ตอนที่ 13 ถึงเวลาสารภาพรัก

เช้าวันใหม่ที่อากาศสดชื่น เต็มไปด้วยลมเย็นพัดผ่านไปมาระหว่างต้นไม้ในมหาวิทยาลัย นักศึกษาต่างเร่งรีบไปยังห้องเรียนตามตารางของตนเอง แต่สำหรับโนเตอร์ เช้าวันนี้ไม่ใช่เพียงแค่เช้าวันธรรมดา เขารู้ว่ามันจะเป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา วันที่เขาจะสารภาพความรู้สึกกับดาหวัน

เขารู้สึกตื่นเต้น มือของเขาเปียกเหงื่อเล็กน้อย แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เขารู้ตัวแล้วว่าความรู้สึกที่เขามีต่อดาหวันมันลึกซึ้งมากกว่าเพียงแค่ความชอบธรรมดา ทุกครั้งที่เห็นเธอ หัวใจของเขาเต้นแรง เขาชอบที่เธอเป็นคนสดใส ขี้เล่น มีความเป็นตัวของตัวเอง และแม้ว่าบางครั้งเธอจะดื้อหรือแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่เขาก็ยังคงรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ

วันนี้เขาวางแผนจะสารภาพรักกับเธอที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงลานกลางมหาวิทยาลัย ที่ที่พวกเขามักจะนั่งคุยกันบ่อย ๆ หลังเลิกเรียน เธอเคยบอกว่าเธอชอบบรรยากาศตรงนี้ เพราะมันสงบและเป็นมุมที่เธอรู้สึกปลอดภัย

เมื่อถึงเวลาที่นัดไว้ เขาก็เห็นดาหวันเดินมาจากระยะไกล วันนี้เธอดูสดใสตามปกติ สวมเสื้อสีขาวกับกระโปรงสั้นนักศึกษาที่ทำให้เธอดูเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ไม่ต่างจากทุกวัน เขากระชับมือเข้าหากัน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเตรียมตัว

ดาหวันเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเตอร์เธอมองเขาด้วยสายตาสงสัยเล็กน้อย "พี่เตอร์มีอะไรจะบอกหวันเหรอคะ ทำไมดูจริงจังจัง"

เตอร์หายใจเข้าลึกอีกครั้ง ขณะที่เขาใช้สายตาสื่อสารความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจมาตลอด "หวัน...พี่มีเรื่องสำคัญจะบอก"

ดาหวันมองเขาด้วยความสงสัย ยิ่งเห็นท่าทางของเขายิ่งทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แต่เธอก็พยายามยิ้มให้เขาเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูตึงเครียดเกินไป "อะไรเหรอคะ?"

“พี่ชอบหวัน...ไม่สิ พี่รักหวันจริง ๆ" เสียงของเตอร์สั่นเล็กน้อย เขามองลึกลงไปในดวงตาของเธอ “พี่รู้ว่ามันอาจจะฟังดูเหมือนเรื่องเล่น ๆ หรืออาจจะเป็นแค่ความรู้สึกชั่วคราว แต่พี่คิดมาตลอดและแน่ใจแล้วว่าพี่ไม่สามารถขาดหวันได้ พี่อยากดูแล อยากอยู่ข้าง ๆ หวัน ไม่ใช่แค่ในตอนนี้ แต่ตลอดไป"

ดาหวันนิ่งเงียบไปสักพัก เธอไม่เคยคิดว่าเตอร์จะมาพูดอะไรแบบนี้ตรง ๆ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกได้บ้างว่าพี่เขาสนใจเธอมากกว่าปกติ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาจริงจังขนาดนี้

เธอเบือนสายตาลงเล็กน้อย หัวใจของเธอเต้นแรงจนรู้สึกว่าหน้าร้อนขึ้น "พี่เตอร์...”

"พี่รู้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องที่หวันไม่ทันตั้งตัว แต่พี่อยากให้หวันรู้ว่าพี่จริงจังกับทุกคำพูด พี่ไม่อยากให้หวันเข้าใจผิด หรือคิดว่าพี่แค่เล่น ๆ"

ดาหวันเงยหน้ามองเตอร์ สายตาของเธอเริ่มอ่อนโยนลง จากความตกใจกลับกลายเป็นความอบอุ่นที่แทรกเข้ามาในใจ "แล้วถ้าหวันบอกว่าหวันยังไม่พร้อมล่ะคะ?"

เตอร์พยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก "ถ้าหวันยังไม่พร้อม พี่ก็จะรอ พี่จะไม่เร่งหวัน หรือบังคับให้รู้สึกอะไรตอนนี้ พี่แค่อยากให้หวันรู้ความจริงเท่านั้นเอง"

ดาหวันหัวเราะเบา ๆ ความรู้สึกที่หนักอึ้งในใจค่อย ๆ เบาบางลง เมื่อเห็นความจริงใจในสายตาของเขา “พี่เตอร์นี่นะ...ทำให้หวันลำบากใจจริง ๆ เลย"

เตอร์ยิ้มเขิน ๆ และตอบกลับด้วยเสียงทุ้มที่อบอุ่น “พี่แค่อยากบอกว่าพี่รักหวันก็เท่านั้นเอง"

ดาหวันสูดลมหายใจเข้า ขณะที่ความรู้สึกต่าง ๆ ในหัวใจของเธอเริ่มไหลเข้ามาอย่างช้า ๆ เธอเองก็รู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเตอร์ไม่ใช่แค่เรื่องเล่น ๆ หรือเพียงแค่ความสนิทสนม แต่ลึก ๆ แล้วก็มีบางอย่างที่มากกว่านั้น เธอรู้สึกผูกพันกับเขา รู้สึกว่าเขาคือคนที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอดระยะนี้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ยังสับสนกับความรู้สึกที่มีต่อทะเล เพื่อนสนิทที่ไม่ว่าเธอจะมองยังไง เขาก็เป็นคนที่เธอไว้ใจและอยู่เคียงข้างเสมอ

เธอยังไม่รู้ว่าคำตอบของเธอคืออะไร แต่สิ่งที่

แน่ชัดคือเตอร์รักเธออย่างจริงใจ

พอเพื่อนๆ ในกลุ่มรู้ข่าวว่า เตอร์ สารภาพรักกับ ดาหวัน ต่างก็พากันตื่นเต้นและแซวกันไม่หยุด แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เมื่อหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้นเสียงดัง

"เดือนต้องคู่ดาวถูกแล้วใช่ไหมทุกคน!"

เสียงหัวเราะและเสียงแซวจากเพื่อนๆ ทำให้ดาหวันแทบจะเอาหน้าซุกมือด้วยความเขินอายไม่ไหว เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะตกเป็นเป้าสายตาในเรื่องนี้ แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เธอก็ต้องรับมือกับมัน

มิเกลยิ้มกว้างจนแทบจะมองเห็นฟันทุกซี่ "ไอ้หวัน เพื่อนเราดังใหญ่แล้ว! เรื่องนี้ต้องดังไปทั่วมหา’ลัยแน่ ๆ!"

"ดาวคณะแพทย์ กับ เดือนคณะวิศวะ โอ้โห โรแมนติกสุด ๆ!" ต้นหอมแซวเสริมพร้อมกับยกมือขึ้นเชียร์ ดาหวันได้แต่ก้มหน้าด้วยความเขิน รู้สึกเหมือนมีไฟร้อนๆ ลุกอยู่บนแก้ม

ดาหวันยิ้มเขินแล้วตอบอย่างอายๆ "พอเถอะน่า แค่นี้ก็เขินจะแย่แล้ว..."

มิเกลยังไม่หยุดแซว "นี่มันเรื่องราวแบบในซีรีส์เลยนะทุกคน คงจะเป็นประเด็นดังทั่วมหาวิทยาลัยแน่ เดือนคณะวิศวะกับดาวคณะแพทย์ คู่นี้เหมาะสมกันจริง ๆ!"

ดาหวันรู้สึกได้เลยว่าหลังจากนี้คงจะไม่มีมุมไหนในมหาวิทยาลัยที่เธอจะหลบจากการแซวของเพื่อนๆ ได้แน่ เธอหันไปมองเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ความรู้สึกอบอุ่นแทรกเข้ามาในใจเธออย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าเธอจะเขินอยู่แต่ก็รู้สึกขอบคุณเขาที่กล้าแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆ

"ไม่เป็นไรหวัน พี่จะอยู่ข้างหวันเอง" เตอร์เอ่ยเสียงทุ้ม นัยน์ตาของเขาส่งผ่านความจริงใจ เธอรู้สึกว่ามีคนคอยสนับสนุนและปกป้องเธออยู่เสมอ

ดาหวันยิ้มเขินตอบกลับทุกคน และรู้ในใจว่าไม่ว่าเรื่องนี้จะดังแค่ไหน เธอก็จะต้องเจอเพื่อน ๆ ที่คอยแซวตลอด แต่ตอนนี้ เธอมีคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ ให้ความอบอุ่นและกำลังใจเสมอ

ทะเล นั่งนิ่งอยู่มุมหนึ่งของห้องเรียน ใบหน้าของเขาเงียบขรึม และแววตาก็ดูเศร้าสร้อย สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่าง ดาหวัน กับ เตอร์ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดลึกๆ ในใจ แม้ว่าเขาจะเคยแกล้งแซวหรือเล่นกับดาหวันมาตลอด แต่วันนี้มันต่างออกไป วันนี้เขาไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทที่คอยอยู่ข้างเธออีกต่อไปเพราะเขาคิดกับเธอมากไปกว่านั้นถึงเขาจะแสดงออกแต่ก็ไม่เคยกล้าที่จะสารภาพคำๆนั่นกับเธอ

ทะเลพยายามยิ้มให้เพื่อนๆ ที่กำลังสนุกสนานกับเรื่องที่เตอร์สารภาพรักกับดาหวัน แต่ในใจเขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมา เขาไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้อีกต่อไปว่า ความรู้สึกที่เขามีต่อดาหวันนั้นมันเกินกว่าคำว่า "เพื่อน" มานานแล้ว

เสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อนยังคงดังอยู่ แต่สำหรับทะเล มันกลับกลายเป็นเสียงที่ก้องอยู่ในหัวของเขาอย่างน่ารำคาญ เขาได้แต่นั่งมองดาหวันกับเตอร์ยิ้มให้กัน สายตาของดาหวันที่เคยหันมาหาเขากลับไปสู่คนอื่นแทน ความรู้สึกแปลกแยกค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในใจของเขา

ทะเลพยายามจะไม่แสดงความรู้สึกเจ็บปวดออกมาให้ใครเห็น แต่ในใจลึก ๆ มันเต็มไปด้วยความสับสนและคำถามว่า เขาพลาดอะไรไปในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาทำอะไรผิดที่ทำให้ดาหวันหันไปหาคนอื่นแทน

"มันเจ็บว่ะ..." ทะเลพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง พลางหลุบตาลงต่ำ ความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจได้ แม้จะยังพยายามเก็บอาการไว้แต่ลึก ๆ ในใจ เขารู้ว่าการเสียดาหวันไปครั้งนี้ มันจะทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดที่ยากจะลบออก