ตอนที่ 25 อึดอัดใจ

ทะเลรู้สึกอึดอัดใจมาตลอดหลายวันที่รู้ว่าเตอร์มีคู่หมั้น เขาไม่อาจจะเพิกเฉยต่อความจริงที่ได้รับรู้ และยิ่งเมื่อเห็นดาหวันยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขายิ่งไม่อาจทนอยู่เฉยได้อีกต่อไป

ในเช้าวันนั้น ทะเลตัดสินใจเดินไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ของเตอร์โดยไม่ลังเล แม้จะเป็นพื้นที่ที่เขาไม่คุ้นเคยนัก แต่เป้าหมายของเขาคือไปเคลียร์กับเตอร์ให้ชัดเจน

ทะเลเดินเข้ามาถึงอาคารเรียน เหลือบมองหาเตอร์ไปตามห้องเรียนและโถงทางเดิน จนในที่สุดเขาก็พบเตอร์ที่นั่งอยู่กับเพื่อน ๆ ที่ลานหน้าตึก

"ไอ้เตอร์!" ทะเลตะโกนเรียกเสียงดังจนทุกสายตาหันมามอง รวมถึงกลุ่มเพื่อนของเตอร์ด้วย

เตอร์หันมามองทะเลด้วยความประหลาดใจ เห็นท่าทีทะเลที่เดินตรงเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเตอร์ก็เปลี่ยนเป็นเครียดขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง ทิ้งเพื่อน ๆ ไว้ข้างหลังแล้วเดินเข้ามาหาทะเล

"มึงมีอะไร" เตอร์ถามเสียงเย็นชา ขณะที่ทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันกลางลาน

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน" ทะเลพูดออกมาอย่างหนักแน่น พลางสบตาเตอร์ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"เรื่องอะไร" เตอร์พูดสวนกลับ รู้สึกไม่สบายใจที่ทะเลเดินมาหาเขาถึงที่แบบนี้

ทะเลไม่เสียเวลาอ้อมค้อม เขาพูดออกมาทันที "เรื่องคู่หมั้นของมึงไง ผู้หญิงที่ชื่อเนตร"

เตอร์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วแน่น "มึงรู้ได้ไงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง"

"ไม่เกี่ยวเหรอ?" ทะเลขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ "ถ้ามันไม่เกี่ยว แล้วทำไมมึงถึงไม่บอกไอ้หวัน ทำไมต้องปิดบังเธอมัน มึงหลอกเพื่อนกูมึงมีแฟนอยู่แล้ว"

เตอร์หันหน้ามามองทะเลอย่างเย็นชา "แฟน...เนตรไม่ใช่แฟนกู มันไม่ใช่แบบที่มึงเข้าใจหรอกและดาหวันไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่างมันซับซ้อนกว่านั้นเดี๋ยวกูจะจัดการทุกอย่างเอง"

"ซับซ้อนยังไงก็ไม่สำคัญ มึงกำลังหลอกเพื่อนกูอยู่ ไอ้สัสเตอร์" ทะเลพูดออกมาเสียงดังอย่างหมดความอดทน

เตอร์เม้มปากแน่น ความเครียดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เขาไม่รู้จะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ทะเลไม่ยอมปล่อยให้มันจบง่าย ๆ "มึงไม่เข้าใจทะเล ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมันเอง"

"เหตุผลที่มึงมีคู่หมั้นแต่ยังคบกับไอ้หวันอยู่เนีี่ยนะ?" ทะเลถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "เพื่อนกูไม่ควรต้องเจออะไรแบบนี้"

ความโกรธเริ่มปะทุในอกของเตอร์ เขาเดินเข้ามาใกล้ทะเลมากขึ้น ขณะที่ทะเลก็ไม่ถอยหลังเช่นกัน ทั้งคู่ยืนประจันหน้ากันเต็มไปด้วยความเครียด

"มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเรื่องนี้...อย่าเสือก" เตอร์พูดเสียงต่ำ ทะเลก้าวขึ้นมาอีกก้าวใกล้ตัวเขา "แล้วมึงคิดว่ากูจะยอมปล่อยให้ไอ้หวันเจ็บปวดเหรอ?มึงเคยคิดไหมถ้ามันรู้มันจะเสียใจแค่ไหน กูว่าแล้วคนอย่างมึงมันหน้าหม้อกะจะหลอกฟันอย่างเดียวสิท่า"

ในที่สุดความอดทนก็ขาดสะบั้นลง เตอร์ยกหมัดขึ้นแล้วต่อยเข้าที่หน้าของทะเลเต็มแรง ทะเลเซถอยหลังไปเล็กน้อย แต่ทันทีที่ตั้งหลักได้ เขาก็สวนหมัดกลับไปเช่นกัน

ทั้งสองคนเริ่มชกต่อยกันท่ามกลางสายตาของเพื่อน ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ทุกคนตกใจและพยายามจะเข้ามาห้ามปราม แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ เพราะทั้งทะเลและเตอร์ต่างปล่อยหมัดใส่กันอย่างดุเดือด

"พอได้แล้ว!" เสียงของมิเกลตะโกนดังลั่น เมื่อเธอวิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์ เธอพุ่งเข้ามาแยกทั้งสองออกจากกัน ในขณะที่ต้นหอมก็พยายามเข้ามาช่วย

"พอเถอะ!" มิเกลตะโกนอีกครั้งและจับตัวเตอร์ออกจากทะเลได้ในที่สุด ทะเลถูกดึงกลับไปข้างหลังด้วยแรงของเพื่อนสาว แต่ยังคงมองเตอร์ด้วยสายตาโกรธจัด

เตอร์เองก็หายใจแรง ใบหน้ามีรอยฟกช้ำจากการต่อสู้ แต่เขายังคงไม่ละสายตาจากทะเล

"หยุดเถอะ ทั้งคู่ เรื่องมันจะใหญ่กว่าเดิมถ้าไม่หยุด...พี่เตอร์พี่ต้องเคลียร์เรื่องคู่หมั้นพี่...ถ้าไอ้หวันมันรู้ว่าพี่มีแฟนมันคงไม่คบกับพี่หรอก" มิเกลเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"พวกเธอกำลังเข้าใจพี่ผิด"

"แต่ผู้หญิงคนนั้นเขาบอกเป็นแฟนพี่จะให้เข้าใจยัังไงก่อน"

ต้นหอมเอ่ย

"หนูเคยเห็นเขามาหาพี่ก่อนหน้านั้นแล้วนะแต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้"

"พวกมึงก็รู้ก่อนหน้านั้นมันก็เจ้าชู้จะตาย"

ทะเลหายใจแรง ๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรต่อ ส่วนเตอร์ก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ความโกรธในใจเขายังคงปะทุ แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งที่ทะเลพูดไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเพิกเฉยได้

ทุกอย่างมันซับซ้อน...เกินกว่าที่เขาจะอธิบายให้ใครฟังได้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาหนักใจมากที่สุดคือดาหวัน ความรักที่เขามีต่อเธออาจจะถูกทดสอบหนักหนากว่าที่เขาเคยคาดคิด

ต้นหอมกับมิเกลพาทะเลมานั่งที่ม้านั่งใต้ตึก ก่อนจะช่วยกันหายามาเช็ดทำแผลให้ทะเลที่มีรอยฟกช้ำจากการชกต่อยกับเตอร์ ทั้งสองคนทำแผลให้ทะเลอย่างเงียบ ๆ จนมิเกลอดถามขึ้นไม่ได้ด้วยความเป็นห่วง

"เป็นไงบ้างมึง เจ็บมากไหม?" มิเกลถามพลางยื่นสำลีเช็ดเลือดที่มุมปากของทะเล

ทะเลส่ายหน้าช้า ๆ แล้วตอบเสียงเบา "กูไม่เป็นไรหรอก แค่แผลเล็กน้อย แต่เรื่องใหญ่กว่านั้นคือถ้าไอ้หวันมันรู้เรื่องไอ้เตอร์มีคู่หมั้นล่ะ"

ต้นหอมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พลางช่วยจัดของในกระเป๋าพยาบาลก็พูดขึ้นมาอย่างไม่สบายใจเช่นกัน "เอ่อ จริงด้วย แล้วเราจะทำไงดี เราจะบอกไอ้หวันเอง หรือให้พี่เตอร์บอกมัน"

ทะเลนั่งเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาสั่นไหวอย่างลังเล แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "กูว่าถ้ามันบริสุทธิ์ใจจริง มันต้องบอกไอ้หวันตรง ๆ สิทำไหมเลือกจะปิดบัง"

มิเกลพยักหน้าเห็นด้วย

"ใช่ แล้วทำไมไม่บอกไอ้หวันไปซะเลย ไม่ต้องให้เรื่องมันยุ่งยากแบบนี้"

ทะเลถอนหายใจลึก ๆ พยายามระงับความรู้สึกหนักอึ้งในใจ "กูก็คิดแบบนั้น แต่กูก็ไม่อยากให้ไอ้หวันมันต้องเจ็บเพราะเรื่องนี้"

"แล้วถ้ามันรู้จากคนอื่นล่ะ? จะยิ่งเจ็บมากกว่าไหม?" ต้นหอมแย้งขึ้นมา "ถ้าพี่เตอร์ไม่ยอมบอกตรง ๆ แล้วมีใครสักคนหลุดปากไปก่อน ไอ้หวันมันจะเสียใจยิ่งกว่าเดิมนะ"

ทะเลเงียบไปอีกครั้ง คำพูดของต้นหอมทำให้เขาคิดหนักขึ้นมาอีก เขารู้ว่าดาหวันเป็นคนที่อ่อนไหวกับเรื่องความรัก และถ้าเธอรู้ความจริงในลักษณะที่ไม่ได้มาจากปากเตอร์เอง มันอาจจะทำลายความเชื่อใจของเธอที่มีต่อเตอร์ทั้งหมด

"มึงพูดถูก..." ทะเลพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันไปสบตามิเกลและต้นหอม "กูไม่อยากให้มันต้องเจ็บขนาดนั้น แต่กูก็ไม่รู้ว่ากูควรจะทำยังไงดี"

มิเกลกับต้นหอมมองหน้ากันอย่างรู้สึกเห็นใจ พวกเขาเข้าใจดีว่าทะเลเป็นห่วงดาหวันมากเพียงใด แต่ก็ไม่รู้จะช่วยเขาตัดสินใจอย่างไร

"บางที..." มิเกลพูดขึ้นเบา ๆ "บางทีมึงอาจจะต้องพูดกับพีี่เตอร์อีกครั้ง ให้มันบอกความจริงกับไอ้หวัน อย่าให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้"

ทะเลพยักหน้าเบา ๆ แม้จะรู้สึกอึดอัด แต่ก็รู้ว่ามันเป็นทางเดียวที่ดีที่สุด "เออ...กูจะลองคุยกับมันอีกครั้ง แต่ถ้ามันไม่ยอมบอก กูก็จะเป็นคนบอกไอ้หวันเอง"

คำพูดนั้นทำให้ต้นหอมกับมิเกลเงียบไป ทั้งสองรู้ดีว่าทะเลรักดาหวันมากแค่ไหน และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องความรู้สึกของเธอ แม้ว่าต้องเผชิญกับเรื่องที่เจ็บปวดก็ตาม

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นทะเลก็จะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไปนะดาหวัน....