม่รับรองนะว่าถ้าไอยังมายุ่งกับเราหรือคนที่เรารักอยู่ล่ะก็ เรานี่แหละจ

มะปราง"พี่ไอด้า"ฉันรีบหันกลับไปมองคนที่จับมือฉันอยู่ ฉันไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ด้านหลังของฉันตอนไหนแล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ข่าวเธอตั้งแต่วันนั้นแล้ว"ใช่ค่ะพี่ไอด้าเอง ดีใจจังน้องปรางจำพี่ได้ด้วย"เธอพูดก่อนจะบีบมือฉันให้แน่นขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บ"ปล่อยค่ะ เราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกัน"ฉันรีบบอกเธอสีหน้าและแววตาของพี่ไอด้าตอนนี้เหมือนคนไม่มีสติเธอเอาแต่หน้าบึ้งและพูดจาไม่ดีใส่ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรถึงต้องทำแบบนี้"ช่วยด้วย............""ถ้าแหกปากอีกทีพี่ไม่รับรองความปลอดภัยนะคะน้องปราง"ฉันมองปืนที่พี่ไอด้าหยิบออกมา"พี่ทำไปเพื่ออะไรคะ"ฉันถามเสียงสั่น"ไปกับพี่สิคะแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง"เธอดันหลังฉันให้เดินไปที่รถที่จอดอยู่ข้างถนนตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถของพี่ไอด้า เธอรีบขับรถออกจากหน้าโรงเรียนของฉันทันทีและฉันไม่รู้ว่าเธอจะพาฉันไปที่ไหน"ถ้าโทรบอกใครพี่ไม่รับรองนะคะว่าน้องปรางจะรอดอยู่เจอหน้าคนอื่นหรือเปล่า"เธอพูดเสียงดุ"พี่จะพาปรางไปไหน"ฉันถามเธอ"น้องปรางควรจะหยุดพูดแล้วเก็บแรงไว้ดีกว่านะคะ พี่จะบอกให้ก็ได้ว่าพี่ต้องการอะไรแต่ที่จริงน้องปรางก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะคะว่าพี่ต้องการอะไร พี่ต้อ

ติณณ์ตอนนี้ผมกำลังโดนจ้องหน้าจากคนที่กระซิบข้างหูผมเมื่อกี้ ที่จริงผมตื่นตั้งนานแล้วแหละแต่เพราะผมอยากจะรู้อาการของมะปรางว่าเป็นยังไงผมก็เลยแกล้งนอนต่อ แต่เหมือนตอนนี้คนที่โดนผมแกล้งจะไม่สนุกกับผมด้วยเลย"ทำไมเอาเรื่องความเป็นความตายมาเล่นแบบนี้คะ"นั่นไงล่ะมะปรางเดินถอยหลังออกห่างจากผมแถมยังพูดเสียงสั่นอีก นี่ผมเล่นแรงไปใช่มั้ยวะที่จริงมันไม่ใช่ความคิดผมทั้งหมดหรอกนะ และอีกอย่างมันเป็นความคิดของไอ้เฮคเตอร์พี่ชายของมะปรางนั่นแหละ"ขอโทษครับ พี่ก็แค่อยากรู้"ผมพูดเสียงเบา"ถ้าพี่ติณณ์อยากฟังก็รอไปก่อนแล้วกันนะคะ ตอนนี้ปรางไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น"มะปรางพูดเสียงดุก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา"ปราง.................""ถ้าหายดีแล้วปรางควรจะกลับใช่มั้ยคะ"มะปรางถามผม"มะ..ไม่โอ๊ย..............."ผมรีบลุกแต่ดันลืมไปว่าตัวเองยังเจ็บอยู่"พี่ติณณ์เป็นอะไรคะ"อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยิ้มได้เมื่อมะปรางรีบวิ่งเข้ามาหาผม ที่จริงผมไม่ได้อยากฟังสักเท่าไหร่หรอกเพราะผมรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ถ้าได้ฟังผมคงยิ้มแก้มแตกแน่"เจ็บครับ"ผมบอก"เดี๋ยวปรางเรียกหมอนะคะ""ปราง พี่ขอโทษที่ทำไป ถึงปรางจะยังไม่พูดตอนนี้พี่ก็ไม่ได้

ติณณ์ผมอุ้มแฟนตัวเองเข้ามาในห้องทันที ที่จริงผมไม่ต้องเล่นละครก็ได้แต่ผมเองก็ยังคิดไม่ถึงว่ามะปรางจะกล้าพูดมันออกมา และที่ผมบอกไปเมื่อกี้ผมทำจริงเว้ย มะปรางโตพอที่รับรู้ความรักของผมแล้ว"พะ....พี่ติณณ์จะทำอะไรคะปล่อยปรางลงก่อน"มะปรางบอกผมเสียงสั่น"ก็ทำหน้าที่แฟนไงครับ"ผมบอกไป"แล้วพาปรางเข้าห้องนอนทำไมคะ"หึ...มะปรางยังไงก็คือมะปราง"ปรางไม่รู้จริงๆ หรอครับว่าพี่จะทำอะไร ฟอด"ผมวางมะปรางนอนราบกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมไว้"มะ...ไม่รู้ค่ะ พี่ติณณ์ไม่แกล้งปรางสิ"มะปรางพูดเสียงเบา"จุ้บ พี่ขอได้มั้ยปราง เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับ"ผมพูดเสียงอ้อนจนมะปรางไม่กล้าสบตาผม"แต่ปรางยังเด็กอยู่เลยนะคะ ปรางว่า....."ถ้าคิดว่าผมจะยอม คิดผิดแล้วครับเพราะของไอ้พีตาร์เร็วกว่าผมสะอีกครืด ครืดผมมองมือถือของมะปรางที่ดังอยู่ในกระเป๋า สงสัยจะเป็นไอ้เฮคเตอร์แน่ไอ้เวรนี่แม่งหวงน้องจริงจัง ผมรีบหยิบมือถือของมะปรางมารับสายทันที"ว่าไงครับพี่เขย"(ไอ้สัสน้องกูยังเด็กอยู่นะเว้ย)"ไม่เด็กแล้วครับ แค่นี้นะเสียวเวลา"(ไอ้ติณณ์ ไอ้เชี้ย...ติณณ์)ผมกดตัดสายไอ้เฮคเตอร์ก่อนจะก้มมองหน้ามะปรางที่นอนอยู่ ผมแค่ลองใจมะปรางเท่านั้

มะปรางการใช้ชีวิตโดยมีอีกคนเข้ามาในชีวิต สำหรับฉันฉันว่ามันยากมากแต่มันก็ไม่ได้ยากเกินไปที่จะทำมัน ฉันกับพี่ติณณ์เองก็ยังต้องปรับตัวเข้าหากันอีกมาก"สวัสดีครับคุณคู่หมั้น"ฉันกับพี่ติณณ์หมั้นกันแล้วฉันเองก็ไม่รู้ว่าพี่ติณณ์จะรีบไปไหนเพราะฉันเองก็พึ่งเรียนอยู่ปีหนึ่ง แต่ฉันก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรหรอกนะเพราะยังไงฉันก็มั่นใจอยู่แล้วว่าพี่ติณณ์คือผู้ชายที่สามารถดูแลฉันได้และอีกอย่างฉันก็รักพี่ติณณ์มาก"ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ"ฉันถามเพราะช่วงนี้พี่ติณณ์ทำงานหนักทุกวันเลย"แค่เห็นหน้าเมียก็หายเหนื่อยแล้วครับ"พี่ติณณ์เป็นผู้ชายที่ขี้หวงมากถึงมากที่สุด ขนาดทำงานหนักพี่ติณณ์ก็ต้องมารับฉันทุกวันแถมยังดุขึ้นเป็นเท่าตัวเลย"เดี๋ยวนี้ปากหวานนะคะ"ฉันเอ่ยแซว"ปรางก็ชิมอยู่ทุกวันที่ครับ"แล้วก็อีกเรื่องคือตั้งแต่เราสองคนหมั้นกันพี่ติณณ์ก็ขอให้ฉันมาอยู่ด้วยที่คอนโด และถ้าวันไหนฉันต้องไปนอนที่บ้านพี่ติณณ์ก็ต้องตามฉันไปด้วยซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำขนาดนี้"พี่ติณณ์มันใช่เรื่องที่ควรพูดมั้ยคะ"ฉันหันไปดุคนที่กำลังขับรถอยู่"ก็พี่พูดความจริงนี่ครับ หรือปรางจะเถียงว่าไม่จริง"พี่ติณณ์กับเพื่อนเขาก็ไม่ได้ต่างก