ตอนที่ 33 เกิดเรื่องขึ้น

"ป้าจงใจจะใส่ร้ายเพื่อนผมเหรอ"

"ไอ้ทะเล..มึงอย่ามาขึ้นเสียงใส่แม่กู"

เตอร์เริ่มไม่พอใจที่ทะเลขึ้นเสียงใส่แม่เขา

"เฮ้ย...ไอ้เตอร์ใจเย็นก่อน"

จ๊าบรีบห้ามเพราะสถานการณ์ตอนนี้เริ่มไม่โอเค มิเกลกับต้นหอมเริ่มรู้สึกไม่ดีแต่ตามจริงก็ไม่ดีตั้งแต่มาแล้วถ้าพวกเขาไม่มาดาหวันจะเป็นยังไง

"มันขึ้นเสียงใส่แม่กู"

เตอร์ยังหันไปว่าทะเลดีที่มีดาหวันคั่นอยู่กลาง

"หวันว่าเราแยกย้ายกันเถอะค่ะ...ต้องขอโทษคุณป้าด้วย"

ดาหวันเห็นท่าไม่ดีไหนจะแม่ของเตอร์ใส่ร้ายไหนจะเพื่อนกับแฟนเริ่มขัดใจกัน

"ออกตัวปกป้องแบบนี้สนิทสนมกันเกินไปค่ะคุณป้า"

"นี่ขนาดคบกับแกอยู่ยังเข้าข้างเพื่อนขนาดนี้เลยเตอร์แม่บอกแกแล้วไม่มีใครรักแกจริงเหมือนเนตรหรอก"

"นี่ป้าที่ผมพูดอยู่คือป้ากำลังใส่ความผมกับเพื่อนอยู่นะ"

"ใส่ร้าย...ตลกแล้วจับมือกันขนาดนะใครใส่ร้ายพวกแกกัน"

"มันไม่ใช่แบบที่แม่พี่พูดเลยนะพี่เตอร์"

ต้นหอมรีบพูดออกมาเพราะเรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่

"เพื่อนกันมันเข้าข้างกันแบบนี้นี่เอง...ที่เราเห็นไม่ใช่แบบนี้เลยใช่ไหมค่ะคุณป้า"

เนตรพยายามพูดให้แม่ของเธอของขึ้น

"หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้"

เนตรตกใจกับคำพูดของเตอร์เพราะมันแรงมากตั้งแต่เด็กถึงเธอจะรู้ว่าเตอร์ไม่ชอบเธอแต่เขาก็ไม่เคยพูดกับเธอแรงขนาดนี้

"คุณป้าต้องการอะไรจากหวันค่ะ"

เรื่องมันเริ่มจะบานปลายผู้คนรอบข้างเริ่มหันมาสนในพวกเขาดูสีหน้าของพนักงานที่ร้านก็ดูเป็นกังวลเพราะกลัวการมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง.

"พอเถอะค่ะ..หวันขอโทษคุณป้าไม่ชอบหวันก็ไม่เป็นไรแต่อย่าดึงเพื่อนหวันมาเกี่ยวเลยค่ะหวันขอร้อง"

"ใช่...ฉันไม่ชอบเธอออกไปจากชีวิตลูกฉันเลยไป"

"แม่!!! หวันเป็นแฟนผมนะ"

"แม่ไม่ชอบมันแกจะต้องรักยายเนตรเท่านั้น"

เนตรมองดาหวันด้วยสายตาเย้ยหยันเหมือนเธอนั้นเป็นผู้ชนะ ดาหวันคิดในใจเดี๋ยวสักวันเจอที่อื่นจะดักตบเข้าให้

"งั้นหวันขอตัวค่ะ..ขอโทษที่ทำให้ไม่ชอบ ..พี่เตอร์เดี๋ยวหวันไปรอที่บ้านพักนะ"

เตอร์น้ำตาคลอเบ้าตาทำไมเขาต้องมาเจอแม่ทำแบบนี้กับแฟนแล้วเรื่องรูปล่ะทำไมแฟนถึงนั่งกุมมือกับคนอื่นแบบนั้น

"ป่ะไปเถอะพวกมึง"

ดาหวันจับกระเป๋าสะพายไหล่เพื่อจะเดินออกจากโต๊ะแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นใครจะไปรู้ว่ายายป้าจะใจร้ายได้ขนาดนี้เมื่อเธอยกชามแกงจืดร้อนๆสาดใส่ดาหวันดีที่ทะเลเห็นและไหวพริบเขาดีจึงใช้ร่างตัวเองบังเธอจนมิดแต่เขาเองก็เจ็บแทนเธอ เตอร์ก็เห็นแต่ความไวยังเทียบกับทะเลที่ยอมเจ็บเพื่อดาหวันไม่ได้

"โอ๊ยยยย!!!"

"แม่!!"

"!!!!" ทุกคนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไว

"หวันโดนมึง...โดนมึงไหม"

ทั้งที่โดนตัวเองเต็มๆยังจะเป็นห่วงเธออีกมิเกลกับต้นหอมรีบเอาน้ำเย็นจังชโลมหลังให้ทะเลเพื่อไม่ให้ผิวหนังพอง ไม่อยากจะคิดถ้าโดนดาหวันจะทำยังไงมีหวังทะเลได้ต่อยหน้าแม่ของเตอร์แน่

"เจ็บไหมมึง...กูขอโทษ"

ดาหวันน้ำตาคลอเบ้าเธอไม่คิดว่าแม่ของแฟนจะเกลียดตัวเองขนาดนี้ เพราะเธอเพื่อนถึงต้องมาเจ็บตัวเธอมองหน้าแม่เตอร์สลับกับมองเขาสีหน้าแสดงออกได้ว่าเธอผิดหวังมาก

พวกเขาสี่คนเดินออกจากร้านแม้เตอร์จะกล่าวขอโทษดาหวัน ทะเลรวมถึงทุกคนแต่มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย เขาไม่กล้าแม้กระทั่งวิ่งตามเธอไปด้วยซ้ำ

และเขาไม่ควรพาเธอมาตั้งแต่แรกเขาควรจะปกป้องเธอให้ดีกว่านี้เขาควรจะคุยและทำให้แม่ชอบเธอเหมือนอย่างที่เขาชอบ

"เฮ้ย..ไอ้เตอร์ไหวไหม"

จ๊าบเห็นเตอร์นั่งร้องไห้ก็ปวดใจแทน

"แม่มึงกับเนตรกับไปแล้ว"

"ทำไมแม่ต้องทำถึงขนาดนั้นวะ"

"อย่าคิดมากเลยมึงพวกน้องๆมันคงเข้าใจแหละ"

"กูแค่รู้สึกผิดที่ทำให้แม่ชอบหวันไม่ได้ และอีกอย่างกูก็ปกป้องน้องเขาไม่ดีพอถ้าไม่มีไอ้ทะเลหวัน..หวันจะต้องเจ็บตัวแน่มึง"

"งั้นเราก็ไปหาน้องๆมันกันเถอะ"

"กูไม่กล้าไปตอนนี้..กูละอายใจ"

พอมาถึงบ้านพักทะเลก็รีบอาบน้ำดีที่ต้นหอมกับมิเกลรีบเอาน้ำเย็นจังมาร้านไม่งั้นพองแน่ดีแค่แดงและแสบร้อน ชามก็เก็บความร้อนดีเสียเหลือเกิน

"กูขอโทษมึงนะทะเล..พวกมึงด้วย"

"ขอโทษทำไมไม่ใช่ความผิดของมึงสักหน่อยผิดที่แม่พี่เตอร์นู่น"

"ใช่...อีเนตรอีกตัว"

"ถ้ากูไม่ไปแต่แรกก็ไม่เป็นแบบนี้อีกอย่างพี่เตอร์เขาก็ไม่ได้บังคับ"

ดาหวันเอาแต่โทษตัวเองถ้าเธอไม่ไปเรื่องก็คงไม่เกิดทะเลก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัว

"กูจะเจ็บจะตายก็ไม่เป็นไร..มึงอย่าโทษตัวเองแค่มึงปลอดภัยกูก็อุ่นใจแล้ว"

ทะเลใช่นิ้วมือเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลรินให้อีกคนอย่างทะนุถนอม

"เก็บของเถอะจะได้กลับกัน"

ทุกคนช่วยกันเก็บของจนเสร็จและนั่งรอเตอร์กับจ๊าบแต่ทั้งโทรและส่งข้อความยังไงเขาก็ไม่ยอมรับยอมอ่าน

"หรือพี่เตอร์มันจะเข้าข้างแม่ตัวเองว่ะ"

ต้นหอมพูดเพราะยังไงนั่นก็แม่

"ช่างเถอะ...ไม่ต้องรอแล้วเรากลับกัน"

ดาหวันบอกกลับทุกคนเธอก็ไม่แน่ใจหนักหรอกว่าตอนนี้เตอร์คิดอะไรอยู่อาจจะโกรธเธอที่ทำให้แม่เขากลายเป็นแบบนี้หรือเขาอาจจะเชื่อเรื่องที่แม่เขาบอกอยู่ก็ได้

"มึงจะไม่เข้าไปหาหวันจริงๆเหรอวะ"

"กูทำตัวไม่ถูก"

"จะไปยากอะไรมึงรู้สึกยังไงก็บอกเขาไป...แค่ขอโทษไม่มีอะไรมากหรอก"

"มึงไม่มาเป็นกูมึงไม่รู้หรอกจ๊าบว่ามันลำบากใจแค่ไหน"

"เออๆเรื่องของมึงเถอะงั้นเราก็กลับกัน"

พอพวกดาหวันออกตัวได้ไม่นานเขากับจ๊าบก็ตามไปติดๆ ตอนนี้เขาไม่มีหน้าไปหาดาหวันกับทุกคนขนาดจะเข้าไปขอโทษอีกครั้งยังรู้สึกผิดเลย

'พี่ขอโทษนะหวัน...พี่ขอโทษ'

ดาหวันคงเป็นห่วงความรู้สึกของเขามากเช่นกันเพราะเธอกุมโทรศัพท์ในมือไว้ตลอดเผื่อเขาตอบกลับมาบ้าง เธอไม่ได้โทษเขาเลยและอยากให้เขารู้เอาไว้ด้วย

"ไอ้เตอร์เรื่องที่แม่มึงให้คนถ่ายรูป..มึงคิดว่าไง"

จ๊าบเห็นบรรยากาศระหว่างเขากับเตอร์มันเงียบเกินไปเลยเปิดประเด็นถามถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดเรื่องวันนี้

"เนตรน่าจะเป็นคนเอารูปพวกนั้นไปตัดต่อหรือลบอะไรบ้างอย่างออกแหละ"

"อืมมมลบทุกคนออกให้เหลือแค่ไอ้ทะเลกับน้องหวันจะได้เหมือนสองคนนั้นแอบอยู่ด้วยกันตามลำพัง"

"ประมาณนั้นแหละ"

"กูไม่เข้าใจเนตรเลยมึงเย็นชาใส่เขาขนาดนี้ทำไมยังเธอยังไม่ปล่อยว่าง"

"ไอ้จ๊าบ..อันนี้กูไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรือพูดแทนยายเนตรนะ"

"อืมหืมว่า"

"การที่เรารักใครไม่ใช่ว่าจะตัดใจรักมันได้ง่ายๆหรอกนะโว้ย มึงเห็นไอ้ทะเลไหมขนาดดาหวันเลือกกูมันยังค่อยเป็นห่วงและปกป้องดูแลแต่กับเนตรรักอยากจะครอบครองจึงทำให้มีเรื่องร้ายๆตามมาแบบนี้"

"แล้วถ้าเกิดเนตรคิดร้ายดาหวันอีกล่ะมึงจะทำยังไง"

"กูจะทำทุกทางเพื่อปกป้องคนที่กูรัก"

"แล้วถ้าเป็นแม่มึงล่ะไอ้เตอร์..เหมือนอย่างวันนี้"

"กูจะพยายามทำให้แม่กูรักดาหวันให้ได้"

"กูเอาใจช่วยมึงเพื่อนสู้ๆ"

"ขอบใจมึงมากไอ้จ๊าบ"

เตอร์ส่งยิ้มให้จ๊าบและขับรถไปเรื่อยๆโดยที่ขับห่างๆจากรถพวกดาหวัน