ตอนที่ 24 เก็บเป็นความลับ

โนเตอร์รู้ดีว่าเรื่องที่บ้านกำลังจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ แต่เขาก็ไม่อยากให้ดาหวันรู้เรื่องนี้ เขาตัดสินใจเก็บเรื่องการหมั้นและความขัดแย้งในครอบครัวไว้เป็นความลับ ด้วยความหวังว่ามันจะคลี่คลายไปเอง

ช่วงเช้าวันหนึ่งที่มหาวิทยาลัย ดาหวันเดินควงแขนโนเตอร์เข้ามาในคณะ พวกเขายังคงหัวเราะพูดคุยกันเหมือนเดิม ดาหวันไม่มีทีท่าจะสงสัยอะไร แต่ในใจของโนเตอร์กลับรู้สึกตึงเครียดทุกครั้ง

"พี่เตอร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมดูเงียบ ๆ ไป" ดาหวันถามขึ้นมาขณะที่พวกเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้

โนเตอร์ฝืนยิ้มแล้วพยักหน้า "ไม่เป็นไรหรอกหวัน พี่แค่คิดอะไรนิดหน่อย"

"คิดอะไรอยู่คะ เล่าให้หวันฟังได้ไหม" เธอถามด้วยความห่วงใย

"แค่เรื่องงานนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรใหญ่โต" โนเตอร์พยายามเบี่ยงประเด็น ดาหวันพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังไม่คลายความสงสัยนัก

เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปเรียน โนเตอร์รู้สึกโล่งใจที่เขาสามารถเปลี่ยนหัวข้อไปได้ เขาตั้งใจอย่างมากที่จะทำให้ดาหวันรู้สึกว่าทุกอย่างยังคงปกติ แม้ว่าในใจเขาจะรู้สึกไม่มั่นคงก็ตาม

ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ทั้งคู่ก็ออกไปทานข้าวด้วยกันตามปกติ ดาหวันเล่าเรื่องราวในมหาวิทยาลัยอย่างสนุกสนาน ขณะที่โนเตอร์ก็พยายามฟังและตอบกลับอย่างเป็นปกติที่สุด แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล

ทุกครั้งที่มือถือของโนเตอร์สั่นหรือมีคนโทรเข้ามา เขาก็จะมองมันด้วยความระแวดระวัง กลัวว่ามันจะเป็นข่าวเรื่องการหมั้นจากทางบ้าน แต่เขาก็ทำเป็นเฉยและไม่รับสาย เพื่อไม่ให้ดาหวันสงสัย

"พี่เตอร์... หวันว่าพี่แปลก ๆ ไปนะคะ" ดาหวันมองเขาอย่างตั้งคำถาม "พี่มีอะไรปิดบังอยู่หรือเปล่า มีอะไรที่ไม่อยากให้หวันรู้"

โนเตอร์สะดุ้งเล็กน้อย แต่รีบยิ้มกลบเกลื่อน "พี่จะปิดบังอะไรหวันล่ะ ก็ทุกอย่างยังเหมือนเดิมนี่นา"

ดาหวันยิ้มกลับมา แต่ในใจเธอรู้สึกแปลก ๆ ว่าโนเตอร์อาจจะมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกเธอ

"ถ้ามีอะไร พี่บอกหวันได้นะคะ หวันพร้อมจะฟัง" เธอเอ่ยเบา ๆ แล้วเอื้อมมือมาจับมือโนเตอร์อย่างอ่อนโยน

โนเตอร์รู้สึกอึดอัดขึ้นมาในใจ แต่เขาก็พยายามยิ้มและพยักหน้ารับ "พี่รู้แล้ว หวันไม่ต้องห่วงนะ"

พวกเขาทั้งคู่ยังคงใช้ชีวิตด้วยกันอย่างปกติ แต่ใต้ความปกตินั้น โนเตอร์ก็ต้องแบกรับภาระของความลับที่เขาพยายามจะซ่อนไว้จากคนที่เขารักที่สุด.

วันถัดมาโนเตอร์บอกกับดาหวันด้วยท่าทางรีบร้อนว่าเขามีธุระที่ต้องกลับไปจัดการที่บ้าน ทำให้ไม่สามารถกลับคอนโดได้

"หวันพี่มีเรื่องที่บ้านต้องกลับไปเคลียร์หน่อย หวันกลับคอนโดเองได้ไหม?" โนเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักใจเล็กน้อย

ดาหวันพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ "ได้ค่ะ พี่เตอร์ไม่ต้องห่วงหวันนะ หวันกลับเองได้"

ก็คงต้องหาติดรถเพื่อนกลับแหละเพราะตั้งแต่คบกับเขาดาหวันก็แทบจะไม่ได้ขับรถมามหาลัยเลย

"อ้าว!!ยังไม่กลับเหรอมึง"

ทะเลที่เดินออกมาเจอดาหวันพอดี

"กูก็กำลังจะกลับแหละแต่พี่เตอร์อยู่ๆก็รีบกลับบ้านให้กูกลับเองเนี่ย"

พอพูดเรื่องเตอร์ทะเลก็นึกถึงเรื่องที่เขามีคนรักอยู่แล้วแต่ดันมาคบเพื่อนตัวเองอีกนึกแล้วก็เจ็บใจ

"ทะเล ...ทะเล"

ดาหวันส่งเสียงเรียกอีกคน

"อะไรของมึง...เนี่ยกูตกใจหมด"

"มึงเป็นไรอยู่ดีๆก็เหม่อ กูเรียกหลายรอบแหละ"

"เออไปไป..กูไปส่งไอ้สองตัวนั้นมันไปกับผู้ชายแล้ว"

พูดถึงมิเกลกับต้นหอม

"ผู้ชายที่ไหนวะ ...คณะเราเปล่า"

"ไปเถอะเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง"

เมื่อขึ้นรถมาได้สักพักด้วยความรู้สึกอึดอัดใจจึงลองถามเพื่อนสาวเล่นๆว่า

"มึงกูมีเรียกจะถามสมมุติว่า .....สมมุตินะมึงอย่าเอาไปคิดจริง"

"เออ..ว่ามา"

"สมมุติว่าไอ้เตอร์มันมีแฟนอยู่แล้วมึงจะทำยังไง"

เงียบไปเหมือนกำลังนึกอยู่

"ทำใจไง"

"อ้าว...แค่นั้นเหรอแล้วมึงจะไม่เสียใจร้องไห้อะไรแบบนี้บ้างเลยเหรอ"

"เอ่าไอ้ทะเล ...ก็มึงบอกกูว่าแค่สมมุติ"

"ก็นั่นแหละ"

"โอ้ยมึงถ้าเกิดพี่เตอร์มันมีแฟนเขาก็รู้ทั่วมหาลัยแล้วป่ะปานนี้กูคงโดนดักตบเป็นร้อยรอบแล้วมั่ง"

'กูจะบอกมึงยังไงดีวะเนี่ย' ทะเลได้แต่คิดในใจ

"เอ่อช่างเถอะกูบอกแล้วแค่สมมุติ...ถึงพอดี"

"ขอบใจมาก"

"ว่าแต่มึงจะกินอะไรไหม"

"ไม่อ่ะกูไม่แดกข้าวเย็น"

"จะผอมให้ใครดูวะเออๆกูกลับล่ะมีไรก็รีบโทรหากูนะ"

"เค..."

พอแยกกันทะเลก็ไปร้านเหล้าทันทีเขาไปหาเพื่อนเพื่อดื่มและคิดอะไรเรื่อยเปลื่อย

"มึงเป็นอะไรวะไอ้ทะเล"

"เครียดๆวะกูว่ากูจะไปคุยกับไอ้เตอร์หน่อย"

"แล้วรุ่นพี่มีอะไรให้ต้องไปคุยวะ"

"มันกำลังหลอกไอ้หวัน"

"หลอกเรื่องไรกูก็เห็นเหมือนจะรักกันดี ไหนมึงบอกแค่คนที่รักมีความสุขมึงก็ยินดีนี่ไม่ทันไรต่อมอิจฉาเริ่มทำงานแล้วเหรอวะ"

"ไม่ได้อิจฉาว้อยกูเป็นห่วง ..... แดกเหล้าต่อไม่ต้องพูดแล้ว"

'หวันกูขอโทษนะที่กูไม่กล้าบอกความจริงกับมึง กูจะต้องไปเคลียร์เรื่องนี้กับไอ้เตอร์ถ้ามันหลอกมึงกูไม่ปล่อยมันไว้แน่'

ทะเลได้แต่คิดเรื่องนี้อยู่ภายในใจเขาไม่อยากให้ดาหวันรู้เพราะกลัวเธอเสียใจ แต่ก็ไม่อยากให้เธอโดนหลอกด้วยเช่นกัน