ตบหน้า

เพราะคำว่าบุญคุณ และครอบครัวค้ำคอเธอจึงต้องจำยอมสวมรอยเป็นคู่หมั้นในวัยเด็กของบุตรชายผู้มีพระคุณ แต่ความฉิบหายดันมาเยือนเมื่อเมื่อคู่หมั้นตัวจริงของชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้น "เธอเป็นใคร..?" "ฉันชื่อ...เมษา..." "เธอคงไม่ได้โง่จนไม่รู้ใช่ไหมว่าการสวมรอยเป็นคนอื่นมันผิดกฏหมาย" "ที่ฉันทำไปเพราะจำเป็นจริง ๆ อย่าแจ้งความจับฉันเลยนะ จะให้ฉันทำอะไรเป็นการชดใช้ก็ได้" "เธอคิดว่าควรชดใช้ ยังไงมันถึงจะเหมาะสมกับที่เธอเข้ามาสวมรอย เป็นคู่หมั้นฉันจนทำให้ฉันกับคนรักต้องเลิกกัน เธอคิดว่าตัวเองต้องชดใช้ยังไง" "ฉะ..ฉันไม่รู้..." "แต่ไม่ต้องห่วง เธอได้ชดใช้สมใจแน่...เมษา..."

ถูกกล่าวหาว่าเป็นลูกนอกสมรสเธอไม่เคยปริปาก โดนกลั่นแกล้งสารพัดก็ไม่เคยพร่ำบ่น เห็นว่าเธอไม่มีปากเสียงแล้วจะเอาอะไรที่เป็นของเธอไปก็ได้เหรอ? ฝันไปเถอะ! ถึงเวลาที่เธอจะเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองแล้ว ระวังตัวไว้ให้ดีละ เตือนแล้วนะ... ..........

รางวัลยอดเยี่ยม ประเภทวรรณกรรมเยาวชน ประจำปี 2544 "ส้มสีม่วง" เป็นรางวัลยอดเยี่ยม ประเภทวรรณกรรมเยาวชน ประจำปี 2544 "ส้มสีม่วง"

คู่หมั้นของผมเป็นแพทย์นิติเวช ผมเป็นตำรวจฝ่ายสืบสวนคดีอาญา ผมรักเธอเท่าชีวิต แต่เธอเอาแต่สนใจรักครั้งแรกของเธอ เพื่อช่วยให้รักแรกพ้นผิดแล้ว เธอไปช่วยจัดการศพศพหนึ่งแทนเขา แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ เจ้าของศพนั้นก็คือผมเอง หลังจากที่เธอรู้ความจริง เธอก็แตกสลายอย่างสมบูรณ์ ##ผมชื่อหลินซิว ชาติก่อนเป็นตำรวจฝ่ายสืบสวนคดีอาญา ตอนนี้ผมตายไปแล้ว กลายเป็นวิญญาณตามติดอยู่ข้างกายกู้อวี๋เคอคู่หมั้นของผม “เคอเคอ ฉันเกิดเรื่องแล้ว เธอมาช่วยฉันที!” กู้อวี๋เคอรับสายของหวังซิงอวี่ จากนั้นก็วางงานในมือลงโดยไม่ลังเลยเลยสักนิด ก่อนวิ่งออกไปหาเขา หวังซิงอวี่เป็นรักแรกของเธอ ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน ขอเพียงแค่เป็นหวังซิงอวี่เอ่ยปาก ไม่ว่าหวังซิงอวี่จะให้เธอทำอะไร กู้อวี๋เคอก็รับปากทั้งหมด ผมเคยถามเธอว่าเธอเอาแต่สนใจหวังซิงอวี่ใช่ไหม ที่ผ่านกู้อวี่เคอเพียงแค่พูดกับผมด้วยความร้อนรนเท่านั้นว่า : “ฉันกับหวังซิงอวี่เป็นแค่เพื่อนธรรมดา คุณอย่าหึงมั่วซั่วจะได้ไหม” เพราะฉะนั้นในครั้งนี้ หวังซิงอวี่ฆ่าคนแล้ว จึงให้กู้อวี่เคอมาช่วยจัดการศพ ซึ่งเธอก็รับปาก เพียงแต่สิ่งที่กู้อวี๋เคอไม่รู้ก็คือ ศพนั้นเป็นศพของผมเอง

ก่อนงานแต่งหนึ่งวัน ฉันได้รับโทรศัพท์จากทางโรงแรม “สวัสดีค่ะคุณเจียง มีคนมาทำลายสถานที่จัดงานแต่งของคุณค่ะ” ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เลยรีบมุ่งหน้าไปที่โรงแรม พอไปถึงที่นั่นก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งถือภาพแต่งงานที่ถ่ายร่วมกับว่าที่สามีของฉัน ตวาดเสียงดังลั่น “แกมันนังเมียน้อยหน้าด้าน! กล้ายั่วยวนสามีชาวบ้าน! แล้วยังเอาเงินของเขามาจัดงานแต่งเสียอลังการอีก!” พริบตาเดียวผู้คนรอบข้างก็หันมาสนใจ แม้แต่ผู้จัดการโรงแรมยังกล้าชี้หน้าต่อว่าฉัน “ฉันว่าแล้วทำไมงานแต่งทั้งทีกลับไม่เห็นเงาเจ้าบ่าวเลย ที่แท้ก็ไม่ใช่ภรรยานี่เอง” จากนั้นผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็เข้ามาล้อมวงร่วมกันต่อว่า แล้วยังทำร้ายฉันจนแท้งลูกอีก ฉันโกรธจัดจนหลุดหัวเราะออกมา ส่งข้อความหาเลขาในทันที “ยกเลิกงานแต่งวันพรุ่งนี้เสีย แล้วไล่เฉินซวี่ออกจากบริษัทของฉันด้วย!” ใช้เงินของฉันเลี้ยงดูชู้รักไม่พอ ยังกล้าปล่อยนังเมียน้อยนี่มาหาเรื่องอีก! ดูสิว่าฉันจะจัดการพวกแกอย่างไร!

ลูกชายฉันอายุสามขวบแล้ว แต่หน้าตาไม่เหมือนสามีฉันเลยสักนิด พ่อสามีของฉันสงสัยไม่เลิกก็เลยแอบพาลูกชายฉันไปตรวจดีเอ็นเอกับตัวเอง ผลการตรวจดีเอ็นเอปรากฏว่าพวกเขาตาหลานไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด พ่อสามีโมโหมาก ทั้งด่าทอฉัน แล้วยังขู่จะฆ่าพวกเราแม่ลูกให้ตายอีก สามีฉันก็ตบหน้าฉันอย่างแรง "ผู้หญิงหน้าด้าน! หลอกให้ฉันเลี้ยงลูกผู้ชายคนอื่นมาตั้งสามปี!” พอเห็นพวกเขาทำนิสัยแบบนั้น ฉันก็เลยปาใบรับรองผลตรวจดีเอ็นเอของพ่อสามีกับสามีให้ดู----สองคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด พ่อสามีกับสามีอึ้งไปเลย ฉันหัวเราะเบาๆ "ใครกันแน่ที่ไม่ใช่พ่อลูกกัน..."

พ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งของฉันคือนักการกุศลที่มีชื่อเสียงไปทั่วประเทศ ทว่าฉันมีค่าใช้จ่ายเกินยี่สิบห้าบาทจำเป็นต้องขอเงินจากพวกเขา หลังจากวันนั้นที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันขอเงินห้าร้อยบาทจากพวกเขา กลับถูกด่าว่านานถึงสามชั่วโมง “อายุแค่นี้จะป่วยอะไรกัน? อยากได้เงินก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยสิ” “แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน น้องสาวแกยังรู้ความมากกว่าแกอีก” ฉันลากร่างกายที่ป่วยหนักของตัวเองเดินกลับไปยังห้องใต้ดินเล็กๆ ที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร ทว่ากลับเห็นภาพที่พ่อแม่ตัวเอง ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลปิดดิสนีย์แลนด์เพื่อน้องสาวบุญธรรมปรากฏบนจอภาพขนาดยักษ์ในห้างสรรพสินค้า น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา ห้าร้อยบาทมันไม่พอสำหรับค่าทำเคมีบำบัดด้วยซ้ำ ฉันก็แค่อยากซื้อชุดใหม่สักชุดเพื่อที่จะได้จากไปอย่างมีเกียรติเท่านั้นเอง

"คุณอัน ยืนยันจะเปลี่ยนชื่อใช่ไหมคะ? ถ้าเปลี่ยนชื่อแล้ว ทั้งวุฒิการศึกษา เอกสารรับรอง รวมถึงพาสปอร์ต จะต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดนะคะ" อันหนิงพยักหน้า "ยืนยันค่ะ" เจ้าหน้าที่ยังคงโน้มน้าวต่อ "ผู้ที่บรรลุนิติภาวะแล้วเปลี่ยนชื่อจะมีขั้นตอนที่ยุ่งยากมากทีเดียว อีกอย่างชื่อเดิมของคุณก็เพราะมากอยู่แล้ว เก็บไปคิดดูอีกทีดีไหมคะ?" "ไม่คิดแล้วค่ะ" อันหนิงเซ็นชื่อลงไปบนเอกสารยินยอมเปลี่ยนชื่อ "รบกวนด้วยนะคะ" "โอเคค่ะ ชื่อที่เปลี่ยนใหม่คือ...เซี่ยงหยวน ถูกต้องนะคะ?" "ใช่ค่ะ" เซี่ยงหยวน บินออกไปยังที่ที่ไกลแสนไกล

ในปีที่ห้าของการแต่งงานกับเซวียโจว เขาขอให้พาอวี๋เสวี่ยเอ๋อร์ย้ายไปอยู่ต่างประเทศด้วยกันเป็นครั้งที่สาม เผยฮวนวางอาหารที่เพิ่งทำเสร็จลง แล้วถามเขาถึงเหตุผล เซวียโจวเปิดเผยความจริงตรงๆ กับเธอ "ผมไม่อยากปิดบังคุณอีกต่อไป ความจริงแล้วเสวี่ยเอ๋อร์อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านข้างๆ ของเรา" "เธออยู่กับผมมาเก้าปีแล้ว ผมติดค้างเธอมาก ครั้งนี้ที่จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ผมจะพาเธอไปด้วยให้ได้" เผยฮวนไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวายใดๆ เธอจองตั๋วเครื่องบินให้อวี๋เสวี่ยเอ๋อร์ด้วยเสร็จสรรพ เซวียโจวคิดว่าในที่สุดเผยฮวนก็ยอมรับความจริงได้ แต่ในวันที่พวกเขาต้องไปต่างประเทศ เผยฮวนกลับไปส่งพวกเขาที่สนามบิน แล้วหันกลับไปขึ้นเครื่องสำหรับกลับบ้านพ่อแม่ของเธอแทน