All Chapters of เดือนร่ายดาว: Chapter 11 - Chapter 20

เที่ยงคืนกว่าแล้ว ร้านเหล้าคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงเพลงและเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อนที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะดาหวัน ที่วันนี้โดดเด่นเกินห้ามใจ ใส่ชุดเดรสสีดำพอดีตัวเผยความเซ็กซี่เบาๆ ยิ่งทำให้ทะเลอดมองไม่ได้ ทุกครั้งที่เธอหัวเราะ เสียงใสๆ นั่นช่างทำให้ใจเขาสั่นไหว และเขาก็เผลอมองดาหวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหลตลอดเวลา "ไอ้ทะเล มึงนี่ไม่ห่างไอ้หวันเลยนะ" มิเกลแซวเมื่อเห็นทะเลที่ตัวติดดาหวันเหมือนตังเมไม่ห่าง เธอเดินไปไหน เขาก็เดินตามไปทุกที่ ทะเลหันมาแล้วยิ้มกว้างให้มิเกล "ก็กูห่วงเพื่อนนี่" เขาพูดแต่แววตาที่มองดาหวันกลับบอกอะไรที่มากกว่านั้น ดาหวันที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็ยิ้มเจื่อนๆ “ห่วงหรือหวงกูเนี่ย ไอ้ทะเล" เธอยักคิ้วใส่ทะเลก่อนจะดื่มเบียร์อีกแก้วอย่างไม่สนใจอะไร ทะเลยิ้มเขินๆ “ก็...ทั้งสองอย่างแหละน่า” เขาตอบเบาๆ แต่ดาหวันก็ดูจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดนั้นเท่าไหร่ เพราะตอนนี้เธอกำลังสนุกกับวงสนทนาและดนตรีในร้านที่มันส์จนยากจะหยุดตัวเองได้ เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นอีกระดับ วงดนตรีสดเล่นเพลงที่เต้นได้มันส์สะใจ ทำให้เพื่อนๆ ในกลุ่มลุกขึ้นไปเต้นกันอย่างสนุก ดาหวันที่ดูจะสนุกเกิน

เช้าวันใหม่ที่อากาศสดชื่น เต็มไปด้วยลมเย็นพัดผ่านไปมาระหว่างต้นไม้ในมหาวิทยาลัย นักศึกษาต่างเร่งรีบไปยังห้องเรียนตามตารางของตนเอง แต่สำหรับโนเตอร์ เช้าวันนี้ไม่ใช่เพียงแค่เช้าวันธรรมดา เขารู้ว่ามันจะเป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา วันที่เขาจะสารภาพความรู้สึกกับดาหวัน เขารู้สึกตื่นเต้น มือของเขาเปียกเหงื่อเล็กน้อย แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เขารู้ตัวแล้วว่าความรู้สึกที่เขามีต่อดาหวันมันลึกซึ้งมากกว่าเพียงแค่ความชอบธรรมดา ทุกครั้งที่เห็นเธอ หัวใจของเขาเต้นแรง เขาชอบที่เธอเป็นคนสดใส ขี้เล่น มีความเป็นตัวของตัวเอง และแม้ว่าบางครั้งเธอจะดื้อหรือแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่เขาก็ยังคงรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ วันนี้เขาวางแผนจะสารภาพรักกับเธอที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงลานกลางมหาวิทยาลัย ที่ที่พวกเขามักจะนั่งคุยกันบ่อย ๆ หลังเลิกเรียน เธอเคยบอกว่าเธอชอบบรรยากาศตรงนี้ เพราะมันสงบและเป็นมุมที่เธอรู้สึกปลอดภัย เมื่อถึงเวลาที่นัดไว้ เขาก็เห็นดาหวันเดินมาจากระยะไกล วันนี้เธอดูสดใสตามปกติ สวมเสื้อสีขาวกับกระโปรงสั้นนักศึกษาที่ทำให้เธอดูเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ไม่ต่างจากทุกวัน เขากระชับมือเข้าห

บรรยากาศในห้องประชุมของคณะเป็นไปอย่างคึกคัก แม้จะเป็นเช้าวันทำงาน แต่กลุ่มนักศึกษาคณะแพทย์ทุกคนก็เตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อเข้าร่วมงานกลุ่มเกี่ยวกับวิชากุมารเวชศาสตร์ แต่ละกลุ่มนั่งกระจายตามมุมต่างๆ ในห้อง เพื่อนๆ ในกลุ่มของดาหวันก็นั่งกันอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ดาหวันเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้ว่าภายในใจเธอยังคงหนักอึ้งจากเหตุการณ์ล่าสุด แต่เธอตั้งใจจะมาทำงานกลุ่มให้เต็มที่ วันนี้เธอต้องช่วยเพื่อนๆ ในการเตรียมข้อมูลสำหรับการทำเคสเด็กป่วย เพื่อเตรียมนำเสนอในชั่วโมงต่อไป มิเกลกับต้นหอมที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว โบกมือเรียกดาหวันทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา "มานี่เร็วๆ ไอ้หวัน งานกลุ่มวันนี้พวกเราต้องปั่นให้เสร็จก่อนเที่ยงเลยนะ จะได้มีเวลาซ้อม" "เออ กูรู้แล้ว" ดาหวันวางกระเป๋าลงที่เก้าอี้ข้างมิเกล แล้วหยิบสมุดโน้ตออกมาเตรียมจดรายละเอียด "มีเคสให้กูอ่านไหม" ต้นหอมเปิดไฟล์ในคอมพิวเตอร์แล้วหันหน้าจอไปหาดาหวัน "เคสเด็กชายอายุ 5 ขวบที่มาด้วยอาการไอเรื้อรังกับหอบ เห็นว่าเขาต้องการให้เราหาสาเหตุและแผนการรักษา เอาง่ายๆ ก็เหมือนเคสทั่วไป แต่อาจจะมีอะไรซ่อนอยู่ลึกๆ" ดาหวันหยิบปากกาขึ้นมาขีดเ

ดาหวันนั่งอยู่คนเดียวในห้องเรียน หลังจากเหตุการณ์ที่คณะวิศวะฯ กับสายตาเย้ยหยันของสาวคนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แม้โนเตอร์จะยืนยันความรู้สึกของเขาชัดเจนแค่ไหน แต่ดาหวันก็อดนึกน้อยใจไม่ได้ว่าตัวเองคงไม่ใช่คนเดียวที่ชอบเขา สาวๆ รอบตัวเขาต่างก็สนใจและพยายามเข้าใกล้เขาอยู่ตลอดเวลา "ทำไมเราต้องมานั่งคิดมากเรื่องแบบนี้ด้วยวะ" ดาหวันพึมพำกับตัวเอง หงุดหงิดกับความรู้สึกที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปยังกลุ่มเพื่อนทันที "พวกมึง ไปกินเหล้ากันปะ?" ไม่นานนัก เพื่อนๆ ของเธอก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว มิเกล ต้นหอม ไม่มีใครลังเลสักนิดที่จะไม่ไปกับเธอ "กูว่าแล้วต้องมีวันนี้!" ต้นหอมตอบกลับมาดาหวัน "นัดมาเลย กูพร้อม". มิเกลเสริมกำลังมาอีกว่าตนพร้อมมากดาหวันเลยถามยัยเพื่อนสองคนไปว่า "พร้อมกินเหล้า" แล้วดูเพื่อนสาวเธอตอบมา "เปล่า...พร้อมล่าผู้ชาย เมื่อได้คำตอบรับแบบนั้น ดาหวันก็รีบลุกออกจากเตียงนอนรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที โดยไม่บอกเตอร์สักคำ เธอไม่อยากให้เขาตามมา หรือรู้ว่าเธอกำลังน้อยใจ เขาคงไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้ ค่ำคืนนี้ที่ร้านเหล้า

ดาหวันยิ้มกว้างเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารที่โชยมาต้อนรับทันทีที่เธอเปิดประตูห้องเข้ามา หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนทั้งวัน ความหอมของอาหารทำให้ความเหนื่อยล้าคลายลงอย่างรวดเร็ว "ว้าว...หอมจังเลย!" ดาหวันอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะหันไปมองที่ครัว เห็นเตอร์ยืนอยู่หน้าหม้อซุปในครัว เขายิ้มกว้างเหมือนรู้ว่าดาหวันต้องชอบ "อร่อยด้วยนะ พี่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย" เขาพูดพลางตักซุปออกมาชิมรสอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าอาหารที่ทำจะสมบูรณ์แบบ ดาหวันเดินเข้ามาใกล้แล้วหัวเราะเบาๆ "นึกว่าเด็กวิศวะจะเก่งแต่เรื่องเครื่องยนต์เครื่องมืออะไรต่างๆ ซะอีก" เธอแซวอย่างขำๆ เตอร์ยักคิ้วตอบกลับ "สำหรับหวัน พี่ทำได้ทุกอย่างแหละ ไม่ว่าทำอาหารหรืออะไรก็ตาม" ดาหวันมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู ความทุ่มเทของเตอร์ในทุกๆ เรื่องที่เกี่ยวกับเธอ ทำให้หัวใจของเธออ่อนโยนลงทุกครั้งที่ได้เห็น ทั้งสองนั่งลงร่วมโต๊ะกันอย่างอบอุ่น เสียงช้อนกระทบจานผสมกับเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความสุข "ไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวพี่เตรียมโต๊ะรอ" "ค่ะ....ที่รัก" เตอร์หันขวับมามองดาหวันด้วยความตกใจและดีใจในคราวเดียวกั