ตอนที่ 15 งานกลุ่ม

บรรยากาศในห้องประชุมของคณะเป็นไปอย่างคึกคัก แม้จะเป็นเช้าวันทำงาน แต่กลุ่มนักศึกษาคณะแพทย์ทุกคนก็เตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อเข้าร่วมงานกลุ่มเกี่ยวกับวิชากุมารเวชศาสตร์ แต่ละกลุ่มนั่งกระจายตามมุมต่างๆ ในห้อง เพื่อนๆ ในกลุ่มของดาหวันก็นั่งกันอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง

ดาหวันเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้ว่าภายในใจเธอยังคงหนักอึ้งจากเหตุการณ์ล่าสุด แต่เธอตั้งใจจะมาทำงานกลุ่มให้เต็มที่ วันนี้เธอต้องช่วยเพื่อนๆ ในการเตรียมข้อมูลสำหรับการทำเคสเด็กป่วย เพื่อเตรียมนำเสนอในชั่วโมงต่อไป

มิเกลกับต้นหอมที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว โบกมือเรียกดาหวันทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา "มานี่เร็วๆ ไอ้หวัน งานกลุ่มวันนี้พวกเราต้องปั่นให้เสร็จก่อนเที่ยงเลยนะ จะได้มีเวลาซ้อม"

"เออ กูรู้แล้ว" ดาหวันวางกระเป๋าลงที่เก้าอี้ข้างมิเกล แล้วหยิบสมุดโน้ตออกมาเตรียมจดรายละเอียด "มีเคสให้กูอ่านไหม"

ต้นหอมเปิดไฟล์ในคอมพิวเตอร์แล้วหันหน้าจอไปหาดาหวัน "เคสเด็กชายอายุ 5 ขวบที่มาด้วยอาการไอเรื้อรังกับหอบ เห็นว่าเขาต้องการให้เราหาสาเหตุและแผนการรักษา เอาง่ายๆ ก็เหมือนเคสทั่วไป แต่อาจจะมีอะไรซ่อนอยู่ลึกๆ"

ดาหวันหยิบปากกาขึ้นมาขีดเขียนรายละเอียดลงในสมุด จดคำถามที่คิดว่าจะใช้วิเคราะห์และสังเกตจากข้อมูล "เราต้องตรวจร่างกายและทำประวัติเพิ่มด้วยไหม?"

"ใช่ พวกเราต้องคุยกันว่ามีอะไรเพิ่มเติมบ้าง" มิเกลพูดขณะที่เปิดหนังสือวิชากุมารเวชศาสตร์ที่หน้าค่อนข้างหนาเตรียมค้นข้อมูลเพิ่ม "กูคิดว่าเราอาจจะต้องดูเรื่องภูมิแพ้ด้วย เพราะเด็กบางคนมีอาการแบบนี้จากภูมิแพ้อากาศ"

ต้นหอมหยิบปากกามาขีดเส้นใต้ในเอกสาร "เออ จริงๆ แล้วตอนที่เราพูดถึงการรักษา กูว่าควรยกตัวอย่างเคสเด็กที่มีปัญหาหลอดลมตีบด้วย พวกนี้มันเกี่ยวกัน"

ในระหว่างที่ดาหวันจดข้อมูลไปเรื่อยๆ ความคิดของเธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงทะเล เธอรู้สึกว่าการที่ทะเลไม่มาร่วมงานกลุ่มครั้งนี้ ทำให้ทีมของเธอขาดส่วนสำคัญไป แม้ว่าจะมีเพื่อนๆ ที่คอยช่วยกันทำงาน แต่เธอก็รู้ดีว่าทะเลเป็นคนเก่งในเรื่องวิเคราะห์เคส

มิเกลเห็นดาหวันเงียบไปก็นึกสงสัย "มึงเป็นอะไรหรือเปล่าไอ้หวัน เห็นเงียบๆ ไปนะ?"

ดาหวันสะดุ้งเล็กน้อย "อ๋อ เปล่าหรอก กูแค่คิดถึงเรื่องเคสอยู่"

"แน่นะ?" ต้นหอมหันมามองหน้า "หรือมึงคิดถึงไอ้ทะเล"

ดาหวันนิ่งไปเล็กน้อย แล้วพยายามฝืนยิ้ม "เออ กูว่าเราควรจะทำงานกลุ่มต่อดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน"

มิเกลพยักหน้า "เออๆ มึงอย่าห่วงไป พวกเรามาช่วยกันเถอะ เราจะผ่านงานนี้ไปได้อย่างแน่นอน"

การสนทนาจบลงด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ จากเพื่อนๆ พวกเขาทั้งสามคนจึงกลับมาทุ่มเทกับการทำงานต่อ ทุกคนต่างช่วยกันค้นหาข้อมูลวิเคราะห์เคส วิเคราะห์แผนการรักษา เพื่อเตรียมสรุปและนำเสนอให้ดีที่สุด

ถึงแม้ทะเลจะไม่อยู่ตรงนี้ แต่ดาหวันรู้ว่าตัวเธอยังต้องทำหน้าที่ในกลุ่มให้เต็มที่ ไม่มีเวลาให้ฟุ้งซ่านกับเรื่องความรู้สึกของตัวเอง เธอต้องพยายามโฟกัสกับงานที่อยู่ตรงหน้า เพราะในฐานะนักศึกษาแพทย์ สิ่งสำคัญคือการทำงานร่วมกับเพื่อนๆ

เพื่อผลลัพธ์ที่ดีที่สุดให้คนไข้

"ทุกคนกูมาแล้ว"

ทันทีที่เสียงทะเลดังขึ้น ทุกสายตาต่างหันไปทางเขา ดาหวันที่นั่งอยู่เงียบๆ ตอนแรก พอเห็นทะเลเดินเข้ามา สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มาตลอดเริ่มคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว

"ขอโทษที่มาช้า..." ทะเลเอ่ยออกมาอย่างเบาๆ แต่ทุกคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเหนื่อยล้า

ดาหวันหันไปมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี หัวใจของเธอสั่นไหวเมื่อเห็นใบหน้าของทะเล ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์และเสียใจที่เขาพยายามปกปิด

มิเกลกับต้นหอมหยุดการทำงาน แล้วหันมามองทั้งสองคน "เอ่อ...พวกกูขอตัวไปหาข้อมูลเพิ่มเติมก่อนนะ เดี๋ยวกลับมา"

ทั้งคู่พากันลุกขึ้นจากโต๊ะ ปล่อยให้ดาหวันและทะเลได้อยู่กันตามลำพังในบรรยากาศที่เงียบสงบ แต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยังไม่สามารถพูดออกมา

ทะเลเดินเข้ามานั่งข้างๆ ดาหวัน พยายามฝืนยิ้มเล็กๆ "กูขอโทษจริงๆ นะหวัน ที่ช่วงนี้กูหายไป...กูแค่ต้องการเวลาทำใจ แต่กูรู้ว่ากูทำให้มึงลำบากใจ"

ดาหวันหันมามองเขา น้ำตาที่คลอเบ้าเริ่มไหลลงมาอย่างช้าๆ เธอพยายามพูดออกมา แต่เสียงของเธอกลับสั่น "กู...ไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้ กูไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เพราะกูก็ไม่อยากให้เราห่างกันแบบนี้"

ทะเลเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของดาหวันเบาๆ "มึงรู้ไหมว่ากูรักมึงมากแค่ไหน...แต่กูก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ กูแค่หวังว่าเรายังจะเป็นเพื่อนกันได้ เหมือนเดิม..."

ดาหวันก้มหน้าลง พยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ "กูไม่อยากเสียมึงไปในฐานะเพื่อน ทะเล...กูยังรักมึงเหมือนเดิม ในฐานะเพื่อนสนิทที่สุดของกูเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"

ทะเลยิ้มออกมานิดๆ แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็พยายามทำให้เธอรู้ว่าเขายอมรับได้ "ขอบคุณนะหวัน ที่พูดออกมาตรงๆ...แค่นี้กูก็ดีใจแล้ว"

การพูดคุยระหว่างทั้งสองคนเต็มไปด้วยความเข้าใจและการยอมรับ แม้ทะเลจะยังเจ็บปวด แต่เขารู้ว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุด

สำหรับพวกเขาทั้งคู่

บรรยากาศในห้องทำงานกลุ่มเริ่มกลับมาสงบลงหลังจากการสนทนาเงียบสงบระหว่างดาหวันและทะเล ทะเลนั่งข้างๆ ดาหวันด้วยท่าทีที่ดูอ่อนล้า แต่ดวงตาของเขายังคงมีแสงความอบอุ่นและความตั้งใจอยู่ ดาหวันรู้สึกดีใจที่เขากลับมา แม้จะยังมีความเจ็บปวดอยู่ในใจของเธอ

"ทะเลกูอยากกินข้าวผัดที่มึงเคยทำให้กิน" ดาหวันพูดขึ้นอย่างไม่คาดคิด น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงและความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

ทะเลยิ้มออกมา แม้จะมีร่องรอยของความเหนื่อยล้าก็ตาม "ทำไม...คิดถึงเหรอ"

ดาหวันพยักหน้า "คิดถึงดิ...รสชาติอร่อยมาก"

"ได้..สำหรับมึงกูทำให้ได้ทุกอย่าง" ทะเลตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ เขาไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อดาหวันได้ และการทำข้าวผัดให้เธอก็เป็นสิ่งที่เขายินดีทำเสมอ

การพูดคุยนี้ทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดีขึ้น ดาหวันรู้สึกอบอุ่นในใจ ขณะที่ทะเลรู้สึกถึงความเชื่อมั่นและความรักที่มีต่อดาหวัน แม้ความรักของเขาจะไม่สามารถเป็นจริงได้ แต่เขายังมีความหวังและความพยายามที่จะรักษาความสัมพันธ์ของพวกเขาให้ดีที่สุด

"เออ...พรุ่งนี้กูจะไปทำข้าวผัดให้มึงกินล่ะกัน" ทะเลพูดพร้อมกับลุกขึ้น "ตอนนี้ไปช่วยกันทำงานกลุ่มกันก่อนนะ เดี๋ยวพวกนั้นรอเราอยู่"

ดาหวันพยักหน้าและยิ้มให้กับทะเล "ขอบคุณนะทะเล มึงรู้ไหมว่ากูดีใจมากที่ได้ยินแบบนี้"

ทะเลยิ้มออกมาและพยักหน้าให้กับดาหวัน ก่อนที่เขาจะเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อช่วยเพื่อนๆ ในการทำงานกลุ่ม

การพูดคุยที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดีช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนกลับมาทำงานด้วยความกระตือรือร้นและความร่วมมือมากขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างดาหวันและทะเลอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่การพูดคุยและความเข้าใจที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้พวกเขามีความหวังและกำลังใจในการเดินหน้าต่อไป