ตอนที่ 40 โล่งอก

"ฮัลโหลไอ้ทะเล..พวกกูยังติดต่อมันไม่ได้เลย..แล้วมึงล่ะ"

มิเกลกับต้นหอมโทรมาบอกเพื่อนชาย

"กูก็ยังโทรหามันไม่ติด ที่พวกเราเคยไปกูตามดูหมดแล้วไม่เจอ"

"แล้วเอาไงต่อ"

"เดี๋ยวกูกลับก่อนถ้าไม่เจอคงต้องไปแจ้งความแหละ"

"เอ่อ..บอกพี่เตอร์ดีไหม" มิเกลพูดแทรกขึ้นมา ทะเลเงียบไปพักนึงจึงตอบกลับไปว่า

"อืมแล้วแต่มึงเลย"

พอวางสายจากทะเลมิเกลกับต้นหอมก็โทรบอกเตอร์ทันที

"ว่าไงนะ!!!..." เตอร์ตกใจเสียงหลง

"พี่เตอร์ไม่น่าไปพูดแบบนั้นกับมันเลย..มันคงเสียใจง่ะ"

"พี่ขอโทษ..พี่คิดน้อยไปเพราะพี่คนเดียว"

"แล้วพี่จะเอาไงต่อ"

"พี่จะไปตามหาหวันอีกแรง"

"โอเคพี่...งั้นหนูสองคนไปตามมันก่อนนะ"

พอวางสายจากมิเกลต้นหอมเตอร์ก็หันมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิททันที

"ไอ้จ๊าบป่ะ...ช่วยกูตามหาหวันที"

จ๊าบได้ยินที่เตอร์คุยกับสองสาวก็พอรู้และเต็มใจจะไปตามหาดาหวันอีกแรง

"ได้ดิ...ป่ะไปตามหวันกันแต่ใจเย็นนะมึงอย่าสติแตก" เตอร์พยักหน้าในใจก็รู้สึกร้อนรนและเป็นกังวลมากดาหวันคงเสียใจที่โดนบอกเลิก ตอนตามจีบก็จีบแทบตายพอได้กับทำร้ายใจเธอซะงั้น

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงตอนนี้จวนจะสามทุ่มแล้วทะเลรู้สึกเจ็บแผลเพราะยังหายไม่สนิทแล้วเขาขับรถไหนจะวิ่งไหนจะเดินตามหาเธอคงต้องกลับไปทำแผลกินยาก่อนค่อยตามหาเธออีกรอบจะโทรหาแม่เธอก็กว่าจะเป็นเรื่องใหญ่

พอมาถึงคอนโดทะเลก็เสียบคีย์การ์ดเข้าห้องและสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าคือดาหวันเธอนอนหลับอยู่บนเตียงของเขา

และเขาเพิ่งจะจำได้ว่าให้คีย์การ์ดเธอไว้อีกใบแต่ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะหลบมาอยู่ที่นี่แถมไม่ได้บอกปล่อยให้เขาหาแทบบ้ารู้แบบนี้ก็โล่งอกหน่อยเลยถ่ายวิดีโอไปให้เพื่อนอีกสองคนเพราะก็เป็นห่วงดาหวันมากเช่นกัน

"ไอ้หอมมึงโทรไปบอกไอ้เตอร์มันด้วยล่ะว่าเจอไอ้หวันแล้วอยู่กับกู"

"แหม่ๆไม่ค่อยจะขิงเลยนะมึง"

"ขิงห่าอะไรกูกลัวมันเป็นห่วง...แต่เพราะมันนะไอ้หวันถึงเสียใจ"

"เคยไปเดี๋ยวกูโทรบอกให้แค่นี้"

"เออ.."

วางสายเสร็จทะเลก็เดินมานั่งข้างเตียงดูคราบน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนข้างแก้มนึกแล้วก็สงสาร

ทะเลลูบแก้มเนียนนุ่มอย่างเบามือแต่เธอก็รู้สึกตัวอยู่ดี

"ตื่นแล้วเหรอ"

ดาหวันค่อยๆลุกขึ้นมามองหน้าเขา

"เป็นห่วงแทบแย่...ทีหลังอย่าวิ่งมาแบบนี้อีกนะ" ทำเสียงดุนิดนึง

ดาหวันพยักหน้าน้อยเบ้ปากหน่อยๆเหมือนเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้แล้วก็เข้าไปซุกที่หน้าอกเขา

"ขะขอโทษฮือฮือ"

"ไม่ต้องร้องนะโอ๋ๆๆไม่ว่ามึงแล้ว"

ทะเลกอดเธอไว้และลูบปอยผมนุ่มอย่างทะนุถนอมและใส่ใจ

แม้จะเจ็บแผลแต่ก็ยอมกอดและปลอบเธออยู่อย่างนั้นจนดาหวันหลับไปอีกรอบในอ้อมกอดของเขา

ทะเลจับเธอให้นอนในท่าสบายส่วนเขาก็ไปอาบน้ำและเตรียมของให้เธอกินเผื่อเธอตื่นมาหิว ประมาณห้าทุ่มเห็นจะได้ดาหวันก็รู้สึกตัวตื่นมานั่งงัวเงียมองหาทะเล

"มึงกี่ทุ่มแล้วทำไมยังไม่นอน"

"กูยังไม่ง่วงน่ะ...มึงหิวไหมกูมีของกินนะ"

"อืมม์แล้วทำไร" เห็นเขาตอบแต่ไม่ได้หันมามองเธอ

"อ๋อ...ทำแผลนิดหน่อย"

"ไหนขอดูหน่อย." ดาหวันเดินไปนั่งใกล้

"มาเดี๋ยวกูทำให้" ว่าแล้วก็แย่งของจากมือทะเลไปทำแทน

"ทำไมแผลถึงเลือดออก..มึงไม่ระวังเลยนะทะเล"

มือก็เช็ดแผลปากก็บ่นให้เขาพอเงยหน้าขึ้นมองทะเลก็หลบสายตาเธอทันที

"งั้นกูขอนอนห้องมึงนะ..มึงไม่ต้องไปส่งกูหรอก"

ทะเลหันหน้ามามองแล้วก็หยักหน้าใส่เธอ

"อืมม์ไปอาบน้ำสิจะได้สบายตัว...เดี๋ยวกูเตรียมเสื้อผ้าให้"

ดาหวันยิ้มให้ทะเลและเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จเพิ่งคิดได้ว่าลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามาจึงเรียกอีกคน

"ทะเล ...มึงเอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อยดิ"

ทะเลเลยเดินเอามาให้และเคาะประตูห้องน้ำ

"ได้แล้วๆ"

ดาหวันแง้มประตูนิดหน่อยและเอื้อมมือมารับผ้าเช็ดตัวที่เขาเข้าไปพันตัวแล้วเดินออกมา

ทะเลแทบจะไม่กล้ามองเพราะอะไรน่ะเหรอเพราะกลัวจะทนไม่ไหวจึงต้องแกล้งหันหน้าไปดูทีวี ที่ดาหวันเลือกมาหาเขาเพราะรู้สึกปลอดภัย

"หวันมึงจะดูอะไรเปล่าแล้วมึงหิวหรือยัง"

"มีอะไรให้คนอกหักกินบ้างหล่ะตอนนี้"

ดาหวันเช็ดผมที่เปียกชื้นอยู่นิดๆที่เตียงพูดขึ้น ทะเลจึงเดินมานั่งข้างหลังเธอเพื่อที่จะเช็ดผมให้

"มากูช่วย...แล้วมึงอยากกินไรล่ะ"

"อยากเมาวะ..มึงคิดดูดิสวยแบบกูโดนบอกเลิกได้ไง"

"เอ่อน่า..มึงก็อย่าคิดมากมีเหล้าอยู่เอาไหมลองถามพวกนั้นดิมันจะมากันเปล่า"

"เออเดี๋ยวกูทักไปชวนพวกมัน"

ดาหวันส่งไปชวนแต่สองสาวนั้นดันมาไม่ได้พร้อมกันเลยคงต้องได้กินกันแค่สองคนนี้แหละ

"มันมาไม่ได้วะ..แต่นัดไปร้านประจำพรุ่งนี้"

"มึงก็รอแดกพรุ่งนี้ที่เดียวก็จบจะได้สนุกสนานกับพวกมัน"

"แต่กูอยากเมาแล้ว กูไม่อยากคิดอะไรแล้วก็ไม่อยากคิดถึงใครด้วย"

'ก็คงต้องตามใจมึงสินะคนอกหัก'

"เคงั้นก็แดกสองคนนี้แหละ...กูเมาเป็นเพื่อนมึงได้เสมอ"

ทะเลลุกไปเตรียมเหล้ากับโซดาและน้ำแข็งที่มีในตู้เย็นจากนั้นก็นั่งกินและคุยเป็นเพื่อนคนอกหักจนเริ่มมึนๆ

"มึงกูเมายัง..." ทะเลทำท่าสะบัดหัว

"อ้าวแล้วกูจะรู้กับมึงไหมล่ะ"

"กูมึนๆแล้ววะเดี๋ยวแป๊บนึงนะ"

ทะเลลุกขึ้นมานอนที่เตียงเพราะเมา ดาหวันเห็นแบบนั้นก็ตามมาติดๆ

"อะไรของมึงเนี่ย..ไหนบอกจะกินเป็นเพื่อนกันไง" แต่รู้สึกว่าเธอจะเมากว่าเขาเสียอีก

"กูไม่ไหวแล้วเมา"

"โธ่ไอ้ทะเลบ้า..ฮืออมึงก็อยากทิ้งกูอีกคนใช่ไหม"

อยู่ๆร้องไห้ซะงั้น

"กูก็อยากจะมีเพื่อนคุย..มึงก็จะนอนอย่างเดียวเลย"

ยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆ

"โอเค...เดี๋ยวกูจะถ่างตาอยู่กับมึงทั้งคืนเลย"

ว่าแล้วก็โอบหลังดาหวันให้กลับไปนั่งที่เดิมส่วนเขาก็เช่นกัน

"มึงค่อยดูนะ.."อาการออกว่าเมาจัด

"ค่อยดูอะไรของมึงวะ"

"ถ้าพี่เตอร์มาขอโทษกูนะ...กูจะเมิน"

"กูว่าลักษณะไม่น่าเมินหรอกมึงเดี๋ยวเขามาง้อนิดหน่อยมึงก็ใจอ่อน"

"ไม่..เขาทำให้กูเสียใจเสียหน้าแม่งเสียยันความรู้สึก"

"หลงหำขนาดนี้เลย"

"ไอ้ทะเล...ตบปากมึงเดี๋ยว" ยกนิ้วชี้หน้าทะเลด้วยความเมา

"ให้มันจริงเถอะมึง"

"ก็จริงไง...ใครว่ากูพูดเล่นเขาเป็นคนบอกเลิกกูเอง..มึงก็ได้ยินว่าเขาพูดให้กูเสียงใจ"

"เอ่อๆกูเชื่อมึง...ว่าแต่สถานีต่อไปเป็นกูได้ไหม..."

หันไปจ้องทะเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะซบไหล่กว้างของเขาและเงียบไป