ตอนที่ 18 กิจการค่ายอบรมปฏิบัติการ

ที่มหาวิทยาลัยวันนี้ บรรยากาศสดชื่น อากาศกำลังดี โต๊ะประจำที่ดาหวันนั่งกับเพื่อนสาวต้นหอมและมิเกลเต็มไปด้วยของกิน ทั้งขนม เครื่องดื่ม และผลไม้ กลุ่มเพื่อนกำลังสนุกกับการเม้าท์มอยตามประสา

"โอ้ยมึง! ที่มึงเล่ามาโคตรฟินเลยว่ะ!" ต้นหอมทำท่าทางเขินอายแทนดาหวัน หลังจากที่เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับโนเตอร์ให้ฟัง

"เออ...โคตรจะโรแมนติก" มิเกลเสริมพร้อมยิ้มกริ่ม พวกเธอทั้งคู่ดูท่าจะอินกับเรื่องราวความรักระหว่างดาหวันกับเตอร์มาก

ต้นหอมเอ่ยถามอย่างจริงจัง "แล้วสรุปมึงชอบพี่เตอร์ใช่ไหม?"

ดาหวันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม "อืมม กูว่ากูชอบพี่เขา"

"แล้วไอ้ทะเลล่ะ?" มิเกลที่ยังคงสงสัยถามต่อ "ความรู้สึกที่มึงมีให้มันเป็นยังไง?"

ดาหวันถอนหายใจเบาๆ ก่อนตอบ "กูก็ไม่แน่ใจ...พวกมึงก็รู้ว่ากูสนิทกับมันมาก และกูรู้จักมันมานานแล้ว มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู แต่พอมาคิดเรื่องความรักกูก็สับสน..."

ต้นหอมพยักหน้าเข้าใจ "เข้าใจได้ว่ามึงลำบากใจ เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่สนิทกันมากมันมักจะทำให้เราสับสนเรื่องความรู้สึกที่แท้จริง"

มิเกลจ้องดาหวันด้วยความเห็นใจ "มึงต้องใช้เวลาในการตัดสินใจแล้วล่ะ ว่าใจของมึงมันเอียงไปทางไหนมากกว่า ระหว่างพี่เตอร์ที่ทำให้มึงใจสั่น หรือไอ้ทะเลที่อยู่เคียงข้างมึงมาตลอด"

ดาหวันนั่งเงียบไปพักหนึ่ง คำถามเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในใจเธอ ทั้งความรู้สึกที่เธอมีต่อเตอร์ที่ชัดเจนขึ้นทุกวัน และความผูกพันที่เธอมีกับทะเล มันทำให้เธอสับสน แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่สามารถหนีจากคำตอบนี้ได้ตลอดไป

ทะเลเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มมาดกวน เรียกความสนใจจากพวกดาหวันได้ทันที "มองทำไม? อย่าบอกนะว่าพวกมึงนินทากู" เขาพูดพร้อมสีหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ดูเจ้าเล่ห์นิดๆ

มิเกลไม่รอช้า พูดแซวทันที "จ้า มึงคิดถูกแล้ว พวกกูกำลังนินทามึงนี่แหละ"

เธอพูดพลางหัวเราะขำๆ

ทะเลหย่อนตัวลงนั่งข้างดาหวัน กลิ่นน้ำหอมของเธอลอยเข้าจมูกเขา ทำให้ทะเลแอบยิ้มอย่างพอใจอยู่ในใจ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ดาหวันโดยไม่ละสายตา "นินทาพี่เรื่องอะไรล่ะจ๊ะคนสวย?"

ต้นหอมที่เห็นทะเลยิ้มๆก็ไม่พลาดที่จะร่วมวงแซว "ไอ้หวันบอกจะหาเด็กให้มึงมั่ง ฮ่าๆ"

ทะเลทำหน้าทะเล้นแล้วพูดเสียงดังอย่างมั่นใจ "ระดับพี่ทะเลไม่ต้องให้ใครหาให้หรอกโว้ย เพราะเป้าหมายมันอยู่ใกล้ๆ แต่แค่เอื้อมไม่ถึง"

ทั้งกลุ่มหัวเราะขำกับคำพูดกวนๆของทะเล ยกเว้นดาหวันที่พยายามไม่มองหน้าเขา ทะเลยังคงจ้องเธออย่างไม่วางตา ดาหวันจึงแกล้งพูดแซวเขาคืน "ขี้โม้" แต่หัวใจเธอกลับเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกเมื่อสบตากับทะเล

ทะเลยิ้มกว้างและตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "ก็จะโม้ให้ถึงที่สุด ถ้าคนที่ฟังเป็นมึง"

ดาหวันหน้าแดงก่ำ ทั้งเขินและงงกับคำพูดของทะเล แต่ก็พยายามเล่นตลกกลบเกลื่อนอารมณ์ของตัวเอง "หยุดเลย! ไม่ต้องมาเล่นมุกจีบใครทั้งนั้น"

ดาหวันพยายามเก็บความเขินในใจ แต่สีหน้าก็ยังปิดไม่มิด เธอหันไปเร่งเพื่อน ๆ "เร็วเข้าช่วยกันเก็บของ จะถึงเวลาเรียนแล้ว" เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยแต่พยายามทำเป็นปกติ

เธอคิดในใจ "ทำไมต้องมาเขินด้วยวะเนี่ย...แต่ไหนแต่ไรไอ้ทะเลมันก็ชอบพูดแบบนี้อยู่แล้ว" คำพูดและการแซวของทะเลที่เคยเป็นเรื่องปกติกลับทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา

ทะเลที่ยังยิ้มเล่นสนุกอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นอาการเขินของดาหวัน แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแค่ยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ดาหวันรู้สึกสั่นไหวมากกว่าเดิม

"ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย" ดาหวันพูดรีบตัดบทแล้วหันหลังเดินออกไป ทิ้งให้ทะเลยืนมองเงาเธอจากด้านหลัง ยิ่งเห็นเธอแบบนี้เขายิ่งรู้สึกว่าอารมณ์ในใจของตัวเองที่มีต่อดาหวันมันมากกว่าที่เขาเคยคิด

เมื่อพวกเขามาถึงห้องเรียน อาจารย์ก็ก้าวขึ้นมาหน้าชั้นแล้วกล่าวกับนักศึกษาทุกคน

"นักศึกษาทุกคนครับ พอดีมีเรื่องจะแจ้ง เดือนหน้าเราจะมีกิจกรรมค่ายอบรมปฏิบัติการปฐมพยาบาลฉุกเฉินและจิตอาสาสิ่งแวดล้อม ทางมหาวิทยาลัยจะจัดขึ้นช่วงต้นเดือนตุลาคม ประมาณ 4 วัน"

เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นจากนักศึกษาที่ตื่นเต้นกับข่าวนี้ "เราจะไปภาคเหนือกันกันนะครับ นั่นก็คือเชียงใหม่เจ้า!" อาจารย์พูดอย่างมีชีวิตชีวา ทำให้นักศึกษาหลายคนในห้องหันไปมองกันด้วยความตื่นเต้น

ดาหวันนั่งฟังประกาศแต่จิตใจของเธอไม่ได้อยู่ที่คำพูดของอาจารย์นัก เพราะยังคงคิดถึงทะเลและเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้ แต่แล้วเมื่อได้ยินว่าจะไปเชียงใหม่ เธอก็หันไปมองเพื่อนๆ ด้วยความสนใจ "เชียงใหม่เหรอ...น่าสนุกแฮะ" เธอพึมพำเบาๆ

ต้นหอมและมิเกลที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หันมายิ้มให้กัน "ค่ายนี้ต้องสนุกแน่ๆ เลยพวกเราไปด้วยกันนะ" ต้นหอมกล่าวพร้อมกับจับมือดาหวันอย่างตื่นเต้น

ทะเลที่นั่งไม่ไกลแอบมองดาหวันอยู่ตลอด เขาเองก็ตื่นเต้นเช่นกันกับค่ายอาสานี้ และในใจเขาก็หวังว่านี่อาจเป็นโอกาสดีที่จะได้ใกล้ชิดกับ ดาหวันแม้จะรู้ว่าเธอเริ่มมีใจให้คนอื่นแล้ว

"ดีใจจังกำลังเบื่อหนุ่มๆ ในเมืองพอดี!" ต้นหอมพูดด้วยท่าทางกะดี๊กะด๊า จนเพื่อนๆ ต้องหันมามองอย่างขำๆ

ดาหวันรีบเบรกเพื่อนสาวทันที "หยุดเลยมึง! นี่ค่ายอาสานะไม่ใช่ร้านเหล้า จะมีเวลาไปหาหนุ่มที่ไหนกัน"

ต้นหอมทำหน้าไม่ยอมแพ้ หักนิ้วด้วยความเขิน "แหม่...มึงก็ มันก็มีบ้างแหละหนุ่มเหนือหล่อๆ ไปค่ายทั้งทีต้องหาโอกาสบ้างสิ"

มิเกลที่นั่งข้างๆ ฟังแล้วได้แต่ถอนหายใจ "เห้อ...เพื่อนกูสนใจแต่เรื่องหาผัวจริงๆ เลย" เธอทำท่าทางเหมือนจะท้อแท้แต่ก็ขำออกมา

"เดี๋ยวๆ กูตบเลยอีเกล!" ต้นหอมพูดพลางแกล้งยกมือขึ้นทำท่าจะตบมิเกล แต่มันก็เป็นแค่การแหย่เล่นกันเท่านั้น

บรรยากาศรอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ดาหวันเองก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ แม้จะพูดขัดต้นหอม แต่ในใจลึกๆ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นกับการไปค่ายครั้งนี้เช่นกัน "ก็ดีนะ ได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง แถมได้ออกไปต่างจังหวัด ก็คงจะสนุกไม่น้อย"

ทะเลที่นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม บรรยากาศระหว่างเพื่อนๆ มันสดใสและเต็มไปด้วยความสุข ท่ามกลางเสียงหัวเราะ เขายังแอบมองดาหวันอยู่เงียบๆ คิดในใจว่าบางทีค่ายครั้งนี้อาจเป็นโอกาสดีที่จะทำให้เขาได้ใกล้ชิดเธอมากขึ้น