ตอนที่ 21 เธอคือคนของใจ

บรรยากาศในยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานจากร้านเหล้าเริ่มจางหายไป ทุกคนต่างเมากันจนแทบจะเดินไม่ไหว โดยเฉพาะมิเกลกับต้นหอมที่หัวเราะไปพลางสะดุดเท้าตัวเองไปพลาง จ๊าบจึงรีบอาสาพาสองสาวกลับหอพักอย่างทุลักทุเล

ทะเลที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ด้านข้าง ยิ้มบางๆ ให้เพื่อนๆ ของเขา แต่ในใจกลับรู้สึกว่างเปล่า แม้เขาจะห่วงดาหวันเพียงใด แต่เขาก็รู้สึกอุ่นใจเมื่อเห็นว่าเตอร์ คนรักของเธอ ยืนเคียงข้างและคอยดูแลเธอตลอดเวลา

ดาหวันดูเมาเล็กน้อย เธอยิ้มหวานให้กับเตอร์ที่พยุงเธออย่างนุ่มนวล เธอเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ในขณะที่เตอร์ยิ้มตอบกลับด้วยสายตาอบอุ่น ทะเลมองทั้งสองคนด้วยความรู้สึกซับซ้อน แม้ใจจะเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าดาหวันดูมีความสุข และความสุขนั้นคือสิ่งที่เขาต้องการให้เธอมีเสมอ

"ไปกันเถอะหวัน เดี๋ยวพี่พากลับ" เตอร์พูดเสียงอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ พยุงเธอเดินไปที่รถ

ทะเลมองตามหลังพวกเขา รู้สึกปวดใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับในความเป็นจริง “ขอแค่คนที่เรารักมีความสุข...ก็พอแล้ว” เขาคิดกับตัวเองพลางถอนหายใจเบาๆ

ความรักบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องครอบครอง แค่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขก็เพียงพอแล้วสำหรับทะเลในคืนนี้...

พอถึงคอนโด เตอร์ก็รีบอุ้มดาหวันที่เริ่มเดินไม่ไหวขึ้นห้องอย่างไม่ลังเล เขารู้ว่าถ้าปล่อยให้เธอเดินเอง คงต้องเสียเวลาทั้งคืนเพราะเธอเมามากจนขาไม่มั่นคง แม้ว่าจะอยู่ห้องข้างกัน แต่ช่วงเวลานอนก็มักจะมาจบลงที่ห้องของเธอเสมอ

เมื่อถึงห้อง เตอร์ค่อยๆ เปิดประตูและอุ้มคนตัวเล็กไปวางลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวล ดาหวันยิ้มหวาน ดวงตาเยิ้มด้วยความเมา มือเรียวเล็กของเธอเริ่มซุกซน ลูบแขนและเสื้อของเขาไปมา

"หวัน...อย่าซนสิ" เตอร์พูดเบาๆ พร้อมกับดึงมือเธอออก แต่ดาหวันก็ยิ้มยั่วกลับมา ราวกับจะบอกว่าเธอรู้ดีว่าเขาใจอ่อนกับเธอมากแค่ไหน

"พี่เตอร์...หวันง่วงแล้ว แต่ไม่อยากนอนคนเดียว" เธอพูดเสียงแผ่วพร้อมดึงแขนเขาไว้ เตอร์ยิ้มบางๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วลูบผมเธอเบาๆ

"ก็ไม่เคยปล่อยให้หวันนอนคนเดียวอยู่แล้วนี่" เขาตอบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยกเธอขึ้นพาไปที่เตียง ห่มผ้าให้เรียบร้อย แล้วจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา

"ฝันดีนะเด็กดื้อ" เขาพูดพลางยิ้ม เมื่อเห็นเธอค่อยๆ หลับตาและเข้าสู่ห้วงนิทรา เตอร์มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ กัน

เตอร์ก้มลงมองใบหน้าของดาหวันที่หลับใหลอยู่ข้างๆ หัวใจเขาพลันรู้สึกอิ่มเอมด้วยความรักที่มีต่อเธอ เขาโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา แม้ว่าเธอจะหลับไปแล้วก็ตาม จูบนั้นเต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใยที่เขามีให้เธอเสมอมา

"หวัน...พี่รักหวันนะ" เตอร์กระซิบเสียงเบา เขามองดาหวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจและความอ่อนโยน เขาไม่เคยรู้สึกรักใครเท่ากับเธอมาก่อน ดาหวันเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้มีความหมาย และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะจริงใจกับใครเหมือนกับที่เขาจริงใจกับเธอ

สำหรับเตอร์แล้ว ดาหวันไม่ใช่แค่แฟน แต่เธอคือ "คนของใจ" คนที่เขาพร้อมจะดูแลและรักไปตลอดชีวิต

เช้าวันนี้อากาศสดชื่น ลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้บรรยากาศเงียบสงบ เตอร์ตื่นขึ้นมาก่อนดาหวัน เขาลุกขึ้นอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เธอตื่นและเดินตรงไปที่ครัว ตั้งใจต้มข้าวต้มให้เธอกิน แม้ว่าเขาจะเคยทำเป็นแค่ต้มมาม่า แต่สำหรับเธอ เขาพร้อมที่จะเรียนรู้และทำอะไรใหม่ ๆได้เสมอ

ในขณะที่เตอร์ยืนคนน้ำซุปอยู่ เขานึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเอง ตั้งแต่ที่ได้เจอกับดาหวัน เธอทำให้เขาอยากจะเป็นคนที่ดีขึ้น อยากจะดูแลและทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข เสียงข้าวที่เดือดและกลิ่นหอมของข้าวต้มลอยขึ้นมาทำให้เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"เพราะเธอคนเดียว ที่ทำให้พี่อยากทำอะไรแบบนี้" เตอร์พึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะหันกลับไปดูดาหวันที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียง รอคอยเวลาที่จะปลุกเธอขึ้นมาเพื่อรับประทานอาหารเช้าฝีมือเขา

กลิ่นหอมของข้าวต้มลอยอบอวลไปทั่วห้อง ดึงดาหวันให้ตื่นขึ้นจากความง่วงงุน เธอลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางงัวเงีย ดวงตายังพร่ามัวเล็กน้อย

"พี่เตอร์ทำอะไรคะ...หอมจัง" ดาหวันพูดเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

"พี่ทำข้าวต้มให้กินน่ะ กินร้อน ๆ จะได้ส่างเมา" เตอร์หันมาตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน มือยังคงคนหม้อข้าวต้มไปเรื่อย ๆ อย่างตั้งใจ

ดาหวันยิ้มหวานเมื่อได้ยินคำพูดนั้น "หืมมม งั้นหวันไปอาบน้ำก่อนนะ" เธอบอกและเตรียมตัวลุกขึ้น

"ครับ...ที่รัก" เสียงตอบรับของเตอร์ดังขึ้น ทำให้ดาหวันถึงกับยิ้มแก้มปริ หัวใจเต้นแรงเพราะคำพูดเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความหมายนี้

ดาหวันยืนอยู่หน้ากระจก มองสร้อยเกียร์ที่ห้อยอยู่รอบคอด้วยรอยยิ้มกว้าง เธอสัมผัสมันเบา ๆ ความสุขเอ่อล้นในหัวใจ หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเรียบร้อย เธอเดินออกมานั่งที่โต๊ะที่เตอร์จัดเตรียมไว้ให้

“อืมหืม...อร่อยจังเลยค่ะ” ดาหวันเอ่ยชมข้าวต้มที่เตอร์ทำให้ พร้อมส่งสายตาแป๋วใส่คนตัวโตที่ยนั่งอยู่ใกล้ ๆ เตอร์ยิ้มรับด้วยความภูมิใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย

"ดีใจที่ชอบนะครับ" เขาตอบเบา ๆ พลางมองเธอด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรู้สึก

ในขณะที่ทานอาหารกัน ดาหวันเงยหน้าขึ้นมองเตอร์ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย "พี่เตอร์...เรื่องครอบครัวพี่คือ...หวันอยากจะรู้จักกับทางบ้านพี่นะคะ"

ที่เอ่ยถามเขาเพราะเขายังไม่เคยพูดเรื่องที่บ้านหรือแม้แต่จะพาเธอไปพบพ่อแม่เขา มีแต่เขาที่พยายามทำความรู้จักกับแม่ของเธอ

พอเธอพูดเช่นนั้น

เตอร์ก็ชะงักเล็กน้อย ใบหน้าของเขาแสดงอาการเจื่อนสีอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามควบคุมท่าทางให้ดูปกติที่สุด เขามองดาหวันด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบอย่างนุ่มนวล

"พี่มีคุยบอกแม่ไว้แล้วครับ...วันหลังพี่จะพาหวันไปหาครอบครัวพี่นะ" น้ำเสียงของเขาสงบ แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความหนักใจบางอย่าง

ดาหวันมองหน้าเตอร์ด้วยความเข้าใจ แม้จะสงสัยอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่เร่งรัดอะไร "โอเคค่ะ หวันรอได้" เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน สัมผัสถึงความรู้สึกบางอย่างในคำพูดของเขา แต่เธอเลือกที่จะให้เวลาเขา

ดาหวันยังคงกินข้าวต้มอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ทันสังเกตสายตาของเตอร์ที่กำลังจับจ้องเธออยู่ด้วยความรักและความเอ็นดู ทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้ม มันทำให้หัวใจของเขาพองโต ดาหวันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเคยตามจีบอย่างจริงจัง แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ผ่านมา ในอดีตแค่เขายืนเฉย ๆ ผู้หญิงก็วิ่งเข้าหาเอง จนทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายไปหมด

แต่กับดาหวัน ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม เธอทำให้เขาอยากพยายาม อยากทำทุกอย่างเพื่อเธอ แม้ตอนนี้จะมีเรื่องที่ทำให้เขาหนักใจอยู่บ้างเกี่ยวกับครอบครัวของตัวเอง แต่เมื่อมองผู้หญิงตรงหน้า เขารู้ว่าเธอคือคนที่เขารักที่สุด เป็นคนที่เขาอยากปกป้องและดูแลไปตลอด

เตอร์ยิ้มบาง ๆ ขณะที่มองดูดาหวัน เขารู้สึกโชคดีที่ได้เจอเธอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต เขาตั้งใจจะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นไปอีก